Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Από τον Βολταίρο στον "Ολλαντρέου": Η εξαφάνιση της Γαλλίας

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

‘Ηταν δικτατορία κι εγώ, στις αρχές του γυμνασίου, ανακάλυπτα πίσω από την … «κανονική», τη δεύτερη σειρά βιβλίων στη βιβλιοθήκη των γονιών μου. Εκεί βρήκα και το βιβλίο του Paul Nizan για τους τρεις μεγάλους υλιστές φιλόσοφους της αρχαιότητας, Δημόκριτο, Επίκουρο και Λουκρήτιο. Προσπάθησα - με αξιοσημείωτο πείσμα - να καταλάβω τι έγραφε, πολύ φοβάμαι όμως ότι δεν πήρα χαμπάρι πολλά πράγματα, παρεξόν ένοιωσα διαισθητικά κάπως τη σημασία αυτών των ογκόλιθων στην ιστορία της ανθρώπινης σκέψης. Νοσταλγώ ακόμα εκείνη την εποχή που έφτιαχνα στο μυαλό μου τον χάρτη του κόσμου, των σημασιών και των νοημάτων του – αλλά και που υπήρχαν ακόμα τόσα πράγματα που άξιζαν την απαγόρευση των λογοκριτών και την καταδίωξη των αστυνομικών.

 

‘Ηταν μια εποχή που ο δυτικός κόσμος εξεστράτευε για να υπερασπιστεί τον Σολζενίτσιν, τον Ζαχάρωφ, τον Σινιάφσκι και τον Ντάνιελ, που μπορούσατε να διαφωνείτε μαζί τους, αλλά που είχαν ιδέες και απόψεις, που πίστευαν σε κάτι και συνέχιζαν τη  μεγάλη παράδοση αφοσίωσης στις ιδέες της τής ρώσικης ιντελιγκέντσιας. Σήμερα δεν βρίσκω πιο χτυπητή απόδειξη της δυτικής παρακμής από τη συνέντευξη του αντι-πουτινικού μαφιόζου ολιγάρχη, του Χοντορκόφσκι, που πέρασε τις προάλλες από τον ραδιοφωνικό σταθμό France Culture (Γαλλία-Κουλτούρα). Μα είναι δυνατόν κάτι τέτοιο σε μια χώρα με την ιστορία και τον πολιτισμό της Γαλλίας; Είναι δυνατόν ο Μonde να αφιερώνει τώρα κύρια άρθρα στον Χοντορκόφσκι ή να υποστηρίζει ως περίπου «ήρωες της δημοκρατίας» τους Ουκρανούς «βασιληάδες της σοκολάτας», όπως έκανε την περασμένη δεκαετία με τους μαφιόζους του Κοσόβου;

 

Συμμαθητής και φίλος του Ζαν Πωλ Σαρτρ, ταλαντευόμενος στα νιάτα του ανάμεσα στην άκρα αριστερά και την άκρα δεξιά, ο Nizan έγραψε το περίφημο «’Αντεν-Αραβία» και έγινε ένας από τους «αστέρες» της γαλλικής κομμουνιστικής δημοσιογραφίας-διανόησης στον μεσοπόλεμο, προτού το σύμφωνο Στάλιν-Χίτλερ (Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, 1939) τον οδηγήσει σε παραίτηση από το ΚΚΓ. Δύο χρόνια αργότερα θα σκοτωθεί πολεμώντας τον γερμανικό φασισμό στη Δουγκέρκη. Το σύμφωνο, μνημείο στρατηγικής τύφλωσης όλων των εποχών, ενδεικτικό των τρομερών αυταπατών του Κρεμλίνου για τη φύση του χιτλερισμού, το μόνο που κατάφερε ήταν να διευκολύνει τη γερμανική επίθεση κατά της ΕΣΣΔ, η οποία παρολίγον να χαθεί το 1941, έχοντας στο  μεταξύ αποδιοργανώσει και δυσφημίσει το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

 

‘Όλα αυτά είναι κάπως ανάκατα στο μυαλό μου το περασμένο Σάββατο καθώς πίνω τον καφέ μου στο Ντανφέρ Ροσερό, έχοντας απέναντί μου τον εγγονό του Nizan, τον δημογράφο, ανθρωπολόγο και κοινωνιολόγο Εμανουέλ Τοντ, από τους γνωστότερους σήμερα αιρετικούς διανοούμενους της Γαλλίας. «Οι γαλλικές ελίτ είναι υπεύθυνες», μου λέει, «για αυτό που γίνεται στην Ευρώπη. Χωρίς αυτές δεν θα μπορούσε να επιβάλλει η Γερμανία την κυριαρχία της». Συμφωνώ μαζί του, αλλά δεν μπορούμε, του λέω, να μιλάμε μόνο για γερμανική κυριαρχία, χωρίς να μιλάμε για την παγκόσμια ολιγαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Μέρκελ και Σόιμπλε δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν σε όλη την Ευρώπη αν δεν δρούσαν σε συμφωνία με την παγκόσμια «Αυτοκρατορία του Χρήματος», όπως και η τελευταία δεν θα μπορούσε να επιβάλλει τα σχέδιά της χωρίς τη Γερμανία. ‘Αλλωστε, όταν η Μέρκελ μιλάει για «δημοκρατία σύμφωνη με την αγορά» δεν απευθύνεται μόνο στους άλλους Ευρωπαίους, εννοεί και τη Γερμανία, έστω κι αν το συγκεκριμένο ζώο θέλει να παραμείνει «πιο ίσο από τα άλλα». Αλλά ο Τοντ πιστεύει ότι ο καπιταλισμός είναι κυρίως «εθνικός».

 

Είναι γεγονός ότι στην πατρίδα του Βολταίρου και του Ουγκώ, του Μαλρώ και του Σαρτρ, απαγορεύεται σήμερα να θίξεις δύο θέματα: να υποστηρίξεις τους Ρώσους στο ουκρανικό αντιτασσόμενος στη δυτική πολιτική, να μιλήσεις για αυτοκρατορίες του χρήματος, για το Χρήμα ως πολιτική, όχι μόνο οικονομική οντότητα. Στην πρώτη περίπτωση κινδυνεύεις να κατηγορηθείς για πράκτορας του Πούτιν, εθνικιστής, σταλινικός, ακροδεξιός, οπισθοδρομικός.  Στη δεύτερη για αντισημίτης, χειρότερο από όλες τις άλλες κατηγορίες μαζί! (Με αυτά βέβαια ο κόσμος γύρισε την πλάτη του στις εφημερίδες, στράφηκε στο ‘Ιντερνετ για την ενημέρωσή του και, αξιοσημείωτο τμήμα, στη Λε Πεν για σωτηρία! Το πολύ της προπαγάνδας σκοτώνει γαρ αξιοπιστία «διανοουμένων», δημοσιογράφων και πολιτικών). Πριν από τρία χρόνια, αν κάποιος ταύτιζε χρηματιστικό κεφάλαιο με Εβραίους επικρινόταν ως αντισημίτης. Τώρα συμβαίνει αυτό, συμβαίνει όμως και το αντίστροφο! ‘Οσοι κατηγορούν το Χρήμα σήμερα στη Γαλλία εύκολα επικρίνονται ως αντισημίτες! Προσωπικά τόχω πει και τόχω γράψει, αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Η κατάχρηση της κατηγορίας του αντισημιτισμού έχει καταλήξει βασικός παράγων που συμβάλλει στον αντισημιτισμό!

 

Πέρυσι, ο François Delapierre, ηγετικό στέλεχος του «Κόμματος της Αριστεράς» κατηγόρησε τον τότε Υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας Μοσκοβισί δημόσια ότι ανήκει στα «17 καθάρματα του Eurogroup» πούπιασαν από τον λαιμό την Κύπρο. Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον επικεφαλής του Κόμματος της Αριστεράς, Ζαν-Πιερ Μελανσόν, αν συμφωνεί. Αυτός απάντησε ότι ο Μοσκοβισί «δεν σκέφτεται γαλλικά, σκέφτεται σε όρους διεθνούς χρήματος (finance)». Το αποτέλεσμα; Του «την έπεσε» ολόκληρη η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Δεν ενοχλήθηκε γιατί είπε τους Ευρωπαίους Υπουργούς Οικονομικών καθάρματα, αλλά γιατί έκανε δήθεν αντισημιτικούς υπαινιγμούς, υποστηρίζοντας ότι ο (Εβραίος) Μοσκοβισί είναι με το χρήμα. Ο Μελανσόν ανταπάντησε ότι αυτό που τον απασχολεί δεν είναι το θρήσκευμα του Υπουργού, όσο ότι οι νίκες του χρηματιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα και την Κύπρο ανοίγουν τον δρόμο στην επίθεση κατά της δικής του χώρας, της Γαλλίας.

 

Ο Τοντ έφτιαξε έναν χάρτη για τη νέα «γερμανική αυτοκρατορία» στην Ευρώπη, ταξινομώντας τις χώρες ανάλογα με τον βαθμό και το είδος ελέγχου από τη Γερμανία. Του λέω ότι έκανα κι εγώ μια ταξινόμηση ανάλογα με το βαθμό καταστροφής κάθε ευρωπαϊκού έθνους-κράτους από το Χρήμα («Πόλεμοι του χρέους», Επίκαιρα, τεύχη 210-213). Συμφωνούμε να επιχειρήσουμε μια σύνθεση των δύο ταξινομήσεων.

 

Να η κατάταξη που πρότεινα:

Κύπρος: καταστρεφόμενη οικονομικά (εντός «σπείρας θανάτου» κατά Σόρος) και απειλούμενη με γεωπολιτική καταστροφή και τυπική κατάλυση κράτους αποικία χρέους

Ελλάδα: καταστρεφόμενη αποικία χρέους (σπείρα θανάτου)

Πορτογαλία, Ιρλανδία: σταθεροποιημένες αποικίες χρέους

Ιταλία, Ισπανία: ντε φάκτο, όχι όμως ντε γιούρε αποικίες χρέους

 

Ο Τοντ ανήκει στους ελάχιστους Γάλλους διανοούμενους που έχει το θάρρος να αντιταχθεί στη δυτική πολιτική στην Ουκρανία (έστω κι αν θέλει και εδώ να εστιάζει κυρίως στις γερμανικές ευθύνες – για πολλούς αναλυτές υπήρξε μάλλον πρωταγωνιστικός ο ρόλος των ΗΠΑ και ειδικά των νεοσυντηρητικών στο ουκρανικό).  «Το έκανα συνειδητά», μου λέει, «με αυτά που είπα στην τηλεόραση για τη Ρωσία, σχεδόν ευχόμενος τη νίκη της, πέρασα τον Ρουβίκωνα». Εξίσου σκληρή ήταν και η επίθεση του Τοντ στην εφημερίδα «Μοντ», που τη χαρακτηρίζει περίπου θεμέλιο της παραπληροφόρησης. «Ο αγγλοσαξωνικός τύπος», μου λέει, «επιτίθεται στους Ρώσους, αλλά τουλάχιστον αυτός αναφέρει τα γεγονότα, κάτι που δεν κάνει ο γαλλικός».

 

Δεν πρόκειται δυστυχώς μόνο για τον γαλλικό τύπο. Ο γερμανικός μιλάει επίσης για τη Ρωσία περίπου όπως μίλαγε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη Νορβηγία, ετοιμάζονται να γυρίσουν σε τηλεοπτικό σήριαλ την κατάληψη της χώρας από τους Ρώσους! Αυτό είναι επικοινωνιακή προετοιμασία πολέμου, που γίνεται με όλα τα μέσα πλην των στρατιωτικών, αφού η Ρωσία έχει πυρηνικό οπλοστάσιο.

 

Η εσωτερική «ολοκλήρωση» της πολιτικής μετάβασης στην ολιγαρχία και τον ολοκληρωτισμό συνδυάζεται με εξωτερική πολιτική στην υπηρεσία της Αυτοκρατορίας. ‘Ενας πρώην τραπεζίτης του ομίλου Ρότσιλντ είναι Υπουργός Οικονομικών της «σοσιαλιστικής» Γαλλίας του Ολάντ. «Από τον Σαρτρ στους Ρότσιλντ» επιγράφεται μια μελέτη για την πορεία της ιστορικής εφημερίδας που ίδρυσε ο Σαρτρ, της Liberation («Απελευθέρωση»). Την ίδια ώρα που ο Μάης του 1968 μετατρέπεται στην άρνησή του, η αντιϊμπεριαλιστική επιθεώρηση που ίδρυσε ο Σαρτρ, οι «Σύγχρονοι Καιροί» (Temps Modernes) αρχίζουν το τελευταίο τεύχος τους με ένα άρθρο που υπερασπίζεται το «δικαίωμα» του Ισραήλ να επεμβαίνει στη Γάζα. Κάποτε Γάλλοι αριστεροί και «αριστεριστές», μαζί και ο δικός μας Pablo,  ενίσχυαν παντοιοτρόπως την αλγερίνικη επανάσταση – σήμερα, διϋλίζουν τον κόνωπα κάθε πραγματικού ή κυρίως υποτιθέμενου «τριτοκοσμικού», σερβικού, ιρανικού, αραβικού ή ρωσικού «εγκλήματος», καταπίνοντας την κάμηλο της παραδειγματικής καταστροφής από τη Γαλλία, της δεξιάς και της «αριστεράς», μιας ολόκληρης και από τις πιο προοδευτικότερες αραβικές χώρες, της Λιβύης, προκειμένου να τιμωρηθεί το καθεστώς του Καντάφι που τόλμησε, πριν από 45 χρόνια, να αμφισβητήσει την κυριαρχία των Λευκών στη Μαύρη ‘Ηπειρο και των δυτικών στην Αραβία. «Ζούμε την παρακμή του δυτικού, του ευρωπαϊκού πολιτισμού», συνοψίζει ο Ρεζίς Ντεμπρέ όταν τον ρωτώ για την κατάσταση της Γαλλίας και της αριστεράς της. Ελπίζω να μην έχει δίκηο, θα προτιμούσα να πιστέψω την προφητεία που μου κάνει η Σούζαν Τζωρτζ, ότι η Γαλλία βρίσκεται σε περίπου «προεπαναστατική» ή πάντως «προεξεγερσιακή» κατάσταση.

