Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ ... και μερικές παρατηρήσεις για την Εξωτερική-Αμυντική πολιτική




 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Να μην τον πούμε «τουρκικό» αγωγό, ζήτησε ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς από τον Ρώσο ομόλογό του Σεργκέι Λαβρώφ όταν συναντήθηκαν στη Μόσχα. Ο λόγος για τον «Turkish Stream» που αποφάσισαν να κατασκευάσουν  Πούτιν και Ερντογάν στη θέση του ναυαγήσαντος “South Stream”. Ο «Turkish Stream» θα έρθει να προστεθεί στον “Blue Stream”, μεταφέροντας και αυτός ρωσικό φυσικό αέριο, μέσω του πυθμένα της Μαύρης Θάλασσας, στην Τουρκία. Το σχέδιο μάλιστα προβλέπει να δημιουργηθεί και αποθηκευτικός χώρος στα ελληνοτουρκικά σύνορα από όπου το αέριο θα μπορεί να εξάγεται στην Ελλάδα ή και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

 

Πιο σημαντικό από το πώς θα ονομάζεται αυτός ο αγωγός, είναι το τι θα είναι. Και είτε λέγεται έτσι, είτε όχι, θα είναι ένας τουρκικός αγωγός. Σε συνδυασμό με τον αγωγό από το Αζερμπαϊτζάν, ίσως και από άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, ελπίζουμε όχι και από την Κύπρο όπως σκέφτεται η Noble, αλλά και τον πετρελαιαγωγό Μπακού-Τσεϊχάν θα καταστήσει την Τουρκία κύριο διαμετακομιστή ενέργειας για την Ευρώπη.

 

Αυτό είναι απολύτως παράλογο. Δεν εξυπηρετεί ασφαλώς τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, όπως δεν τα εξυπηρετεί και ο αγωγός ΤΑΡ, αλλά δεν εξυπηρετεί ούτε τα ρωσικά, ούτε τα ευρωπαϊκά συμφέροντα. Για ποιο λόγο η ενεργειακή σχέση Ευρώπης και Ρωσίας πρέπει να περνάει από μια απρόβλεπτου μέλλοντος χώρα του αραβομουσουλμανικού κόσμου, που ελπίζουμε να σταματήσει, αλλά βρίσκεται προς το παρόν «στα μαχαίρια» με την Ελλάδα και την Κύπρο;

 

Η στρατηγική λογική του South Stream, όπως και του NordStream, που συνδέει απευθείας Ρωσία και Γερμανία, είναι η απεξάρτηση των ευρωρωσικών ενεργειακών ανταλλαγών από την επιρροή και τις προβοκάτσιες τρίτων δυνάμεων. Τόσο ο South Stream όσο και ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη απεξαρτούν τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης τόσο από τα καπρίτσια των ΗΠΑ που ελέγχουν την Ουκρανία, όσο και από οποιαδήποτε επιρροή της ‘Αγκυρας.

 

Οι δύο αγωγοί βέβαια υπονομεύτηκαν από τις δυνάμεις του ατλαντισμού, που συνήθως κυριαρχούν του εθνικού και ευρωπαϊκού συμφέροντος στην πολιτική Αθήνας, Σόφιας και Βρυξελλών. Η Μόσχα, αντιμέτωπη με την εχθρότητα της Βουλγαρίας και τα διαρκή προσκόμματα της ΕΕ, προτίμησε μια λύση μέσω Τουρκίας που θεωρεί «ουδέτερη» στρατηγικά χώρα.  Αλλά η βουλγαρική «εχθρότητα» μπορεί αύριο να μεταβληθεί, όπως και η τουρκική «ουδετερότητα».

 

Η ελληνική κυβέρνηση, εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να αγωνιστεί  για την εθνική κυριαρχία  στο οικονομικό πεδίο, δεν μπορεί να μην το κάνει και στο γεωπολιτικό-ενεργειακό. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία.

 

Η Αθήνα προτού εκφράσει, όπως φαίνεται από δηλώσεις Κοτζιά, Λαφαζάνη και Καμμένου, τη συμφωνία της με τον τουρκικό αγωγό, θα ήταν ίσως σκόπιμο  να κάνει μια τελευταία προσπάθεια μήπως μπορούν να «αναστηθούν» τα άλλα δύο σχέδια (South Stream και Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη) που ανταποκρίνονται σε ζωτικά εθνικά συμφέροντα. ‘Επρεπε μάλιστα να το έχει κάνει από καιρό, ήδη επί αντιπολίτευσης. ΄Εχουν  ζωτική στρατηγική, αλλά και καθαρά αμυντική σημασία. Οι αγωγοί αυτοί αποτελούν και «ασπίδα» της Θράκης.

 

Μόνο αν αποδεικνυόταν τελείως αδύνατη η υλοποίηση του South Stream, θα μπορούσε - και καλά θα έκανε τότε η Αθήνα - να αποδεχθεί το ρωσο-τουρκικό σχέδιο, γιατί έτσι όπως πάμε θα καταλήξουμε να εισάγουμε όλη σχεδόν την ενέργεια που χρησιμοποιούμε από τον «τουρκικό κόσμο» (Τουρκία-Αζερμπαϊτζάν). ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ. δεν εμφάνισαν μέχρι τώρα κάποιο γεωπολιτικό σχέδιο. Η πολιτική των αγωγών μπορεί να αποτελέσει τμήμα τέτοιου απαραίτητου σχεδίου.

 

Τα «όρια» στην εξωτερική πολιτική

 

Η ιστορία διαθέτει δική της ειρωνεία.  Ορισμένοι στην κυβέρνηση πιστεύουν βαθιά στην αναγνώριση των «ορίων» που πρέπει να σέβεται η ελληνική εξωτερική πολιτική. ‘Όμως είναι ακριβώς αυτοί που θα κληθούν ίσως να τα «ξεπεράσουν» αν θέλουν να πρωταγωνιστήσουν στη σωτηρία της χώρας. ‘Οσο πιο έγκαιρα γίνει αυτό αντιληπτό, με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται, τόσο μεγαλύτερες οι πιθανότητας επιτυχίας. Δεν διαλέγει κανείς πολιτικές ανάλογα με τα κέφια του.

 

Η επιδίωξη ειδικής σχέσης με τη Ρωσία αλλά και άλλους εναλλακτικούς πόλους είναι εκ των ουκ άνευ για την Ελλάδα, όπως και να εξελιχθούν οι σχέσεις με την Ευρώπη, πολύ περισσότερο σε περίπτωση ρήξης. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει πολύ σοβαρή επεξεργασία και την αποφασιστικότητα που προσφέρει η συνείδηση της πραγματικότητας και των αναγκών.

 

Δεν γνωρίζουμε τι βοήθεια ακριβώς μπορεί/θέλει να δώσει στον οικονομικό τομέα η Ρωσία στην Ελλάδα, αν και στο σημείο που είμαστε κάθε συνδρομή είναι καλοδεχούμενη. Είναι καθήκον της διαπραγμάτευσης να τα διαπιστώσει αυτά. Βέβαιο είναι ότι μπορεί να προσφέρει πολλά στην αναβάθμιση της αμυντικής ασφάλειας Ελλάδας-Κύπρου σε πολύ κρίσιμη περίοδο. Η Ελλάδα (και η Κύπρος) δεν χρειάζεται, ούτε αντέχει καινούρια βαριά όπλα. Χρειάζεται πληροφορίες, έξυπνη και ασύμμετρη άμυνα με με ενσωματωμένη τη σύγχρονη πληροφορική τεχνολογία (π.χ. πυραύλους), διαφοροποίηση πηγών προμήθειας, «στεγανοποίηση» της άμυνας από τους συμμάχους, στρατό προσανατολισμένο στην πραγματική απειλή κατά της χώρας, με ανάλογη στρατηγική-γεωπολιτική αίσθηση. Και εδώ επίσης χρειάζεται ΣΥΡΙΖΑ και Αν.Ελλ. να επεξεργασθούν κατεπειγόντως ολοκληρωμένη αντίληψη για την άμυνα.

 

Σε πολιτικο-διπλωματικό επίπεδο, η σύσφιγξη των σχέσεων με τη Μόσχα θα αντιμετωπιστεί με μεγάλη εχθρότητα από τις κυρίαρχες δυτικές δυνάμεις. ‘Όπως όμως και στο ζήτημα του ευρωπαϊκού χρέους, έτσι και

στο θέμα αποφυγής του πολέμου με τη Ρωσία, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί, κατάλληλα δραστηριοποιούμενη διεθνώς,  να βρει ευήκοο ους στις δυνάμεις που αντιλαμβάνονται τις βαθύτερες ευρωπαϊκές ανάγκες. Αυτό δεν γίνεται αυτόματα, θέλει και δουλειά.

