Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Κύπρος: "Νέα" σχέδια Ανάν αλλά και ιδέες αποχώρησης από το ευρώ


 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Σε άμεσο και σοβαρό κίνδυνο αναμένεται να τεθεί, από το φθινόπωρο, η ίδια η ύπαρξη του κυπριακού κράτους (και, κατ’ επέκτασιν, η μεσοπρόθεσμη-μακροπρόθεσμη, κάπως συγκροτημένη επιβίωση του ελληνισμού στο νησί). Μια τέτοια εξέλιξη θα συνδυασθεί ασφαλώς με τη συνεχιζόμενη κατάρρευση της ελλαδικής οικονομίας, κοινωνίας και κράτους, παράγοντας εκρηκτικές συνέπειες για το σύνολο του ελληνικού χώρου. Στις σημερινές εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες, τις χειρότερες στη νεώτερη ελληνική ιστορία, εξαιρέσει της γερμανικής κατοχής, θα χρειαστεί σκληρότατο «κατενάτσιο» και πανεθνική έγερση για να σωθεί το κυπριακό κράτος και οι ‘Ελληνες της Κύπρου. Προς το παρόν, μόνο αυτό δεν βλέπουμε.

 

 

Ανεπάρκεια/απροθυμία της αντιπολίτευσης

 

Η προοπτική διάλυσης του κυπριακού κράτους μπορεί ακόμα να αντιμετωπισθεί, υπό έναν όρο όμως. ‘Ότι θα συγκροτηθεί ένα αξιόπιστο, ενιαίο, μαχητικό μέτωπο των δυνάμεων που λένε ότι είναι αντίθετες στην επαναφορά νέου σχεδίου Ανάν, δηλαδή του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, της Συμμαχίας Πολιτών και των Οικολόγων. Δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζουν ότι κινδυνεύει άμεσα η πατρίδα τους και να μην ενεργούν με ανάλογο τρόπο. Θα ήταν ευχής έργο αν μια τέτοια συμμαχία μπορούσε να επεκταθεί και σε ένα πρόγραμμα απελευθέρωσης από τα οικονομικά δεσμά του Μνημονίου, γιατί και μέσω αυτών επιχειρείται η κατάλυση, από άλλο δρόμο, της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

‘Ένα τέτοιο «μέτωπο», θα μπορούσε να αντιπολιτευθεί αξιόπιστα έναν Πρόεδρο που έχει παραβεί τις πιο κεφαλαιώδεις δεσμεύσεις του στους ψηφοφόρους και που, κανονικά, θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί μετά τα όσα συνέβησαν στο νησί μετά την εκλογή του και όσα έκανε ο ίδιος εις βάρος των συμπολιτών του. Θα μπορούσε επίσης να διερευνήσει δυνατότητες της Κύπρου και εκτός ΕΕ, όπως η Ρωσία, η Κίνα, οι BRIICS ευρύτερα, αλλά και συμμαχίες με πολιτικές δυνάμεις εντός ΕΕ. Το γεγονός ότι τα κυπριακά πολιτικά κόμματα κάνουν “business as usual”, σε ένα περιβάλλον πιθανολογούμενης εθνικής και επιταχυνόμενης κοινωνικο-οικονομικής καταστροφής , αποσυνθέτει και τις οποιεσδήποτε λαϊκές αντιδράσεις.

 

Μέχρι τώρα δύο παράγοντες έχουν συγκλίνει εμποδίζοντας – προσωρινά – μια συμφωνία διάλυσης του κυπριακού κράτους, στις γραμμές νέου «σχεδίου Ανάν», ή, καλύτερα, «Αναστασιάδη-‘Αδη». Ο πρώτος είναι ότι παραμένουν στον κυπριακό πληθυσμό ενεργά τα «αντισώματα» του 2004 (δημοψήφισμα), παρά τα σοκ που υπέστη με την οικονομική επίθεση και την τραγική ανεπάρκεια και παθολογική ροπή προς την προδοσία της ηγεσίας του. Ο δεύτερος είναι η λεγόμενη τουρκική «αδιαλλαξία», για την οποία πρέπει μάλλον να ευγνωμονούμε τον κ. Ερντογάν, αφού αποτρέπει έτσι την καταστρατήγηση των βασικότερων αρχών, θεμελίων του διεθνούς, συνταγματικού και ευρωπαϊκού δικαίου. Αυτό που έκανε δηλαδή το έκτρωμα του Ανάν και θα κάνει μια συμφωνία στις γραμμές του ανακοινωθέντος Αναστασιάδη-‘Ερογλου.

 

 

‘Ερχεται νέο σχέδιο

 

Θα ήταν όμως επικίνδυνα αφελές να αναμένει κανείς ότι οι δυνάμεις που εποφθαλμιούν το νησί και που ήταν πίσω από το σχέδιο Ανάν – το σχέδιο εκείνο δεν έδινε την Κύπρο στην Τουρκία, την έδινε στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το Ισραήλ  - δεν θα εκμεταλλευθούν την παρούσα συγκυρία, καταστροφής της οικονομίας Κύπρου και Ελλάδας και οικονομικού αποικιακού ελέγχου των δύο χωρών, για να προχωρήσουν τα σχέδια κατάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας.

 

Για να επιτύχουν την επιδίωξη αυτή θα χρησιμοποιήσουν, όπως και στο παρελθόν, κάθε μέσο. Θα επιμείνουν στις “διζωνικές-δικοινοτικές” αρλούμπες με “πολιτική ισότητα” που έχουν επισήμως υιοθετήσει σχεδόν όλα τα πολιτικά κόμματα Κύπρου και Ελλάδας, χωρίς να εξηγούν ποιος τέλος πάντων θα κάνει κουμάντο σε αυτόν τον ζουρλομανδύα (η πλειοψηφία, όπως στις δημοκρατίες, ξένοι αξιωματούχοι, όπως στο «Ανάν», ή θα … κληρώνει κάθε φορά μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων, όπως προτείνει τώρα στις συνομιλίες για το συνταγματικό δικαστήριο ο ανεκδιήγητος Πρόεδρος της Κύπρου). 

