Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ


                   Κίνηση Αντίστασης και Ανατροπής

                            «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

                                      ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

          ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΤΙ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΜΕ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΣΧΩΡΟΥΜΕ

                               ΣΤΟΝ ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ-Ε.Κ.Μ. 

                            

Σε μια τραγική στιγμή της διαδρομής μας στην Ιστορία, έχοντας πλήρη συνείδηση του ακήρυκτου, αλλά πολύ πραγματικού και ανελέητου Πολέμου που αντιμετωπίζουμε, ως λαός, ως κράτος, ως έθνος από τη «Διεθνή του Χρήματος», την αναδυόμενη «Ολοκληρωτική Αυτοκρατορία της Παγκοσμιοποίησης», έχοντας επίσης πλήρη συνείδηση ότι αυτός ο πόλεμος δεν είναι παρά τμήμα μιας πολύ ευρύτερης, πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας επίθεσης δυνάμεων του Χρηματιστικού Κεφαλαίου και πάσης φύσεως ολιγαρχιών του Πλούτου και της Εξουσίας, που θέλουν να κατεδαφίσουν τα κύρια δημοκρατικά, κοινωνικά, εθνικά δικαιώματα που κατέκτησε η ανθρωπότητα με τη νίκη της επί του Φασισμού, το 1945, των ίδιων δυνάμεων που απειλούν με στρατιωτικό ολοκαύτωμα τη Μέση Ανατολή, συναντιόμαστε, ως ελεύθεροι και ανεξάρτητοι πολίτες, για να δημιουργήσουμε την κίνηση αντίστασης και ανατροπής «Ελεύθερη Πολιτεία».

Από πού ερχόμαστε και που πάμε – η Ελλάδα ως «καταστρεφόμενη αποικία χρέους»

Ξεκινήσαμε από διαφορετικές αφετηρίες, διασχίσαμε διαφορετικές διαδρομές, για να συναντηθούμε στους κοινούς αγώνες για την υπεράσπιση των πιο στοιχειωδών κοινωνικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, της ίδιας της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, τα τελευταία τρία τραγικά χρόνια, συμβάλλοντας, όπου και όπως μπορέσαμε/μπορούμε, ως άτομα, ή μέσω των συλλογικοτήτων που συμμετείχαμε/συμμετέχουμε, στην οργάνωση της πρακτικής και θεωρητικής αντίστασης στην πορεία κοινωνικής καταστροφής και εθνικής υποδούλωσης, που δρομολόγησε η κυβέρνηση Παπανδρέου, με την Προδοσία του Μαίου 2010, και συνέχισαν οι κυβερνήσεις Παπαδήμου και  Σαμαρά.

Συναντηθήκαμε στις διαδηλώσεις και τις απεργίες εναντίον των μνημονιακών μέτρων και πολιτικών. Δώσαμε τη μάχη των ιδεών, για να καταλάβουμε και να αποκαλύψουμε το πραγματικό περιεχόμενο και τις επιδιώξεις των «προγραμμάτων σωτηρίας» της Ελλάδας, των Δανειακών και των Μνημονίων. Είμαστε από τους πρώτους που τονίσαμε ότι αυτά δεν είναι μόνο αντιδραστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, αλλά τρόποι καταστροφής και υποδούλωσης του κράτους, ακόμα και τρόποι επιδίωξης, από την πίσω πόρτα, σε μεσο-μακροχρόνιο επίπεδο, μιας πορείας ολιγαρχικής εκτροπής σε Ευρώπη και παγκοσμίως, χρησιμοποιώντας ως Δούρειο ίππο αρχικά την χώρα μας και, στην συνέχεια, ολόκληρη την ευρωπαϊκή περιφέρεια.                                                      

Πρωταγωνιστήσαμε στην ανάδειξη της σημασίας του αγγλικού δικαίου και της δεύτερης Δανειακής, τους πραγματικούς λόγους για τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Παλέψαμε για τη δημιουργία ενιαίου μετώπου όλων των αντιμνημονιακών δυνάμεων, «από τον Καμμένο μέχρι την ΑΝΤΑΡΣΥΑ», στη βάση της αρχής «χτυπάμε μαζί, βαδίζουμε χωριστά». Αγωνιστήκαμε για την αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών, στη γραμμή της «έκκλησης για τη σωτηρία των λαών της Ευρώπης» του Οκτωβρίου 2011. Εργαστήκαμε για την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου 2012, ακριβώς θέλοντας να προσφέρουμε στον ελληνικό λαό έναν τρόπο, το πολιτικό υποκείμενο δηλαδή διακοπής της μνημονιακής καταστροφής. Και υπερασπιστήκαμε ανυποχώρητα τη δημοκρατία, περιλαμβανομένης της δημοκρατίας στο εσωτερικό των συλλογικοτήτων που συμμετείχαμε.