 

Το χειρότερο που θα μπορούσε φυσικά να συμβεί και δεν νομίζουμε ότι θα συμβεί, είναι να αρχίσει η Ελλάδα να παίρνει δάνεια από αριστερά και δεξιά ή να παίζει βαριά γεωπολιτικά χαρτιά απλά και μόνο για να εξυπηρετήσει ένα μη βιώσιμο χρέος  (ή και να χρησιμοποιεί αποθεματικά και άλλες στρατηγικές εφεδρείες για τέτοιο σκοπό). ‘Εχουμε αρκετούς πιστωτές για να χρειαζόμαστε και άλλους. Αυτά έχουν νόημα αν η Αθήνα αντιμετωπίσει σοβαρά τη στάση πληρωμών χρέους, το κύριο σχέδιο Β’, στην περίπτωση που οι πιστωτές της αρνηθούν τη δυνατότητα να ξεφύγει από τον κύκλο ύφεσης, ανεργίας και κοινωνικής αποσύνθεσης.

 

Κινδυνολογία και εφησυχασμός

 

Ο γράφων ήταν πάντα οπαδός του «σχεδίου Α’». Δεν υποτιμά καθόλου τις δυσκολίες και τους κινδύνους μιας ρήξης με τους πιστωτές, ούτε ονειρεύεται κάποιο «παράδεισο της δραχμής». Αλλά για να έχει ελπίδα το σχέδιο Α’, τονίσαμε εξαρχής, πρέπει να υπάρχει, πραγματικά και όχι λεκτικά-επικοινωνιακά, και το Β’ και το Γ’ και το Δ’, για την περίπτωση που η σωτηρία της χώρας τα απαιτήσει.

 

‘Όταν διατυπώσαμε αυτή την άποψη κυρίως συναντήσαμε την αμηχανία, ή τη (σιωπηρή συνήθως) συμφωνία των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Το μόνο επιχείρημα που κάποιος μας αντέταξε, όχι παράλογο, είναι ότι η Ελλάδα συνιστά συστημικό κίνδυνο. Για τη Μέρκελ όμως και η επιτυχία του Τσίπρα αποτελεί μεγάλο κίνδυνο.  Το επιχείρημα του συστημικού κινδύνου, αν και παραβλέπει την πιθανότητα ύπαρξης δυνάμεων που αποβλέπουν στο ελληνικό ατύχημα ή εσφαλμένων υπολογισμών, δεν στερείται βάσης. Αλλά δεν είναι ο νόμος της βαρύτητας, είναι υπόθεση εργασίας που η πολιτική καλείται να την επιβεβαιώσει. Υπήρξαν και ορισμένοι, ευτυχώς ελάχιστοι, που λοιδώρησαν, στο παρασκήνιο πάντα, δεν έχουν παρουσιάσιμα επιχειρήματα, του φωτός, τον γράφοντα ως «κινδυνολόγο» κ.α. Η «κινδυνολογία» δεν έβλαψε κανέναν, η ανεύθυνη υποτίμηση των κινδύνων και της αναγκαίας προετοιμασίας πολλούς. Θα αγανακτούσε κανείς κάποτε και με την κακοήθεια μερικών ανθρώπων, αν δεν τον τρόμαζε η ανοησία τους.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στον «Δρόμο της Ατιστεράς», 28.3.2015

Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ


Tύνιδα, Τυνησία, του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

«Αλλάξτε τον κόσμο, όχι το κλίμα», είναι ένα από τα ευρηματικά συνθήματα στους τοίχους του Πανεπιστημίου Αλ-Μανάρ της Τύνιδας, που φιλοξενεί για δεύτερη φορά φέτος το «Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ». Άλλα ζητάνε από τον Ομπάμα να μην απειλεί τη Βενεζουέλα και άλλα επιμένουν ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».

 

‘Ένα πολύχρωμο πλήθος αγωνιστών και διανοουμένων από τις πέντε ηπείρους ενός μαρτυρικού πλανήτη, συγκεντρώθηκαν για 14η χρoνιά στη σημαντικότερη παγκοσμίως εκδήλωση για μια «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση», που θέλει να είναι ο αντίλογος στη διάσκεψη του Νταβός, την ετήσια μεγάλη συγκέντρωση των μειοψηφιών του πλούτου και της δύναμης.  ‘Όπως περιγράφει το ίδιο, σε μια διακήρυξη του 2002, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ είναι «ένας ανοιχτός τόπος συνάντησης για διαδραστική (reflective) σκέψη, δημοκρατική συζήτηση ιδεών, διατύπωση προτάσεων, ελεύθερη ανταλλαγή εμπειριών και διασύνδεσης για αποτελεσματική δράση από ομάδες και κινήματα της κοινωνίας πολιτών που αντιτίθενται στον νεοφιλελευθερισμό και την κυριαρχία του κόσμου από το κεφάλαιο και κάθε μορφή ιμπεριαλισμού και είναι αφιερωμένες στην οικοδόμηση μιας πλανητικής κοινωνίας κατευθυνόμενης προς γόνιμες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και ανάμεσα στους ανθρώπους και τη Γη».

 

«Μαζί να συνεχίσουμε την επανάσταση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας», ήταν το κεντρικό σύνθημα του φετινού Φόρουμ στο ποίο συμμετείχαν  πάνω από 4000 τοπικές και διεθνείς ομάδες και οργανώσεις από 120 διαφορετικές χώρες, που πραγματοποίησαν σεμινάρια και εκδηλώσεις για πολλά κοινωνικά, οικολογικά και διεθνή θέματα. Η πρώτη τέτοια συνάντηση έγινε στο (αυτοδιαχειριστικών τάσεων) Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας και έκτοτε πραγματοποιείται σε ένα διαφορετικό μέρος κάθε χρόνο. Φέτος έγινε για δεύτερη φορά στην Τυνησία, από όπου ξεκίνησαν οι πρόσφατες αραβικές επαναστάσεις, σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τον τυνησιακό λαό. Ξεκίνησε με μια μεγάλη διαδήλωση 70.000 ανθρώπων που εξέφρασαν αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και ειδικότερα αλληλεγγύη στην Τυνησία που επλήγη σκληρά από την πρόσφατη, αποδιδόμενη στο «Ισλαμικό Κράτος», σφαγή 22 ανθρώπων στο Μουσείο Μπαρντό της Τύνιδας.

 

Σημαντικότερη διεθνής κοινωνική εκδήλωση τωn διεθνών αντιδράσεων στην παγκοσμιοποίηση και τον ιμπεριαλισμό, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ‘Ενωσης, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην αποκρυστάλλωση μιας παγκόσμιας εναλλακτικής «συνείδησης». Μια από τις μεγαλύτερες συμβολές του ήταν αυτή στη διοργάνωση των μεγαλύτερων στην ιστορία διαδηλώσεων εναντίον της αμερικανο-βρετανικής εισβολής στο Ιράκ το 2003.

 

Αξιόλογες επιτυχίες για το Φόρουμ αλλά και ευρύτερων δυνάμεων που αγωνίζονται σε ανάλογη «αντιπαγκοσμιοποιητική» κατεύθυνση  μπορούν να θεωρηθούν η συμβολή στην αποτυχία του γύρου της Ντόχα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εμπορίου, η αποτυχία του σχεδίου Περιοχής Ελεύθερου Εμπορίου στην Αμερική, ο εξαναγκασμός του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας σε αποκήρυξη των πολιτικών σκληρής λιτότητας (στις οποίες βέβαια το ΔΝΤ επανήλθε έκτοτε στην Ελλάδα), η υιοθέτηση προγραμμάτων για το ξερίζωμα της φτώχειας όπως στη Βολιβία και τη Βραζιλία. Τούτων δοθέντων δεν διεκόπη, αλλά αυτό ξεπερνούσε και τις πρακτικές επιδιώξεις των ιδρυτών του, ούτε η κυρίαρχη παγκοσμίως τάση κοινωνικής αποσύνθεσης, ούτε η όλη και πιο επικίνδυνη πορεία προς παγκόσμια οικολογική καταστροφή.