 

Θα επιδιώξουν να χρησιμοποιήσουν την οικονομική καταστροφή που προγραμματίζουν τα Μνημόνια (όπως δείχνει και η ελλαδική εμπειρία), για να σπάσουν το ηθικό του λαού και να τον πείσουν ότι δεν έχει άλλη λύση από το να υπογράψει τη διάλυση του κράτους του για να «σωθεί». (Στην πραγματικότητα βέβαια τυχόν διάλυση του κράτους θα εντείνει την οικονομική καταστροφή και θα δημιουργήσει αστάθεια απολύτως αποθαρρυντική για όποιες τοποθετήσεις κεφαλαίων). Θα επιδιώξουν να προκαλέσουν κάποιας άλλης μορφής σοκ στον κυπριακό πληθυσμό, να του εντείνουν τα αισθήματα απογοήτευσης και απομόνωσης (εκεί συγκλίνει και η πρόσφατη εκδήλωση υποστήριξης σειράς «Ανανικών» στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ προς τις «προσπάθειες» Αναστασιάδη). Και, last but not least, θα επιχειρήσουν ενδεχομένως, αν τους δοθεί η ευκαιρία, να πάρουν με το μέρος τους, άμεσα ή έμμεσα, τμήμα των δυνάμεων που αντιτίθενται σήμερα στον Αναστασιάδη και την προσπάθειά του να επαναφέρει μια μορφή σχεδίου Ανάν (όπως έκαναν το 2008 με το ΔΗΚΟ του Κάραγιαν). Κάτι που, αν συμβεί, θα προκαλέσει τεράστια απογοήτευση και διάλυση. Με άλλα λόγια, πρέπει κανείς λογικά να περιμένει την ανάπτυξη μιας πληθώρας δράσεων στην κατεύθυνση προκαταβολικής υπονόμευσης της όποιας άμυνας του κυπριακού λαού. ‘Αλλωστε είναι συζητήσιμο και το αν η οικονομική επίθεση κατά της Κύπρου πέρυσι υπαγορεύθηκε όντως από οικονομικές και όχι από γεωπολιτικές σκοπιμότητες.

 

 

Αγγλία, ευρώ και κυπριακή οικονομία

 

Από την άλλη μεριά καιροφυλακτεί και το Λονδίνο, «μανούλα» στις κάθε είδους προβοκάτσιες (όπως το 1963 όταν έπεισε τον Μακάριο να προχωρήσει με τα 13 σημεία). Η «ιδέα» που ρίχνει η Αγγλία, ενθαρρυμένη από τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των Κυπρίων με τα πεπραγμένα της ΕΕ, είναι να εγκαταλείψει η Λευκωσία το ευρώ, ουσιαστικά δηλαδή την ΕΕ.

 

Είναι συζητήσιμο αν έπρεπε Κύπρος και Ελλάδα να ενταχθούν ποτέ στο ευρώ, ενώ είναι βέβαιο ότι ούτε η μία, ούτε η άλλη πρέπει να παραμείνουν μεσοπρόθεσμα, αν δεν  αλλάξει ριζικά η αρχιτεκτονική του. Το άμεσο πρόβλημα όμως τω δύο κρατών είναι το μη βιώσιμο χρέος τους και η χρήση αυτού του χρέους για την οικονομική υποδούλωση και καταστροφή τους. Επ’ αυτού διερωτάται κανείς τι ακριβώς θα προσφέρει ο «επαναστατικός τυχοδιωκτισμός» μιας εξόδου. Δεν θα ήταν λογικότερο οι δύο χώρες να μείνουν εντός ΕΕ/ΟΝΕ και να το κάνουν «μπάχαλο», χρησιμοποιώντας το σύνολο των πολιτικών/θεσμικών εργαλείων που διαθέτουν, ζητώντας διαγραφή χρέους, ριζική αλλαγή των εφαρμοζόμενων πολιτικών, αντιμετώπιση των άνευ προηγουμένου κοινωνικο-οικονομικών καταστροφών που προκάλεσαν στις δύο χώρες τα προγράμματα “bail-out” και “bail-in” της ΕΕ και του ΔΝΤ; Γιατί να τις διευκολύνουν αποχωρώντας από ΟΝΕ ή και ΕΕ, αλλά παίρνοντας μαζί τους το μη βιώσιμο χρέος και τις νομικές δεσμεύσεις των Μνημονίων; (‘Άλλο αν απαιτηθεί, στα πλαίσια μιας πιθανότατης σύγκρουσης με τους Πιστωτές, η αναγκαστική, όχι με δική μας πρωτοβουλία εισαγωγή άλλου μέσου πληρωμής, εφόσον καταστεί αναγκαίο).

 

 

Ευρώ και γεωπολιτική

 

Αποχώρηση από το ευρώ δεν είναι μόνο οικονομική, είναι και βαριά γεωπολιτική επιλογή. Απομακρύνει την Κύπρο από την Ελλάδα (εντείνοντας και τους εκβιασμούς στην τελευταία) και περιορίζει την συνολική εθνική ισχύ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σε περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από ιστορική εξασθένηση του ελληνισμού και με τις σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας σε ιστορικό ναδίρ, η αποχώρηση της Κύπρου από την ΟΝΕ, χωρίς παράλληλη ανάπτυξη ισχυρών «εναλλακτικών» σχέσεων με Ρώσους, Κινέζους, BRIICS (σαν αυτές που επέτρεψαν την επιβίωση της Δημοκρατίας κατά το παρελθόν), θα οδηγήσει πιθανότατα σε ένα αδύναμο νησί που θα παραδοθεί μόνο του σε Αμερικανούς, ‘Αγγλους και Ισραηλινούς, ίσως και Τούρκους, με την ελπίδα ότι θα ανεχθούν την ύπαρξη Ελλήνων.

 

Η Αγγλία του Κάμερον (και όχι μόνο) έχει τη δική της αντιγερμανική και αντιευρωπαϊκή ατζέντα, δεν επιθυμεί ευρωπαϊκή στρατηγική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και δεν παραλείπει να φροντίζει για το … κακό των Ελληνοκυπρίων όταν έχει τη δυνατότητα. Αλλά οι αιτιάσεις των Ελλήνων απέναντι στη Γερμανία είναι για τους αντίθετους λόγους από αυτούς που θέλει τη διάλυση της Ευρώπης η Αγγλία. (Βεβαίως, ακόμα μια φορά, αποδεικνύεται η στρατηγική τύφλωση του Βερολίνου, που υπονομεύει το ίδιο τον ρόλο του, ακόμα και τις … βάσεις της κυριαρχίας του στην Ευρώπη).