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 20.11.2014

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Γεωπολιτική και Πολιτική στην περιοχή μας

Πρόσκληση σε εκδήλωση περί Γεωπολιτικής και Πολιτικής την Κυριακή, 18:00, στο Χίλτον



Σε μια περίοδο εξαιρετικά ρευστή, όπου τα γεωπολιτικά ζητήματα έρχονται να αλλάξουν δεδομένα, ισορροπίες ακόμα και σύνορα, η Ελλάδα (και η Κύπρος) διέρχεται μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση, μετά από πέντε χρόνια οικονομικού μαρασμού και εξόντωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Για όλα αυτά θα μιλήσουν στην εκδήλωση ενημέρωσης και διαλόγου που διοργανώνει το ιστολόγιο Ινφογνώμων Πολιτικά, την Κυριακή, 21 Δεκεμβρίου, ώρα 18:30, στο Ξενοδοχείο Χίλτον, Αίθουσα "Θάλεια 4", οι κ.κ.:
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος, δημοσιογράφος, συγγραφέας
Κριστιάν Ακκυριά, ναυπηγός, διαχειριστής του ιστολογίου Ινφογνώμων Πολιτικά
Γιώργος Παναγιωτίδης, Οικονομολόγος, Πολιτικός Επιστήμονας και
Σάββας Καλεντερίδης, αρθρογράφος, συγγραφέας.
Μετά τις ομιλίες θα ακολουθήσει διάλογος.
Η είσοδος είναι ελεύθερη
Πληροφορίες:
Βιβλιοπωλείο Ινφογνώμων, Φιλελλήνων 14, Τ.Κ. 10557
κ. Σοφία Κεσίδου
Τηλ. 210 3316036, info@infognomon.gr

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2014

Για τον Νίκο Ρωμανό




 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Εν προκειμένω την κυβέρνηση που, χωρίς ίχνος αίσθησης της πραγματικότητας, και προσπαθώντας να μετρήσει με τις όποιες ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ τόσο την έκταση του δικού της Βατερλώ, όσο και τον εκρηκτικό χαρακτήρα της κοινωνικής κατάστασης, διακινδυνεύει τώρα τα πάντα με την εμμονή της να παίζει ανενδοίαστα με τη ζωή του Νίκου Ρωμανού.

 

Λες και της έλειπαν τα προβλήματα, λες και νοιώθει τόσο ισχυρή, που έχει την πολυτέλεια να φτιάξει ένα μάρτυρα, λες και νομίζει ότι μπορεί να πάρει πάνω της τον θάνατο ενός νέου παιδιού που έχει ήδη συγκινήσει με το θάρρος του όσους δεν έχασαν την ικανότητα να συγκινούνται εντός της χώρας, αλλά κιόλας έξω από τα σύνορά της.

 

Αυτό το κράτος που εξαντλεί την αυστηρότητά του απέναντι στον Ρωμανό, είναι το ίδιο που υποκλίνεται την ίδια ώρα δουλικά απέναντι στον Οθωμανό πρίγκηπα που μας επισκέπτεται, εξευτελίζοντας τον Υπουργό ‘Αμυνας Δένδια και απειλώντας την Κύπρο, είναι το ίδιο που κάνει ότι δεν προσέχει την έκδηλη περιφρόνηση στο βλέμμα που ρίχνει στους εκπροσώπους του ο Αχμέτ Νταβούτογλου. ‘Ένα κράτος προδομένο και παραδομένο αναξιοπρεπώς σε όλους τους εγχώριους και παγκόσμιους νταβατζήδες, στις τρόικες και τους πιστωτές, στις Μέρκελ και τις Λαγκάρντ, που δίνει όμως μαθήματα νόμου και τάξης σε νεαρούς απεργούς πείνας, εξαθλιωμένους απόμαχους της ζωής, κάθε λογής αδύνατους και ανήμπορους.

 

Τη στιγμή ακριβώς που γράφω αυτό τις γραμμές πέφτει το μάτι μου στο «enallaktikos.gr»: ένα παιδάκι 2,5 ετών κινδυνεύει να πεθάνει γιατί το κρατικό Νοσοκομείο Παίδων αρνείται να του κάνει εγχείρηση, αν δεν εισπράξει από τους ανασφάλιστους γονείς του 300 ευρώ.

 

Οι εκπρόσωποι αυτού του κράτους, πολιτικοί και κρατικοί «λειτουργοί», τρομάρα τους, εκ των πραγμάτων τμήμα της αποπνικτικής αποσύνθεσης του «καθεστώτος», άτομα χωρίς ηθική και συναισθηματική νοημοσύνη, είναι που σπρώχνουν στο θάνατο τον Ρωμανό, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι κερδίζει, κάθε στιγμή που περνάει, μια ηθική ανωτερότητα τέτοια που θα συντρίψει τους ίδιους.

 

Ο Υπουργός Δικαιοσύνης αγορεύει για το θέμα ωσάν να εζήλωσε ρόλο Ποντίου Πιλάτου. Θα ήταν πιο ενδιαφέρον να μαθαίναμε τι έκανε ο ίδιος στη χώρα της Ζήμενς για να πατάξει τη διαφθορά που κοντεύει να μας πνίξει όλους στην αποπνικτική δυσωδία της. Αλλά και στη ξένη εξάρτηση, που χρησιμοποιεί ακριβώς τα τεκμήρια της διαφθοράς για να εκβιάζει πολιτικούς, αλλά και για να τοποθετεί Υπουργούς στις θέσεις τους. Φανταζόμαστε πολλά θα μπορούσε να πει και πολύ ενδιαφέροντα επί αυτού ακριβώς του θέματος προσωπικά ο κ. Αθανασίου. Ιδού εξάλλου πεδίο δράσεως λαμπρόν για την «αδέκαστη και ανεξάρτητη» Θέμιδα να επιδείξει αυστηρότητα, αν θέλει και ο λαός να σέβεται και να εκτιμά, όχι μόνο να φοβάται τους εκπροσώπους της.

 

Θα ήθελα να μπορούσα να παρακαλέσω τον Νίκο να ζήσει, να του πω πόσο προτιμώ ένα συμβιβασμό που θα του επιτρέψει να διαθέσει τις δυνατότητες μιας ολόκληρης ζωής στους αγώνες που θέλει να δώσει. Θα έχει πάρα πολλά να προσφέρει ζώντας και ελπίζω να κάνει αυτή την επιλογή, αν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο. Αλλά δεν νοιώθω ότι έχω το δικαίωμα των υποδείξεων σε έναν τόσο θαρραλέο και αξιοπρεπή νέο άνθρωπο. Δική του η ζωή, δική του και η απόφαση.

Ελπίζει κανείς, έστω και την υστάτη, να συνέλθουν οι «αρμόδιοι». Ας μην έχουν και αυτό το αίμα στη συνείδησή τους

 

 Konstantakopoulos.blogspot.com

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ




 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Μόνο ως εξωφρενική, παράλογη και εξευτελιστική μπορεί να χαρακτηριστεί η απόφαση να συνέλθει στην Αθήνα η επιτροπή συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας, δηλαδή τα δύο υπουργικά συμβούλια σε κοινή συνεδρίαση. Πολύ περισσότερο που η σύγκλιση αυτή συμπίπτει με την κλιμάκωση της έμπρακτης παραβίασης της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας στη θάλασσα νοτίως του νησιού, κατά τρόπο πρωτοφανή μετά την εισβολή του 1974. Ουσιαστικά, η Αθήνα από τη μία αυτοεξευτελίζεται και από την άλλη δίνει, με τον τρόπο αυτό, «πράσινο φως» στην ‘Αγκυρα να συνεχίσει και να κλιμακώσει τις προκλήσεις της.

 

‘Εχουμε φτάσει στο σημείο να χρειάζεται τώρα να υπενθυμίσουμε – μην το ξεχάσουμε κι εμείς οι ίδιοι, όπως πάει η χώρα, οι πολιτικοί και τα «Μέσα» της - ότι η Τουρκία έχει καταλάβει και διατηρεί υπό κατοχή τη μισή Κύπρο, το 80% του πληθυσμού της οποίας είναι ‘Ελληνες, με μια στρατιωτική επιχείρηση που είχε (αναλογικά με τον πληθυσμό) περισσότερα θύματα από την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. ‘Εδιωξε από τα σπίτια τους 250.000 ‘Ελληνες, δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και την απειλεί μονίμως με κατάλυση. Απειλεί λόγω και έργω την Ελλάδα και την Κύπρο με πόλεμο, ιδίως αν η Αθήνα εφαρμόσει τα δικαιώματά της που απορρέουν από τη διεθνή σύμβαση για το δίκαιο της θάλασσας (επέκταση χωρικών υδάτων). Παρατάσσει μια τεράστια στρατιωτική μηχανή από τον ‘Εβρο μέχρι την Κύπρο, περιλαμβανομένου και του μεγαλύτερου αποβατικού στόλου στον κόσμο που ελλιμενίζεται απέναντι από τα ελληνικά νησιά και γυμνάζεται ετησίως στην κατάληψή τους, υποχρεώνοντας επί τέσσερις δεκαετίες την Ελλάδα σε εξοπλιστικό ανταγωνισμό που την κατέστρεψε. ‘Εχει εδαφικές διεκδικήσεις σε όλο το ανατολικό Αιγαίο.

 

Πως είναι δυνατόν λοιπόν η Ελλάδα να κάνει με μια χώρα, που έτσι συμπεριφέρεται, κοινά υπουργικά συμβούλια, ωσάν όχι μόνο να μην τρέχει τίποτα, αλλά να είμαστε οι καλύτεροι δυνατοί φίλοι; Ποιος θα σεβαστεί μια χώρα που συμπεριφέρεται όπως η Ελλάδα; Πως είναι δυνατόν να κάνει η Αθήνα τέτοιες συναντήσεις – πολύ περισσότερο - τη στιγμή που η Τουρκία εμπράκτως αμφισβητεί την κυριαρχία της Κύπρου και μάλιστα νοτίως του νησιού, κάτι που δεν έχει ξανακάνει μετά το 1974; Είναι τόσο τραγελαφικά όλα αυτά που σχεδόν δεν επιτρέπουν τον σχολιασμό. Το μόνο συμπέρασμα που πολύ λογικά θα βγάλει η ‘Αγκυρα είναι ότι η Αθήνα είτε δεν ενδιαφέρεται για το τι κάνει η ‘Αγκυρα στην Κύπρο, είτε τρέμει την αντίδραση της Τουρκίας. Ταυτόχρονα, διάφοροι που εργάζονται συστηματικά και υπογείως εδώ και δεκαετίες για την «απομάκρυνση» Κύπρου και Ελλάδας, για λογαριασμό ξένων δυνάμεων, θα χρησιμοποιήσουν και αυτό το γεγονός για να ενσταλλάξουν στο κυπριακό συλλογικό ασυνείδητο την άποψη ότι αλλού θα βρει «σωτηρία» το νησί, ενώ θα ενισχύουν στο ελλαδικό την εξοικείωση με την αδιαφορία για την Κύπρο.

 

«Διπλωματία εισαγωγής και υπαγόρευσης»

 

Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Αθήνα οργανώνει τέτοια «κοινά υπουργικά συμβούλια» μόνο με την Τουρκία και το Ισραήλ. Δεν έχει ποτέ οργανώσει με τη Κυπριακή Δημοκρατία, όπως θα ήταν πολύ λογικότερο, ούτε με κάποιον από τους Ευρωπαίους «εταίρους» ή τη Ρωσία αίφνης. Στην πραγματικότητα, η ελληνική διπλωματία δεν σκέφτηκε μόνη της τέτοια υπουργικά συμβούλια. Η ιδέα είναι εισαγωγής, όπως και πολλές άλλες. Η ιδέα σύγκλισης κοινών υπουργικών συμβουλίων με την Τουρκία (όπως και το Ισραήλ) αντανακλούν την πρόθεση του «διεθνούς παράγοντα», δηλαδή του άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ, να «ολοκληρώσει» την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου υπό την αιγίδα του. Ανοιχτό και αντικείμενο σκληρής διαπραγμάτευσης μεταξύ ‘Αγκυρας, Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ παραμένει το ερώτημα του ρόλου και ακριβούς μεριδίου της Τουρκίας, το αν δηλαδή Ελλάδα και Κύπρος θα υπαχθούν σε μια αμερικανο-τουρκική (όπως ήταν έως πρόσφατα το σχέδιο) ή σε μια αμιγώς αμερικανο-ισραηλινή ζώνη επιρροής. Και στις δύο περιπτώσεις, το βέβαιο είναι ότι προβλέπεται να μην ενταχθούν ως ανεξάρτητα, στοιχειωδώς κυρίαρχα κράτη.

 

‘Ετσι φτάσαμε στην εξής τραγελαφική κατάσταση. Ο ξένος παράγων έβαλε στον μηχανισμό της ελληνικής διπλωματίας το software της ελληνοτουρκικής προσέγγισης (εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων, αφού γίνεται με την Τουρκία σε πλήρη διεκδικητική-επιθετική διάταξη). Ταυτόχρονα, τούχωσε και το software της ελληνοϊσραηλινής προσέγγισης με υποτιθέμενη, δικαιολογητική βάση τη συμμαχία με το Τελ Αβίβ εναντίον της ‘Αγκυρας. ‘Όχι μόνο τα δύο «προγράμματα» είναι ξένα, εισαγωγής, αλλά και ανταγωνιστικά μεταξύ τους! Φυσικά, όπως και πολλά άλλα, αυτό ήταν το έργο του βασικού καταστροφέα της Ελλάδας και της Κύπρου στη δεκαετία του 2000, δηλαδή του «αμερικανού» Γιώργου Παπανδρέου, υπό την εποπτεία του ‘Αλεξ Ρόντος (όπως κάποτε του Τομ Καραμεσίνη ή του Αβρακώτου). Αρχιτέκτων και της ελληνοτουρκικής και της ελληνοισραηλινής φιλίας, όπως και της μνημονιακής υποδούλωσης, ο Ρόντος κατάφερε να έχει τις καλύτερες των σχέσεων τόσο με το «αμερικανικό» ΠΑΣΟΚ, όσο και με μια πτέρυγα της «εθνικής» ελληνικής και κυπριακής δεξιάς!