 

Μερικοί μάλιστα αναλυτές θεωρούν ότι το Φόρουμ έχει φτάσει στα όριά του, αποφεύγοντας την άμεση πολιτική και τα κόμματα, γεγονός που το εμπόδισε να συγκροτηθεί σε δύναμη ικανή να παρέμβει άμεσα στις κρίσεις που ξέσπασαν. Kαι στο εσωτερικό του, εκπρόσωποι κοινωνικών κινημάτων από την Κένυα και τη Νότιο Αφρική έχουν επικρίνει τον ρόλο μη κυβερνητικών οργανώσεων που, χρησιμοποιώντας την ικανότητα χρηματοδότησής τους, έχουν «μονοπωλήσει», όπως ισχυρίζονται, την εκπροσώπηση των Αφρικανών.

 

Είναι αλήθεια ότι το κίνημα των επικριτών της παγκοσμιοποίησης πάσχει παντού, της Ευρώπης περιλαμβανομένης, από την απουσία σαφών εναλλακτικών, τη γενική δυσπιστία απέναντι σε οποιοδήποτε σχέδιο κοινωνικής αλλαγής, ιδίως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, αλλά και την προφανή δυσκολία για μεμονωμένα κράτη ή και ομάδες κρατών να ξεφύγουν εύκολα από την πίεση της «μέγγενης» της «παγκόσμιας αγοράς» αλλά και των μεγάλων δυνάμεων που κυριαρχούν πολιτικο-στρατιωτικά στον πλανήτη, όπως οι ΗΠΑ αλλά και η Ευρώπη.

 

‘Εστω και έτσι όμως, το Φόρουμ συνιστά έναν πολύ χρήσιμο τόπο συνάντησης και ανταλλαγής απόψεων για δυνάμεις που, αν μη τι άλλο, σκέφτονται και προσπαθούν κάτι να κάνουν για τα τρομακτικά προβλήματα του πλανήτη σε όλες τις εκδοχές τους και που δεν υποτάσσονται σε μια καταστροφική για την ανθρωπότητα επικράτηση των λογικών του κέρδους και της ωμής δύναμης παγκοσμίως. Σε έναν κόσμο πλουσιότερο από ποτέ 85 άνθρωποι διαθέτουν όσα η μισή ανθρωπότητα, σύμφωνα με την οργάνωση OXFAM, ενώ περίπου ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός, πάνω από τρία δισεκατομμύρια άνθρωποι, ζουν με λιγότερο από 2,5 δολλάρια την ημέρα. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 800 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν αρκετή τροφή και εκατομμύρια παιδιά μεγαλώνουν μέσα στην αθλιότητα ενός πλανήτη που απειλείται με γενικευμένη οικολογική καταστροφή.

 

AΠΕ, 28.3.2015

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

40 μέρες αριστερής κυβέρνησης: ανάγκη στρατηγικής αποσαφήνισης και ετοιμότητας για ρήξη




 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

H συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού,  ανεξαρτήτως ιδεολογικo-πολιτικών προτιμήσεων, εύχεται την επιτυχία μιας κυβέρνησης που συμπυκνώνει τη μεγάλη ελπίδα της χώρας. Eίναι έτοιμη να τη στηρίξει αποφασιστικά, κάνοντας και θυσίες αν χρειαστεί, σε τυχόν σύγκρουση με τους πιστωτές. Εφόσον νοιώσει ότι έχει ηγεσία ψυχωμένη, αποφασισμένη, στιβαρή, που ξέρει τι θέλει και που πάει, στο ύψος της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

 

Βεβαίως ούτε η υποστήριξη είναι χωρίς όρους, ούτε διαρκεί αιώνια. Το χαρακτηριστικό περιόδων «καθεστωτικών» κρίσεων είναι η ευκολία που το εκκρεμές πηγαίνει από «αριστερά» «δεξιά» και τούμπαλιν. Το ΚΚΕ π.χ. είχε την υποστήριξη της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, 70-80% το 1944, περιλαμβανομένων των μεσαίων τάξεων. Ενάμισυ χρόνο αργότερα, η σύγχυση που επέδειξε ως προς το ζήτημα της εξουσίας οδήγησε μαζικά τα μεσαία στρώματα στα αστικά κόμματα. Η επιρροή του έπεσε ίσως στο μισό - αν και η ηγεσία του εξακολουθούσε να σκέπτεται με την αλαζονεία της δύναμης της προηγούμενης περιόδου.

 

Η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται μόνο ή κυρίως στον ίδιο, όσο στους … Πιστωτές. Το πρόγραμμα που επέβαλαν στη χώρα είναι τόσο ριζοσπαστικό, που γρήγορα συντρίβει οποιονδήποτε «μηχανοδηγό» δοκιμάσει να το εφαρμόσει. Τυχόν «μνημονιοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ θα εξαφανίσει το κόμμα εις τα εξ ων συνετέθη σε χρόνους μικρότερους απότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αλλά και η απαλλαγή από το χρέος και τα μνημόνια, η ανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας δεν είναι ο περίπατος που περιεγράφη προεκλογικά.

 

Το σταθερό τιμόνι

 

Σε τέτοιες κρίσεις έχει τεράστια, καθοριστική σημασία να ξέρεις τι θέλεις, να διαθέτεις ξεκάθαρη στρατηγική, έξυπνες τακτικές που να μην υπονομεύουν όμως στρατηγικές επιδιώξεις, να συνδυάζεις επί μέρους ευελιξία με ατσάλινη αποφασιστικότητα στο κύριο.  Δεν μπορεί να οδηγηθεί  λαός σε σύγκρουση με πολιτικαντισμούς, αντιφάσεις, προσπάθειες εξωραϊσμού της πραγματικότητας, κλασικές μεθόδους που διοικούνταν η Ελλάδα και τα κόμματά της επί δεκαετίες. Για να  σε στηρίξουν σε τέτοιες συνθήκες, οι άνθρωποι πρέπει να νοιώσουν ότι είσαι ειλικρινής και σοβαρός, ότι μπορούν και αυτοί να στηριχτούν πάνω σου.

 

Γι’ αυτό και είναι δυνητικά καταστροφικές οι στρατηγικές αντιφάσεις από τις οποίες βρίθει, δυστυχώς, ο πολιτικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν π.χ. «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», γιατί τρομοκρατείται με τόση ελαφρότητα ο ελληνικός λαός με δηλώσεις επισήμων ότι θα πάει στη «νεολιθική εποχή» αν φύγει από το ευρώ; Δεν είναι δυνατόν να διακηρύσσει από τη μια ο ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν υπάρχει λύση χωρίς γενναία διαγραφή χρέους και από την άλλη να αναγνωρίζει τα χρέη. Αυτά δεν συνιστούν «δημιουργικές», αλλά δυνάμει «καταστροφικές» ασάφειες.  

 

Τέτοια κρίση, για να βγει πέρα, χρειάζεται επίσης ηγεσία με βαθειά ενσυναίσθηση της τραγωδίας που ζει η Ελλάδα, «μελετημένη» και αποφασισμένη. Αν ο αντίπαλος νοιώσει ότι δεν είσαι έτοιμος για σύγκρουση, όχι μόνο δεν θα κάνει παραχωρήσεις, θα σου πάρει «και τα σώβρακα». Κι ο άγιος, λένε, φοβέρα θέλει, πόσο μάλλον ο διάβολος. Χρειάζεται ο λαός να νοιώθει την ειλικρίνεια/σοβαρότητα του ηγέτη και του κόμματος, πολύ περισσότερο για να κάνει θυσίες.

 

Ο λαός δεν θα κάνει επίσης θυσίες για ένα κόμμα που δεν δίνει πρώτο το παράδειγμα, κόμμα που, ενώ βγήκε στα πράγματα γιατί βρέχει απελπισμένους από τις ταράτσες, βουλευτές του ζητούν διαιώνιση εξοργιστικών προνομίων μιας κατηγορίας αξιωματούχων, καθολικά απαξιωμένης στη λαϊκή συνείδηση.