 

Αντί λοιπόν η πολιτικά αλλοπρόσαλλη Αρχιεπισκοπή και η θεωρητικώς «αντιιμπεριαλιστική» και πρακτικώς αγγλόφιλη ηγεσία του ΑΚΕΛ να έλκονται από κάθε ιδέα που πλασάρει η πρώην αποικιοκρατική δύναμη, καλό θα ήταν να σκεφτούν και να πράξουν κάτι αυτόνομα, για το καλό της πατρίδας τους, αν τουλάχιστον μπορούν. Η - κάτω του μετρίου - μελέτη που παρήγγειλε πέρυσι η ηγεσία του ΑΚΕΛ για το θέμα του ευρώ, τουλάχιστον απέδειξε ότι δεν υπάρχουν εύκολες και μαγικές λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα Κύπρος, Ελλάδα και Ευρώπη.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα της 30.8.2014

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Ελλάδα, Κύπρος, Ρωσία και Αριστερά

 
 

Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Την αλληλεγγύη του Κρεμλίνου προς τον ελληνικό λαό ζήτησε, με επιστολή προς τον Πούτιν, ο Μανώλης Γλέζος. Την αλληλεγγύη της Ρωσίας προς την Κύπρο ονειρεύτηκαν πολλοί Κύπριοι τον Μάρτιο του 2013, όταν η ΕΕ, το ΔΝΤ και η … κυπριακή κυβέρνηση Αναστασιάδη (!) επετέθησαν στις κυπριακές τράπεζες κατάσχοντας τα χρήματα των Ρώσων ιδίως καταθετών! Ο Μίκης Θεοδωράκης εξήγησε επανειλημμένως ότι θεωρεί τη Μόσχα απαραίτητο σύμμαχο μιας Ελλάδας που αμφισβητεί τα Μνημόνια και τις Δανειακές.

 

Ελλάδα και Κύπρος – εφόσον θελήσουν να ξαναγίνουν λίγο ανεξάρτητα κράτη - και η Ρωσία είναι προφανείς δυνητικοί σύμμαχοι, όχι μόνο εξαιτίας «κοινής πίστης» και πατροπαράδοτων δεσμών αλλά και λόγω αντικειμενικής σύμπτωσης συμφερόντων και … κοινών εχθρών! Η Ελλάδα και η Κύπρος απειλήθηκαν στο παρελθόν γεωπολιτικά και απειλούνται σήμερα, και οικονομικά και γεωπολιτικά, από τους υποτιθέμενους εταίρους και συμμάχους τους. ΗΠΑ και ΝΑΤΟ ενορχήστρωσαν την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα, το πραξικόπημα στην Κύπρο και την τουρκική εισβολή. Η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, από κοινού με τις παγκόσμιες «μεγατράπεζες», ενορχήστρωσαν την επίθεση κατά της ελλαδικής και κυπριακής οικονομίας.

 

Φυσικά, κάθε είδους προσέγγιση, συνεργασία ή συμμαχία ελέγχεται και επαληθεύεται στην πράξη, ούτε μπορεί να θεωρηθεί εκ των προτέρων δεδομένος και βέβαιος ο ρόλος που θα θελήσει να παίξει η Μόσχα σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση της Αθήνας και της Λευκωσίας με τους Πιστωτές. Αυτά τα πράγματα όμως δεν πέφτουν από τον ουρανό. Προετοιμάζονται συστηματικά και μακροπρόθεσμα, κάτι που δεν κάνει καμία πολιτική δύναμη σε Ελλάδα ή Κύπρο.

 

Πολλοί αυτοσχέδιοι «Κλαούζεβιτς» του ελλαδικού και κυπριακού «Λαμογιστάν», πρόθυμα και προσχηματικά, ισχυρίζονται ότι η Ρωσία δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος – ενώ οι άλλοι είναι, καθώς φαίνεται, αξιόπιστοι εχθροί!

Εντούτοις, οι μεγάλες προσεγγίσεις των τελευταίων δεκαετιών (Κύπρος με τους S300, Ελλάδα με αγωγούς και στρατιωτική συνεργασία) δεν προσέκρουσαν σε κάποια τάση των Ρώσων να μας … «πουλήσουν» - το αντίθετο.  Προσέκρουσαν στην ενδημική διαφθορά και ξένη εξάρτηση και «τηλεκαθοδήγηση» των ελληνικών πολιτικών ελίτ. Η απομόνωση από τη Ρωσία και η καταστροφή, κατά το δυνατόν, των ελληνορωσικών και κυπρορωσικών  σχέσεων προηγήθηκε της επιβολής των Μνημονίων και Δανειακών. ‘Εγινε και για να μπορέσουν οι «εταίροι» και «σύμμαχοι» να επιτεθούν με ασφάλεια στην Ελλάδα και την Κύπρο, χωρίς να διακινδυνεύσουν μείζονα στρατηγικά τους συμφέροντα, στην περίπτωση που αντιδρούσαμε προσεγγίζοντας τη Μόσχα.

 

Βέβαια, η αλληλεγγύη μεταξύ λαών, κρατών και εθνών δεν μπορεί να είναι μονομερής, ούτε οι σχέσεις αναπτύσσονται με τη χαρακτηριστική ελαφρότητα, τον καιροσκοπισμό (για να μην πούμε τίποτα χειρότερο) και τον βραχυπρόθεσμο και επαρχιακό χαρακτήρα που δυστυχώς χαρακτηρίζει όχι μόνο το πολιτικό «κατεστημένο» σε Ελλάδα και Κύπρο, αλλά, συχνά, και όσους φιλοδοξούν να το αντικαταστήσουν.

 

Δεν ακούσαμε για παράδειγμα ισχυρές φωνές τους περασμένους μήνες να καταδικάζουν τις πρωτοφανείς ωμότητες των ουκρανικών δυνάμεων εναντίον των Ρώσων και «ρωσόφιλων» της ανατολικής και νότιας Ουκρανίας, όπως τον θάνατο ζωντανών ίσως και εκατό διαδηλωτών σε κτίριο της Οδησσού, τη σφαγή στη Μαριούπολη και πολλά άλλα. Καλά καλά δεν καλύφθηκαν καν από τα ελληνικά ΜΜΕ. Αν οι ελλαδικές και κυπριακές πολιτικές δυνάμεις και προσωπικότητες είχαν επιδείξει την αλληλεγγύη τους στους σφαζόμενους ρωσικούς πληθυσμούς, με άλλο κύρος θα μπορούσαν σήμερα να απευθυνθούν στη Ρωσία.

 

Από την ελλαδική και κυπριακή διπλωματία δεν περιμέναμε ασφαλώς να κάνουν τίποτα άλλο από ότι συνηθίζουν, να υπηρετούν πειθήνια τους ξένους εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως ή η κυπριακή αντιπολίτευση, θα μπορούσαν να υιοθετήσουν σαφέστερες θέσεις στο ουκρανικό και να αναλάβουν πιο ενεργητικές πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Ιδίως θα έπρεπε να εκφράσουν με έντονο τρόπο τον αποτροπιασμό του για τις σφαγές και τα εγκλήματα.