 

Τόσο η σύγκλιση της ελληνοτουρκικής επιτροπής σε μια τέτοια συγκυρία, όσο και η απουσία ευρύτερων αντιδράσεων, αντανακλά ένα είδος σχεδόν «εγκεφαλικού θανάτου» της χώρας (και της πολλαπλά αλληλεξαρτώμενης Κύπρου), την απουσία στοιχειωδών ρεφλέξ, την όλο και μεγαλύτερη αδυναμία και απροθυμία του πολιτικο-κρατικού προσωπικού της Ελλάδας να επιτελέσει τις πιο στοιχειώδεις λειτουργίες υπεράσπισης του ελληνικού έθνους-κράτους και των πιο ζωτικών συμφερόντων του ελληνικού λαού σε όλους τους τομείς, περιλαμβανομένου του τομέα των διεθνών οικονομικών, όσο και των «κλασικών» εξωτερικών σχέσεων.  Στον πέμπτο χρόνο του Μνημονίου το ελληνικό «κράτος-έθνος» σταδιακά παραλύει και «πεθαίνει», τουλάχιστο ως προς τις κάπως ανεξάρτητες λειτουργίες του – εξακολουθεί να υπάρχει μόνον ως τοπικός αποικιακός σταθμός της τρόικας και του μνημονίου. Στον τομέα της οικονομίας εφαρμόζει τις εντολές της τρόικας, στον τομέα της γεωπολιτικής των πιο «παραδοσιακών» Νταβατζήδων («ναυτικές δυνάμεις»).

 

Γεωπολιτική και Μνημόνιο

 

‘Όλα αυτά γίνονται σε περιβάλλον ακραίας σύγχυσης, είδος προϊούσης εθνικής άνοιας, τα συμπτώματα της οποίας είναι προφανή από καιρό και χωρίς άλλωστε την οποία δεν θα ήταν ποτέ δυνατή η εμφάνιση προτάσεων όπως το σχέδιο Ανάν για την «επίλυση του κυπριακού» με κατάλυση του κυπριακού κράτους (πολιτική που συνέχισε ο Χριστόφιας και τώρα ο Αναστασιάδης) ή της Δανειακής και του Μνημονίου, που προέβλεψαν την κατάλυση του ελληνικού κράτους. Είναι χαρακτηριστικοί π.χ. οι διθύραμβοι μεγιστοποίησης των ελάχιστων ωφελών που μπορεί κανείς να αναμένει από τις τριμερείς ή τετραμερείς με τον Σίσι της Αιγύπτου, που εμφανίζεται στους «ιθαγενείς», εν Ελλάδι και εν Κύπρω, ως μία τεράστια επιτυχία, αλλά που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει πολύ συγκεκριμένα τα οφέλη από αυτή.

 

Οι τουρκικές προκλήσεις επέτρεψαν στο μεταξύ στο Ισραήλ να εμφανιστεί ως «προστάτης» της Κύπρου, στην πραγματικότητα όμως μόνο του «οικοπέδου 12», όπου δρα η αμερικανοεβραϊκών συμφερόντων Νομπλ και η ισραηλινών Ντελέκ. Σήμερα όμως, ακόμα πιο σημαντική απειλή από οποιαδήποτε μπορεί να προέλθει από την Τουρκία (και συμπληρωματική αυτής στην πραγματικότητα) είναι η μετατροπή, δια των δανειακών και μνημονίων, σε αποικίες χρέους Ελλάδας και Κύπρου. Εκεί το Ισραήλ θα μπορούσε, με την επιρροή που διαθέτει στην ΕΕ, στα παγκόσμια μήντια και στον διεθνή χρηματοπιστωτικό τομέα να βοηθήσει πολύ την Αθήνα και τη Λευκωσία. Προς το παρόν όμως δεν έχουμε δει τίποτα τέτοιο. Από τότε που η Κύπρος σύσφιγξε τις σχέσεις της με το Τελ Αβίβ, διακήρυξε τη νέα πολιτική με τις ΑΟΖ και τα πετρέλαια και μισοκατέστρεψε τις σχέσεις της με τη Μόσχα, γνωρίζει τη μια καταστροφή μετά την άλλη. Το ότι αυτό θεωρείται επιτυχής πολιτική είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της καθολικής «εθνικής άνοιας» του ελληνισμού.

 

Θα ήταν λοιπόν ευχής έργο, οι πολλοί, κάθε είδους οπαδοί της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας σε Κύπρο και Ελλάδα να στρέψουν εκεί την προσοχή τους. Να ζητήσουν από τον κ. Νετανιάχου και τις δυνάμεις που επηρεάζει παγκοσμίως να βοηθήσουν στην κατάργηση των αποικιακών δεσμών των δύο χωρών.

 

Για να ολοκληρώσουμε, και οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά υποδεικνύουν με τη σειρά τους πόσο κρίσιμα ζητήματα θέτει οποιαδήποτε προσπάθεια αποτίναξης των νεοαποικιακών μνημονιακών δεσμών. Μόνο μια δύναμη «τύπου ΕΑΜ» από την άποψη των δεσμών της με τον λαό, με πολύ επεξεργασμένη αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος και στρατηγική, με βαθειά και ξεκάθαρη αντίληψη για τον ρόλο του έθνους στην εποχή και την περιοχή μας, με δίκτυο διεθνών συμμαχιών, αλλά και με αληθινή αίσθηση του ιστορικού καθήκοντος και των υποχρεώσεών της απέναντι στον λαό που την ανάδειξε θα μπορούσε να πάει σε διακοπή της μνημονιακής πορείας. ‘Οποιος δοκιμάσει να συμβιβαστεί με το Μνημόνιο ή δεν προετοιμαστεί όπως πρέπει για τη σύγκρουση μαζί του, κινδυνεύει να χαθεί σε χρόνο ρεκόρ, εν μέσω νέων φοβερών ερειπίων.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 27.11.2014

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Χρέος και Γεωπολιτική


'Eσο έτοιμος για την επόμενη μέρα

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

«Τους άλλους πολιτικούς τους σκότωσαν οι επικοινωνιολόγοι και οι δημοσκόποι. ‘Ενας υπεύθυνος πολιτικός είναι κάποιος που είναι μέσα στον λαό, που συναισθάνεται αυτό που λέει ο λαός».

 

 Ψάρεψα αυτή τη φράση της Μαρίν Λε Πεν από το τελευταίο Express. Δημαγωγία μπορεί να πείτε, αλλά αυτή η δημαγωγός  έρχεται τώρα πρώτη στις δημοσκοπήσεις για τις επόμενες προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, γεγονός κοσμοϊστορικό για τα μεταπολεμικά πολιτικά δεδομένα μιας χώρας που είναι, εδώ και τρεις αιώνες, η «ιδρύτρια» και το πολιτικό βαρόμετρο όλης της Ευρώπης.

 

Σε μια κατάσταση βαθειάς κρίσης και «προδοσίας» των ελίτ, το κοινωνικό σώμα έχει ακόμα περισσότερο ανάγκη από τη γλώσσα και την αυθεντικότητα της αλήθειας. ‘Ένα μεγάλο μέρος της εκτόξευσης του ΣΥΡΙΖΑ π.χ. μεταξύ 2011 και 2012 οφείλεται στον «αυθορμητισμό» του Τσίπρα. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου 2012, η αλλαγή στο στυλ του κόμματος μάλλον απέτρεψε παρά βοήθησε την άνοδό του.

 

Από το 1974 έως σήμερα οι πολιτικές ηγεσίες στη χώρα μας κοροϊδεύουν στον α’ ή β’ βαθμό την κοινωνία. Είχαν όμως τη δυνατότητα (τα λεφτά) να το κάνουν. Μετά το 2010 το φαίνεσθαι καταδικάστηκε σε ανελέητη σύγκρουση με το είναι.

 

‘Ολες οι δυνατές τροχιές, από τον θρίαμβο μέχρι την περιπέτεια και την τραγωδία άνοιξαν  για τον ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2012. Το που θα καταλήξει τελικά εξαρτάται από το αν υποτάξει την επικοινωνία στην πολιτική, την πολιτική στην ιστορία. Αν δηλαδή η πολιτική του ανταποκρίνεται όντως στην τραγική ελληνική πραγματικότητα.

 

Απαραίτητη η «διεθνοποίηση» του ελληνικού

 

Μια τέτοια πολιτική π.χ. θα έπρεπε από πολλού χρόνου να περιλαμβάνει μια μεγάλη, διεθνή εκστρατεία ενημέρωσης και αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, χωρίς την οποία μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση θα έχει ηττηθεί προτού μπει καν στο γήπεδο της αναμέτρησης για τη διακοπή του σημερινού προγράμματος καταστροφής της Ελλάδας. Οι αναγνώστες των Επικαίρων ας μας συγχωρήσουν για τη συχνή επανάληψη από μέρους μας αυτής της διαπίστωσης, αλλά οφείλεται στην καίρια, εθνική σημασία αυτού του ζητήματος. Με το σημερινό πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη, με τους Ευρωπαίους να πιστεύουν ότι έχουν βοηθήσει την Ελλάδα κι αν η βοήθεια δεν έχει πιάσει πλήρως τόπο, γι’ αυτό φταίει το «διεφθαρμένο μπάχαλο» της Αθήνας, δεν μπορούν να αλλάξουν οι μνημονιακές πολιτικές.

 

Τις προάλλες συνήλθε στην Αθήνα η εκτελεστική επιτροπή του «Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς», αντιπρόεδρος του οποίου είναι ο Αλέξης Τσίπρας και αποφάσισε να ξεκινήσει διεθνή καμπάνια υπέρ των Κούρδων. Πολύ καλό αυτό. Οι Κούρδοι είναι, μαζί με τους Παλαιστίνιους, ο πιο βασανισμένος λαός της Μέσης Ανατολής. Χρειάζονται τη συμπαράστασή μας ακόμα και τώρα που μοιάζουν  να τους ενισχύουν, θέλοντας προφανώς να τους χρησιμοποιήσουν, οι ΗΠΑ και το Ισραήλ, όπως και η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, που συνήθως εφαρμόζει την πολιτική που αυτοί αποφασίζουν.  Ελπίζουμε ότι, στην επόμενη συνεδρίασή της, η Εκτελεστική Επιτροπή θα αποφασίσει και μια καμπάνια υπέρ του ελληνικού λαού που έχει γνωρίσει, ως αποτέλεσμα ενός ευρωπαϊκού «προγράμματος διάσωσης» τη μακράν σημαντικότερη, σε όρους ΑΕΠ, ανεργίας, προοπτικής της χώρας και κοινωνικού κράτους, κοινωνικο-οικονομική καταστροφή στη δυτική Ευρώπη μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.  Μια τέτοια καμπάνια μπορεί να μην είναι ικανή από μόνη της, είναι όμως αναγκαία για να αποπειραθεί κανείς να ξαναδιαπραγματευθεί ή, πολύ περισσότερο, να διακόψει μονομερώς τις συμφωνίες που έχει συνομολογήσει η Αθήνα.

 

Ακόμα και οι πιο ενημερωμένοι άνθρωποι στην Ευρώπη και διεθνώς, αν εξαιρέσουμε ειδικούς οικονομολόγους, δεν γνωρίζουν το βάθος και την ένταση της ελληνικής τραγωδίας. Γι’ αυτό μπορούσε ο κ. Γιούνκερ να λέει στον Τσίπρα κατά το eurodebate να μην είναι οι ‘Ελληνες αγνώμονες για την «αλληλεγγύη» που δήθεν τους δόθηκε! Για να ζητήσει αύριο μια ελληνική κυβέρνηση διαγραφή χρέους θα πρέπει από σήμερα οι αντιμνημονιακοί να μαζέψουν έστω μερικές διεθνείς υπογραφές υπέρ τέτοιου αιτήματος.

 

Η αναγκαία «αλλαγή κλίματος»

 

Για να ζητήσεις τόσο ριζικά και επώδυνα μέτρα όπως η διαγραφή του χρέους, ή η αναστροφή των ψευδώνυμων «μεταρρυθμίσεων» χρειάζεται ο διεθνής πολιτικός λόγος των αντιμνημονιακών να φύγει από τις καταγγελίες της «λιτότητας», που είναι ευφημισμός για την κατάσταση που ζει η Ελλάδα, και να αρχίσει να χρησιμοποιεί όρους όπως γενοκτονία και κοινωνικό ολοκαύτωμα.  Μόνο η επίκληση της κολλοσιαίας καταστροφής που συντελέσθηκε μπορεί να στηρίξει νομικά και κυρίως πολιτικά το αίτημα διακοπής του μνημονιακού προγράμματος. Χρειάζεται να γίνει για την Ελλάδα αυτό που έκαναν οι Εβραίοι για το ολοκαύτωμα, αυτό που έγινε στη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας ή των πολέμων στο Βιετνάμ και την Αλγερία.

 

Προ καιρού πήγαν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στο Συμβούλιο της Ευρώπης ζητώντας να γίνει έρευνα για τους πνιγμούς στο Φαρμακονήσι. Αυτή η μέθοδος πρέπει να χρησιμοποιηθεί για να ζητηθεί και η εκπόνηση μελετών για τα οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα του Μνημονίου και από το Συμβούλιο και από την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΟΗΕ και από μια πληθώρα άλλων διεθνών οργανισμών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να εφοδιάσουν αύριο τον κ. Τσίπρα, εφόσον καθήσει στη θέση του Πρωθυπουργού, με τεκμηριωμένα επιχειρήματα υπέρ της διακοπής του προγράμματος.

 

Παραμένει ακατανόητο εξάλλου γιατί οι πολυμελείς αντιπροσωπείες της αριστεράς σε διάφορα φόρουμ της «αντιπαγκοσμιοποίησης» όπως στη Φλωρεντία, την Τυνησία και την ίδια την Αθήνα δεν ζήτησαν την έκδοση ειδικών ψηφισμάτων για την ελληνική τραγωδία ή τη διεξαγωγή εκστρατειών διεθνούς ενημέρωσης και αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, όπως αυτά που εκδίδονται τακτικά για τους μετανάστες, τους λαούς του Μαγκρέμπ και της υποσαχάριας Αφρικής, τις γυναίκες κλπ.  Μια εξαιρετικά σύνθετη και έντονη διεθνής επικοινωνιακή-πολιτική καμπάνια στην Ευρώπη και διεθνώς είναι προϋπόθεση εκ των ουκ άνευ για να αποπειραθεί μια κυβέρνηση να τροποποιήσει ριζικά τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η Αθήνα.