 

Η κριτική συχνά ενοχλεί ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. ‘Όχι μόνο δεν θα έπρεπε, να την επιδιώκουν θα χρειαζόταν και να τη μελετούν με πολύ μεγάλη ανοχή και σοβαρότητα. ‘Όχι μόνο για λόγους αρχής. Αλλά γιατί είναι αδύνατον σε οποιαδήποτε ομάδα, όσο καλά εξοπλισμένη κι αν ήτανε, να αντιμετωπίσει κρίση τέτοιου βάθους και δυσκολίας μόνη της, χωρίς το απαραίτητο feedback από το κοινωνικό σώμα και από τη βάση του κόμματός της. Θέλει βέβαια αυτό μια γενναιοψυχία που σπανίως βρίσκεται σε χώρα τόσο άρρωστα ελλειμματικών και ιδιοτελών ατόμων, συχνά καλυπτόμενων όπισθεν ριζοσπαστικών διακηρύξεων. ‘Αλλα λέμε, άλλα πιστεύουμε, άλλα κάνουμε στην Ελλάδα και αυτό ισχύει για όλους μας σχεδόν, του αριστερού πολιτικού προσωπικού περιλαμβανομένου. Η κρίση των ατόμων, η ηθική κρίση είναι η άλλη όψη της οικονομικο-πολιτικής.

 

Ενδεχόμενη αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλή «κομματική» ήττα της αριστεράς. Θα κινδυνεύσει να αποβεί μείζων ήττα της ελληνικής κοινωνίας, οικονομική, πολιτική, αλλά και ηθική, αν βιωθεί ως επιβεβαίωση της αδυναμίας της να ανακόψει την πορεία κοινωνικής-εθνικής καταστροφής και υποδούλωσης. Κινδυνεύει να βιωθεί ως επιβεβαίωση της δυσκολίας του ελληνισμού να συνεχίσει να υπάρχει ως συγκροτημένη εθνική οντότητα. Τέτοια ήττα θα έχει πολύ μεγάλες συνέπειες σε Ευρώπη και Μεσόγειο.

 

Για να πετύχει η κυβέρνηση στο ασύγκριτης δυσκολίας έργο της δεν φτάνουν δυστυχώς οι ευχές. Χρειάζεται πληθώρα προϋποθέσεων, στις οποίες ο γράφων και όχι μόνο αναφέρθηκε πολύ προ των εκλογών. Scripta manent. Δυστυχέστατα  ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκμεταλλεύθηκε «δώρο» δυόμισυ χρόνων περιθωρίου προετοιμασίας που του έδωσε η Ιστορία για να προχωρήσει στην αναγκαία προγραμματική, τεχνοκρατική, διεθνή, κινηματική, οργανωτική προετοιμασία.   

 

Τους επόμενους πολύ λίγους μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει τεράστια προσπάθεια αναπλήρωσης του κενού σε πολύ δυσκολότερα και ασφυκτικά περιθώρια και στα τρία «μέτωπα» που αντιμετωπίζει: α) σχέσεις με ΕΕ, β) απάντηση στην κατάρρευση εσωτερικών δομών και το παραγωγικό έλλειμμα, γ) ανάγκη διατήρησης γεωπολιτικής «ασφάλειας», ιδίως στο κυπριακό, όπου πρέπει φυσιολογικά να αναμένεται νέα προσπάθεια επαναφοράς σχεδίου τύπου Ανάν.

 

Η σύγκρουση με τους πιστωτές

 

Υποστηρίξαμε επίμονα στην αρθρογραφία  δυόμισυ χρόνων ότι ενδεχόμενη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε, πιθανότατα, σε σοβαρή σύγκρουση με την ΕΕ και θα ήταν πολύ επικίνδυνη αφέλεια να περιμένει κανείς από την Μέρκελ να αντιμετωπίσει με «καλωσύνη» την άνοδο αντιμνημονιακής κυβέρνησης. Υποστηρίξαμε ότι είναι αδιανόητο σχέδιο Α χωρίς σχέδιο Β, ότι δεν κάνεις «έξοδο του Μεσολογγίου» υποσχόμενος «ουζάκια στο Αιτωλικό». Υπογραμμίσαμε ότι χρειάζεται πληθώρα άλλων προϋποθέσεων και προετοιμασιών για να έχεις σοβαρή ελπίδα σε διαπραγμάτευση-σύγκρουση με τους πιστωτές. Προειδοποιήσαμε  ότι η ελπίδα μιας αποφασιστικής αμερικανικής «συνδρομής» είναι φρούδα στην καλύτερη περίπτωση, παγίδα στη χειρότερη – αντανακλά μάλλον την αιώνια καιροσκοπική φύση μας, που μας οδήγησε εδώ που είμαστε, παρά στέρεη ανάλυση της πραγματικότητας.

 

Είναι σοβαρό λάθος να αντιμετωπίζεται η ελληνική κατάσταση ως «σφάλμα» της ευρωπαϊκής πολιτικής, που θα το διορθώσουμε εύκολα με «ένεση» κεϋνσιανισμού, ανθρωπισμού και λογικής. Το ελληνικό πρόγραμμα είναι αιχμή μείζονος προσπάθειας αναθεώρησης του μεταπολεμικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού καθεστώτος της Ευρώπης. Η αντίσταση και απάντηση σε αυτό πρέπει να είναι τουλάχιστο όσο σύνθετη και φιλόδοξη είναι η πρόκληση των αγορών και των αρχουσών τάξεων της «Ευρω-Γερμανίας».

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τάχιστα να απαλλαγεί από το σοβαρότερο κατά τη γνώμη μας λάθος του, που είναι να «προσαρμόζει» ενίοτε ως Προκρούστης  την πραγματικότητα στις επιθυμίες και δυνατότητές του, αντί να αναπτύσσει τις δυνατότητες που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τα αντικειμενικώς προσδιοριζόμενα προβλήματα.

 

Χρόνος για ποιόν;

 

Υπό τις συνθήκες που προσήλθε στη διαπραγμάτευση ο ΣΥΡΙΖΑ φοβούμαστε ότι δεν μπορούσε να αποσπάσει κάτι πολύ καλύτερο από την προβληματική προσωρινή συμφωνία-γέφυρα που απέσπασε, αν απέσπασε, γιατί κατά τα φαινόμενα θα περάσουμε τους επόμενους μήνες υπό τη διαρκή απειλή χρηματοδοτικού πνιγμού. ‘Εστω και αν η Ελλάδα απέφυγε την ισοπέδωση τύπου Γκίκα-Χαρδούβελη ή άνοιξε την κουβέντα για τα πλεονάσματα.

 

Για να αποσπάσει όμως έστω και αυτή τη «συμφωνία, μη συμφωνία» ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαντικές υποχωρήσεις, που θα βρει μπροστά του και ο ίδιος και η χώρα. Πρόκειται κυρίως για την αναγνώριση των χρεών, την τουλάχιστο αμφίσημη υποχρέωση να αναλάβει η Ελλάδα την εξασφάλιση της βιωσιμότητάς τους, την απόσυρση κάθε κριτικής στο μνημονιακό πρόγραμμα και επομένως και της απαίτησης διαγραφής χρέους εξαιτίας των ευθυνών για αυτό το πρόγραμμα. Καμία αναφορά στον λογιστικό έλεγχο του χρέους.

 

Εκ των πραγμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχθηκε την απομάκρυνση της συζήτησης από το έδαφος που συμφέρει την Ελλάδα, το έδαφος του δικαίου, του παράνομου χαρακτήρα των δανειακών, του καταστροφικού χαρακτήρα των μνημονιακών πολιτικών, της απειλής για την ζωή, υγεία και ασφάλεια του πληθυσμού, της πολιτικής απειλής για τις αρχές της ‘Ενωσης και το όλο ευρωπαϊκό εγχείρημα από την ελληνική καταστροφή. Το έκανε μάλιστα χωρίς σπουδαίο αντάλλαγμα και χωρίς μια επιφύλαξη βρε αδερφέ, έναν «αστερίσκο» όπως αυτούς του Ανδρέα Παπανδρέου κάποτε στο ΝΑΤΟ.   Τείνουμε τώρα να συζητάμε όλο και πιο πολύ εξεύρεση «ισοδυνάμων», μέσω καταπολέμησης διαφθοράς-φοροδιαφυγής.

 

Η ιδέα είναι σωστή, αλλά δεν επαρκεί για να καταστήσει το χρέος βιώσιμο. Δεν απαλλάσσει την Ελλάδα από τον βασικό μηχανισμό υποδούλωσης-καταστροφής. Με το χρέος εκεί που είναι, χωρίς ρήτρα ανάπτυξης και τους αποικιακούς όρους των δανειακών, η χώρα παραμένει «καταστρεφόμενη αποικία χρέους».

