Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Από τα Μνημόνια στην παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ

Η «Αυτοκρατορία» κλιμακώνει την επίθεση στον Ελληνισμό Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Που κρύφτηκε το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και η αεροπορία; Σε τι ακριβώς χρησιμεύουν τα πολεμικά μας σκάφη και αεροπλάνα, πιο ακριβά από το βάρος τους σε χρυσάφι, αν, τη στιγμή που η Τουρκία προκαλεί στην Κύπρο, εξαφανίζονται από προσώπου Γης;! Μόνο για «μίζες» και εξάρτηση χρειαζόμαστε αυτή την τεράστια, πανάκριβη στρατιωτική μηχανή, που δεν θέλουμε όχι να χρησιμοποιήσουμε, αν ό μη γένοιτο χρειαστεί, αλλά ούτε καν να επιδείξουμε; Δεν εννοούμε ότι οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να αναλάβουν, σε αυτή την φάση, τη manu military ανακοπή των τουρκικών «δραστηριοτήτων» στις κυπριακές θάλασσες. Εννοούμε ότι, για να μη χρειαστεί να το κάνουν αύριο, θάπρεπε σήμερα να «δείχνουν τη σημαία» τους στην Κύπρο και να συντηρούν ένα βαθμό αβεβαιότητας στον αντίπαλο. Ισραηλινοί, Ρώσοι, Βρετανοί αλωνίζουν στις κυπριακές θάλασσες, Γερμανοί και Γάλλοι χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο «Ανδρέας Παπανδρέου» (θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη), μόνον οι ‘Ελληνες απουσιάζουν από την περιοχή. Τα βλέπει αυτά η ‘Αγκυρα και έτσι που πάμε θα στείλει αλεξιπτωτιστές στο Σύνταγμα. Η παθητικότητα έναντι της τουρκικής επιθετικότητας και της παρασκηνιακής αμερικανικής ανοχής αν όχι παρότρυνσης προς την ‘Αγκυρα, θα αυξήσει, δεν θα μειώσει τα προβλήματα Αθήνας και Λευκωσίας και, πολύ φυσιολογικά, θα αποθρασύνει την Τουρκία. Μακροχρόνια συνιστά στρατηγική αναδίπλωση από την ανατολική Μεσόγειο, είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του ελληνισμού. Η Αθήνα παραιτείται από τα τεράστια πλεονεκτήματα που της δίνει η στρατηγική θέση της Κύπρου για την δική της άμυνα, όχι όμως από τα προβλήματα που αναπόφευκτα της δημιουργεί η κυπριακή άμυνα! Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από την Τουρκία συνιστά τη σοβαρότερη έμπρακτη επιβουλή κατά της κυπριακής κυριαρχίας μετά την εισβολή του 1974. Η μη ουσιαστική αντίδραση του ελλαδικού και κυπριακού πολιτικού προσωπικού όπως και των δύο κρατών – και της ΕΕ – διευκολύνει την περαιτέρω κλιμάκωση της εξωτερικής πίεσης που θα μπορούσε να συνδυαστεί και με οικονομικές επιθέσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και να χρησιμοποιηθεί αύριο για να εκβιασθεί μια τυχόν «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση σε Αθήνα ή Λευκωσία, αν υπάρξει. Γι’ αυτό και τα συμβαίνοντα συνιστούν έμμεση πλην σαφή προειδοποίηση και στην Κουμουνδούρου. Για να μπορέσει να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα και μάλιστα στις σημερινές τραγικές συνθήκες, αμφισβητώντας τους νεοαποιακούς δεσμούς των Μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαθέτει πολύ επεξεργασμένη εξωτερική και διεθνή πολιτική και σε βάθος αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Αλλοιώς δεν θέλουμε ούτε να φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί. Απανωτά τα χτυπήματα Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ είναι η τέταρτη μείζων επίθεση στην ανεξαρτησία, κυριαρχία και κρατική του υπόσταση που δέχεται ο ελληνικός λαός μετά το 2010. Πρώτη ήταν η Δανειακή και το Μνημόνιο, δεύτερη το PSI και το αγγλικό δίκαιο, τρίτη η επίθεση κατά των κυπριακών τραπεζών και το κυπριακό Μνημόνιο. Με τα πρώτα τρία «χτυπήματα» ο ελληνικός λαός παραιτήθηκε του μεγαλύτερου μέρους των δικαιωμάτων που διαθέτουν τα σύγχρονα κράτη εισερχόμενος ταυτόχρονα σε κοινωνικο-οικονομική «σπείρα θανάτου» και διαδικασία υποδούλωσης/αποικιοποίησης. Η επίθεση στην κυπριακή ΑΟΖ σηματοδοτεί το πέρασμα από την καθαρά οικονομική στη γεωπολιτική επίθεση κατά του ελληνικού χώρου, του ελληνικού έθνους-κράτους και του πολλαπλώς αλληλεξαρτώμενου με αυτό κυπριακού κράτους. Από τις αντιδράσεις Ουάσιγκτων-Λονδίνου και των εντεταλμένων δορυφόρων τους στη «Νέα Ευρώπη» (Φινλανδία, Σουηδία, Ουγγαρία) έγινε τελείως φανερό ότι η ‘Αγκυρα δεν κινείται μόνη της – ενθαρρύνεται από τον άξονα των «ναυτικών δυνάμεων» (με την ανοχή τουλάχιστο της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»). Αυτό πια δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, εντούτοις αρκετοί αναλυτές του «πατριωτικού χώρου» το αποδίδουν αποκλειστικά στις τακτικές ανάγκες των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την τουρκική συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους και όχι στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Κύπρο. Μια τέτοια ερμηνεία θέλει να αποσιωπήσει το γεγονός ότι, πολύ προτού υπάρξει οποιοδήποτε «Ισλαμικό κράτος», ΗΠΑ και Βρετανία ενθάρρυναν διαχρονικά την ‘Αγκυρα προκειμένου να αποκτήσουν αυτοί και όχι βέβαια να δώσουν στην Τουρκία τον έλεγχο της Κύπρου. Αυτή την επιδίωξη εξυπηρέτησε άλλωστε το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, μετά η αποικιακή παγίδα του Κίσσινγκερ («διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία») που κατάπιαν αμάσητη αν όχι με ενθουσιασμό Αθήνα και Λευκωσία, όπως οι τρομερές πιέσεις να περάσει το σχέδιο Ανάν το 2004. Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ταυτόχρονα ‘Ελληνας πατριώτης και φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Να θυμίσουμε τώρα ότι προ μερικών εβδομάδων η κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη χαρακτήριζε την Αμερική «στρατηγικό εταίρο»; Η επιδίωξη όσων ενθαρρύνουν την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ είναι να επαναφέρουν μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν και αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα θα έχουν οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη ‘Ερογλου αν ευοδοωθούν (γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε από πού συμπεραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι σκοπός της Τουρκίας είναι να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις!). Φυσικά, η παραμένουσα αντίδραση των Κυπρίων πολιτών στην κατάλυση του κράτους τους ενδέχεται να ενεργοποιήσει και το plan B του διεθνούς παράγοντα που είναι η προτιμώμενη λύση της ‘Αγκυρας: τα «δύο κράτη» που ανέφερε ο Νταβούτογλου. Με μια σημαντική βέβαια διευκρίνιση. ‘Ότι δεν θα επιτραπεί ποτέ στο ελληνικό κράτος που θα προκύψει να ασκήσει τα δικαιώματα πλήρως ανεξάρτητου κράτους. Η διχοτόμηση («ταξίμ») δεν ήταν ποτέ κεντρική επιδίωξη του αγγλοαμερικανικού παράγοντα στην Κύπρο. Χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά από Λονδίνο και Ουάσιγκτων όχι για να πραγματοποιηθεί η ίδια, αλλά για να ματαιωθούν δι’ αυτής τα δικαιώματα της συντριπτικής ελληνικής πλειοψηφίας του κυπριακού πληθυσμού. Η προτιμητέα λύση του «διεθνούς παράγοντα» ήταν πάντα και παραμένει ο «ζουρλομανδύας» (διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία), μια λύση που θα ακυρώνει την πλήρη ελληνική ή τουρκική κυριαρχία και θα ξανακάνει την Κύπρο αποικία της Αγγλίας, της Αμερικής και των διεθνών τραπεζών (που, σημειωτέον, αποκτούν ήδη τον έλεγχο του κυπριακού τραπεζικού τομέα). Αν τυχόν πηγαίναμε τελικά σε διχοτόμηση υπό τις παρούσες συνθήκες και αγγλοαμερικανική εποπτεία η διχοτόμηση αυτή δεν θα ήταν πλήρης, δεν θα απέδιδε δηλαδή «κανονικό» ελληνικό κράτος στην Κύπρο χωρίς δουλείες και περιορισμούς. Θα είχαμε όλα τα μειονεκτήματα, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα της διχοτόμησης. Το καταπληκτικό με την πολιτική των κυβερνώντων σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ότι ευθυγραμμίζονται σε όλα τα θέματα με τα desiderata των οικονομικών και γεωπολιτικών «προστατών» παίρνοντας, σε αντάλλαγμα, μόνο οικονομικές και γεωπολιτικές καρπαζιές από αυτούς. Να πάρουμε πυραύλους εδάφους-θαλάσσης από τη Ρωσία προτείνει αίφνης η συμπαθής «Κερυνειώτικη Ηχώ». Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλαμε εμπάργκο στον εαυτό μας δεσμευόμενοι δια των κυρώσεων να μην αγοράσουμε όπλα που χρειαζόμαστε από τη Μόσχα; Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της αδυναμίας στοιχειώδους οικονομικής και γεωπολιτικής άμυνας του ελληνικού έθνους ως αποτέλεσμα της ξένης εξάρτησης και της πολιτικής διαρκούς υποτέλειας. Μόνο μια πολιτική που θα ανέτρεπε αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να διακόψει την πορεία καταστροφής/αποικιοποίησης του ελληνικού λαού. Ζητείται πολιτική δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο. ΣΥΡΙΖΑ και Κυπριακό Για να επανέλθουμε στο ζήτημα που θέσαμε παραπάνω, τυχόν αμφισβήτηση της μννημονιακής πορείας από τον ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει διασαφήνιση των βασικών παραμέτρων της εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής αυτού του κόμματος. Ποια είναι η θέση του στο κυπριακό: θέλει επαναφορά σχεδίου Ανάν ή την απορρίπτει; Χρειάζεται επίσης μετάβαση από την «ευέλικτη ανταπόδοση» σε ένα αμυντικό δόγμα πλήρους αβεβαιότητας για την ελληνική απάντηση σε τυχόν τουρκική πρόκληση, συνοδευόμενο από εκείνες τις συμπεριφορές που θα το καθιστούσαν πειστικό, ΄’όπως και πλήρης αναβαθμνισμένη επαναφορά του ενιαίου αμυντικού δόγματος. Χρειάζεται επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεχάσει ενδεχόμενες ψευδαισθήσεις για τον πιθανό ρόλο ΔΝΤ και ΗΠΑ. Το «δόγμα» Ελλάδας και Κύπρου σήμερα είναι το «δώστα όλα στους ξένους», «κάνε ότι σου λένε οι Δυτικοί», «σφάξε με Αγά μου να αγιάσω». Ελλάδα και Κύπρος διαλύονται μπροστά στα μάτια μας υπό την συνδυασμένη πίεση «Αγορών», ΕΕ, ΝΑΤΟ, Γερμανίας και ΗΠΑ. Τα δύο κράτη μοιάζουν να στερούνται πολιτικού προσωπικού στοιχειωδώς ικανού να κυβερνήσει υπερασπιζόμενο τα πιο αυτονότητα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Υπάρχει πολιτική δύναμη να αμφισβητήσει τέτοια πορεία, να αποτρέψει περαιτέρω καταστροφές; Konstantakopoulos.blogspot.com Επίκαιρα, 30/11/2014