 

Και τώρα δεν είναι αργά. Η ευρωπαϊκή αριστερά είναι καιρός να αναλάβει, και μπορεί να το κάνει με πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ, πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία, που να μην περιοριστεί άλλωστε στις τάξεις της, για την άμεση κατάπαυση του πυρός στην Ουκρανία, όπου αρχίζει ένα ευρωπαϊκό Βιετνάμ και ένας νέος (ελπίζουμε, αλλά δεν είμαστε βέβαιοι, μόνο) Ψυχρός Πόλεμος, για την άμεση κατάργηση όλων των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, για την ενημέρωση μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης που βομβαρδίζεται καθημερινά από μια απίστευτη μαύρη προπαγάνδα κατά της Ρωσίας.

 

Δεν μπορεί η λεγόμενη «ριζοσπαστική αριστερά» να αφήνει το μονοπώλιο της λογικής και του φιλειρηνισμού στην Μαρίν Λεπέν και τον Φάραντζ και μετά να διαμαρτύρεται για την άνοδο σε όλη την ήπειρο της άκρας δεξιάς! Ταυτόχρονα πρέπει να αναληφθεί μια πρωτοβουλία κορυφαίων προσωπικοτήτων εγνωσμένου κύρους από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ευρώπη για να στηλιτευθούν διεθνώς τα εγκλήματα του καθεστώτος που τοποθέτησαν στο Κίεβο οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, με τη βοήθεια της ΕΕ και των ναζιστικών ομάδων κρούσης.

 

Ποτέ στην ιστορία τους, Ελλάδα και Κύπρος δεν ήταν διεθνώς τόσο απομονωμένες και εξαρτημένες όσο σήμερα. Αυτό δημιουργεί πρόσθετες «υποχρεώσεις» στις αντιπολιτεύσεις των δύο χωρών. Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί σοβαρότητα, μακροχρόνιο σχεδιασμό και ειλικρινή αναγνώριση της τραγικής πραγματικότητας Ελλάδας και Κύπρου, περιλαμβανομένων των δυσκολιών – αλλά και των ευκαιριών (!) – στην εξωτερική πολιτική.

 
Ελευθεροτυπία, 13.8.2014
 

 

 

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Η σκιά του ολοκληρωτισμού πάνω από τον πλανήτη


 
 
 
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Για «αντισημιτική έκρηξη μίσους» στις διαδηλώσεις για τη Γάζα κάνει λόγο το Συμβούλιο των Εβραίων της Γερμανίας. Φαίνεται οι φίλοι μας περίμεναν «έκρηξη αγάπης» προς τους Εβραίους για τη συνεχιζόμενη σφαγή στη Γάζα, το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην ιστορία.

 

Δίπλα, στη Γαλλία, από τότε που εξελέγη ο Σαρκοζί και ακόμα περισσότερο επί των αξιοθρήνητων «Σοσιαλιστών» του Ολλάντ, στην εξωτερική πολιτική και τα ΜΜΕ έχει καθοριστική επιρροή  – και δεν την κρύβει, όπως αλλού - το Συμβούλιο Εβραϊκών Θεσμών (CRIF). Σύμφωνα με τη Monde, το CRIF ανάγκασε τον Σαρκοζί να επιλέξει τον Κουσνέρ αντί του Βεντρίν ως ΥΠΕΞ. Ο «αρχιτέκτων» του πολέμου στη Λιβύη Μπερνάρ-Ανρί Λεβί καυχήθηκε δημοσίως ότι τόκανε για το Ισραήλ. Λογική άρα η απαγόρευση διαδηλώσεων για τη Γάζα. Ενδεικτική όμως των προόδων του ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. ‘Οσο για τον γράφοντα παραμένει «συνωμοσιολόγος», σε αντίθεση με ορισμένους «φίλους» της αριστεράς, που νομίζουν ότι τους σέβονται όταν καλοπιάνουν τους δυνατούς (κούνια που τους κούναγε!).

 

Διερωτάται κάποιος γιατί ένας λαός με την κολοσσιαία ιστορική πείρα και την τεράστια συμβολή των Εβραίων στον πολιτισμό (κυρίως βέβαια οι «αιρετικοί» μεταξύ τους),  λαός που θα μπορούσε να είναι πόλος ακτινοβολίας στη Μέση Ανατολή και όλη την υφήλιο, δεν καταλαβαίνει τις ενδεχόμενες μακροχρόνιες συνέπειες των εγκλημάτων. Ο Νετανιάχου κινδυνεύει να αποδειχθεί Αλκιβιάδης των Εβραίων και η Γάζα Μήλος τους. Αλλά και δεν είναι εντέλει προσβολή στα θύματα ενός φοβερού ολοκαυτώματος να χρησιμοποιείται η μνήμη τους ως «άδεια σφαγής»;

 

Ελλάδα, Κύπρος, Γάζα

 

Δεν τιμά (ούτε συμφέρει!) την Ελλάδα και την Κύπρο η αιδήμων «σιωπή των αμνών» για τα συμβαίνοντα. Δεν θα αναφερθούμε στη γνωστή ιστορία των ελληνοαραβικών και κυπροαραβικών σχέσεων. Είναι κάτι βαθύτερο, που δεν καταλαβαίνουν τα λαμόγια. Είναι η ηθική σημασία των θέσεων που παίρνει μια χώρα σαν την Ελλάδα ή την Κύπρο. Η Ελλάδα είναι  ο εφευρέτης της δημοκρατίας – βρωμίζεται παρακολουθώντας άφωνη το έγκλημα (ή στηρίζοντας ξεδιάντροπα την αιματηρή αιγυπτιακή δικτατορία). Μπορούμε να μιλάμε για τουρκική κατοχή στην Κύπρο κλείνοντας το μάτι στον άλλο κατακτητή δίπλα; Ο κυνισμός μικραίνει έθνη και ανθρώπους. Και η ιστορία βρίσκει τελικά τρόπους επαναφοράς της ισορροπίας!