 

«Πόλεμοι χρέους», γεωπολιτικές απειλές και νέες συμμαχίες

 

Δυστυχώς άλλωστε, όπως δείχνει τώρα και η κυπριακή υπόθεση, η Ελλάδα μπορεί να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα και οικονομικό «πόλεμο χρέους» και γεωπολιτικές απειλές. Για να μπορέσει να ασκήσει εξουσία με στοιχειώδη ελπίδα επιτυχίας μια «αντιμνημονιακή κυβέρνηση», χρειάζεται η συγκρότηση από τώρα μιας σοβαρής, επαρκούς συλλογικής δομής ικανής να αναλύει τη διεθνή κατάσταση, να επεξεργασθεί πρόγραμμα και πολιτικές, με χρησιμοποίηση και όλων των δυνάμεων που μπορεί να βρει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός των τάξεών του, με κριτήρια αξιοκρατικά. Κάτι άλλωστε που δεν ισχύει μόνο για την εξωτερική και τη διεθνή πολιτική.

 

Και αντιστρόφως, η τελευταία κυπριακή κρίση δείχνει επίσης ότι δεν μπορεί μια Ελλάδα που δηλώνει καθησυχαστικά γεωπολιτικά «δεδομένη» να αντιμετωπίσει, χωρίς νέες γεωπολιτικές συμμαχίες και στηρίγματα, σε Ανατολή και Νότο, κατάσταση όπως η σημερινή. Θανατηφόρες μπορεί εξάλλου να αποδειχθούν τυχόν ψευδαισθήσεις ότι ο άξονας ΗΠΑ-Ισραήλ και το συνδεόμενο με αυτόν ΔΝΤ (ή, εναλλακτικά, η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων) μπορεί να δώσουν τη λύση στο ελληνικό πρόβλημα.

 

Για τις συνέπειες απουσίας σοβαρής και μελετημένης στρατηγικής είναι πολύ διδακτικά, δυστυχώς, τα παθήματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, εξ αιτίας των οποίων απειλείται τώρα κυριολεκτικά με αφανισμό το κυπριακό κράτος και, άρα, ο κυπριακός ελληνισμός. ‘Οταν προ ετών επικρατούσε τρελλός ενθουσιασμός με την πολιτική πετρελαίων και συμμαχίας με Ισραήλ και ΗΠΑ που ακολουθούσε η Λευκωσία, μας αντιμετώπιζαν πολύ σκεπτικά γιατί είμαστε μεταξύ των ελάχιστων που εξέφρασαν κάποιες επιφυλάξεις. Σήμερα που βρίσκεται η Κύπρος; Γιατί δεν την υπερασπίζονται οι νέοι «φίλοι» που νόμισε ότι απέκτησε απέναντι και στον οικονομικό πόλεμο που δέχεται και στις τουρκικές απειλές;

 

Ρωσία και Κύπρος

 

Τώρα βέβαια, έτσι που εξελίσσεται η κατάσταση, ακόμα και ο Νίκος Αναστασιάδης  αναγκάζεται, έκων άκων,  να ξανακυττάξει προς τη Μόσχα. Αλλά και πάλι το θέμα δεν είναι να έχει ο ελληνισμός απλώς σχέσεις με τους Ρώσους, τους Κινέζους, τους BRICS. Το θέμα δεν είναι επίσης να έχουμε και Ρώσους μεταξύ των διαχρονικών «νταβατζήδων» μας. Το ζήτημα είναι να αναπτύξουμε τις στρατηγικές σχέσεις που χρειαζόμαστε για να αποκαταστήσουμε στοιχειώδους όρους εθνικής ανεξαρτησίας, λαϊκής κυριαρχίας και οικονομικής επιβίωσης Ελλάδας και Κύπρου.

 

Η Ελλάδα μπαίνει, με τις επόμενες εκλογές, σε νέα περίοδο αναταράξεων. Θα επιβιώσουν μόνο όσοι έχουν από τώρα προετοιμαστεί καλά για όσα έρχονται.

 

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 13.11.2014

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Από τα Μνημόνια στην παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ

Η «Αυτοκρατορία» κλιμακώνει την επίθεση στον Ελληνισμό Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Που κρύφτηκε το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και η αεροπορία; Σε τι ακριβώς χρησιμεύουν τα πολεμικά μας σκάφη και αεροπλάνα, πιο ακριβά από το βάρος τους σε χρυσάφι, αν, τη στιγμή που η Τουρκία προκαλεί στην Κύπρο, εξαφανίζονται από προσώπου Γης;! Μόνο για «μίζες» και εξάρτηση χρειαζόμαστε αυτή την τεράστια, πανάκριβη στρατιωτική μηχανή, που δεν θέλουμε όχι να χρησιμοποιήσουμε, αν ό μη γένοιτο χρειαστεί, αλλά ούτε καν να επιδείξουμε; Δεν εννοούμε ότι οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να αναλάβουν, σε αυτή την φάση, τη manu military ανακοπή των τουρκικών «δραστηριοτήτων» στις κυπριακές θάλασσες. Εννοούμε ότι, για να μη χρειαστεί να το κάνουν αύριο, θάπρεπε σήμερα να «δείχνουν τη σημαία» τους στην Κύπρο και να συντηρούν ένα βαθμό αβεβαιότητας στον αντίπαλο. Ισραηλινοί, Ρώσοι, Βρετανοί αλωνίζουν στις κυπριακές θάλασσες, Γερμανοί και Γάλλοι χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο «Ανδρέας Παπανδρέου» (θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη), μόνον οι ‘Ελληνες απουσιάζουν από την περιοχή. Τα βλέπει αυτά η ‘Αγκυρα και έτσι που πάμε θα στείλει αλεξιπτωτιστές στο Σύνταγμα. Η παθητικότητα έναντι της τουρκικής επιθετικότητας και της παρασκηνιακής αμερικανικής ανοχής αν όχι παρότρυνσης προς την ‘Αγκυρα, θα αυξήσει, δεν θα μειώσει τα προβλήματα Αθήνας και Λευκωσίας και, πολύ φυσιολογικά, θα αποθρασύνει την Τουρκία. Μακροχρόνια συνιστά στρατηγική αναδίπλωση από την ανατολική Μεσόγειο, είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του ελληνισμού. Η Αθήνα παραιτείται από τα τεράστια πλεονεκτήματα που της δίνει η στρατηγική θέση της Κύπρου για την δική της άμυνα, όχι όμως από τα προβλήματα που αναπόφευκτα της δημιουργεί η κυπριακή άμυνα! Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από την Τουρκία συνιστά τη σοβαρότερη έμπρακτη επιβουλή κατά της κυπριακής κυριαρχίας μετά την εισβολή του 1974. Η μη ουσιαστική αντίδραση του ελλαδικού και κυπριακού πολιτικού προσωπικού όπως και των δύο κρατών – και της ΕΕ – διευκολύνει την περαιτέρω κλιμάκωση της εξωτερικής πίεσης που θα μπορούσε να συνδυαστεί και με οικονομικές επιθέσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και να χρησιμοποιηθεί αύριο για να εκβιασθεί μια τυχόν «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση σε Αθήνα ή Λευκωσία, αν υπάρξει. Γι’ αυτό και τα συμβαίνοντα συνιστούν έμμεση πλην σαφή προειδοποίηση και στην Κουμουνδούρου. Για να μπορέσει να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα και μάλιστα στις σημερινές τραγικές συνθήκες, αμφισβητώντας τους νεοαποιακούς δεσμούς των Μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαθέτει πολύ επεξεργασμένη εξωτερική και διεθνή πολιτική και σε βάθος αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Αλλοιώς δεν θέλουμε ούτε να φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί. Απανωτά τα χτυπήματα Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ είναι η τέταρτη μείζων επίθεση στην ανεξαρτησία, κυριαρχία και κρατική του υπόσταση που δέχεται ο ελληνικός λαός μετά το 2010. Πρώτη ήταν η Δανειακή και το Μνημόνιο, δεύτερη το PSI και το αγγλικό δίκαιο, τρίτη η επίθεση κατά των κυπριακών τραπεζών και το κυπριακό Μνημόνιο. Με τα πρώτα τρία «χτυπήματα» ο ελληνικός λαός παραιτήθηκε του μεγαλύτερου μέρους των δικαιωμάτων που διαθέτουν τα σύγχρονα κράτη εισερχόμενος ταυτόχρονα σε κοινωνικο-οικονομική «σπείρα θανάτου» και διαδικασία υποδούλωσης/αποικιοποίησης. Η επίθεση στην κυπριακή ΑΟΖ σηματοδοτεί το πέρασμα από την καθαρά οικονομική στη γεωπολιτική επίθεση κατά του ελληνικού χώρου, του ελληνικού έθνους-κράτους και του πολλαπλώς αλληλεξαρτώμενου με αυτό κυπριακού κράτους. Από τις αντιδράσεις Ουάσιγκτων-Λονδίνου και των εντεταλμένων δορυφόρων τους στη «Νέα Ευρώπη» (Φινλανδία, Σουηδία, Ουγγαρία) έγινε τελείως φανερό ότι η ‘Αγκυρα δεν κινείται μόνη της – ενθαρρύνεται από τον άξονα των «ναυτικών δυνάμεων» (με την ανοχή τουλάχιστο της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»). Αυτό πια δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, εντούτοις αρκετοί αναλυτές του «πατριωτικού χώρου» το αποδίδουν αποκλειστικά στις τακτικές ανάγκες των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την τουρκική συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους και όχι στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Κύπρο. Μια τέτοια ερμηνεία θέλει να αποσιωπήσει το γεγονός ότι, πολύ προτού υπάρξει οποιοδήποτε «Ισλαμικό κράτος», ΗΠΑ και Βρετανία ενθάρρυναν διαχρονικά την ‘Αγκυρα προκειμένου να αποκτήσουν αυτοί και όχι βέβαια να δώσουν στην Τουρκία τον έλεγχο της Κύπρου. Αυτή την επιδίωξη εξυπηρέτησε άλλωστε το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, μετά η αποικιακή παγίδα του Κίσσινγκερ («διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία») που κατάπιαν αμάσητη αν όχι με ενθουσιασμό Αθήνα και Λευκωσία, όπως οι τρομερές πιέσεις να περάσει το σχέδιο Ανάν το 2004. Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ταυτόχρονα ‘Ελληνας πατριώτης και φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Να θυμίσουμε τώρα ότι προ μερικών εβδομάδων η κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη χαρακτήριζε την Αμερική «στρατηγικό εταίρο»; Η επιδίωξη όσων ενθαρρύνουν την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ είναι να επαναφέρουν μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν και αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα θα έχουν οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη ‘Ερογλου αν ευοδοωθούν (γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε από πού συμπεραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι σκοπός της Τουρκίας είναι να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις!). Φυσικά, η παραμένουσα αντίδραση των Κυπρίων πολιτών στην κατάλυση του κράτους τους ενδέχεται να ενεργοποιήσει και το plan B του διεθνούς παράγοντα που είναι η προτιμώμενη λύση της ‘Αγκυρας: τα «δύο κράτη» που ανέφερε ο Νταβούτογλου. Με μια σημαντική βέβαια διευκρίνιση. ‘Ότι δεν θα επιτραπεί ποτέ στο ελληνικό κράτος που θα προκύψει να ασκήσει τα δικαιώματα πλήρως ανεξάρτητου κράτους. Η διχοτόμηση («ταξίμ») δεν ήταν ποτέ κεντρική επιδίωξη του αγγλοαμερικανικού παράγοντα στην Κύπρο. Χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά από Λονδίνο και Ουάσιγκτων όχι για να πραγματοποιηθεί η ίδια, αλλά για να ματαιωθούν δι’ αυτής τα δικαιώματα της συντριπτικής ελληνικής πλειοψηφίας του κυπριακού πληθυσμού. Η προτιμητέα λύση του «διεθνούς παράγοντα» ήταν πάντα και παραμένει ο «ζουρλομανδύας» (διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία), μια λύση που θα ακυρώνει την πλήρη ελληνική ή τουρκική κυριαρχία και θα ξανακάνει την Κύπρο αποικία της Αγγλίας, της Αμερικής και των διεθνών τραπεζών (που, σημειωτέον, αποκτούν ήδη τον έλεγχο του κυπριακού τραπεζικού τομέα). Αν τυχόν πηγαίναμε τελικά σε διχοτόμηση υπό τις παρούσες συνθήκες και αγγλοαμερικανική εποπτεία η διχοτόμηση αυτή δεν θα ήταν πλήρης, δεν θα απέδιδε δηλαδή «κανονικό» ελληνικό κράτος στην Κύπρο χωρίς δουλείες και περιορισμούς. Θα είχαμε όλα τα μειονεκτήματα, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα της διχοτόμησης. Το καταπληκτικό με την πολιτική των κυβερνώντων σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ότι ευθυγραμμίζονται σε όλα τα θέματα με τα desiderata των οικονομικών και γεωπολιτικών «προστατών» παίρνοντας, σε αντάλλαγμα, μόνο οικονομικές και γεωπολιτικές καρπαζιές από αυτούς. Να πάρουμε πυραύλους εδάφους-θαλάσσης από τη Ρωσία προτείνει αίφνης η συμπαθής «Κερυνειώτικη Ηχώ». Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλαμε εμπάργκο στον εαυτό μας δεσμευόμενοι δια των κυρώσεων να μην αγοράσουμε όπλα που χρειαζόμαστε από τη Μόσχα; Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της αδυναμίας στοιχειώδους οικονομικής και γεωπολιτικής άμυνας του ελληνικού έθνους ως αποτέλεσμα της ξένης εξάρτησης και της πολιτικής διαρκούς υποτέλειας. Μόνο μια πολιτική που θα ανέτρεπε αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να διακόψει την πορεία καταστροφής/αποικιοποίησης του ελληνικού λαού. Ζητείται πολιτική δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο. ΣΥΡΙΖΑ και Κυπριακό Για να επανέλθουμε στο ζήτημα που θέσαμε παραπάνω, τυχόν αμφισβήτηση της μννημονιακής πορείας από τον ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει διασαφήνιση των βασικών παραμέτρων της εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής αυτού του κόμματος. Ποια είναι η θέση του στο κυπριακό: θέλει επαναφορά σχεδίου Ανάν ή την απορρίπτει; Χρειάζεται επίσης μετάβαση από την «ευέλικτη ανταπόδοση» σε ένα αμυντικό δόγμα πλήρους αβεβαιότητας για την ελληνική απάντηση σε τυχόν τουρκική πρόκληση, συνοδευόμενο από εκείνες τις συμπεριφορές που θα το καθιστούσαν πειστικό, ΄’όπως και πλήρης αναβαθμνισμένη επαναφορά του ενιαίου αμυντικού δόγματος. Χρειάζεται επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεχάσει ενδεχόμενες ψευδαισθήσεις για τον πιθανό ρόλο ΔΝΤ και ΗΠΑ. Το «δόγμα» Ελλάδας και Κύπρου σήμερα είναι το «δώστα όλα στους ξένους», «κάνε ότι σου λένε οι Δυτικοί», «σφάξε με Αγά μου να αγιάσω». Ελλάδα και Κύπρος διαλύονται μπροστά στα μάτια μας υπό την συνδυασμένη πίεση «Αγορών», ΕΕ, ΝΑΤΟ, Γερμανίας και ΗΠΑ. Τα δύο κράτη μοιάζουν να στερούνται πολιτικού προσωπικού στοιχειωδώς ικανού να κυβερνήσει υπερασπιζόμενο τα πιο αυτονότητα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Υπάρχει πολιτική δύναμη να αμφισβητήσει τέτοια πορεία, να αποτρέψει περαιτέρω καταστροφές; Konstantakopoulos.blogspot.com Επίκαιρα, 30/11/2014

Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αγορές: Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Αγορές:
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

(Konstantakopoulos.blogspot.com)

Η πρόσφατη επίθεση των «αγορών» κατά της Ελλάδας απευθυνόταν κατ’ αρχήν στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Πιθανώς εντασσόταν επίσης σε αρχή εφαρμογής σχεδίου μαζικής επιρροής των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Η Ελλάδα παραμένει το κατεξοχήν πειραματόζωο, «πρωτοπορία» στην επιχειρούμενη «αναίμακτη», με οικονομικές μεθόδους, κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, του δημοκρατικά οργανωμένου «έθνους-κράτους» (μοναδικού πλαισίου εντός του οποίου ασκείται σήμερα κάποια κορφή δημοκρατίας, έχει δηλαδή ο λαός μια πολύ
περιορισμένη δυνατότητα να επηρεάζει τις τύχες του). (1)

Η επίθεση των αγορών ήρθε επίσης να υπενθυμίσει, σε όσους αμφέβαλαν, το διεθνές οικονομικό περιβάλλον εντός του οποίου πιθανότατα θα κινηθεί μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, εφόσον θελήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Καμιά ψευδαίσθηση δεν επιτρέπεται επ’ αυτού, ιδίως από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που επωμίζεται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες, συγκρίσιμες ίσως, τηρουμένων των αναλογιών, αυτών που επωμίσθηκε η ηγεσία του ΕΑΜ-ΚΚΕ πριν από εβδομήντα χρόνια. Ελπίζει κανείς, παρά την απελπιστική τάση της ιστορίας να
επαναλαμβάνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρει καλύτερα με τους Πιστωτές από ότι οι «ΕΑΜικοί» του «πρόγονοι» με τους ‘Αγγλους, στον Λίβανο, τη Γκαζέρτα και τη Βάρκιζα (2).

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2014

Κύπρος: ο αγώνας του Σουλτάνου (Ερντογάν) να ξυπνήσει τους 'Ελληνες

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Για την εξαγωγή πολλών και χρήσιμων συμπερασμάτων προσφέρεται η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας νοτίως της Κύπρου, εκεί που η ιταλική ΕΝΙ πραγματοποιεί έρευνες για ανεύρεση υδρογονανθράκων κατόπιν συμφωνίας με τη νόμιμη κυβέρνηση του νησιού. Η ‘Αγκυρα εξέδωσε οδηγία προς ναυτιλλομένους δεσμεύοντας προς έρευνα για υδρογονάνθρακες μια περιοχή, όπου δεν πέφτει κανένας λόγος στην τουρκική πλευρά, ακόμη και με την πιο τραβηγμένη υπέρ της εκδοχή. Η κλιμάκωση εξυπηρετεί την έμπρακτη υπενθύμιση των τουρκικών αξιώσεων επί του συνόλου της Κύπρου και των θαλασσών της. Δεν αποκλείεται όμως καθόλου να πραγματοποιείται σε παρασκηνιακή συνεννόηση ή τουλάχιστον με την ανοχή Ουάσιγκτων και Λονδίνου. Παρά την εκλογή Αναστασιάδη, οι Κύπριοι παραμένουν εχθρικοί στην επαναφορά σχεδίου Ανάν, που παραμένει η κυρίαρχη πολιτική ΗΠΑ-Βρετανίας στο κυπριακό. Για να μπορέσει να επιβληθεί το σχέδιο θα πρέπει να κινητοποιηθούν σοβαρά νέα επιχειρήματα. Το ένα θα μπορούσε να είναι ο φόβος τουρκικής στρατιωτικής ενέργειας. Το δεύτερο θα μπορούσε να είναι η επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης για την οποία προβάλλεται ως λύση η εκμετάλλευση των πετρελαίων και αερίων (κάτι τελείως συζητήσιμο κατά τα άλλα λόγω μη βιωσιμότητας του χρέους και καθεστώτος αποικίας χρέους, αλλά αυτό δεν γίνεται επαρκώς κατανοητό). Το επιχείρημα που σχεδιάζεται είναι ότι πρέπει να λυθεί το κυπριακό για να γίνει δυνατή αυτή η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων. Ο ρόλος των ΗΠΑ Η συνέχεια θα δείξει ποια από τις δύο εκδοχές είναι η σωστή. Οι δηλώσεις πάντως ΗΠΑ και Βρετανίας οδηγούν προς τη δεύτερη. Η Ουάσιγκτων φρόντισε να υπενθυμίσει, με την ευκαιρία της τουρκικής πρόκλησης, ότι πρέπει τα κυπριακά κοιτάσματα να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης προς όφελος αμφοτέρων των κοινοτήτων, αμφισβητώντας, εμμέσως πλην σαφώς, ότι αυτό εξασφαλίζεται από την Κυπριακή Δημοκρατία. Γελοιοποίησε έτσι και την πρόσφατη αναγόρευσή της σε «στρατηγικό εταίρο» από τους «καραγκιόζηδες της Λευκωσίας», αναγόρευση που λησμόνησε τόσο τον πρωταγωνιστικό ρόλο των ΗΠΑ στο πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, όσο και τιςε τερατώδεις πιέσεις του 2004. Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, της επίθεσης δηλαδή κατά των τραπεζών και της κυπριακής οικονομίας, ο «στρατηγικός εταίρος» μοιάζει να τη σιγοντάρει, Η επίθεση του Μαρτίου 2013 κατά της Κύπρου, στην οποία πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε το ΔΝΤ από κοινού με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, θα ήταν απλώς αδύνατη χωρίς το «πράσινο φως», την ανοχή τουλάχιστο των ΗΠΑ (και βεβαίως του πανίσχυρου ισραηλινού λόμπυ σε ΗΠΑ και Βρυξέλλες, με το οποίο ασφαλώς θα ήταν πολύ χρήσιμη μια συμμαχία, εφόσον όμως υπήρχε, όχι ως μονομερής σχέση υποτέλειας). Η νεοσυντηρητική αμερικανίδα Υφυπουργός Εξωτερικών Νούλαντ (αρμόδια για κυπριακό και ουκρανικό) υποστήριξε από τότε ότι οι Κύπριοι πρέπει να «λύσουν το κυπριακό» για να αντιμετωπίσουν και τα οικονομικά τους προβλήματα. «Λύση του κυπριακού» για τις ΗΠΑ σημαίνει επαναφορά σχεδίου Ανάν. Τον χειμώνα άλλωστε και την άνοιξη του 2013 διαβάσαμε στα όργανα του Σίτυ, Εκόνομιστ και Φαϊνάνσιαλ Τάιμς, την άποψη ότι το οικονομικό πρόβλημα δημιουργεί ευκαιρία λύσης. Η Ρωσία και τα παιχνίδια Αναστασιάδη Με την Τουρκία να εξευτελίζει τη συμφιλιωτική πολιτική Ανααστασιάδη, τον «στρατηγικό εταίρο» να δίνει μια ακόμα σφαλιάρα στην Κύπρο και τον άλλο μεγάλο «σύμμαχο», το Ισραήλ να σφυρίζει αδιάφορα σιωπόν αιδημόνως, ο κ. Αναστασιάδης δεν είχε άλλη λύση από το να αναστείλει τις συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους και να στείλει έναν απεσταλμένο στη Μόσχα, να δείξει ότι κάνει κάτι. Και λέμε να δείξει, γιατί βέβαια δεν είναι πολύ σοβαρό ο Κύπριος Πρόεδρος να κάνει διαρκώς και συστηματικά ότι περνάει από το χέρι του για να καταστρέψει τις κυπρο-ρωσικές σχέσεις και μετά να θέλει να πείσει ότι στρέφεται στη Μόσχα. Υπογραμμίσαμε επανειλημμένως τη στρατηγική σημασία των σχέσεων της Κύπρου (και της Ελλάδας) με τη Ρωσία, σχέσεων που έχουν ζωτική σημασία για την επιβίωση των τελευταίων υπολειμμάτων εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας στα δύο ελληνικά κράτη. Τα τελευταία χρόνια, παράλληλα με τη μνημονιακή καταστροφή, οι σχέσεις αυτές έχουν σχεδόν πλήρως καταστραφεί. Στον ενεργειακό τομέα γίναμε παράρτημα του φιλοτουρκικού Αζερμπαϊτζάν και εναποθέσαμε στην Τουρκία το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού ενεργειακού εφοδιασμού. Καταστρέψαμε τη σημαντική ρωσική οικονομική παρουσία στην Κύπρο, είδος χρηματοπιστωτικής «νέας Φινλανδίας» μετά τον ψυχρό πόλεμο, παρουσία που υπήρξε βάση για την ευημερία και ανεξαρτησία της. Πήγαμε και ψηφίσαμε κυρώσεις που στρέφονται κατά των εξαγωγών μας στη Ρωσία, απαγορεύουν στους πλέον φιλέλληνες Ρώσους να επισκεφθούν την Κύπρο και την Ελλάδα και επίσης να υπογράψουμε νέα συμβόλαια αγοράς οπλικών συστημάτων. Η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που δέχεται να προμηθεύσει στην Κύπρο σύγχρονο οπλισμό και δυνητικό στρατιωτικο-στρατηγικό αντιστάθμισμα της Τουρκίας για την Ελλάδα. Γι’ αυτό ας μας επιτραπεί, μέχρις αποδείξεως του εναντίον, να μην έχουμε ούτε γραμμάριο εμπιστοσύνης στις δήθεν «ανεξαρτησιακές» εξάψεις του Προέδρου Αναστασιάδη που απεδείχθη αποδεδειγμένα «μανούλα» στο να εξαπατά και να καταστρέφει τους συμπολίτες του (από τον σχέδιο Ανάν το 2004 έως το κούρεμα το 2013). Λυπούμεθα που πολλοί Κύπριοι φίλοι δεν μπορούν/θέλουν να το παραδεχθούν, αλλά, όπως έλεγε κι ο Λένιν, τα γεγονότα είναι πεισματάρικα. Πιο αθόρυβα από τις μεγάλες γεωπολιτικές ρυθμίσεις, πραγματοποιείται επίσης στροφή στον οικονομικό τομέα από ρωσικά σε ισραηλινά συμφέροντα τα τελευταία χρόνια, υπογραμμίζουν έγκυροι οικονομικοί αναλυτές που προσθέτουν ότι τόσο η Τράπεζα Κύπρου όσο, σε ένα βαθμό, η Ελληνική είδαν τα ρωσικά συμφέροντα να εκτοπίζονται προς όφελος δυνάμεων που πρόσκεινται στους Ρότσιλντ. «Λαϊκό» και «εθνικό», οικονομία και γεωπολιτική Ο ελληνισμός είναι σφηνωμένος κυριολεκτικά ανάμεσα στον σλαβικό, τον μεσανατολικό, κυρίως ισλαμικό και τον κόσμο του δυτικοευργωπαϊκού καπιταλισμού. Χρειάζεται ανεξαρτησία και ελιγμούς ανάμεσα στους τρεις πόλους για να επιβιώσει. ‘Όταν ταυτίστηκε, όπως πάει να γίνει τώρα, με έναν από τους πόλους και μάλιστα με όρους απόλυτης υποτέλειας, τότε γνώρισε φοβερές καταστροφές, κάτι που χωρίς αμφιβολία επιβεβαιώνει η ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων. Τα πράγματα γίνονται τώρα πολύ πιο δύσκολα λόγω της οικονομικής κατάστασης και της αποικιοποίησης με οικονομικές μεθόδους Ελλάδας και Κύπρου. ‘Οσο για τους υδρογονάνθρακες δεν είναι δυστυχώς η λύση, εφόσον το χρέος παραμένει μη βιώσιμο. Η εκμετάλλευσή τους υπό παρόμοιες συνθήκες σημαίνει λεηλασία, όχι έξοδο από τον οικονομικό εφιάλτη. Γι’ αυτό χρειάζεται μια ολοκληρωμένη στρατηγική επανάκτησης της στοιχειώδους εθνικής ανεξαρτησίας Ελλάδας και Κύπρου, οικονομική, πολιτική, γεωπολιτική. Είμαστε ακόμα μακριά από την επεξεργασία επαρκών, ολοκληρωμένων «αντιμνημονιακών» στρατηγικών σε Κύπρο και Ελλάδα. Αν κάτι εξάλλου υπενθυμίζει ξανά η Τουρκία είναι ότι δεν μπορείς να φιλοδοξείς να διακόψεις το ελληνικό μνημόνιο, χωρίς αίσθηση του εξωτερικού και διεθνούς περιβάλλοντος. Δεν μπορείς να το κάνεις χωρίς να επεξεργάζεσαι ταυτόχρονα αμυντική-γεωπολιτική στρατηγική για την Ελλάδα, «λησμονώντας» την ύπαρξη της Τουρκίας και των προβλημάτων και απειλών που εγείρει. Για να μη μιλήσουμε για τις «ιδέες» τύπου Αναστασιάδη ή Ρεπούση, που παραμένουν δυστυχώς δημοφιλείς όχι μόνο σε δυνάμεις του κατεστημένου. Λαϊκό και εθνικό συμπίπτουν, για να μεταχειριστούμε τη φόρμουλα του Γληνού κατά την πρώτη γερμανική κατοχή. Konstantakopoulos.blogspot.com Δημοσιεύτηκε στα «Επίκαιρα», 14.10.2014