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αγορές: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αγορές:
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

(Konstantakopoulos.blogspot.com)

Η πρόσφατη επίθεση των «αγορών» κατά της Ελλάδας απευθυνόταν κατ’ αρχήν στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Πιθανώς εντασσόταν επίσης σε αρχή εφαρμογής σχεδίου μαζικής επιρροής των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Η Ελλάδα παραμένει το κατεξοχήν πειραματόζωο, «πρωτοπορία» στην επιχειρούμενη «αναίμακτη», με οικονομικές μεθόδους, κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, του δημοκρατικά οργανωμένου «έθνους-κράτους» (μοναδικού πλαισίου εντός του οποίου ασκείται σήμερα κάποια κορφή δημοκρατίας, έχει δηλαδή ο λαός μια πολύ
περιορισμένη δυνατότητα να επηρεάζει τις τύχες του). (1)

Η επίθεση των αγορών ήρθε επίσης να υπενθυμίσει, σε όσους αμφέβαλαν, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον εντός του οποίου πιθανότατα θα κινηθεί μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, εφόσον θελήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Καμιά ψευδαίσθηση δεν επιτρέπεται επ’ αυτού, ιδίως από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που επωμίζεται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες, συγκρίσιμες ίσως, τηρουμένων των αναλογιών, αυτών που επωμίσθηκε η ηγεσία του ΕΑΜ-ΚΚΕ πριν από εβδομήντα χρόνια. Ελπίζει κανείς, παρά την απελπιστική τάση της ιστορίας να
επαναλαμβάνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρει καλύτερα με τους Πιστωτές από ότι οι «ΕΑΜικοί» του «πρόγονοι» με τους ‘Αγγλους, στον Λίβανο, τη Γκαζέρτα και τη Βάρκιζα (2).