 

Για να αμφισβητήσει η Αθήνα δανειακές, μνημόνια και τα χρέη που περιγράφουν, πρέπει να είναι έτοιμη για στάση πληρωμών, ελέγχους κίνησης κεφαλαίων, εισαγωγή εσωτερικών μέσων πληρωμής, μέτρα έκτακτης ανάγκης οικονομίας πολεμικής περιόδου, αναζήτηση γεωπολιτικών συμμάχων, πάνδημη λαϊκή κινητοποίηση. Είναι εξαιρετικά δυσάρεστα/επικίνδυνα τέτοια μέτρα, εγκληματικό ότι οι ηγεσίες μας συνολικά άφησαν τη χώρα να έρθει σε τέτοια κατάσταση. Η ανάγκη όμως της εγχείρησης και το είδος της δεν προσδιορίζονται από τις διαθέσεις,  αλλά την αρρώστια. Ελπίζουμε οι πρώτες 40 μέρες διακυβέρνησης να έπεισαν τον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη προετοιμασίας ρήξης – με μεγάλη σοβαρότητα βέβαια, όχι με την επιπολαιότητα που συνηθίζουμε εν Ελλάδι. Τέτοια προετοιμασία θα είναι και σοβαρός ενδεχόμενος λόγος που θα καθιστούσε κάποιον συμβιβασμό εφικτό.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 12.3.2015

Τρίτη 10 Μαρτίου 2015

ΑΓΩΓΟΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ (γεωπολιτική και ολοκληρωτισμός)




 

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

O «τσαμπουκάς» της ‘Αγκυρας στο Αιγαίο (έστω και αν διεκόπη όσο ξαφνικά ξεκίνησε) ήρθε να υπενθυμίσει στην Αθήνα ότι η γείτων δεν είναι ακριβώς φιλήσυχος και ειρηνικός τουριστικός προορισμός. Πόσο μάλλον που η ανατροπή του κεμαλισμού από τον ισλαμισμό του Ερντογάν οδήγησε σε πολύ πιο απρόβλεπτη και επιθετική Τουρκία (Λιβύη, Συρία, Μπαρμπαρός).

 

Για τον λόγο αυτό επανερχόμαστε σήμερα στην πρόταση που αναπτύξαμε προ μηνός από τα «Επίκαιρα», αναφορικά με την ανάγκη να ξαναδούμε τα σχέδια αγωγών South Stream και Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, παρά τις προφανείς δυσκολίες και παρά την απόφαση του Κρεμλίνου να προτιμήσει τον Turkish Stream.

 

Είναι απόλυτη και μεγάλη τρέλλα, από τη σκοπιά των ελληνικών, αλλά επίσης των ευρωπαϊκών και ρωσικών συμφερόντων, αυτό που πάει να γίνει σήμερα. Δηλαδή να συγκεντρωθούν όλοι οι αγωγοί αερίου και πετρελαίου της περιοχής στην Τουρκία.

 

‘Εχουμε τώρα μέσω Τουρκίας τον ΤΑΡ, που μεταφέρει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν και ίσως, αύριο, του Τουρκμενιστάν, τον Μπακού-Τσεϊχάν, που μεταφέρει το πετρέλαιο του Αζερμπαϊτζάν και ίσως, αύριο, του Καζαχστάν, τον Blue Stream που μεταφέρει ρωσικό αέριο μέσω του πυθμένα της Μαύρης Θάλασσας. Η Noble κουβεντιάζει την δίοδο κυπριακού και ισραηλινού αερίου μέσω Τουρκίας. Και, σαν να μην έφταναν αυτά, Μόσχα και ‘Αγκυρα συμφώνησαν κατ’ αρχήν για την κατασκευή ενός δεύτερου αγωγού που θα τις συνδέει, μετά την ματαίωση του South Stream.

 

Ο South Stream, θυμίζουμε, ήταν μια ελληνική πρόταση από το 2006, αγωγός αερίου παράλληλος με τον διαρκώς ανακοινούμενο - από το 1993, σχεδιαζόμενο και μηδέποτε κατασκευαζόμενο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη (Ρωσία – Μαύρη Θάλασσα – Βουλγαρία – Ελλάδα). Από την Ελλάδα ο South Stream, που παρέκαμπτε τόσο την Ουκρανία όσο και την Τουρκία, θα πήγαινε στην Ιταλία.

 

Το σχέδιο άρχισε να το εγκαταλείπει η ίδια η κυβέρνηση Καραμανλή που το πρότεινε και το «σκότωσε» μαζί με το Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη  η απολύτως «αμερικανόδουλη» κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. ‘Εμεινε μια τροποποίησή του μέσω Βουλγαρίας προς πΓΔΜ, Σερβία, Αυστρία, Ουγγαρία, η οποία και καταργήθηκε τελικά με πρωτοβουλία της Μόσχας εξαιτίας των δυσκολιών και της υπονόμευσης από την Κομισιόν και τις αρχές της Σόφιας.

 

Δεχόμενοι επίθεση από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ και πολύ θυμωμένοι με το μαφιόζικο/αμερικανόδουλο καθεστώς στη Σόφια, οι Ρώσοι αποφάσισαν να προτιμήσουν την τουρκική, που θεωρούν «ουδέτερη», από την βουλγαρική, «εχθρική» επικράτεια. Δεν είναι παράλογο, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί η Τουρκία και δεν είναι σκόπιμο να βάζεις «όλα τα αυγά σε ένα καλάθι». Θα έπρεπε Αθήνα και Μόσχα να πιέσουν αποφασιστικά την Βουλγαρία (και τις Βρυξέλλες) με τη βοήθεια Ιταλίας, Αυστρίας, Ουγγαρίας για να προχωρήσει το σχέδιο του South Stream. ‘Αλλωστε, η σημερινή κυβέρνηση της Βουλγαρίας μπορεί να αποδειχθεί παρένθεση και η άνοδος των Σοσιαλιστών να αποτελέσει σύντομα σωτήρια εξέλιξη.

 

(Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να οργανώσει τους Βαλκάνιους συμμάχους του τα τελευταία δυόμισυ χρόνια, αντί να περιμένει χωρίς να κάνει τίποτα να κερδίσει τις ελληνικές εκλογές. ‘Εστω και τώρα όμως, που έχει αρχίσει η μάχη, ας προσπαθήσει να κάνει όσα δεν έκανε το προηγούμενο διάστημα).

 

O αγώνας για μια στοιχειώδη ανεξαρτησία της Ελλάδας που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να προκύψει και οποιαδήποτε κοινωνική προκοπή, έχει την εσωτερική, έχει και την εξωτερική πτυχή. Μόνο αναπτύσσοντας οικονομικές και «γεωπολιτικές» σχέσεις με τους BRIICS μπορεί να επιβιώσει η Ελλάδα, είτε εντός, είτε εκτός της ευρωζώνης/ΕΕ. Και οι BRIICS, από την πλευρά τους, χρειάζονται την Ελλάδα, ως ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος και πρέπει, όσο νογάνε, και οι υπεύθυνοι των Αθηνών να τους το εξηγούν αυτό το πράγμα. Αλλοιώς θα καταλήξουμε στην πολιτική του «Σφάξε με Αγά μου να αγιάσω» που ακολούθησαν, με τα αποτελέσματα που ξέρουμε, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την τελευταία πενταετία, οδηγώντας μας ένα βήμα από τον γεωπολιτικό και οικονομικό στραγγαλισμό.

 

Κατά κάποιο τρόπο οι αγωγοί σηματοδοτούν και στρατηγικές. Αγωγοί όπως ο Μπακού-Τσεϊχάν συνεχίζουν τη διαδικασία διάλυσης της Σοβιετικής ‘Ενωσης, αγωγοί όπως ο Nord Stream και ο South Stream οργανώνουν μια δυνητική ευρωρωσική σχέση, θεμέλιο ενός πολυπολικού κόσμου. Ανάλογη λειτουργία επιτελούν και οι ρωσοκινεζικοί αγωγοί.

 

Σε ότι αφορά τις πάγιες, ιστορικά επιβεβαιωμένες ελληνικές στρατηγικές κατευθύνσεις, αγωγοί όπως ο Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και ο South Stream σηματοδοτούν μια διασύνδεση με τη Ρωσία, που ιστορικά πάντα συνδέθηκε με τις δυνάμεις της ελληνικής ανεξαρτησίας. Ο αγωγός ΤΑΡ συνδέεται περισσότερο με το σχέδιο μετατροπής της Νότιας Ευρώπης σε αμερικανο-τουρκική ζώνη επιρροής. Ο αγωγός Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα με μια ζώνη αμερικανο-ισραηλινής επιρροής στη ΝΑ Ευρώπη. Οι «κάθετοι αγωγοί» που προτείνει ο Γιούνκερ στην Ελλάδα εντάσσονται στη νέα ψυχροπολεμική, αντιρωσική στρατηγική.