 

Σχεδόν όλοι στην Κύπρο ορκίζονται στη «συμμαχία» με το Ισραήλ, που μονομερώς ανακήρυξαν. Δεν είμαστε αντίθετοι με την ανάπτυξη σχέσεων με το Τελ Αβίβ, αν στηρίζονται σε ισοτιμία και αμοιβαίο συμφέρον. Φοβούμεθα ότι οι Κύπριοι θέλουν τη «συμμαχία» μάλλον για να αποφύγουν παρά να δώσουν τον αγώνα της ανεξαρτησίας. ‘Άλλο προστάτες, άλλο σύμμαχοι. Συμ-μάχους χρειάζεσαι όταν δίνεις μάχες. Δίνει τώρα αγώνα η Κύπρος κατά της τουρκικής κατοχής; Γιατί με το ζόρι καταφέραμε ως τώρα, και δεν ξέρω αν θα το καταφέρουμε στο μέλλον, να εμποδίσουμε τους προύχοντες να πουλήσουν και το ελεύθερο κομμάτι του νησιού στις ξένες δυνάμεις που το εποφθαλμιούν (σχέδιο Ανάν 2004, «Αναστασιάδη-‘Αδη»  2014).

 

«Παγκόσμιος πόλεμος»;

 

Είστε χειρότεροι από τον Χίτλερ, είπε στους Εβραίους ο Ερντογάν. Ασκώντας δριμεία κριτική σε Ισραήλ και ΗΠΑ ανεβάζει εντυπωσιακά τις μετοχές του στον αραβομουσουλμανικό κόσμο και την τουρκική κοινή γνώμη. Μόνο που δεν είναι μόνο το Ισραήλ, ούτε μόνο η Γάζα. Παρά την τρομακτική φιλοισραηλινή μεροληψία των δυτικών, ολοκληρωτικών ΜΜΕ, η Γάζα «ψιλοκαλύπτεται» δημοσιογραφικά. ‘Όπως όμως σημειώνει ο κορυφαίος αμερικανός ρωσολόγος Στέφεν Κοέν, λαμπρό παράδειγμα της απερχόμενης, υπό εξαφάνιση, γενηάς σπουδαίων Εβραίων διανοούμενων, που λάμπρυναν τον 20ό αιώνα, καθιστώντας πιο εντυπωσιακό το σημερινό γλίστρημα των ομοφύλων τους στη βαρβαρότητα, δεν καλύπτεται καθόλου η κατάσταση στην Ουκρανία, ιδίως οι σφαγές, τα ωμά εγκλήματα εις βάρος ρωσικών πληθυσμών της «Νέας Ρωσίας», που πραγματοποιούνται από το καθεστώς του Κιέβου, μαριονέττα Αμερικανών και Γερμανών.

 

‘Όπως δεν καλύπτεται η απίστευτη καταστροφή που ΗΠΑ και Ισραήλ προκάλεσαν με άμεσες ή έμμεσες (τζιχαντιστές) επεμβάσεις στο σύνολο σχεδόν της Μέσης Ανατολής, η καταστροφή κρατών που δεν ήταν δημοκρατίες (τι δημοκρατία να ανθίσει κάτω από τη μπότα του ανθύπατου;), πραγματοποίησαν όμως σημαντικότατες κοινωνικές προόδους (Ιράκ, Συρία, Λιβύη). ‘Όπως διαμάντι ήταν, παρά τα προβλήματα, η Γιουγκοσλαβία που κομμάτιασαν και ερείπωσαν. Ούτε καν οι διωγμοί των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή δεν καλύπτονται από τα όλο και πιο ολοκληρωτικά εργαλεία που ελέγχουν την παγκόσμια (παρα)πληροφόρηση. Και τα ελληνικά μέσα δεν κάνουν λόγο ούτε για τους ελληνικούς πληθυσμούς που σε όλο και μεγαλύτερους αριθμούς γίνονται πρόσφυγες εγκαταλείποντας την Ουκρανία.

 

Να «ξεσκίσουν» όλο τον πλανήτη θέλουν τώρα οι δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου, των ΗΠΑ, της Δύσης, του Ισραήλ... Οι συγκρίσεις με τον Χίτλερ τους αδικούν. Η ναζιστική Γερμανία διέπραξε τρομερά εγκλήματα, αλλά ως απάντηση σε 15 χρόνια ταπεινώσεων του γερμανικού έθνους. Ποιος πείραξε τους Αμερικανούς και ματοκυλάνε όλη την ανθρωπότητα ή ξοδεύουν για εξοπλισμούς όσο όλες οι χώρες μαζί;

 

’Οπου κι αν κυττάξεις, το Χάος συντρίβει την ανθρωπότητα: αποσύνθεση, αιματηρή καταστροφή της Μέσης Ανατολής (Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Αίγυπτος, Γάζα), τεράστιες καταστροφές στην Αφρική, ιδίως μετά την πτώση Καντάφι και τη διάλυση του Σουδάν, πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, «πραξικόπημα βραδείας καύσεως» στη Βενεζουέλα, προπομπός επίθεσης κατά της αριστερής Λατινκής Αμερικής.

 

Εικοσιπέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και ως αποτέλεσμά της τρεις ήπειροι καταστρέφονται στρατιωτικά, η Νότια Ευρώπη, με πρώτες Ελλάδα και Κύπρο, με λιγότερο θεαματικά, αλλά εξίσου καταστρεπτικά μέσα κοινωνικο-οικονομικού πολέμου. Η δημοκρατία επίσης. Σε όλα σχεδόν τα πόστα «υπάλληλοι» τραπεζών. Καταστρέφουμε το περιβάλλον. Τελευταίο κρούσμα η εγκληματική ρίψη χημικών στη Μεσόγειο, που δεν κινητοποίησε καθόλου τις κυβερνήσεις Ελλάδας-Κύπρου, και πολύ περιορισμένα τις κοινωνίες, εκτός Κρήτης ίσως. Πότε θα ξυπνήσουμε να διαδηλώσουμε για Γάζα και χημικά; ‘Οταν θα βομβαρδίσουν την Αθήνα ή θα πεθάνει το παιδί μας από καρκίνο;

 

Από τον ιμπεριαλισμό στον ολοκληρωτισμό

 

Το φαινόμενο του ιμπεριαλισμού είναι συνυφασμένο με την ανθρώπινη ιστορία, και ιδίως με την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η ιστορία όμως των δύο τελευταίων αιώνων, με την εξαίρεση ίσως της περιόδου της Ιεράς Συμμαχίας, χαρακτηρίστηκε επίσης από την ύπαρξη διαρκών, ισχυρών κινημάτων αμφισβήτησης και επανάστασης που αποτελούσαν φρένο στις διαθέσεις του κεφαλαίου και της Αυτοκρατορίας. Ολόκληρος ο πλανήτης ξεσηκώθηκε εναντίον της επέμβασης των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Τα δίκτυα του Κυριέλ και του Μιχάλη Ράπτη (Pablo), δηλαδή η διεθνής και γαλλική ακόμα «επαναστατική αριστερά», εφοδίασαν με κάθε τρόπο, ακόμα και με όπλα, την αλγερίνικη επανάσταση. Η ευρωπαϊκή αριστερά και η Σοβιετική ‘Ενωση, παρά τα όσα, πολύ σημαντικά, μπορεί να τους προσάψει κανείς, λειτούργησαν ως ισχυρά αναχώματα στη βαρβαρότητα. Οι ιδέες τους, ακόμα κι όταν ματαιώνονταν στην πράξη, λειτουργούσαν ως Κιβωτός της ανθρώπινης συνείδησης.