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Κύπρος: ο αγώνας του Σουλτάνου (Ερντογάν) να ξυπνήσει τους 'Ελληνες

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Για την εξαγωγή πολλών και χρήσιμων συμπερασμάτων προσφέρεται η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας νοτίως της Κύπρου, εκεί που η ιταλική ΕΝΙ πραγματοποιεί έρευνες για ανεύρεση υδρογονανθράκων κατόπιν συμφωνίας με τη νόμιμη κυβέρνηση του νησιού. Η ‘Αγκυρα εξέδωσε οδηγία προς ναυτιλλομένους δεσμεύοντας προς έρευνα για υδρογονάνθρακες μια περιοχή, όπου δεν πέφτει κανένας λόγος στην τουρκική πλευρά, ακόμη και με την πιο τραβηγμένη υπέρ της εκδοχή. Η κλιμάκωση εξυπηρετεί την έμπρακτη υπενθύμιση των τουρκικών αξιώσεων επί του συνόλου της Κύπρου και των θαλασσών της. Δεν αποκλείεται όμως καθόλου να πραγματοποιείται σε παρασκηνιακή συνεννόηση ή τουλάχιστον με την ανοχή Ουάσιγκτων και Λονδίνου. Παρά την εκλογή Αναστασιάδη, οι Κύπριοι παραμένουν εχθρικοί στην επαναφορά σχεδίου Ανάν, που παραμένει η κυρίαρχη πολιτική ΗΠΑ-Βρετανίας στο κυπριακό. Για να μπορέσει να επιβληθεί το σχέδιο θα πρέπει να κινητοποιηθούν σοβαρά νέα επιχειρήματα. Το ένα θα μπορούσε να είναι ο φόβος τουρκικής στρατιωτικής ενέργειας. Το δεύτερο θα μπορούσε να είναι η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης για την οποία προβάλλεται ως λύση η εκμετάλλευση των πετρελαίων και αερίων (κάτι τελείως συζητήσιμο κατά τα άλλα λόγω μη βιωσιμότητας του χρέους και καθεστώτος αποικίας χρέους, αλλά αυτό δεν γίνεται επαρκώς κατανοητό). Το επιχείρημα που σχεδιάζεται είναι ότι πρέπει να λυθεί το κυπριακό για να γίνει δυνατή αυτή η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ο ρόλος των ΗΠΑ Η συνέχεια θα δείξει ποια από τις δύο εκδοχές είναι η σωστή. Οι δηλώσεις πάντως ΗΠΑ και Βρετανίας οδηγούν προς τη δεύτερη. Η Ουάσιγκτων φρόντισε να υπενθυμίσει, με την ευκαιρία της τουρκικής πρόκλησης, ότι πρέπει τα κυπριακά κοιτάσματα να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης προς όφελος αμφοτέρων των κοινοτήτων, αμφισβητώντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι αυτό εξασφαλίζεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Γελοιοποίησε έτσι και την πρόσφατη αναγόρευσή της σε «στρατηγικό εταίρο» από τους «καραγκιόζηδες της Λευκωσίας», αναγόρευση που λησμόνησε τόσο τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ΗΠΑ στο πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, όσο και τιςε τερατώδεις πιέσεις του 2004. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, της επίθεσης δηλαδή κατά των τραπεζών και της κυπριακής οικονομίας, ο «στρατηγικός εταίρος» μοιάζει να τη σιγοντάρει, Η επίθεση του Μαρτίου 2013 κατά της Κύπρου, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε το ΔΝΤ από κοινού με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα ήταν απλώς αδύνατη χωρίς το «πράσινο φως», την ανοχή τουλάχιστο των ΗΠΑ (και βεβαίως του πανίσχυρου ισραηλινού λόμπυ σε ΗΠΑ και Βρυξέλλες, με το οποίο ασφαλώς θα ήταν πολύ χρήσιμη μια συμμαχία, εφόσον όμως υπήρχε, όχι ως μονομερής σχέση υποτέλειας). Η νεοσυντηρητική αμερικανίδα Υφυπουργός Εξωτερικών Νούλαντ (αρμόδια για κυπριακό και ουκρανικό) υποστήριξε από τότε ότι οι Κύπριοι πρέπει να «λύσουν το κυπριακό» για να αντιμετωπίσουν και τα οικονομικά τους προβλήματα. «Λύση του κυπριακού» για τις ΗΠΑ σημαίνει επαναφορά σχεδίου Ανάν. Τον χειμώνα άλλωστε και την άνοιξη του 2013 διαβάσαμε στα όργανα του Σίτυ, Εκόνομιστ και Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, την άποψη ότι το οικονομικό πρόβλημα δημιουργεί ευκαιρία λύσης. Η Ρωσία και τα παιχνίδια Αναστασιάδη Με την Τουρκία να εξευτελίζει τη συμφιλιωτική πολιτική Ανααστασιάδη, τον «στρατηγικό εταίρο» να δίνει μια ακόμα σφαλιάρα στην Κύπρο και τον άλλο μεγάλο «σύμμαχο», το Ισραήλ να σφυρίζει αδιάφορα σιωπόν αιδημόνως, ο κ. Αναστασιάδης δεν είχε άλλη λύση από το να αναστείλει τις συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους και να στείλει έναν απεσταλμένο στη Μόσχα, να δείξει ότι κάνει κάτι. Και λέμε να δείξει, γιατί βέβαια δεν είναι πολύ σοβαρό ο Κύπριος Πρόεδρος να κάνει διαρκώς και συστηματικά ότι περνάει από το χέρι του για να καταστρέψει τις κυπρο-ρωσικές σχέσεις και μετά να θέλει να πείσει ότι στρέφεται στη Μόσχα. Υπογραμμίσαμε επανειλημμένως τη στρατηγική σημασία των σχέσεων της Κύπρου (και της Ελλάδας) με τη Ρωσία, σχέσεων που έχουν ζωτική σημασία για την επιβίωση των τελευταίων υπολειμμάτων εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας στα δύο ελληνικά κράτη. Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με τη μνημονιακή καταστροφή, οι σχέσεις αυτές έχουν σχεδόν πλήρως καταστραφεί. Στον ενεργειακό τομέα γίναμε παράρτημα του φιλοτουρκικού Αζερμπαϊτζάν και εναποθέσαμε στην Τουρκία το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού ενεργειακού εφοδιασμού. Καταστρέψαμε τη σημαντική ρωσική οικονομική παρουσία στην Κύπρο, είδος χρηματοπιστωτικής «νέας Φινλανδίας» μετά τον ψυχρό πόλεμο, παρουσία που υπήρξε βάση για την ευημερία και ανεξαρτησία της. Πήγαμε και ψηφίσαμε κυρώσεις που στρέφονται κατά των εξαγωγών μας στη Ρωσία, απαγορεύουν στους πλέον φιλέλληνες Ρώσους να επισκεφθούν την Κύπρο και την Ελλάδα και επίσης να υπογράψουμε νέα συμβόλαια αγοράς οπλικών συστημάτων. Η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που δέχεται να προμηθεύσει στην Κύπρο σύγχρονο οπλισμό και δυνητικό στρατιωτικο-στρατηγικό αντιστάθμισμα της Τουρκίας για την Ελλάδα. Γι’ αυτό ας μας επιτραπεί, μέχρις αποδείξεως του εναντίον, να μην έχουμε ούτε γραμμάριο εμπιστοσύνης στις δήθεν «ανεξαρτησιακές» εξάψεις του Προέδρου Αναστασιάδη που απεδείχθη αποδεδειγμένα «μανούλα» στο να εξαπατά και να καταστρέφει τους συμπολίτες του (από τον σχέδιο Ανάν το 2004 έως το κούρεμα το 2013). Λυπούμεθα που πολλοί Κύπριοι φίλοι δεν μπορούν/θέλουν να το παραδεχθούν, αλλά, όπως έλεγε κι ο Λένιν, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Πιο αθόρυβα από τις μεγάλες γεωπολιτικές ρυθμίσεις, πραγματοποιείται επίσης στροφή στον οικονομικό τομέα από ρωσικά σε ισραηλινά συμφέροντα τα τελευταία χρόνια, υπογραμμίζουν έγκυροι οικονομικοί αναλυτές που προσθέτουν ότι τόσο η Τράπεζα Κύπρου όσο, σε ένα βαθμό, η Ελληνική είδαν τα ρωσικά συμφέροντα να εκτοπίζονται προς όφελος δυνάμεων που πρόσκεινται στους Ρότσιλντ. «Λαϊκό» και «εθνικό», οικονομία και γεωπολιτική Ο ελληνισμός είναι σφηνωμένος κυριολεκτικά ανάμεσα στον σλαβικό, τον μεσανατολικό, κυρίως ισλαμικό και τον κόσμο του δυτικοευργωπαϊκού καπιταλισμού. Χρειάζεται ανεξαρτησία και ελιγμούς ανάμεσα στους τρεις πόλους για να επιβιώσει. ‘Όταν ταυτίστηκε, όπως πάει να γίνει τώρα, με έναν από τους πόλους και μάλιστα με όρους απόλυτης υποτέλειας, τότε γνώρισε φοβερές καταστροφές, κάτι που χωρίς αμφιβολία επιβεβαιώνει η ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων. Τα πράγματα γίνονται τώρα πολύ πιο δύσκολα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της αποικιοποίησης με οικονομικές μεθόδους Ελλάδας και Κύπρου. ‘Οσο για τους υδρογονάνθρακες δεν είναι δυστυχώς η λύση, εφόσον το χρέος παραμένει μη βιώσιμο. Η εκμετάλλευσή τους υπό παρόμοιες συνθήκες σημαίνει λεηλασία, όχι έξοδο από τον οικονομικό εφιάλτη. Γι’ αυτό χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στρατηγική επανάκτησης της στοιχειώδους εθνικής ανεξαρτησίας Ελλάδας και Κύπρου, οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική. Είμαστε ακόμα μακριά από την επεξεργασία επαρκών, ολοκληρωμένων «αντιμνημονιακών» στρατηγικών σε Κύπρο και Ελλάδα. Αν κάτι εξάλλου υπενθυμίζει ξανά η Τουρκία είναι ότι δεν μπορείς να φιλοδοξείς να διακόψεις το ελληνικό μνημόνιο, χωρίς αίσθηση του εξωτερικού και διεθνούς περιβάλλοντος. Δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς να επεξεργάζεσαι ταυτόχρονα αμυντική-γεωπολιτική στρατηγική για την Ελλάδα, «λησμονώντας» την ύπαρξη της Τουρκίας και των προβλημάτων και απειλών που εγείρει. Για να μη μιλήσουμε για τις «ιδέες» τύπου Αναστασιάδη ή Ρεπούση, που παραμένουν δυστυχώς δημοφιλείς όχι μόνο σε δυνάμεις του κατεστημένου. Λαϊκό και εθνικό συμπίπτουν, για να μεταχειριστούμε τη φόρμουλα του Γληνού κατά την πρώτη γερμανική κατοχή. Konstantakopoulos.blogspot.com Δημοσιεύτηκε στα «Επίκαιρα», 14.10.2014