 

Με την ευκαιρία να τονίσουμε ότι δεν βλέπουμε για ποιο λόγο το Αζερμπαϊτζάν, μια χώρα στην καρδιά του τουρκικού κόσμου, η πιο στενή σύμμαχος παγκοσμίως, μετά την ίδια την Τουρκία, της «ΤΔΒΚ», του δημιουργήματος δηλαδή του τουρκικού στρατού κατοχής στην Κύπρο, αποκτά τον έλεγχο της ΔΕΠΑ και μάλιστα δια της κρατικής εταιρείας του υδρογονανθράκων. Οι σχετικές επιφυλάξεις της ΕΕ πρέπει να χρησιμοποιηθούν από την Αθήνα για να ακυρωθεί η πώληση.

 

Κατά τα άλλα βέβαια και στον ενεργειακό, όπως και στους άλλους τομείς βλέπουμε να ορθώνεται μπροστά μας ο «άγνωστος ολοκληρωτισμός» της ΕΕ, ενός μηχανισμού που δεν ελέγχουν οι ευρωπαϊκοί λαοί και ο οποίος δεν έχει επαρκώς αναλυθεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πρόσφατη επιμονή των Βρυξελλών να ελέγξουν το «νομότυπο» φορολογικών παραχωρήσεων στους Κινέζους για την COSCO.

 

‘Εχουμε ξεφύγει πολύ από τις παραμέτρους του έθνους κράτους που εξακολουθούν όμως να κυριαρχούν στα μυαλά μας. Αν αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ κι αν έχουμε εκλογικές νίκες της αριστεράς στην Ιβηρική και την Ιρλανδία, θα μπορέσουν όμως να αρχίσουν να τίθενται και τα ζητήματα ανακοπής της μεταμόρφωσης της ΕΕ σε προκεχωρημένο κεφάλαιο του χρηματοπιστωτικού ολοκληρωτισμού.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 5 Μαρτίου 2015

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2015

Από τον Εμφύλιο στα Μνημόνια




 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Πήγα να δω τον «Εμφύλιο» του Ροβήρου Μανθούλη και τον «Καπετάν Κεμάλ» του Λαμπρινού, στο μίνι φεστιβάλ για τον κινηματογράφο της αντίστασης στην «Αλκυονίδα». Διάλλειμα στην παρακολούθηση των διαπραγματεύσεων. Συγκινήθηκα ξανά από την απίστευτη ελληνική δεκαετία του 1940, προσδιοριστική «μήτρα» της Ελλάδας ακόμα και σήμερα, βλέποντας τα κορμιά των νεκρών της 3/12/1944 στο Σύνταγμα, ή τους αντάρτες του μεγαλύτερου εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, στην Ευρώπη του Εικοστού Αιώνα, να κλαίνε παραδίδοντας τα όπλα τους. Εξεγείρεσαι με το μάταιο της προαποφασισμένης θυσίας, με το λαό που πήραν στο λαιμό τους οι «ηγέτες» του. (Μήπως όμως έστω κι έτσι οι θυσίες δεν είναι μάταιες; Είναι το αποτέλεσμα τελικό ιστορικό κριτήριο;)

 

Η μελέτη της δεκαετίας του 1940 είναι πολλαπλώς σημαντική για να καταλάβουμε σε βάθος τις «ιδιότητες» της Ελλάδας. Στις σπάνιες ιστορικές στιγμές που οι κοινωνικοί σχηματισμοί ξεσκίζονται από εσωτερικές αντιθέσεις και συνθλίβονται από εξωτερικές πιέσεις, δηλαδή στιγμές εξωτερικών και εμφυλίων πολέμων, επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων, το κοινωνικό ον (και τα άτομα) αποκαλύπτεται (ονται) έως τη βαθύτερη φύση του(ς), που είναι πάντα συνδυασμός πολιτικών, ιδεολογικών, κοινωνικών, οικονομικών, ψυχικών χαρακτηριστικών.

 

Ο πόλεμος του Δεκέμβρη και ο πόλεμος για τον Δεκέμβρη

 

Εβδομήντα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Αθήνας και την αποβίβαση των Βρετανών (12/10/1944), τη συνάντηση Τσώρτσιλ-Στάλιν (Μόσχα, Οκτώβριος 1944), τη συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης 1945) υφίσταται πληθώρα ιστορικών στοιχείων που ελάχιστα πράγματα αφήνουν σε αβεβαιότητα. Δυστυχώς, περισσότερα στοιχεία συγκεντρώνονται, περισσότερα γράφονται, τόσο η σύγχυση μεγαλώνει. ‘Όπως συχνά συμβαίνει οι ιστορικές αποτιμήσεις είναι περισσότερο πολιτικο-«ιδεολογικό», παρά επιστημονικό εργαλείο.

 

Διαβάζουμε για παράδειγμα στο αφιέρωμα της «Καθημερινής» στον Δεκέμβρη (14.12.2014) την άποψη ενός τέως καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών ο οποίος υποστηρίζει, ούτε  λίγο, ούτε πολύ, ότι οι Βρετανοί δεν είχαν σχέδιο και η έκρηξη της σύγκρουσης τους βρήκε «τελείως απροετοίμαστους»! Ο καθηγητής μας εκτιμά ότι ο Δεκέμβρης ήταν ένα «προαποφασισμένο πραξικόπημα των κομμουνιστών» και αφήνει να αιωρείται το «ερώτημα» ποιος πυροβόλησε το πλήθος στο Σύνταγμα!

 

Φυσικά, αν το ΚΚΕ ήθελε να πάρει την εξουσία μπορούσε να το κάνει οποιαδήποτε στιγμή από τον Οκτώβριο 1944 έως και τον Φλεβάρη 1945. Σπανίως στην παγκόσμιο ιστορία, ίσως και ποτέ, επαναστατικό κόμμα δεν είχε τόσο ευνοϊκές συνθήκες όσο το ΚΚΕ στα τέλη της γερμανικής κατοχής. Πρακτικά είχε ήδη άλλωστε την εξουσία σχεδόν σε όλη την επικράτεια.

 

Δεν χρειάζεται να είσαι ο Κλαούζεβιτς ή ο Ηρόδοτος για να το καταλάβεις, κοινή λογική και ελάχιστη γνώση και εντιμότητα αρκούν. Το ΕΑΜ ήλεγχε πρακτικά σχεδόν όλη τη χώρα, είχε τρομερή λαϊκή υποστήριξη και έναν ισχυρότατο στρατό στην απελευθέρωση, όπως αναγνωρίζουν άλλωστε όλοι οι κάπως αξιόλογοι αντίπαλοί του, όπως ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Τι έκανε το Κόμμα όταν ξέσπασε η σύγκρουση στην Αθήνα; ‘Εστειλε όλο τον όγκο των στρατιωτικών του δυνάμεων στην … ‘Ηπειρο, όσο πιο μακριά από το μέτωπο και απαγόρευσε στους αντάρτες του να πατήσουν το πόδι τους νοτίως της Λαμίας. Την Αθήνα υπερασπίστηκαν δυνάμεις της Πολιτοφυλακής και του εφεδρικού ΕΛΑΣ, αμούστακα παιδιά ως επί το πλείστον. ‘Ετσι συμπεριφέρεται ένα κόμμα, ένας στρατός που θέλει να καταλάβει την εξουσία;

 

Σε άλλο σημείο του άρθρου του άλλωστε ο κ. καθηγητής, ξεχνώντας προφανώς πως μας περιέγραψε τους ‘Αγγλους «απροετοίμαστους»,  μας θυμίζει ότι (ήταν αρκετά «έτοιμοι» ώστε) επετέθησαν το ίδιο βράδυ της αιματηρής διαδήλωσης της 3/12 στο 2ο σύνταγμα του ΕΛΑΣ και το αφόπλισαν.

 

‘Όχι μόνο «απροετοίμαστοι» δεν ήταν οι ‘Αγγλοι, προετοίμαζαν τουλάχιστον από το 1943 τον εμφύλιο στην Ελλάδα, ο δε Τσώρτσιλ σηκώθηκε και πήγε στη Μόσχα με κύριο θέμα του να εξασφαλίσει τη συγκατάθεση του Στάλιν για τον έλεγχο της Ελλάδας και την εξασφάλισε. Τα σχέδια κατάληψης της Αθήνας από τους Βρετανούς έπεσαν στα χέρια του Φίλμπι που τα διαβίβασε στη Μόσχα τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο ήδη του 1944.