 

Σήμερα ζούμε την κατάρρευση της ανατολικής «σοσιαλιστικής» τάξης, της δυτικοευρωπαϊκής «δημοκρατικής-σοσιαλδημοκρατικής», της τριτοκοσμικής, των ανεξαρτήτων πρώην αποικιών, αλλά επίσης το τέλος του νοήματος (μεταμοντερνισμός) και του ανθρωπισμού (νεοφιλελευθερισμός). Παρακολουθώντας με αγαλλίαση την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν ή το λυντσάρισμα του Καντάφι, η Χίλλαρυ-Χίτλερυ, εκπρόσωπος ενός «τεχνομεσαίωνα» που δεν έχει να ζηλέψει από τον «πολιτισμό» του Νέρωνα και του Ηλιογάβαλου, θέλει να βυθίσει όλη την ανθρωπότητα στη βαρβαρότητα, να την κάνει συνένοχη. Η ιστορία άρχισε το 1993, όταν το CNN  έκανε τον πλανήτη ρωμαϊκή αρένα παρουσιάζοντας ζωντανά τον βομβαρδισμό από τον Γέλτσιν του ρωσικού κοινοβουλίου - και έκτοτε συνεχίζεται.

 

Η βαρβαρότητα δεν είναι κάτι καινούριο στην ιστορία. Οι διαφορές όμως είναι τώρα δύο: πρώτον, υπάρχουν τεχνολογίες ικανές να τερματίσουν τη ζωή πάνω στη Γη, τουλάχιστον την ανθρώπινη ζωή με τη μορφή που την ξέρουμε. Δεύτερον, δεν πρόκειται απλώς για κατακτήσεις και για σφαγές τώρα. Θέλουν να ελέγξουν τα πάντα, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, το DNA το δικό μας και όλης της χλωρίδας και της πανίδας, την εξέλιξη και την ιστορία με έναν τρόπο που δεν ήταν ποτέ πριν δυνατός στην ιστορία του Γένους μας.

 

Για αυτό τον λόγο οι μάχες που δίνονται στο Ντονμπάς προπάντων, αλλά και στη ίδια τη Μόσχα για την κατεύθυνση που θα πάρει η Ρωσία, η προσπάθεια μιας σύμπηξης οικονομικής αντιπολίτευσης στην παγκοσμιοποίηση, οι αντιστάσεις στην Αραβία και αλλού, έχουν ίσως μεγαλύτερη σημασία για το μέλλον και τον πολιτισμό μας, και από αυτή ακόμα που είχαν, τα αρχαία χρόνια, οι μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας.

 

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

 

Δημοσιεύτηκε στα Επίκαιρα, στις 24.7.2014

 

 

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Κύπρος: βρετανικές προβοκάτσιες μέσα στο καλοκαίρι

Κύπρος: βρετανικές προβοκάτσιες με το ευρώ μέσα στο καλοκαίρι



Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Ο πιο ασφαλής δείκτης προσέγγισης μεγάλων καταστροφών είναι η «τρικυμία εν κρανίω», η μεγάλη σύγχυση που χαρακτηρίζει τις διάφορες ελίτ και την κοινωνία στο αμέσως προηγούμενο διάστημα. Αν αυτό είναι σωστό, τότε οι μεγάλες, ιστορικές καταστροφές που συνέβησαν σε Ελλάδα και Κύπρο τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν παρά η αρχή του παιχνιδιού – τα χειρότερα έπονται! Αν, τουλάχιστον, δεν κάνουμε κάτι για να τα σταματήσουμε!



Γνωρίζω ότι πολλοί φίλοι ή «φίλοι», ιδίως της αριστεράς, μου προσάπτουν «καταστροφισμό». Εν ιλίγγω εισέτι, μετά τη μετεωρική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ το 2012, αλλά και με ενδόμυχο, ανομολόγητο αλλά μέγα φόβο για τις δυσκολίες μπροστά τους, δεν θέλουν να τους χαλάμε τη «ζαχαρένια», μιαν ανυπόστατη δηλαδή αισιοδοξία, που δεν στηρίζεται πουθενά, έχει το προσόν να είναι ευχάριστη, αλλά και το μεγάλο μειονέκτημα να μην επιτρέπει τη σωστή προετοιμασία και δράση για αντιμετώπιση μιας τραγικής εθνικής και διεθνούς πραγματικότητας. Δεν σκέφτονται ότι αυτοί που τους γεμίζουν αισιόδοξα σενάρια, δεν είναι στην πραγματικότητα παρά αυτοί που προγραμματίζουν τον χαμό τους.



Σε μια κατάσταση εξάλλου που θυμίζει «εθνική άνοια», πλήρη εξαφάνιση δηλαδή της ήδη εξαιρετικά περιορισμένης ικανότητας διεύθυνσης της Ελλάδας και της Κύπρου από τις άρχουσες τάξεις και το πολιτικό προσωπικό, είναι πολύ εύκολο στους φορείς επιρροής του Χρήματος, των ΗΠΑ και της Βρετανίας να διεισδύουν στο πολιτικό και κρατικό προσωπικό, ενσταλάσοντάς του ιδέες, δημιουργώντας του «εικονικές πραγματικότητες», εξαρτώντας το ψυχολογικά και χειραγωγώντας το προς τις κατευθύνσεις που θέλουν. ‘Ετσι μπήκαμε στα Μνημόνια, έτσι κατεστράφη η κυπριακή οικονομία και έτσι ετοιμάζεται ο «Αναστασιάδης-‘Αδης» να διαλύσει το κυπριακό κράτος, κάνοντας αυτό που δεν κατάφερε το 2004!



Λονδίνο, Κύπρος και ευρώ



Εκμεταλλευόμενο τις συνθήκες αυτές και την οικονομική κατάσταση της Κύπρου, το Λονδίνο, σύμφωνα με εξαιρετικά αξιόπιστες πληροφορίες, έχει επιδιώξει να σπρώξει σημαντικούς παράγοντες του νησιού στην κατεύθυνση εξόδου της Κυπριακής Δημοκρατίας από την ευρωζώνη (ΟΝΕ).



Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, οι παράγοντες αυτές ετοιμάζονται να εκδηλωθούν δημόσια στο άμεσο μέλλον.



Αξίζει να σημειωθεί ότι το ζήτημα μιας πιθανής εξόδου από το ευρώ παίχτηκε και κατά τις ημέρες της επίθεσης κατά των κυπριακών τραπεζών. Γρήγορα όμως, οι περισσότεροι πολιτικοί που φλέρταραν με την ιδέα την εγκατέλειψαν. Το ΑΚΕΛ, που αυτοπαρουσιάζεται ως ‘αριστερό΄ και «αντιιμπεριαλιστικό» κόμμα, στην πράξη όμως είναι βαθιά συντηρητικό και συχνότατα φιλοαγγλικό, επέμεινε κάπως περισσότερο. Παρήγγειλε μάλιστα και μία «μελέτη» για να «αποδείξει» την αξία μιας εξόδου από το ευρώ. Η μελέτη έγινε, ήταν κάτω του μετρίου και η ιδέα σταδιακά εγκαταλείφθηκε. Τώρα όμως φαίνεται να ανανεώνεται το ενδιαφέρον, τη ευγενή φροντίδει της παλαιάς αποικιακής δύναμης.



Είναι συζητήσιμο το αν Ελλάδα και Κύπρος έπρεπε να έχουν ενταχθεί στην ευρωζώνη. Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος πρέπει να παραμείνουν στην ΟΝΕ μεσοπρόθεσμα, αν η ΟΝΕ δεν μεταρρυθμιστεί βαθιά. Αυτή η ευρωζώνη είναι μια απόλυτη καταστροφή για τις μισές τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες.



Αλλά το πραγματικό ερώτημα που αντιμετωπίζουν οι χρεωκοπημένες, αν και δε το λένε, Ελλάδα και Κύπρος είναι άλλο: είναι το χρέος. Αυτό που καταστρέφει τις δύο χώρες είναι η προσπάθεια αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου χρέους. Αυτό που τις υποδουλώνει είναι οι δανειακές συμβάσεις που έχουν υπογράψει. Χρειάζεται λοιπόν η Ελλάδα και η Κύπρος, πιθανώς εν συμμαχία και με άλλες δυνάμεις στο εσωτερικό της ΕΕ, να ζητήσουν διαγραφή χρέους, έκτακτη ανθρωπιστική-αναπτυξιακή βοήθεια, ριζική τροποποίηση των αποικιακών και καταστρεπτικών όρων των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής για να εξετάσει το όλο ζήτημα του χρέους.



Αυτοί που υποστηρίζουν την έξοδο από την ευρωζώνη ως πανάκεια, δεν εξηγούν πως η Ελλάδα ή η Κύπρος θα διευκολυνθούν στις παραπάνω τελείως ζωτικές επιδιώξεις τους φεύγοντας από την ΟΝΕ, κατ’ ουσίαν και από την ΕΕ. Γιατί η Ελλάδα και η Κύπρος θα ήταν, εκτός ΟΝΕ ή και ΕΕ, σε καλύτερη κατάσταση να ζητήσουν διαγραφή χρέους και αναπτυξιακή βοήθεια ή να επιβάλλουν κόστος στη Μέρκελ αν δεν ικανοποιούσε τα αιτήματά τους; Δεν εξηγούν επίσης πως αυτές οι δύο χώρες θα μπορέσουν μόνες τους να αντισταθούν στη συνδυασμένη «τιμωρητική» επίθεση των παγκόσμων αγορών και της Γερμανίας, ούτε σε ποιες γεωπολιτικές συμμαχίες σκέφτονται να στηριχτούν για να το πράξουν.



Στην πραγματικότητα πρόκειται για έναν ψευτοεπαναστατικό τυχοδιωκτισμό. Η πλειοψηφία όσων τον υποστηρίζουν, το κάνει είτε γιατί δεν πιστεύουν ότι θα κληθούν να διαχειριστούν το ενδεχόμενο, είτε γιατί στηρίζονται ή έτσι νομίζουν από εξωτερικές δυνάμεις. Δεν μας λένε όμως αν οι φίλοι που τους τα λένε αυτά έχουν και μερικές δεκάδες δις να χρηματοδοτήσουν τις περιπέτειες της εξόδου ή θα παράξουν εγγυήσεις απέναντι στην Τουρκία.



Η πραγματικά «επαναστατική» πολιτική και αυτή που χρειαζόμαστε είναι άλλη. Να χρησιμοποιήσουμε τα υπάρχοντα ακόμα πολύ μεγάλα θεσμικά και πολιτικά εργαλεία που διαθέτουν Ελλάδα και Κύπρος όντας μέλη της ΕΕ και της ΟΝΕ για να τους το κάνουμε μπάχαλο ζητώντας διαφορετική μεταχείριση, όχι να φύγουμε για να τους εξυπηρετήσουμε.



(Φυσικά, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να έχει προηγηθεί μια τεράστια διεθνής καμπάνια υπεράσπισης της Ελλάδας και της Κύπρου διεθνώς και στιγματισμού της ακολουθούμενης πολιτικής. Συνιστά έγκλημα των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων ότι δεν έχουν κάνει σχεδόν τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση, ένα έγκλημα που κινδυνεύουν και οι ίδιες και ο ελληνικός λαός να πληρώσουν πάρα πολύ ακριβά.)



Βεβαίως μπαίνοντας σε μια σύγκρουση με τους Πιστωτές, Ελλάδα και Κύπρος θα κινδυνεύσουν να δεχτούν πολύ ισχυρές πιέσεις και διακοπή χρηματοδότησης και ίσως τελικά να αναγκαστύν να φύγουν από την ΟΝΕ, κάτι για το οποίο οφείλουν να είναι έτοιμες – άλλο όμως να το προκαλέσουν οι ίδιες. Η άποψη που ευδοκιμεί για παράδειγμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι όλα αυτά δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να οδηγήσουν σε αμφισβήτηση της ελληνικής συμμετοχής στην ΟΝΕ, είναι μια άποψη εξίσου τυχοδιωκτική με την άποψη ότι πρέπει να ξεκινήσουμε τη σύγκρουση φεύγοντας από την ΟΝΕ! Οποιαδήποτε διαπραγμάτευση προυποθέτει plan B. O ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται και Plan A και Plan B. Προς το παρόν έχει δύο τάσεις, μία με A χωρίς Β και μία με Β χωρίς Α!