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ρωσία, Δύση, Ουκρανία - ο νέος πόλεμος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Παρακολουθούσα τις προάλλες ένα πρόγραμμα του BBC για τον Πούτιν. Η ένταση της επίθεσης κατά της Ρωσίας και του ηγέτη της μου θύμισαν τις καμπάνιες εναντίον του Ιράκ και του Σαντάμ Χουσείν ή εναντίον των Σέρβων και της Γιουγκοσλαβίας ή κατά της Ελλάδας όταν ετοιμάζονταν να τη βάλουν στο Μνημόνιο. Κανονικά τέτοιες «επικοινωνιακές» επιθέσεις ακολουθούνται από πολέμους, είναι η «προπαρασκευή πυροβολικού» πριν από την επίθεση του «πεζικού». Αυτό βέβαια που κάνει τη διαφορά είναι η ύπαρξη του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου που δεν επιτρέπει – τουλάχιστον στο παρόν επίπεδο τεχνολογίας – να φανταστεί κανείς ότι θα μπορέσει να κερδίσει μια πυρηνική σύγκρουση. Βρισκόμαστε ήδη σε περιβάλλον ψυχρού πολέμου, αυτό όμως που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο από το παρελθόν είναι ότι αυτή τη φορά, σε κανένα σημείο του δυτικού συστήματος, δεν υπάρχουν αντίθετες δυνάμεις, όπως συνέβη στον προηγούμενο «ψυχρό πόλεμο», υπογραμμίζει ο κορυφαίος αμερικανός σοβιετολόγος Στέφεν Κοέν. Αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ και για τη Δυτική Ευρώπη, όπου η αλλοτρίωση του πολιτικού και εκδοτικού προσωπικού από την κοινή γνώμη, όπως και η εξαγορά δημοσιογράφων και διανοουμένων έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Πριν από δέκα χρόνια, υπήρχε ακόμα Ευρώπη. Η Γαλλία του Ζακ Σιράκ και η Γερμανία του Γκέρχαρντ Σρέντερ χάλασαν τον κόσμο εναντίον της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ. Σήμερα, Γαλλία και Γερμανία κυβερνώνται από ανθρώπους των τραπεζών και της Ουάσιγκτων. ‘Εχει λιγότερο νόημα να μιλάμε για «αριστερά» και «δεξιά» και περισσότερο να εξετάζουμε αν ένας πολιτικός ακολουθεί τη «γραμμή Ροκφέλλερ», π.χ. ο Σαρκοζί, ή τη «γραμμή Ρότσιλντ», π.χ. ο Ολλάντ (ή, παρ’ ημίν ο ΓΑΠ). ‘Οσο βέβαια η πολιτική ηγεσία της Δύσης απομακρύνεται από τους πολίτες, τόσο πιο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική μπορεί να γίνει η ψυχολογία και η συμπεριφορά της. Σε παρόμοιες συνθήκες δεν είναι παράδοξο το τεράστιο κενό στην πληροφόρηση γύρω από το τι συμβαίνει στην νοτιοανατολική Ουκρανία, ή τη Νέα Ρωσία αν προτιμάτε, τη Νοβαράσια, όπως την ονομάζει το κίνημα των εξεγερμένων κατοίκων της. Πρόκειται για ένα κίνημα εθνικό, αφού αφορά, στην πλειοψηφία τους, Ρώσους που διεκδικούν τα εθνικά τους δικαιώματα, αλλά και ευρύτερα, πρώην σοβιετικούς που αρνούνται την αποικιοποίηση της πρώην ΕΣΣΔ. Πρόκειται όμως και για κίνημα κοινωνικό, με τους ανθρακωρύχους του Ντονμπάς και τους βιομηχανικούς εργάτες της Ανατολικής Ουκρανίας στην πρώτη γραμμή του αγώνα και σαφή αντιολιγαρχική τάση. ‘Όπως και παρ’ ημίν συμβαίνει με τη «διαπλοκή», η μαφιόζικη μετακομμουνιστή ολιγαρχία συνδέεται και προσβλέπει οργανικά στην παγκοσμιοποίηση, το χρήμα είναι η πατρίδα της. Γι’ αυτό και στην πρ. ΕΣΣΔ, όπως και στην Ελλάδα το εθνικό και το κοινωνικό (το αντεθνικό και το αντικοινωνικό αντίστοιχα) συμπλέκονται αξεδιάλυτα. Η παραμένουσα ισχύς άλλωστε της ρωσικής ολιγαρχίας, παρά την «εθνική στροφή» του Πούτιν, συνιστά και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ρωσίας, αλλά και του ίδιου του Προέδρου της, αφού, μια οποιαδήποτε συνεπής αντίσταση στα σχέδια της Δύσης έρχεται σε σύγκρουση, αργά ή γρήγορα, με το ολιγαρχικό καθεστώς, προϋποθέτει και απαιτεί μια ρήξη που να επεκτείνεται από το εθνικό-γεωπολιτικό στο οικονομικό και κοινωνικό. Δυστυχώς είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σημείο και γι’ αυτό διαισθάνεται κανείς τη βαθειά ανησυχία που υφέρπει στο ίδιο το Κρεμλίνο, αλλά και σε ανεξάρτητους παρατηρητές, ως προς τι θα μπορούσαν να οργανώσουν ή ενθαρρύνουν οι Αμερικανοί στο ίδιο το εσωτερικό της Ρωσίας, από μια δολοφονία του Προέδρου της έως ένα «ανακτορικό πραξικόπημα». Η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος το 1989-91 έγινε προς την κατεύθυνση μιας «υπερφιλελεύθερης» μορφής «εγκληματικού καπιταλισμού». Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορέσει η σοβιετική κοινωνία να «μεταβολίσει» ικανοποιητικά την ιστορία της, «διορθώνοντας» και όχι καταστρέφοντας τα επιτεύγματα και τα σφάλματα της σοβιετικής περιόδου της. Μόνο μια οικονομία που συνδυάζει σχέδιο και αγορά, με ένα σημαντικό καθαρά κρατικό τομέα στην ενέργεια και τη βαριά βιομηχανία, που δεν θα διευθύνεται όμως ανεξέλεγκτα από την κρατική γραφειοκρατία, αλλά θα επιτρέπει μια συμμετοχή των εργαζομένων, κάποια στοιχεία έστω αυτοδιαχείρησης, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μακροχρόνια μια ικανοποιητική λύση και στο καθαρά οικονομικό επίπεδο και σε ότι αφορά τη στήριξη μιας γεωπολιτικής απάντησης στη Δύση. Η αποσιώπηση και διαστρέβλωση πάντως, από τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, του τι πραγματικά συμβαίνει στην Ουκρανία είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο στη δυτική δημοσιογραφία και μια αντανάκλαση των προόδων που έχει κάνει ο μεταμοντέρνος ολοκληρωτισμός της εποχής μας. Μπορεί σήμερα να χρησιμοποιούνται τα όπλα του χρήματος και όχι τα όπλα της λογοκρισίας και της καταστολής, γεγονός όμως είναι ότι από την άποψη της πραγματικής ελευθερίας και του πλουραλισμού των ιδεών, δεν είμαστε πολύ μακριά από την κατάσταση που επικρατούσε στην Ευρώπη κατά την περίοδο της Ιεράς Συμμαχίας. Με εξαίρεση εκείνη την περίοδο και επίσης τη σύντομη περίοδο των δύο παγκοσμίων πολέμων, ποτέ, στην ευρωπαϊκή ιστορία των δυόμισυ τελευταίων αιώνων, δεν είχαμε τόσο μαζική προσπάθεια χειραγώγησης των συνειδήσεων. Από την άποψη αυτή, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι τα χειρότερα στην Ευρώπη. Βασίζονται όμως πάρα πολύ στην έτοιμη δουλειά των ξένων μέσων και πρακτορείων και αναπαράγουν έτσι άκριτα την προπαγάνδα τους. Πριν από μερικούς μήνες, ένα φανατισμένο πλήθος Ουκρανών εθνικιστών στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι νεοναζιστικές πολιτοφυλακές που ενθέρμως υποστηρίζει η Ουάσιγκτων και η δική μας η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, έκαψαν ζωντανούς δεκάδες, ίσως και εκατό διαδηλωτές που βρήκαν καταφύγιο στην αίθουσα των συνδικάτων της Οδησσό. Ας φανταστούμε προς στιγμήν ότι είχαν κάνει κάτι τέτοιο οι Ρώσοι. Θα είχαν βγει στα κάγκελλα οι μισοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί και θα ζητούσαν, το λιγότερο, να βομβαρδίσουμε τον Πούτιν με πυρηνικά όπλα. Τώρα, το γεγονός ίσα-ίσα που αναφέρθηκε από τα δυτικά μέσα. Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν με την αδιάκριτη σφαγή ειρηνικών πολιτών στους δρόμους της Μαριούπολης, τον βομβαρδισμό των κατοικημένων αστικών περιοχών της ανατολικής Ουκρανίας, την καταστροφή της βιομηχανικής, κοινωνικής και αστικής υποδομής τους. Η κρίση στην ανατολική Ουκρανία δεν είναι ένα θέμα τοπικής ή περιφερειακής σημασίας, είναι ένα θέμα που θα επηρεάσει βαθιά την εξέλιξη της όλης παγκόσμιας κατάστασης. Τυπικά, η Σοβιετική ‘Ενωση διαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1991, ουσιαστικά με ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τον τότε Πρόεδρο της Ρωσίας Μπαρίς Γέλτσιν ενάντια στη βούληση του σοβιετικού λαού για διατήρηση της ‘Ενωσης όπως εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα του Μαρτίου 1991. Αυτό που επιχειρούν τώρα οι δυτικοί, υπό τη διεύθυνση των Αμερικανών νεοσυντηρητικών, με την οργάνωση του νεοναζιστικού πραξικοπήματος κατά του Γιανουκόβιτς, είναι η ολοκλήρωση αυτής της διάλυσης, παρακάμπτοντας τα εθνικά δικαιώματα του ρωσικού πληθυσμού και εμπεδώνοντας μια σειρά από προτεκτοράτα, διοικούμενα από τοπικές εγκληματικές μαφίες για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον πρώην σοβιετικό χώρο. ‘Ηδη πάμφτωχη, η Ουκρανία έχει παραδοθεί στην κρεατομηχανή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προορισμένη να γίνει όχι μέλος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, αλλά γιγαντιαίο οικόπεδο πειραματισμών της Μονσάντο, χωμετερή επικίνδυνων αποβλήτων και μαζική πηγή λευκής σαρκός για τους οίκους ανοχής της δυτικής Ευρώπης. Η κεντρική επιδίωξη των νεοσυντηρητικών, συλλογικού «Αλκιβιάδη» στην καρδιά του δυτικού κατεστημένου, είναι η αποτροπή κάθε ιδέας μετασοβιετικής ολοκλήρωσης, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, αν όχι η φυσική εξόντωση των ηγετών του, η μετατροπή της ίδιας της Ρωσίας σε μια χαλαρή και αδύναμη συνομοσπονδία, μετασχηματισμό που περιγράφει ο Μπρζεζίνσκι από το 1994, στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα». ‘Εστω και καπιταλιστική, η Ρωσία ενοχλεί στο μέτρο που δεν υποτάσσεται στην εξουσία μιας ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης, εξουσία του Χρηματιστικού Κεφαλαίου που επιθυμεί να κυριαρχήσει σε όλο τον πλανήτη. Αν αυτή η αυτοκρατορία νικήσει τη Ρωσία, θα έχει καλύψει το 80% της απόστασης μέχρι τον τελικό της στόχο, θέτοντας σε αποφασιστικό κίνδυνο τον ανθρώπινο πολιτισμό και, ασφαλώς, ακόμα και την ίδια την επιβίωση μικρών εθνών όπως το δικό μας. Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, η υποστήριξη από την ελληνική κυβέρνηση, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει σήμερα ελληνική κυβέρνηση, των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, είναι μια ακόμα πράξη εγκληματικής υποτέλειας που φέρνει τον λαό μας πιο κοντά σε μια, ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που ζήσαμε μέχρι τώρα, εθνική, οικονομική και γεωπολιτική καταστροφή. Αλλά και η στάση της αντιπολίτευσης, αν και πολύ καλύτερη, απέχει ακόμα από το να ανταποκρίνεται στη σημασία και την κεντρικότητα του ζητήματος. Δεν μπορούμε να ζητάμε τη συμπαράσταση του Πούτιν στους … ροδακινοπαραγωγούς μας, αλλά να μη βγάζουμε μιλιά για τις σφαγές στην Οδησσό, τη Μαριούπολη, το Ντονιέτσκ. konstantakopoulos.blogspot.com Επίκαιρα, 25.9.2014