 

Στη συνέχεια, ένας άλλος «συγγραφέας» υποστηρίζει με τη σειρά του ότι «το τι ακριβώς συνέβη στην πλατεία Συντάγματος στις 3 Δεκεμβρίου αποτελεί ακόμη αίνιγμα». Φυσικά είναι άνοιγμα και θα παραμείνει εις τον αιώνα τον άπαντα. Δεν αποκλείεται εξωγήινοι να κατέβηκαν στην ταράτσα της «Μεγάλης Βρετανίας» που ήλεγχαν οι κυβερνητικοί και να πυροβόλησαν από εκεί τη λαοθάλασσα του ΕΑΜ.

 

Με τέτοιους καθηγητές και τέτοιους συγγραφείς, ο θεός να φυλάει τα μυαλά των φοιτητών , των αναγνωστών και των νεώτερων γενεών. Κάνουμε ότι μπορούμε  για να τους αποβλακώσουμε.

 

Η αποκατάσταση του Ζαχαριάδη

 

Αν αυτά συμβαίνουν με τη δεξιά, δεν είναι λίγα όμως και αυτά που συμβαίνουν με την αριστερά, όπου παρατηρείται τελευταίως μια «μόδα» αποκατάστασης του Ζαχαριάδη, αρχής γενομένης από το ΚΚΕ, αλλά περιλαμβανομένων και ορισμένων κύκλων του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Η σχετική απόφαση του Περισσού είναι χαρακτηριστική. Το Κόμμα αποκατέστησε πλήρως τον ταλαντούχο «ΚΟΥΤΒ»η Νίκο Ζαχαριάδη, μόνο μερικώς όμως τον πραγματικό ηγέτη της ελληνικής αντίστασης-επανάστασης του 1941-44, ‘Αρη Βελουχιώτη. Που το μόνο λάθος του ήταν ότι δεν είχε επαρκή αυτοπεποίθηση απέναντι στο Κόμμα και πειθάρχησε στο Πολιτικό Γραφείο καταστρέφοντας το κίνημα του οποίου ηγείτο.

 

Στο ΚΚΕ παραδέχονται ότι η «γραμμή» ‘Αρη ήταν σωστή (η εκτίμηση για αναπόφευκτη σύγκρουση με την Αγγλία και ότι η Βάρκιζα πήγαινε το αριστερό κίνημα στην καταστροφή). Πιο σημαντικό όμως από το να έχεις δίκηο είναι να ακολουθείς το κόμμα χωρίς δισταγμούς, επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, έστω κι αν πηγαίνει ολοταχώς στον γκρεμό. Την προσωπικότητά του πρέπει να την αφήνει έξω από την κομματική πόρτα όποιος θέλει να κάνει καριέρα σε αυτό. Γι’ αυτό και αποκαθίσταται πλήρως ο πρωτεργάτης του ελληνικού σταλινισμού, παραμένει όμως κομματικά απόβλητος ο αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ!

 

Θυμίζουμε ότι ο Ζαχαριάδης τοποθετήθηκε από τη Μόσχα επικεφαλής του ΚΚΕ το 1931. Είναι προσωπικά υπεύθυνος για τον θάνατο του ‘Αρη, του Κώστα Καραγιώργη (δια βασανιστηρίων!) και πλειάδας άλλων ανώτατων και αξιόλογων στελεχών του κόμματος και για την επιβολή καθεστώτος εσωκομματικής τρομοκρατίας. Προσωπικά υπεύθυνος για την καταστροφική «αποχή» του 1946, συνέβαλε επίσης ουσιαστικά στην ήττα του «Δημοκρατικού Στρατού» στον Εμφύλιο με την μετατροπή του σε «τακτικό στρατό» και τον παραμερισμό του Μάρκου Βαφειάδη. Είναι δυνατόν ένα τέτοιο άτομο να «αποκαθίσταται» σήμερα, κομματικά και πολιτικά; Φαίνεται ότι είναι!

 

‘Ετσι που πάμε, θα παραδώσουμε, δεξιοί και αριστεροί, στις επόμενες γενηές βουνό ηλιθιότητες και ανακρίβειες, προκαλώντας τεράστια σύγχυση και καταστρέφοντας την ικανότητά τους να συνειδητοποιούν την ιστορία της χώρας.

 

 

Εθνικές σταθερές

 

 

Ποια είναι τα βασικότερα χαρακτηριστικά που φανερώνονται σε όλη τους την έκταση στη δεκαετία του 1940, αποτελώντας μόνιμες σταθερές της νεοελληνικής ιστορίας; Κύριο τέτοιο χαρακτηριστικό, η αδυναμία του κοινωνικού σχηματισμού να αποκτήσει μια αξιόλογη και ανεξάρτητη ηγεσία με ικανότητα δικής της επεξεργασίας, δικού της «σχεδίου».

 

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ελληνικής αστικής τάξης γίνονται, με ακραία ευκολία, πειθήνια όργανα είτε των Γερμανών, είτε των ‘Αγγλων, αργότερα των Αμερικανών, με ελάχιστα ίχνη ανεξαρτησίας ή κάποιας μορφής πατριωτισμού. Το γεγονός αυτό άλλωστε οδηγεί στην πλήρη επικράτηση του ΚΚΕ στην κατοχή, αφού είναι σχεδόν η μόνη πολιτική δύναμη που οργανώνει την εθνική αντίσταση.

 

Βλέπουμε ότι το ίδιο ακριβώς συνέβη στις μέρες μας καθώς οι αστικές πολιτικές δυνάμεις υπετάγησαν στην Τρόικα και την (οικονομική) κατοχή που επέβαλε και κατεστράφηκαν, αφήνοντας χώρο σε ένα κόμμα του 3% να καταστεί κύρια πολιτική δύναμη, εκφράζοντας την διάθεση ανεξαρτησίας και αντίστασης του έθνους!

 

Ο ελληνικός λαός παρήγαγε δια του ΕΑΜ το μεγαλύτερο αντιστασιακό κίνημα στην κατεχόμενη Ευρώπη αναλογικά με το μέγεθος της χώρας, που εξελίσσεται στην πραγματικότητα σε παράλληλη δομή εξουσίας, ελέγχοντας πρακτικά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της Ελλάδας κατά την αποχώρηση των Γερμανών. Στη δημιουργία του ΕΑΜ βλέπουμε να αντανακλάται το εξεγερσιακό, επαναστατικό στοιχείο, (κατά Σβορώνο) μόνιμη σταθερά της νεοελληνικής εθνικής ταυτότητας.

 

Αυτό το μεγαλειώδες εθνικό και κοινωνικό κίνημα έχει όμως μια ηγεσία για κλάματα, απερίγραπτης διανοητικής και ηθικής ενίοτε ποιότητας (η τριανδρία Ιωαννίδης, Ρούσσος, Σιάντος στην κατοχή, ο Ζαχαριάδης μετά το 1945). Τρελαίνεται κανείς για παράδειγμα με το επίπεδο ενός «ηγέτη» όπως ο Ιωαννίδης, αν διαβάσει τα απομνημονεύματά του. Το ΚΚ παραμένει σταλινικό, μονολιθικό,  μόρφωμα, εξαρτημένο από το Κρεμλίνο, πλήρως ανίκανο να ηγηθεί ενός λαϊκού κινήματος για την κατάληψη της εξουσίας, ικανότατο όμως για να οδηγήσει όλο το λαϊκό κίνημα στον γκρεμό. Η κομματική ηγεσία βρέθηκε άλλωστε σε διαρκή σύγκρουση με την φυσική ηγεσία του κινήματος σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής. Ο πυρήνας της ηγεσίας του, αυτός που παίρνει τις αποφάσεις, αποτελείται στο σύνολό του από αποφοίτους της περίφημης κομματικής σχολής της Μόσχας, της ΚΟΥΤΒ.