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014

Ρωσία, Δύση, Ουκρανία - ο νέος πόλεμος

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Παρακολουθούσα τις προάλλες ένα πρόγραμμα του BBC για τον Πούτιν. Η ένταση της επίθεσης κατά της Ρωσίας και του ηγέτη της μου θύμισαν τις καμπάνιες εναντίον του Ιράκ και του Σαντάμ Χουσείν ή εναντίον των Σέρβων και της Γιουγκοσλαβίας ή κατά της Ελλάδας όταν ετοιμάζονταν να τη βάλουν στο Μνημόνιο. Κανονικά τέτοιες «επικοινωνιακές» επιθέσεις ακολουθούνται από πολέμους, είναι η «προπαρασκευή πυροβολικού» πριν από την επίθεση του «πεζικού». Αυτό βέβαια που κάνει τη διαφορά είναι η ύπαρξη του ρωσικού πυρηνικού οπλοστασίου που δεν επιτρέπει – τουλάχιστον στο παρόν επίπεδο τεχνολογίας – να φανταστεί κανείς ότι θα μπορέσει να κερδίσει μια πυρηνική σύγκρουση. Βρισκόμαστε ήδη σε περιβάλλον ψυχρού πολέμου, αυτό όμως που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο από το παρελθόν είναι ότι αυτή τη φορά, σε κανένα σημείο του δυτικού συστήματος, δεν υπάρχουν αντίθετες δυνάμεις, όπως συνέβη στον προηγούμενο «ψυχρό πόλεμο», υπογραμμίζει ο κορυφαίος αμερικανός σοβιετολόγος Στέφεν Κοέν. Αυτό ισχύει και για τις ΗΠΑ και για τη Δυτική Ευρώπη, όπου η αλλοτρίωση του πολιτικού και εκδοτικού προσωπικού από την κοινή γνώμη, όπως και η εξαγορά δημοσιογράφων και διανοουμένων έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Πριν από δέκα χρόνια, υπήρχε ακόμα Ευρώπη. Η Γαλλία του Ζακ Σιράκ και η Γερμανία του Γκέρχαρντ Σρέντερ χάλασαν τον κόσμο εναντίον της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ. Σήμερα, Γαλλία και Γερμανία κυβερνώνται από ανθρώπους των τραπεζών και της Ουάσιγκτων. ‘Εχει λιγότερο νόημα να μιλάμε για «αριστερά» και «δεξιά» και περισσότερο να εξετάζουμε αν ένας πολιτικός ακολουθεί τη «γραμμή Ροκφέλλερ», π.χ. ο Σαρκοζί, ή τη «γραμμή Ρότσιλντ», π.χ. ο Ολλάντ (ή, παρ’ ημίν ο ΓΑΠ). ‘Οσο βέβαια η πολιτική ηγεσία της Δύσης απομακρύνεται από τους πολίτες, τόσο πιο επικίνδυνη και τυχοδιωκτική μπορεί να γίνει η ψυχολογία και η συμπεριφορά της. Σε παρόμοιες συνθήκες δεν είναι παράδοξο το τεράστιο κενό στην πληροφόρηση γύρω από το τι συμβαίνει στην νοτιοανατολική Ουκρανία, ή τη Νέα Ρωσία αν προτιμάτε, τη Νοβαράσια, όπως την ονομάζει το κίνημα των εξεγερμένων κατοίκων της. Πρόκειται για ένα κίνημα εθνικό, αφού αφορά, στην πλειοψηφία τους, Ρώσους που διεκδικούν τα εθνικά τους δικαιώματα, αλλά και ευρύτερα, πρώην σοβιετικούς που αρνούνται την αποικιοποίηση της πρώην ΕΣΣΔ. Πρόκειται όμως και για κίνημα κοινωνικό, με τους ανθρακωρύχους του Ντονμπάς και τους βιομηχανικούς εργάτες της Ανατολικής Ουκρανίας στην πρώτη γραμμή του αγώνα και σαφή αντιολιγαρχική τάση. ‘Όπως και παρ’ ημίν συμβαίνει με τη «διαπλοκή», η μαφιόζικη μετακομμουνιστή ολιγαρχία συνδέεται και προσβλέπει οργανικά στην παγκοσμιοποίηση, το χρήμα είναι η πατρίδα της. Γι’ αυτό και στην πρ. ΕΣΣΔ, όπως και στην Ελλάδα το εθνικό και το κοινωνικό (το αντεθνικό και το αντικοινωνικό αντίστοιχα) συμπλέκονται αξεδιάλυτα. Η παραμένουσα ισχύς άλλωστε της ρωσικής ολιγαρχίας, παρά την «εθνική στροφή» του Πούτιν, συνιστά και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ρωσίας, αλλά και του ίδιου του Προέδρου της, αφού, μια οποιαδήποτε συνεπής αντίσταση στα σχέδια της Δύσης έρχεται σε σύγκρουση, αργά ή γρήγορα, με το ολιγαρχικό καθεστώς, προϋποθέτει και απαιτεί μια ρήξη που να επεκτείνεται από το εθνικό-γεωπολιτικό στο οικονομικό και κοινωνικό. Δυστυχώς είμαστε ακόμα μακριά από αυτό το σημείο και γι’ αυτό διαισθάνεται κανείς τη βαθειά ανησυχία που υφέρπει στο ίδιο το Κρεμλίνο, αλλά και σε ανεξάρτητους παρατηρητές, ως προς τι θα μπορούσαν να οργανώσουν ή ενθαρρύνουν οι Αμερικανοί στο ίδιο το εσωτερικό της Ρωσίας, από μια δολοφονία του Προέδρου της έως ένα «ανακτορικό πραξικόπημα». Η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος το 1989-91 έγινε προς την κατεύθυνση μιας «υπερφιλελεύθερης» μορφής «εγκληματικού καπιταλισμού». Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορέσει η σοβιετική κοινωνία να «μεταβολίσει» ικανοποιητικά την ιστορία της, «διορθώνοντας» και όχι καταστρέφοντας τα επιτεύγματα και τα σφάλματα της σοβιετικής περιόδου της. Μόνο μια οικονομία που συνδυάζει σχέδιο και αγορά, με ένα σημαντικό καθαρά κρατικό τομέα στην ενέργεια και τη βαριά βιομηχανία, που δεν θα διευθύνεται όμως ανεξέλεγκτα από την κρατική γραφειοκρατία, αλλά θα επιτρέπει μια συμμετοχή των εργαζομένων, κάποια στοιχεία έστω αυτοδιαχείρησης, θα μπορούσε ίσως να αποτελέσει μακροχρόνια μια ικανοποιητική λύση και στο καθαρά οικονομικό επίπεδο και σε ότι αφορά τη στήριξη μιας γεωπολιτικής απάντησης στη Δύση. Η αποσιώπηση και διαστρέβλωση πάντως, από τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ, του τι πραγματικά συμβαίνει στην Ουκρανία είναι ένα μεγάλο σκάνδαλο στη δυτική δημοσιογραφία και μια αντανάκλαση των προόδων που έχει κάνει ο μεταμοντέρνος ολοκληρωτισμός της εποχής μας. Μπορεί σήμερα να χρησιμοποιούνται τα όπλα του χρήματος και όχι τα όπλα της λογοκρισίας και της καταστολής, γεγονός όμως είναι ότι από την άποψη της πραγματικής ελευθερίας και του πλουραλισμού των ιδεών, δεν είμαστε πολύ μακριά από την κατάσταση που επικρατούσε στην Ευρώπη κατά την περίοδο της Ιεράς Συμμαχίας. Με εξαίρεση εκείνη την περίοδο και επίσης τη σύντομη περίοδο των δύο παγκοσμίων πολέμων, ποτέ, στην ευρωπαϊκή ιστορία των δυόμισυ τελευταίων αιώνων, δεν είχαμε τόσο μαζική προσπάθεια χειραγώγησης των συνειδήσεων. Από την άποψη αυτή, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι τα χειρότερα στην Ευρώπη. Βασίζονται όμως πάρα πολύ στην έτοιμη δουλειά των ξένων μέσων και πρακτορείων και αναπαράγουν έτσι άκριτα την προπαγάνδα τους. Πριν από μερικούς μήνες, ένα φανατισμένο πλήθος Ουκρανών εθνικιστών στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι νεοναζιστικές πολιτοφυλακές που ενθέρμως υποστηρίζει η Ουάσιγκτων και η δική μας η Ευρωπαϊκή ‘Ενωση, έκαψαν ζωντανούς δεκάδες, ίσως και εκατό διαδηλωτές που βρήκαν καταφύγιο στην αίθουσα των συνδικάτων της Οδησσό. Ας φανταστούμε προς στιγμήν ότι είχαν κάνει κάτι τέτοιο οι Ρώσοι. Θα είχαν βγει στα κάγκελλα οι μισοί Ευρωπαίοι και Αμερικανοί πολιτικοί και θα ζητούσαν, το λιγότερο, να βομβαρδίσουμε τον Πούτιν με πυρηνικά όπλα. Τώρα, το γεγονός ίσα-ίσα που αναφέρθηκε από τα δυτικά μέσα. Τα ίδια και χειρότερα συνέβησαν με την αδιάκριτη σφαγή ειρηνικών πολιτών στους δρόμους της Μαριούπολης, τον βομβαρδισμό των κατοικημένων αστικών περιοχών της ανατολικής Ουκρανίας, την καταστροφή της βιομηχανικής, κοινωνικής και αστικής υποδομής τους. Η κρίση στην ανατολική Ουκρανία δεν είναι ένα θέμα τοπικής ή περιφερειακής σημασίας, είναι ένα θέμα που θα επηρεάσει βαθιά την εξέλιξη της όλης παγκόσμιας κατάστασης. Τυπικά, η Σοβιετική ‘Ενωση διαλύθηκε τον Δεκέμβριο του 1991, ουσιαστικά με ένα πραξικόπημα οργανωμένο από τον τότε Πρόεδρο της Ρωσίας Μπαρίς Γέλτσιν ενάντια στη βούληση του σοβιετικού λαού για διατήρηση της ‘Ενωσης όπως εκδηλώθηκε στο δημοψήφισμα του Μαρτίου 1991. Αυτό που επιχειρούν τώρα οι δυτικοί, υπό τη διεύθυνση των Αμερικανών νεοσυντηρητικών, με την οργάνωση του νεοναζιστικού πραξικοπήματος κατά του Γιανουκόβιτς, είναι η ολοκλήρωση αυτής της διάλυσης, παρακάμπτοντας τα εθνικά δικαιώματα του ρωσικού πληθυσμού και εμπεδώνοντας μια σειρά από προτεκτοράτα, διοικούμενα από τοπικές εγκληματικές μαφίες για λογαριασμό των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον πρώην σοβιετικό χώρο. ‘Ηδη πάμφτωχη, η Ουκρανία έχει παραδοθεί στην κρεατομηχανή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προορισμένη να γίνει όχι μέλος της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, αλλά γιγαντιαίο οικόπεδο πειραματισμών της Μονσάντο, χωμετερή επικίνδυνων αποβλήτων και μαζική πηγή λευκής σαρκός για τους οίκους ανοχής της δυτικής Ευρώπης. Η κεντρική επιδίωξη των νεοσυντηρητικών, συλλογικού «Αλκιβιάδη» στην καρδιά του δυτικού κατεστημένου, είναι η αποτροπή κάθε ιδέας μετασοβιετικής ολοκλήρωσης, η ανατροπή του καθεστώτος Πούτιν, αν όχι η φυσική εξόντωση των ηγετών του, η μετατροπή της ίδιας της Ρωσίας σε μια χαλαρή και αδύναμη συνομοσπονδία, μετασχηματισμό που περιγράφει ο Μπρζεζίνσκι από το 1994, στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Σκακιέρα». ‘Εστω και καπιταλιστική, η Ρωσία ενοχλεί στο μέτρο που δεν υποτάσσεται στην εξουσία μιας ολοκληρωτικής αυτοκρατορίας της παγκοσμιοποίησης, εξουσία του Χρηματιστικού Κεφαλαίου που επιθυμεί να κυριαρχήσει σε όλο τον πλανήτη. Αν αυτή η αυτοκρατορία νικήσει τη Ρωσία, θα έχει καλύψει το 80% της απόστασης μέχρι τον τελικό της στόχο, θέτοντας σε αποφασιστικό κίνδυνο τον ανθρώπινο πολιτισμό και, ασφαλώς, ακόμα και την ίδια την επιβίωση μικρών εθνών όπως το δικό μας. Γι’ αυτούς και πολλούς άλλους λόγους, η υποστήριξη από την ελληνική κυβέρνηση, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει σήμερα ελληνική κυβέρνηση, των κυρώσεων κατά της Ρωσίας, είναι μια ακόμα πράξη εγκληματικής υποτέλειας που φέρνει τον λαό μας πιο κοντά σε μια, ακόμα μεγαλύτερη από αυτή που ζήσαμε μέχρι τώρα, εθνική, οικονομική και γεωπολιτική καταστροφή. Αλλά και η στάση της αντιπολίτευσης, αν και πολύ καλύτερη, απέχει ακόμα από το να ανταποκρίνεται στη σημασία και την κεντρικότητα του ζητήματος. Δεν μπορούμε να ζητάμε τη συμπαράσταση του Πούτιν στους … ροδακινοπαραγωγούς μας, αλλά να μη βγάζουμε μιλιά για τις σφαγές στην Οδησσό, τη Μαριούπολη, το Ντονιέτσκ. konstantakopoulos.blogspot.com Επίκαιρα, 25.9.2014

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Ελλάδα, Κύπρος και κυρώσεις: γεωπολιτική (και οικονομική) αυτοκτονία του ελληνισμού

Ελλάδα, Κύπρος και κυρώσεις: γεωπολιτική (και οικονομική) αυτοκτονία του ελληνισμού




Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Η Ελλάδα λαμπρύνεται γιατί υπήρξε μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες που είπε ‘Όχι στον ολοκληρωτισμό του 20ού αιώνα, του Χίτλερ και του Μουσολίνι, σε μια εποχή που ήταν παντοδύναμος και οι περισσότεροι θα στοιχημάτιζαν ότι θα επικρατούσε στον ευρωπαϊκό πόλεμο που ξεκίνησε. Αλλά και η μικρούλα Κύπρος λαμπρύνεται για την παραδειγματική εξέγερσή της κατά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας που κέρδισε τον σεβασμό των πέντε ηπείρων.