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Ελλάδα, Κύπρος και κυρώσεις: γεωπολιτική (και οικονομική) αυτοκτονία του ελληνισμού

Ελλάδα, Κύπρος και κυρώσεις: γεωπολιτική (και οικονομική) αυτοκτονία του ελληνισμού




Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Η Ελλάδα λαμπρύνεται γιατί υπήρξε μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που είπε ‘Όχι στον ολοκληρωτισμό του 20ού αιώνα, του Χίτλερ και του Μουσολίνι, σε μια εποχή που ήταν παντοδύναμος και οι περισσότεροι θα στοιχημάτιζαν ότι θα επικρατούσε στον ευρωπαϊκό πόλεμο που ξεκίνησε. Αλλά και η μικρούλα Κύπρος λαμπρύνεται για την παραδειγματική εξέγερσή της κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που κέρδισε τον σεβασμό των πέντε ηπείρων.



Δεν είναι ασφαλώς η περίπτωση της σημερινής Ελλάδας και της Κύπρου που, υπερψηφίζοντας τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, λένε Ναι στον ολοκληρωτισμό του 21ου αιώνα, συμμετέχοντας στην πιθανή έναρξη μιας άτυπης παγκόσμιας σύρραξης, οργανωμένης από τις πιο εξτρεμιστικές, ολοκληρωτικές δυνάμεις της Δύσης, εναντίον της Ρωσίας (1). Δυνάμεις που κινούνται ακόμα με «δημοκρατικό προσωπείο», αντιπροσωπεύουν όμως μια απειλή για την ανθρωπότητα ίσως πολύ σοβαρότερη από αυτή που αντιπροσώπευσε ο Ναζισμός και ο Φασισμός στην εποχή τους. Δεν δίστασαν άλλωστε, στην περίπτωση της Ουκρανίας, να συμμαχήσουν ανοιχτά με τις πιο απεχθείς, εγκληματικές δυνάμεις της ναζιστικής άκρας δεξιάς. (2)



Ακολουθώντας τέτοια πολιτική και σε πραγματικό παροξυσμό εθνικής υποτέλειας, Αθήνα και Λευκωσία στρέφονται ευθέως και κατά του σκληρού πυρήνα πολλαπλών ελληνικών εθνικών συμφερόντων (οικονομικών, πολιτικών, γεωπολιτικών, στρατηγικών), σε μια περίοδο μάλιστα οικονομικής καταστροφής και πρωτοφανούς εθνικής εξασθένησης. Και το κάνουν παρόλο που είχαν την ευχέρεια, όπως επεσήμανε ο συνταγματολόγος Κ. Χρυσόγονος, και «τρίτης λύσης», να μην αποτρέψουν μεν την λήψη απόφασης για τις κυρώσεις από την ΕΕ, να εξαιρεθούν όμως οι ίδιες.



Η καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας υπήρξε τα τελευταία χρόνια κεντρική επιδίωξη των δυτικών πρώτον για να αποκλείσουν τη Μόσχα από τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, δεύτερο στα πλαίσια της πολλαπλής επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον των δύο κρατικών υποστάσεων του ελληνικού λαού. Η επίθεση αυτή εναντίον του ίδιου του πυρήνα της ελληνικής, ελλαδικής και κυπριακής, εθνικής κυριαρχίας εκδηλώθηκε και γεωπολιτικά (σχέδια Ανάν, Αναστασιάδη-’Ερογλου) και οικονομικά (Δανειακές και Μνημόνια).



Οι εξωτερικοί «πνεύμονες» της ελληνικής ανεξαρτησίας



Το ίδιο το «σχέδιο» του νεώτερου ελληνισμού είναι σχέδιο των «ξεσηκωμένων» με τον «αντιστασιακό χαρακτήρα να διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία», όπως υπογραμμίζει ο σπουδαίος μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος σημειώνοντας: «Ο ελληνισμός ανήκει στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου και που η σταδιακή ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης και συγκρότησή τους σε καινούρια έθνη…συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων στα νεότερα χρόνια» (Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα 1976, σελ.12). (Δυστυχώς βέβαια, οι «αριστεροί» γραφειοκράτες δεν διαβάζουν, οι «αριστεροί» ιδεοληπτικοί δεν καταλαβαίνουν).



Ο νέος ελληνισμός στηρίχτηκε επί αιώνες σε δύο εξωτερικούς «πνεύμονες»: την «ομόδοξη» και γεωπολιτικά συγκλίνουσα Ρωσία αφενός, τον Ευρωπαϊκό διαφωτισμό αφετέρου. Γι’ αυτό η διάρρηξη των σχέσεων Αθήνας-Μόσχας και Λευκωσίας-Μόσχας, πολύ περισσότερο στην ούτως ή άλλως τόσο δυσμενή περίοδο ολοκληρωτικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού σχεδίου και «κατάληψης» των ευρωπαϊκών ηγεσιών της Ευρώπης από Αμερικανούς και Τράπεζες, συνιστά είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του ελληνισμού.



Η Ρωσία υπήρξε πάντα στην ιστορία μας από τα σημαντικότερα δυνητικά αντισταθμίσματα στις δυτικές πιέσεις, όπως κατάλαβαν καλά στον καιρό τους πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα Ελλάδας και Κύπρου, από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στη δεκαετία του 1950 έως τον Τάσσο Παπαδόπουλο στη δεκαετία του 2000. Η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε σήμερα χωρίς τη διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη που της παρείχε η Σοβιετική ‘Ενωση αρχικά, η Ρωσική Ομοσπονδία αργότερα, για να μη μιλήσουμε για την ιδιαίτερη συμβολή των ρωσο-κυπριακών σχέσεων στην ευημερία του νησιού. ‘Εως ότου το κούρεμα των καταθέσεων που αποφάσισαν ΔΝΤ, Γερμανία και Βρυξέλλες, σε συμμαχία με τις μεγάλες τράπεζες τύπου Goldman Sachs, πλήξουν τα ρωσικά κεφάλαια και τις οικονομικές σχέσεις Μόσχας-Λευκωσίας, οδηγώντας, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, και σε μετατόπιση του άξονα των επενδεδυμένων στην Κύπρο ξένων κεφαλαίων από ρωσικά σε ισραηλινά.



Κύπρος: το αντιρωσικό μένος Αναστασιάδη-Δρουσιώτη



Σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, Ελλάδα και Κύπρο, ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ασφαλώς ο πολιτικός που έχει ταχθεί με τον πιο αποφασισμένο τρόπο στην υπηρεσία των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων και στην καταστροφή του κράτους του. Προ δεκαετίας ηγήθηκε στην προσπάθεια διάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν, κάτι που θέλει να κάνει και τώρα με τις συνομιλίες.