 

Η Ελλάδα δεν παρήγαγε ανεξάρτητους αστούς πολιτικούς όπως ο Ντε Γκωλ, ούτε επαναστάτες ηγέτες κάπως ανεξάρτητους από τη Μόσχα, ικανούς να σκεφτούν με το δικό τους μυαλό, όπως οι Τίτο ή Μάο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Ελλάδα έγινε το θερμό «πειραματόζωο» για την αρχή του Ψυχρού Πολέμου (όπως σήμερα για τους Πολέμους Χρέους), το αίμα έρρευσε άφθονο στα ελληνικά βουνά, γνωρίσαμε φρικαλεότητες που χρονικογράφοι και ιστορικοί δεν θέλησαν καν να αναφέρουν, χάσαμε με μια γιγαντιαία αρνητική «φυσική επιλογή» τα καλύτερα παιδιά μας, ανθό του ανθού της ελληνικής κοινωνίας στις ρεματιές, τα Μακρονήσια, τις Τασκένδες... Το «αόρατο», ηθικό κόστος του Εμφυλίου, η τελική επικράτηση  των μαυραγοριτών και των συνεργατών των Γερμανών και στη συνέχεια των ‘Αγγλων επί των αντιστασιακών, ήταν ίσως η σπουδαιότερη συνέπεια της αδελφοκτόνας σύρραξης    - και  σφραγίζει ως σήμερα ανεξίτηλα την ελληνική κοινωνία.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 15-2-2015

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Κρίσιμη στρατηγική επιλογή: South vs Turkish Stream




 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σε μείζονα, αρνητική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα στρατηγική μεταβολή οδηγείται το περιβάλλον στην περιοχή μας σε ότι αφορά τους αγωγούς αερίου.

 

Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί πολύ γρήγορα, στην κατεύθυνση της Σόφιας, των Βρυξελλών και της Μόσχας, διερευνώντας την πιθανότητα να αποτρέψει, έστω και την υστάτη, αυτή την εξέλιξη.

 

Αντιμέτωπη με τις κωλυσιεργίες και τα διαρκή εμπόδια από τη Σόφια και τις Βρυξέλλες η Ρωσία αποφάσισε να εγκαταλείψει το σχέδιο του αγωγού αερίου South Stream, που επρόκειτο να διοχετεύσει το ρωσικό αέριο μέσω της Μαύρης Θάλασσας και της Βουλγαρίας στην Ευρώπη.

 

Ο αγωγός αυτός ήταν μια ελληνική πρόταση της κυβέρνησης Καραμανλή, που όμως εγκαταλείφθηκε ουσιαστικά και από αυτήν ακόμα μετά την πρώτη πίεση των ΗΠΑ.

 

Στη θέση του South Stream θα κατασκευασθεί ο Turkish Stream που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τη Ρωσία στην Τουρκία υποθαλασσίως, μέσω της Μαύρης Θάλασσας και θα το φέρνει κοντά στα ελληνικά σύνορα όπου θα το αποθηκεύει. Αυτό δίνει τη δυνατότητα περαιτέρω μεταφοράς του μέσω του ελληνικού εδάφους, προοπτική προτιμητέα για την Αθήνα, που δεν αρκεί όμως για να αντικαταστήσει τη μείζονα, στρατηγική αναβάθμιση της ‘Αγκυρας και την απώλεια των πολύ μεγάλων στρατηγικών κερδών αν γινόταν δυνατή η κατασκευή του South Stream με την αρχική του χάραξη μέσω Θράκης (όπως και του παράλληλου πετρελαιαγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη εξάλλου).

 

Η ίδια άλλωστε η πρόταση για τον αγωγό South Stream γεννήθηκε ως αντίδραση στην επιδίωξη της ΓΚΑΖΠΡΟΜ, ήδη από το 2006, να κατασκευάσει από τότε τον «Turkish Stream». Πρακτικώς, αυτό θα σήμαινε ότι ο κύριος όγκος του ενεργειακού εφοδιασμού της Ελλάδας θα περνούσε από την Τουρκία. (Αυτό και θα γίνει και τώρα με την προσθήκη του Turkish στον ΤΑΡ από το Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας)

 

Πόσο λογικό είναι να βάζουμε όλο τον ενεργειακό μας εφοδιασμό στα χέρια μιας χώρας για την άμυνα από την οποία ξοδεύουμε τον μισό μας προϋπολογισμό, κατέχει τη μισή Κύπρο, μας απειλεί στο Αιγαίο και με την οποία έχουμε ένα εξαιρετικά αρνητικό ιστορικό συγκρούσεων, ανταγωνισμού και πολέμων στις διμερείς σχέσεις μας; Μακάρι να μεταβληθεί αυτή η κατάσταση, αλλά δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε ως γεγονός μια ευχή.

 

Ούτε άλλωστε και προς όφελος της Ευρώπης και της Ρωσίας είναι να εξάγεται το ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας, μάλλον πρόκειται για ένδειξη γεωπολιτικής ανωμαλίας.

 

Το 2006 ο γράφων πρώτος υποστήριξε,  από τον «Κόσμο του Επενδυτή», την ιδέα  δημιουργίας ενός αγωγού που θα παρακάμπτει και την Ουκρανία (λόγω των γνωστών προβλημάτων και της δυνατής αντιρωσικής χρήσης της) και την Τουρκία, του South Stream δηλαδή. Στρατηγικά, ο αγωγός θα ήταν το νότιο ισοδύναμο του Nord Stream που συνδέει μέσω της Βαλτικής Γερμανία και Ρωσία, ανεξαρτοποιώντας τη σχέση των δύο χωρών από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

 

Την ιδέα υποστήριξαν πολύ ενεργά ο Πρόεδρος Κάρολος Παπούλιας και ο τότε Ρώσος Πρέσβης, ο εξαιρετικά δυναμικός Αντρέι Βντόβιν και έγινε τελικά επίσημη πολιτική των κυβερνήσεων Καραμανλή και Πούτιν και της προσέγγισης Ελλάδας και Ρωσίας – μιας μεγάλης πολιτικής που εγκαταλείφθηκε άδοξα και πρόωρα.

 

Δεν ξέρουμε αν υπάρχουν σήμερα δυνατότητες να ανακληθεί η απόφαση των Ρώσων, αξίζει όμως να το δοκιμάσει άμεσα η νέα ελληνική κυβέρνηση, επιδιώκοντας ταυτόχρονα μια χάραξη του South Stream μέσω Βουλγαρίας και Ελλάδας, παράλληλη προς την πορεία του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη (που επίσης είναι σκόπιμο να πραγματοποιηθεί).

 

Βεβαίως ο φόβος των ελληνικών ηγεσιών είναι, διαχρονικά, η ενόχληση του υπερατλαντικού παράγοντα. Γιατί όμως μπορεί η Τουρκία να κάνει αυτά τα σχέδια και απαγορεύονται στην Ελλάδα; ‘Εχει κάτι να κερδίσει η Αθήνα υποκύπτοντας διαρκώς στα desiderata της Ουάσιγκτων και του Βερολίνου; Γιατί μέχρι τώρα αυτό που εισπράξαμε για την ευπείθειά μας ήταν οικονομικός πόλεμος από τους Ευρωπαίους, πιέσεις σε Κύπρο και Αιγαίο από τις ΗΠΑ, βλέποντας την ‘Αγκυρα να καταλαμβάνει τον χώρο που εγκαταλείπουμε και οδηγούμενοι σε πρωτοφανή στρατηγική-διπλωματική ασφυξία

 

Το ζήτημα με τους αγωγούς και το όλο πλέγμα σχέσεων με τη Ρωσία δεν αφορά εξάλλου μόνο τα οικονομικά, αλλά και τα προβλήματα ασφαλείας της Ελλάδας. Επί παραδείγματι οι αγωγοί μέσω της Θράκης συνιστούν αμυντική ασπίδα της. Η ευρύτερη σχέση με τη Ρωσία μπορεί εξάλλου να εξελιχθεί και προς την κατεύθυνση μείζονος αύξησης της ελληνικής στρατιωτικής-στρατηγικής ισχύος έως και παροχής μιας αμυντικής ασπίδας.

 

Δεν είναι δυνατόν η γείτων Τουρκία, μέλος και αυτή του ΝΑΤΟ, να κάνει τόσες συνεργασίες με τη Μόσχα, να μην εφαρμόζει κυρώσεις, να αναβαθμίζει παντοιοτρόπως τις σχέσεις της και εμείς να περιοριζόμαστε, αν και σε κατάσταση καταστροφής, στον ρόλο του «καρπαζοεισπράκτορα».

 

‘Όλα αυτά πρέπει να τα σκεφθεί και να τα αντιμετωπίσει γρήγορα η νέα κυβέρνηση. Η αποκατάσταση άλλωστε της στοιχειώδους εθνικής κυριαρχίας σημαίνει να αποκτήσουμε ένα βαθμό ελευθερίας και στην εξωτερική και αμυντική μας πολιτική.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 12-2-2015