Δεν είναι ασφαλώς η περίπτωση της σημερινής Ελλάδας και της Κύπρου που, υπερψηφίζοντας τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, λένε Ναι στον ολοκληρωτισμό του 21ου αιώνα, συμμετέχοντας στην πιθανή έναρξη μιας άτυπης παγκόσμιας σύρραξης, οργανωμένης από τις πιο εξτρεμιστικές, ολοκληρωτικές δυνάμεις της Δύσης, εναντίον της Ρωσίας (1). Δυνάμεις που κινούνται ακόμα με «δημοκρατικό προσωπείο», αντιπροσωπεύουν όμως μια απειλή για την ανθρωπότητα ίσως πολύ σοβαρότερη από αυτή που αντιπροσώπευσε ο Ναζισμός και ο Φασισμός στην εποχή τους. Δεν δίστασαν άλλωστε, στην περίπτωση της Ουκρανίας, να συμμαχήσουν ανοιχτά με τις πιο απεχθείς, εγκληματικές δυνάμεις της ναζιστικής άκρας δεξιάς. (2)



Ακολουθώντας τέτοια πολιτική και σε πραγματικό παροξυσμό εθνικής υποτέλειας, Αθήνα και Λευκωσία στρέφονται ευθέως και κατά του σκληρού πυρήνα πολλαπλών ελληνικών εθνικών συμφερόντων (οικονομικών, πολιτικών, γεωπολιτικών, στρατηγικών), σε μια περίοδο μάλιστα οικονομικής καταστροφής και πρωτοφανούς εθνικής εξασθένησης. Και το κάνουν παρόλο που είχαν την ευχέρεια, όπως επεσήμανε ο συνταγματολόγος Κ. Χρυσόγονος, και «τρίτης λύσης», να μην αποτρέψουν μεν την λήψη απόφασης για τις κυρώσεις από την ΕΕ, να εξαιρεθούν όμως οι ίδιες.



Η καταστροφή των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας υπήρξε τα τελευταία χρόνια κεντρική επιδίωξη των δυτικών πρώτον για να αποκλείσουν τη Μόσχα από τα Βαλκάνια, τη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, δεύτερο στα πλαίσια της πολλαπλής επίθεσης που εξαπέλυσαν εναντίον των δύο κρατικών υποστάσεων του ελληνικού λαού. Η επίθεση αυτή εναντίον του ίδιου του πυρήνα της ελληνικής, ελλαδικής και κυπριακής, εθνικής κυριαρχίας εκδηλώθηκε και γεωπολιτικά (σχέδια Ανάν, Αναστασιάδη-’Ερογλου) και οικονομικά (Δανειακές και Μνημόνια).



Οι εξωτερικοί «πνεύμονες» της ελληνικής ανεξαρτησίας



Το ίδιο το «σχέδιο» του νεώτερου ελληνισμού είναι σχέδιο των «ξεσηκωμένων» με τον «αντιστασιακό χαρακτήρα να διέπει ολόκληρη τη νεοελληνική ιστορία», όπως υπογραμμίζει ο σπουδαίος μαρξιστής ιστορικός Νίκος Σβορώνος σημειώνοντας: «Ο ελληνισμός ανήκει στην κατηγορία των μικρών λαών που κινούνται στην περιφέρεια του νεότερου κόσμου και που η σταδιακή ανάπτυξη της εθνικής τους συνείδησης και συγκρότησή τους σε καινούρια έθνη…συντελείται μέσα στην πάλη εναντίον υπερεθνικών αυτοκρατοριών στην αρχή, εναντίον υπερεθνικών ιμπεριαλιστικών οικονομικοκοινωνικών συγκροτημάτων στα νεότερα χρόνια» (Επισκόπηση της νεοελληνικής Ιστορίας, Θεμέλιο, Αθήνα 1976, σελ.12). (Δυστυχώς βέβαια, οι «αριστεροί» γραφειοκράτες δεν διαβάζουν, οι «αριστεροί» ιδεοληπτικοί δεν καταλαβαίνουν).



Ο νέος ελληνισμός στηρίχτηκε επί αιώνες σε δύο εξωτερικούς «πνεύμονες»: την «ομόδοξη» και γεωπολιτικά συγκλίνουσα Ρωσία αφενός, τον Ευρωπαϊκό διαφωτισμό αφετέρου. Γι’ αυτό η διάρρηξη των σχέσεων Αθήνας-Μόσχας και Λευκωσίας-Μόσχας, πολύ περισσότερο στην ούτως ή άλλως τόσο δυσμενή περίοδο ολοκληρωτικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού σχεδίου και «κατάληψης» των ευρωπαϊκών ηγεσιών της Ευρώπης από Αμερικανούς και Τράπεζες, συνιστά είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του ελληνισμού.



Η Ρωσία υπήρξε πάντα στην ιστορία μας από τα σημαντικότερα δυνητικά αντισταθμίσματα στις δυτικές πιέσεις, όπως κατάλαβαν καλά στον καιρό τους πολιτικοί από όλο το πολιτικό φάσμα Ελλάδας και Κύπρου, από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στη δεκαετία του 1950 έως τον Τάσσο Παπαδόπουλο στη δεκαετία του 2000. Η ίδια η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε σήμερα χωρίς τη διπλωματική και στρατιωτική υποστήριξη που της παρείχε η Σοβιετική ‘Ενωση αρχικά, η Ρωσική Ομοσπονδία αργότερα, για να μη μιλήσουμε για την ιδιαίτερη συμβολή των ρωσο-κυπριακών σχέσεων στην ευημερία του νησιού. ‘Εως ότου το κούρεμα των καταθέσεων που αποφάσισαν ΔΝΤ, Γερμανία και Βρυξέλλες, σε συμμαχία με τις μεγάλες τράπεζες τύπου Goldman Sachs, πλήξουν τα ρωσικά κεφάλαια και τις οικονομικές σχέσεις Μόσχας-Λευκωσίας, οδηγώντας, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, και σε μετατόπιση του άξονα των επενδεδυμένων στην Κύπρο ξένων κεφαλαίων από ρωσικά σε ισραηλινά.



Κύπρος: το αντιρωσικό μένος Αναστασιάδη-Δρουσιώτη



Σε ολόκληρο τον ελληνικό χώρο, Ελλάδα και Κύπρο, ο Νίκος Αναστασιάδης είναι ασφαλώς ο πολιτικός που έχει ταχθεί με τον πιο αποφασισμένο τρόπο στην υπηρεσία των αγγλοαμερικανικών συμφερόντων και στην καταστροφή του κράτους του. Προ δεκαετίας ηγήθηκε στην προσπάθεια διάλυσης του κυπριακού κράτους με το σχέδιο Ανάν, κάτι που θέλει να κάνει και τώρα με τις συνομιλίες.



Η καταστροφή των σχέσεων Λευκωσίας με Μόσχα είναι επίσης βασική του επιδίωξη. Τα ρωσικά συμφέροντα επλήγησαν ιδιαίτερα από το κούρεμα των καταθέσεων. Ο δε Πρόεδρος προσέλαβε ως σύμβουλό του τον Μακάριο Δρουσιώτη ώστε, όπως εξομολογήθηκε σε φιλικό του πρόσωπο, να μπορέσει χωρίς υλικές σκοτούρες να ολοκληρώσει το βιβλίο που έγραφε εναντίον του ΑΚΕΛ και της Σοβιετικής ‘Ενωσης. Το βιβλίο εκδόθηκε πρόσφατα προκαλώντας την έντονη δυσφορία της ρωσικής Πρεσβείας στη Λευκωσία. Αψηφώντας το γελοίο του πράγματος και καταστρέφοντας ακόμα και την προσωπική φιλοδοξία του να εμφανίζεται ως σπουδαίος «διανοούμενος» (τόσο σημαντικό κρίνεται να πληγούν οι σχέσεις με τη Μόσχα !), ο Δρουσιώτης υποστηρίζει, ούτε λίγο, ούτε πολύ τη θέση ότι οι … Σοβιετικοί έφταιγαν για το 1974! Κάτι που δεν σκέφτηκαν να ισχυριστούν ούτε και οι Αμερικανοί, οι πράκτορες και οι φίλοι τους επί 40 ολόκληρα χρόνια – αντιθέτως, Κλίντον και Χόλμπρουκ ζήτησαν συγγνώμη για όσα έκανε η Ουάσιγκτον στον ελληνικό λαό! (Αν ήξεραν φυσικά τον Δρουσιώτη, μάλλον θάλεγαν «λίγα τους κάναμε»!)



Δηλητηριώδης, ο κ. Αναστασιάδης υποστηρίζει ακόμα ότι η Ρωσία έχει ιδιαίτερα συμφέροντα με την Τουρκία που την εμποδίζουν να αναμειχθεί στο κυπριακό. Στην πραγματικότητα, αν κάποιος κάνει ότι μπορεί για να σπρώξει τη Μόσχα στην αγκαλιά της ‘Αγκυρας είναι η κυπριακή και ελλαδική διπλωματία. Η Τουρκία, αν και μέλος του ΝΑΤΟ, δεν εφαρμόζει τις αντιρωσικές κυρώσεις και επιχειρεί να διεισδύσει στο πολιτικο-οικονομικό κενό που αφήνει η τυφλή, πλήρης υποταγή Κύπρου και Ελλάδας στους δυτικούς, εις βάρος των ελληνικών εθνικών συμφερόντων.



Υποτέλεια ή ρεαλισμός;



Υπάρχει βέβαια το επιχείρημα ότι «δεν μας παίρνει» να διαφοροποιούμεθα από τους δυτικούς. Γιατί όμως δεν μας «παίρνει» εμάς, αλλά «παίρνει» την Τουρκία να αψηφά επανειλημμένως τα desiderata της Ουάσιγκτον, αρνούμενη τη χρήση του εδάφους της για την εισβολή στο Ιράκ, κατασκευάζοντας τον αγωγό Blue Stream, παρά τις αμερικανικές αντιρρήσεις, ή επικρίνοντας σφόδρα το Ισραήλ για τη Γάζα; Παραδόξως, την Τουρκία που τους δημιουργεί προβλήματα σέβονται, όπως σέβονταν και την Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου, των αστερίσκων στο ΝΑΤΟ, της αντίθεσης στις κυρώσεις για το Τζάμπο, Ελλάδα που κέρδιζε παγκόσμιο θαυμασμό και σεβασμό για την απελευθέρωση του Αραφάτ και για την «Πρωτοβουλία των ‘Εξη».



Θα μπορούσε το επιχείρημα των δουλόφρονων να μοιάζει τουλάχιστο ρεαλιστικό εάν έστω, σε αντάλλαγμα μιας αναξιοπρεπούς υποταγής, κερδίζαμε έστω την ησυχία μας και σωτηρία μας. Το αντίθετο όμως έχει συμβεί σε όλη την ιστορία μας και συμβαίνει και τώρα. Πολεμήσαμε στην Ουκρανία τους Μπολσεβίκους και «φτύσαμε» τους απεσταλμένους του Λένιν για να μας αφήσουν να σφαγούμε στη Μικρασία οι Αγγλογάλλοι. Γίναμε το αιματηρό και «θερμό» δοκιμαστήριο του Ψυχρού Πολέμου και πολεμήσαμε τον κομμουνισμό στην … Κορέα (!), για να δούμε να κρεμάνε τον Καραολή και τον Δημητρίου στην Κύπρο, να ενθαρρύνουν την εκδίωξη των Ελλήνων από την Πόλη και να οργανώνουν το πραξικόπημα και την εισβολή στην Κύπρο. Εφαρμόσαμε, πιστοί όσο και διεφθαρμένοι «ευρωλιγούρηδες» κατά γράμμα ότι μας έλεγαν οι Ευρωπαίοι, για να τους βλέπουμε τώρα να μας καταστρέφουν υποδειγματικά, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές.



Είναι πολλοί που υπετάγησαν για να μην καταστραφούν, κατεστράφησαν για να μην υποταγούν. Αλλά εδώ καταφέραμε το ακατόρθωτο: Καταστρεφόμαστε υποτασσόμενοι, υποτασσόμεθα καταστρεφόμενοι.