Στην Κύπρο βέβαια το ΑΚΕΛ μας λέει ότι θα φύγει το νησί από την ΟΝΕ σε συμφωνία με τη Μέρκελ και όχι σε συνθήκες σύγκρουσης. Για κάποιο λόγο που διαφεύγει από το φτωχό μας μυαλό, οι ηγέτες της «κυπριακής αριστεράς» πιστεύουν φαίνεται ότι μια Γερμανία που δεν θέλει να χρηματοδοτήσει την οικοδόμηση της ΟΝΕ, θα χρηματοδοτήσει τη διάλυσή της!



Στην πραγματικότητα, το κοινό ψυχολογικό υπόβαθρο και των οπαδών της παραμονής πάση θυσία στο ευρώ και των οπαδών της εξόδου είναι ένα: ο τρόμος και η απροθυμία απέναντι στην αναγκαία για την επιβίωση του ελληνισμού ορθολογική οργάνωση της αναγκαίας σύγκρουσης με τους Πιστωτές.



Γεωπολιτικές συνέπειες



Το θέμα του ευρώ όμως δεν περιορίζεται στην οικονομία. Είναι και σπουδαίο γεωπολιτικό ζήτημα. Η Κύπρος, φεύγοντας από την ΟΝΕ και ουσιαστικά την ΕΕ, χάνει ένα παράγοντα εθνικής ισχύος (συμμετοχή σε ένα ισχυρό διεθνές κλαμπ) και απομακρύνεται περαιτέρω και από την Ελλάδα. Αλλά η Κύπρος είναι ένα νησί μικρό και υπό διαρκή απειλή, άμεσα από την Τουρκία, έμμεσα και πιο σοβαρά από τις μεγάλες δυνάμεις που θέλουν απόλυτο έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Χωρίς την ΕΕ, με την Ελλάδα στην κατάσταση που είναι, απομακρυνόμενο έτι περαιτέρω από την Αθήνα, με τις σχέσεις με τη Ρωσία σε ιστορικό ναδίρ (και με ένα πολιτικό προσωπικό που ρέπει παθολογικά προς την προδοσία) τι προοπτικές έχει η Κύπρος; Μία και μοναδική: να παραδοθεί στις ΗΠΑ, τη Βρετανία και το Ισραήλ (αν όχι ΚΑΙ την Τουρκία), αποδεχόμενη τη διάλυση του κυπριακού κράτους, ελπίζοντας ότι αυτές οι δυνάμεις θα επιτρέψουν στους ‘Ελληνες να συνεχίσουν να ζουν στο νησί. Σπουδαία προοπτική!



Τυχόν έξοδος της Κύπρου από την ΟΝΕ, ως δήθεν απάντηση στο οικονομικό πρόβλημα, θα εντείνει τις τάσεις αποχώρησης και της Ελλάδας και θα ισχυροποιήσει τον εκβιασμό προς την Αθηνα «ή μένετε και κάνετε ότι σας ζητάμε, ή φύγετε!». Τα προβλήματα εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής της Ελλάδας θα οξυνθούν πολύ περισσότερο και η δυσκολία αμυντικής κάλυψης της Κύπρου. Η Τουρκία θα απαλλαγεί των «κυπρογενών» υποχρεώσεών της, που είναι οι μόνες που της τέθηκαν στο δρόμο για την πλήρη ένταξη.



Είναι φανερό από όλα όσα κάνει ο Κάμερον ότι η Βρετανία επιθυμεί να πλήξει το Βερολίνο και την ΕΕ που φοβάται πως, παρά τον φιλελεύθερο χαρακτήρα των οικονομικών της πολιτικών, μπορεί δυνητικά να εξελιχθεί σε γερμανική Ευρώπη, αποκτώντας ανεξαρτησία από τον αγγλοσαξωνικό ατλαντικό άξονα Ουάσιγκτων-Λονδίνο.



Ουδέποτε άλλωστε Βρετανοί και Αμερικανοί είδαν με πολύ καλό μάτι την ανάμειξη των ηπειρωτικών ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.



Το ζήτημα όμως για μας τους ‘Ελληνες δεν είναι να κάνουμε τη βρωμοδουλειά των Αγγλοαμερικάνων για να βρεθούμε τελικά στο πουθενά. Οι λόγοι που εμεις έχουμε εναντίον της ΕΕ με τη σημερινή δομη της είναι ακριβώς οι αντίθετοι από αυτούς των Αγγλοαμερικανών, Και όλοι οι Κύπριοι θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι το Λονδίνο είναι αδύνατο να σκεφτεί κάτι καλό για αυτούς!



Οι φυσιολογικοί σύμμαχοι του ελληνικου λαού δεν βρίσκονται στον αγγλοσαξωνικό ατλαντικό άξονα. Είναι αφενός οι λαοί της Ευρώπης που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με μας, αφετέρου οι δυνάμεις που επιχειρούν να αντισταθούν στην παγκοσμιοποίηση έστω και αν το κάνουν ασυνεπώς (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Ιράν, Νότιος Αφρικής, Λατινική Αμερική).



Τα κυπριακά οικονομικά μεγέθη είναι πολύ μικρά και η γεωπολιτική αξία της Κύπρου τεράστια. Αν υπήρχαν ηγέτες με τη στόφα ενός Μακαρίου ή ενός Γρίβα, ενός Λυσσαρίδη ή ενός Παπαδόπουλου, κι αν είχαν πίσω τους μια κοινωνία που πολεμάει για την ελευθερία της, με το θάρρος που επέδειξε στη δεκαετία του 1950, θα είχαν ήδη πάει προ πολλού να βρουν τον Πούτιν κι όποιους άλλους μπορούν να βοηθήσουν για να σωθεί η πατρίδα τους από την φοβερή απειλή.



ΥΓ. Βεβαίως, ακόμα μια φορά, τα συμβαίνοντα στην Κύπρο επιβεβαιώνουν τη στρατηγική τύφλωση της παρούσας γερμανικής ηγεσίας που, παραδίδοντας την Ευρώπη στη δικτατορία των αγορών, σκάβει τον δικό της λάκκο, σπρώχνοντας ευρωπαϊκούς λαούς που απέβλεψαν εδώ και αιώνες στην Ευρώπη, στην αγκαλιά των Αγγλοαμερικανών! Η στρατηγική μωρία της Μέρκελ και του Σόιμπλε δεν έχουν προηγούμενο παρά στη στρατηγική μωρία που χαρακτήρισε το Βερολίνο πριν από τον Α’ και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.



3 Αυγούστου 2014

Konstantakopoulos.blogspot.com