Η καταστροφή των σχέσεων Λευκωσίας με Μόσχα είναι επίσης βασική του επιδίωξη. Τα ρωσικά συμφέροντα επλήγησαν ιδιαίτερα από το κούρεμα των καταθέσεων. Ο δε Πρόεδρος προσέλαβε ως σύμβουλό του τον Μακάριο Δρουσιώτη ώστε, όπως εξομολογήθηκε σε φιλικό του πρόσωπο, να μπορέσει χωρίς υλικές σκοτούρες να ολοκληρώσει το βιβλίο που έγραφε εναντίον του ΑΚΕΛ και της Σοβιετικής ‘Ενωσης. Το βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα προκαλώντας την έντονη δυσφορία της ρωσικής Πρεσβείας στη Λευκωσία. Αψηφώντας το γελοίο του πράγματος και καταστρέφοντας ακόμα και την προσωπική φιλοδοξία του να εμφανίζεται ως σπουδαίος «διανοούμενος» (τόσο σημαντικό κρίνεται να πληγούν οι σχέσεις με τη Μόσχα !), ο Δρουσιώτης υποστηρίζει, ούτε λίγο, ούτε πολύ τη θέση ότι οι … Σοβιετικοί έφταιγαν για το 1974! Κάτι που δεν σκέφτηκαν να ισχυριστούν ούτε και οι Αμερικανοί, οι πράκτορες και οι φίλοι τους επί 40 ολόκληρα χρόνια – αντιθέτως, Κλίντον και Χόλμπρουκ ζήτησαν συγγνώμη για όσα έκανε η Ουάσιγκτον στον ελληνικό λαό! (Αν ήξεραν φυσικά τον Δρουσιώτη, μάλλον θάλεγαν «λίγα τους κάναμε»!)



Δηλητηριώδης, ο κ. Αναστασιάδης υποστηρίζει ακόμα ότι η Ρωσία έχει ιδιαίτερα συμφέροντα με την Τουρκία που την εμποδίζουν να αναμειχθεί στο κυπριακό. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος κάνει ότι μπορεί για να σπρώξει τη Μόσχα στην αγκαλιά της ‘Αγκυρας είναι η κυπριακή και ελλαδική διπλωματία. Η Τουρκία, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, δεν εφαρμόζει τις αντιρωσικές κυρώσεις και επιχειρεί να διεισδύσει στο πολιτικο-οικονομικό κενό που αφήνει η τυφλή, πλήρης υποταγή Κύπρου και Ελλάδας στους δυτικούς, εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.



Υποτέλεια ή ρεαλισμός;



Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα ότι «δεν μας παίρνει» να διαφοροποιούμεθα από τους δυτικούς. Γιατί όμως δεν μας «παίρνει» εμάς, αλλά «παίρνει» την Τουρκία να αψηφά επανειλημμένως τα desiderata της Ουάσιγκτον, αρνούμενη τη χρήση του εδάφους της για την εισβολή στο Ιράκ, κατασκευάζοντας τον αγωγό Blue Stream, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις, ή επικρίνοντας σφόδρα το Ισραήλ για τη Γάζα; Παραδόξως, την Τουρκία που τους δημιουργεί προβλήματα σέβονται, όπως σέβονταν και την Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, των αστερίσκων στο ΝΑΤΟ, της αντίθεσης στις κυρώσεις για το Τζάμπο, Ελλάδα που κέρδιζε παγκόσμιο θαυμασμό και σεβασμό για την απελευθέρωση του Αραφάτ και για την «Πρωτοβουλία των ‘Εξη».



Θα μπορούσε το επιχείρημα των δουλόφρονων να μοιάζει τουλάχιστο ρεαλιστικό εάν έστω, σε αντάλλαγμα μιας αναξιοπρεπούς υποταγής, κερδίζαμε έστω την ησυχία μας και σωτηρία μας. Το αντίθετο όμως έχει συμβεί σε όλη την ιστορία μας και συμβαίνει και τώρα. Πολεμήσαμε στην Ουκρανία τους Μπολσεβίκους και «φτύσαμε» τους απεσταλμένους του Λένιν για να μας αφήσουν να σφαγούμε στη Μικρασία οι Αγγλογάλλοι. Γίναμε το αιματηρό και «θερμό» δοκιμαστήριο του Ψυχρού Πολέμου και πολεμήσαμε τον κομμουνισμό στην … Κορέα (!), για να δούμε να κρεμάνε τον Καραολή και τον Δημητρίου στην Κύπρο, να ενθαρρύνουν την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη και να οργανώνουν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Εφαρμόσαμε, πιστοί όσο και διεφθαρμένοι «ευρωλιγούρηδες» κατά γράμμα ότι μας έλεγαν οι Ευρωπαίοι, για να τους βλέπουμε τώρα να μας καταστρέφουν υποδειγματικά, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές.



Είναι πολλοί που υπετάγησαν για να μην καταστραφούν, κατεστράφησαν για να μην υποταγούν. Αλλά εδώ καταφέραμε το ακατόρθωτο: Καταστρεφόμαστε υποτασσόμενοι, υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι.







(1) Σε κάποια στιγμή η Κύπρος εξέφρασε επιφυλάξεις για τις κυρώσεις, αργότερα όμως τις ψήφισε



(2) Μιας άκρας δεξιάς που, καλό είναι να το θυμίζουμε τώρα αυτό, διακρίνεται για την εθνική και κοινωνική δημαγωγία της, πάντα όμως μέχρι τώρα, στην ιστορία, κορόιδεψε και κατέστρεψε τα κοινωνικά στρώματα που πρόβαλαν σε αυτή τις προσδοκίες τους



(3) Η αναγόρευση τελευταίως από τη Λευκωσία των ΗΠΑ σε σπουδαίο «στρατηγικό εταίρο» της Κύπρου συνιστά υπόδειγμα «εθνομαζοχιστικής» εξωτερικής πολιτικής. Αφήνουμε το ότι ο υποτιθέμενος «στρατηγικός εταίρος» οργάνωσε το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, υποστήριξε συστηματικά την Τουρκία εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων και άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στους Κύπριους να διαλύσουν το κράτος τους υπερψηφίζοντας το σχέδιο Ανάν το 2004. Χωρίς το αμερικανικό «πράσινο φως» θα ήταν αδύνατο για το ΔΝΤ να πρωταγωνιστήσει στην εκπόνηση και εφαρμογή του σχεδίου καταστροφής των κυπριακών τραπεζών! Την επαύριο άλλωστε της επίθεσης, η αμερικανίδα Υφυπουργός Βικτόρια Νούλαντ, αρχιτέκτων του ναζιστικού πραξικοπήματος στην Ουκρανία, δήλωνε ότι η Κύπρος πρέπει να λύσει το κυπριακό πριν εκμεταλλευθεί τους υδρογονάνθρακες. Με τέτοιους «στρατηγικούς εταίρους» τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

Eπίκαιρα, 18.10.2014