(1) Σε κάποια στιγμή η Κύπρος εξέφρασε επιφυλάξεις για τις κυρώσεις, αργότερα όμως τις ψήφισε



(2) Μιας άκρας δεξιάς που, καλό είναι να το θυμίζουμε τώρα αυτό, διακρίνεται για την εθνική και κοινωνική δημαγωγία της, πάντα όμως μέχρι τώρα, στην ιστορία, κορόιδεψε και κατέστρεψε τα κοινωνικά στρώματα που πρόβαλαν σε αυτή τις προσδοκίες τους



(3) Η αναγόρευση τελευταίως από τη Λευκωσία των ΗΠΑ σε σπουδαίο «στρατηγικό εταίρο» της Κύπρου συνιστά υπόδειγμα «εθνομαζοχιστικής» εξωτερικής πολιτικής. Αφήνουμε το ότι ο υποτιθέμενος «στρατηγικός εταίρος» οργάνωσε το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, υποστήριξε συστηματικά την Τουρκία εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων και άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στους Κύπριους να διαλύσουν το κράτος τους υπερψηφίζοντας το σχέδιο Ανάν το 2004. Χωρίς το αμερικανικό «πράσινο φως» θα ήταν αδύνατο για το ΔΝΤ να πρωταγωνιστήσει στην εκπόνηση και εφαρμογή του σχεδίου καταστροφής των κυπριακών τραπεζών! Την επαύριο άλλωστε της επίθεσης, η αμερικανίδα Υφυπουργός Βικτόρια Νούλαντ, αρχιτέκτων του ναζιστικού πραξικοπήματος στην Ουκρανία, δήλωνε ότι η Κύπρος πρέπει να λύσει το κυπριακό πριν εκμεταλλευθεί τους υδρογονάνθρακες. Με τέτοιους «στρατηγικούς εταίρους» τι να τους κάνεις τους εχθρούς;

Eπίκαιρα, 18.10.2014

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Κυπριακο: παληές κ;αι νέες "στρατηγικές" (επικίνδυνα παιχνίδια με την κυριαρχία)

Κυπριακό: Παληές και νέες «στρατηγικές» (Επικίνδυνα παιχνίδια με την κυριαρχία)



Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου



Μια νέα στρατηγική για το κυπριακό θα συζητήσει, λέγεται, το Εθνικό Συμβούλιο της Κύπρου, υπό την προεδρία του Νίκου Αναστασιάδη.



Τα ερώτημα βέβαια είναι στρατηγική για να πετύχουμε τι; Το 1999-2000, με την πρεμούρα της ‘Αγκυρας να ξεμπλοκάρει η Αθήνα την ενταξιακή της πορεία, υπήρξε η μεγαλύτερη, ίσως μόνη ευκαιρία λύσης του κυπριακού μετά το 1974. Τι έκαναν τότε οι ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας; Διαπραγματεύτηκαν την αυτοδιάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας! Τώρα τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει, στη χειρότερη ίσως στιγμή που βρέθηκε ο ελληνισμός τους δύο τελευταίους αιώνες; Να λύσουμε το κυπριακό; Μάλλον κατενάτσιο χρειαζόμαστε, παρά επιδίωξη οποιασδήποτε λύσης.



Αν θέλουμε πράγματι να κάνουμε μπορούμε να ξεκινήσουμε ζητώντας το πιο στοιχειώδες και αληθινό ΜΟΕ και παύοντας να συζητάμε διάφορες επικίνδυνες ιδέες, όπως το πακέτο Αμμοχώστου. Την άμεση αποχώρηση από την Κύπρο του τουρκικού στρατού κατοχής και την αντικατάστασή του από μια ευρωπαϊκή ειρηνευτική δύναμη, χωρίς συμμετοχή ελλαδικών ή κυπριακών δυνάμεων. Αλλά εδώ δεν βάζουμε ούτε τη συντήρηση των εκκλησιών και των νεκροταφείων ως προϋπόθεση για οτιδήποτε, αποχώρηση στρατού θα ζητήσουμε;



Η Κύπρος είναι ίσως το μοναδικό κράτος στον κόσμο που υπέστη εισβολή και κατοχή, προσπαθεί όμως τώρα όχι να αποκαταστήσει την κυριαρχία της στα καταληφθέντα εδάφη, αλλά να … δώσει και τα υπόλοιπα! Αυτό είναι κατά κυριολεξία το νόημα όλων των σχεδίων λύσης που συζητήθηκαν/συζητούνται, προϊόντων ανεπαρκών, διεφθαρμένων, εξαρτημένων ηγεσιών σε Κύπρο και Ελλάδα.



Βέβαια, εδώ που τα λέμε, ο Νίκος Αναστασιάδης, οφείλουμε να το παραδεχτούμε, ξεχωρίζει από όλους όσους προσπάθησαν να καταλύσουν το κυπριακό κράτος με διάφορες «διζωνικές – δικοινοτικές» ομοσπονδίες και σχέδια Ανάν. Δεν επιτίθεται μόνο στη βασική συνταγματική δομή του κράτους, υπογράφοντας τη συμφωνία με τον ‘Ερογλου. Επετέθη επιτυχώς και στις βάσεις της οικονομικής ανεξαρτησίας του πέρυσι, ενώ ασχολείται ενεργά και με την καταστροφή της βασικότερης εξωτερικής συμμαχίας, με τη Μόσχα, που προστάτευσε, μερικές φορές περισσότερο από την Αθήνα, την Κυπριακή Δημοκρατία στον μισό αιώνα ύπαρξής της. ‘Οποιος διαβάσει την τελευταία ρωσική ανακοίνωση για τον ανεκδιήγητο Μακάριο Δρουσιώτη, θα καταλάβει ότι οι σχέσεις Λευκωσίας-Μόσχας κρέμονται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Αν οι Κύπριοι πολίτες δεν βρουν τρόπο να σταματήσουν εγκαίρως τη δράση του Προέδρου, θα χάσουν την πατρίδα τους μετά βεβαιότητος, όχι σε βάθος χρόνου, πιθανώς τους επόμενους μήνες.



Το κυπριακό κράτος, βασικότερη προϋπόθεση για την επιβίωση του ελληνισμού στο νησί, κινδυνεύει τώρα από όλες τις πλευρές: συνταγματική συγκρότηση, διεθνείς σχέσεις, οικονομική καταστροφή-υποδούλωση!



Υποκείμενοι σε πολύχρονο μπαράζ αποβλακωτικής πλύσης εγκεφάλου και μπουρδολογίας από πολιτικούς που συζητάνε απίστευτα πράγματα όπως … σταθμισμένη ψήφο, αναλόγως εθνικότητος των ψηφοφόρων (!), συγκρότηση πλειοψηφιών εναλλάξ ή με … κλήρωση στα ανώτατα δικαστήρια, συμμετοχή ξένων αξιωματούχων στις κρισιμότερες λειτουργίες και πολλά άλλα απερίγραπτα και σουρεαλιστικά, αρκετοί Κύπριοι πολίτες, ακόμα και καταψηφίσαντες το έκτρωμα Ανάν, δεν συνειδητοποιούν τι ακριβώς θα συμβεί με παρόμοιες λύσεις. Νομίζουν ότι θα προσθέσουν μια κακή, άδικη λύση στο εθνικό με τους Τουρκοκύπριους. Δεν συνειδητοποιούν ότι θα χάσουν το δικό τους, κυπριακό κράτος, τις υπηρεσίες, τα δικαιώματά τους, θα βρεθούν σε μεταμοντέρνα αποικία του διεθνούς παράγοντα, που θέλει το νησί για «πάρτη του», χειρότερη από τις παραδοσιακές αποικίες.



Οι συντριπτικά περισσότεροι Κύπριοι πέρασαν τη ζωή τους στο σχετικά σταθερό κυπριακό κράτος μετά το 1974. Τους είναι εξαιρετικά δύσκολο να φαντασθούν, έστω θεωρητικά, το τερατώδες αποτέλεσμα εφαρμογής «λύσης» τύπου Ανάν σε συνδυασμό με μνημόνια: τη σταδιακή απομάκρυνσή του ελληνικού πληθυσμού από το νησί, προκειμένου να μείνει χωρίς σαφή πληθυσμιακή πλειοψηφία δυνάμενη να διεκδικήσει, ξανά στο μέλλον, τη διακυβέρνησή του.



Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις σε Κύπρο (και Ελλάδα) να υποστηρίζουν ενεργά, εν ονόματι αποφυγής της διχοτόμησης, «διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα», μορφή «light» διχοτόμησης σε ελληνικό/τουρκικό κράτος, που έχει όλα τα μειονεκτήματα, κανένα όμως από τα πλεονεκτήματα της κανονικής διχοτόμησης.



Μια κανονική, πλήρης διχοτόμηση, θα άφηνε τουλάχιστο τους Ελληνοκυπρίους με «κανονικό» κράτος, την ανεξαρτησία, κυριαρχία, τους βαθμούς ελευθερίας που έχουν, στον κόσμο που ζούμε, τα συνήθη κράτη και τη δυνατότητα, τουλάχιστο, να συνάψουν κανονική στρατιωτική συμμαχία με την Ελλάδα, τη Ρωσία ή όποιον άλλο θέλουν. Θα τους αφήσει δηλαδή με κράτος σαν αυτό που ήταν και παραμένει η Κύπρος μετά το 1974.



Ας υποθέσουμε όμως προς στιγμήν ότι δεχόμαστε τη διζωνική – δικοινοτική ή ότι άλλο θέλετε, ότι δεν θεωρούμε σκόπιμο να την αποκηρύξουμε. Παραμένει εντούτοις ένα ερώτημα. Μπορούμε να αποδεχθούμε, εν ονόματι αυτής της αποικιακής παγίδας, την κατάργηση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση/αυτοκυβέρνηση για τους Ελληνοκύπριους, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού; Μπορούμε να τους στερήσουμε τη δυνατότητα να ζουν σε δημοκρατία όπου θα ισχύει βασικά ο κανόνας «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»;



Οι Τουρκοκύπριοι ισχυρίζονται ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη στην πλειοψηφία και δεν θέλουν να ασκεί επ’ αυτών την κυριαρχία και τα δικαιώματά της. Τόγραψαν στο ανακοινωθέν Αναστασιάδη-‘Ερογλου. Αν στην Κύπρο, δεν μπορεί η μειοψηφία να υποταγεί στην πλειοψηφία, ρωτάμε, γίνεται άραγε να υποτάσσεται η πλειοψηφία στη μειοψηφία; Αυτό ακριβώς γινόταν/γίνεται δυνατό με το σχέδιο Ανάν (ξένοι δικαστές και αξιωματούχοι δυνάμενοι να αποφασίζουν), τις «συγκλίσεις» Χριστόφια-Ταλάτ (εναλλάξ πλειοψηφίες στα δικαστήρια), τις νυν προτάσεις Αναστασιάδη (σχηματισμοί πλειοψηφίας με κλήρωση!).



Οι ‘Ελληνοκύπριοι, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, θα υπάγονται στις δικές τους αποφάσεις ή στις αποφάσεις τρίτων, ως προς τα κύρια τουλάχιστο ζητήματα; Το κράτος τους θα έχει τα χαρακτηριστικά, εξουσίες, δικαιώματα που έχει σήμερα και αναγνωρίζει στα μέλη του ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ, όπως το δικαίωμα της αυτοάμυνας; Θα υπάρχει κυπριακός στρατός και αστυνομία με δικαίωμα προστασίας της ανεξαρτησίας και επιβολής της κυριαρχίας της Δημοκρατίας; Θα έχουν τρίτες χώρες δικαίωμα επέμβασης στο νησί; Θα ισχύει, για τα κεντρικά τουλάχιστο θέματα, η αρχή «ένας άνθρωπος, μία ψήφος»; Θα μιλάμε δηλαδή για κράτος ή κατάλυση κράτους;



Ούτε είναι παρηγοριά η «αδιαλλαξία» Ερντογάν-‘Ερογλου για την οποία οφείλουμε να τους είμαστε ευγνώμονες, αφού αποτρέπει την κατάργηση της Δημοκρατίας (σε αυτό το χάλι βρισκόμαστε, σε Κύπρο και Ελλάδα!). Η «αδιαλλαξία» τη μια υπάρχει και την άλλη εξαφανίζεται, όπως το 2004.



Θεωρούμε απίθανο στις σημερινές συνθήκες, προγράμματος διαρκούς οικονομικής καταστροφής-υποδούλωσης Κύπρου και Ελλάδας (μνημόνια-δανειακές) και ιστορικά πρωτοφανούς διπλωματικής απομόνωσης Λευκωσίας-Αθήνας, να μην ασκηθούν νέες πιέσεις, να μη γίνουν νέες συνωμοσίες για να περάσει σχέδιο Ανάν από τις διεθνείς δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν τόσο έντονα προ δεκαετίας για να ξαναπάρουν την αποικία τους. Κι αν τυχόν απορριφθεί πάλι από τους Ελληνοκύπριους, θα γίνει προσπάθεια να βρεθεί άλλη λύση που να τους αφήσει χωρίς κανονικό κράτος και δυνατότητα ανάπτυξης πλήρων σχέσεων με Ελλάδα, Ρωσία κλπ. Το κυπριακό μόνο δευτερογενώς είναι ελληνοτουρκικό ζήτημα. Πρωτογενώς είναι και παραμένει αποικιακό, αντανακλά αφενός την προσπάθεια της «Αυτοκρατορίας» να ελέγξει το νησί, αφετέρου την ύπαρξη μη ανθιστάμενης άρχουσας τάξης σε Κύπρο-Ελλάδα.



Οι «εποικοδομητικές ασάφειες» βολεύουν τον δυνατό, αποικιοκράτες και Τουρκία. Φόρμουλες όπως οι διζωνικές-δικοινοτικές είναι όλες εισαγωγής, από Λονδίνο και Ουάσιγκτων, δεν τις σκέφτηκαν τα μυαλά των ραγιάδων. Το όπλο του αδύνατου είναι η σαφήνεια των ρυθμίσεων, η προστασία του νόμου και του δικαίου. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι οι Κύπριοι δεν θέλουν ή δεν θεωρούν δυνατό να αποκηρύξουν τη διζωνική-δικοινοτική, είναι αδιανόητο να μην θεωρείται αυτονόητος ο σεβασμός, στο πλαίσιο οποιασδήποτε λύσης, των αρχών του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Είναι αδιανόητο να μην ξεκινάμε από την αδιαπραγμάτευτη θέση ότι, στην Κύπρο, η λύση πρέπει να προβλέπει, σε κάθε περίπτωση, ότι οι Ελληνοκύπριοι θα ζουν υπό την προστασία κράτους που θα σέβεται τον κανόνα της πλειοψηφίας και το δικαίωμα της αυτοάμυνας, χωρίς εγγυήσεις και χωρίς δικαίωμα επέμβασης τρίτων κρατών. Αλλοιώς οδηγούμε σε καταστροφή την Κύπρο και ανήκεστο βλάβη την Ελλάδα



Konstantakopoulos.blogspot.com



Ελευθεροτυπία, 30.9.2014