Μνημόνιο και Δανειακές

Για μας, Μνημόνιο και Δανειακές δεν είναι ένα απλό πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, δεν είναι απλά μια «εσφαλμένη», κοινωνικά «ανάλγητη» ή  «αντιδραστική» οικονομική και κοινωνική πολιτική. Είναι όλα αυτά, αλλά είναι ταυτόχρονα κάτι πολύ σπουδαιότερο. Το Μνημόνιο δεν φτιάχτηκε για να «πετύχει», στις δικές του έστω επιδιώξεις, φτιάχτηκε για να «αποτύχει|, προκαλώντας αυτά ακριβώς που η «αποτυχία» του προκαλεί. Συνεπές προς τον εαυτό του και πλήρες πρόγραμμα, περιέχει το ίδιο στις ίδιες τις διατάξεις του, τους μηχανισμούς που προκαλούν και εν συνεχεία χρησιμοποιούν τις «αποτυχίες», για να επιτύχουν τους πραγματικούς, αλλά ανομολόγητους σκοπούς του. Γι’ αυτό η ύφεση δεν διακόπτεται έχοντας σπάσει όλα τα ρεκόρ, ποτέ τα «τελευταία» δεν είναι τελευταία μέτρα, γι’ αυτό το χρέος, ένδειξη της οικονομικής αδυναμίας μιας χώρας, εκτοξεύεται διαρκώς προς τα ουράνια, γι’ αυτό δεν παράγεται, ούτε ποτέ θα παραχθεί «πρωτογενές πλεόνασμα», γι’ αυτό περιορίζεται όλο και περισσότερο κάθε μηχανισμός λαϊκής κυριαρχίας. Το Μνημόνιο και οι Δανειακές δεν είναι λάθος, γιατί αν ήταν λάθος θα το διόρθωναν, είναι έγκλημα, μηχανισμός προγραμματισμένης υποδούλωσης και αυτοκαταστροφής ενός έθνους-κράτους, «πιλοτικό πρόγραμμα» πανευρωπαϊκής και παγκόσμιας σημασίας.

        Με το σύστημα «Μνημόνιο-Δανειακές» επιχειρείται να

-          επιβεβαιωθεί, όσο είναι δυνατό, η θεμελιώδης, παγκόσμιας σημασίας αρχή «να πληρωθεί στο ακέραιο το Χρέος», οι αξιώσεις δηλαδή των κατόχων του χρήματος από τις κοινωνίες και τους ανθρώπους, πάση θυσία και χωρίς όρους, ακόμα κι αν οι ίδιες οι μεγατράπεζες και οι οίκοι αξιολόγησης συνέβαλαν πολλαπλά στη δημιουργία του «βουνού χρέους», μεταξύ άλλων και οικειοποιούμενες, δια της βιομηχανίας των παραγώγων και άλλων μεθόδων, τη θεμελιώδη κρατική λειτουργία της έκδοσης νομίσματος. Δηλαδή να θεσμοποιηθεί η ανατροπή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, του θεμελίου πολιτειακής οργάνωσης της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, προς όφελος της αρχής της κυριαρχίας του χρήματος. Που είναι βέβαια αλήθεια ότι ποτέ δεν ένοιωσε άνετα μέσα στα ρούχα της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Τα ανέχτηκε μόλις και για όσο διάστημα δεν μπορούσε να φορέσει το δικό του: την ολιγαρχική, πλουτοκρατική οργάνωση της κοινωνίας, μέσω των ασύδοτων αγορών και των ανεξέλεγκτων υπερεθνικών δομών

 -     να προκληθεί βίαιη και ταχεία φτωχοποίηση, πρωτοφανής για ειρηνική περίοδο στην Ευρώπη, ενός ολόκληρου λαού, όπως και η κατεδάφιση του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους που διέθετε η Ελλάδα, η επιστροφή μας στην κοινωνική κατάσταση του 19ου αιώνα (υπό χειρότερες μάλιστα συνθήκες, γιατί δεν διαθέτουμε τους μηχανισμούς αναπαραγωγής που διέθετε η αγροτική κοινωνία και η πολυπληθής οικογένεια του παρελθόντος) 

-          να επιτευχθεί διαρκής μεταφορά πλεονάσματος αλλά και περιουσίας, δημόσιας και ιδιωτικής (δια της ληστρικής φορολογίας) προς τους Πιστωτές

-           

-          να στερηθεί περιεχομένου η λαϊκή κυριαρχία και οι βασικότερες κρατικές λειτουργίες, χρησιμοποιώντας χρέος, επιβαλλόμενες οικονομικές πολιτικές και μεταφορά περιουσίας, για να μετατρέψουν θεσμικά την Ελλάδα σε «αποικία χρέους» - και μάλιστα όχι σταθερή, αλλά καταστρεφόμενη και μη βιώσιμη. Ουδέποτε οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις, η Βρετανική, η Αμερικανική και τώρα η Χρηματιστική Αυτοκρατορία δεν αποδέχθηκαν την ελληνική ανεξαρτησία – αλλά είναι η πρώτη φορά που δημιουργείται ένα είδος «μη βιώσιμου προτεκτοράτου», σε διαδικασία διαρκούς «σπείρας θανάτου», για να χρησιμοποιηθεί, εκτός των άλλων, ως εργαλείο ευρωπαϊκής αποδόμησης

Δανειακές και Μνημόνια υπονομεύουν την ικανότητα αναπαραγωγής του κοινωνικού σχηματισμού, καθιστούν το ελληνικό «κράτος-έθνος» μη βιώσιμο, απειλούν άμεσα τις οικονομικές προϋποθέσεις της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και τη διεθνή θέση της Ελλάδας, περιλαμβανομένης της συμμετοχής της στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση.

Μακροχρόνια, αν αυτές οι διαδικασίες δεν ελεγχθούν, εμπεριέχουν ακόμα και κινδύνους για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας και για μια «Ελλάδα χωρίςΕλληνες», εντείνοντας τη μετανάστευση των δυναμικότερων, νεώτερων και πιο μορφωμένων στρωμάτων προς το εξωτερικό, την ίδια ώρα που συγκεντρώνεται στην Ελλάδα το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστευτικών ροών από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη. Η αλλοίωση της δημογραφικής, εθνικής σύστασης του ελληνικού πληθυσμού, από ένα κρίσιμο σημείο και πέρα, έχει μείζονες πολιτικές, όχι μόνο εθνικές επιπτώσεις. Οι μάζες εξαθλιωμένων μεταναστών, με πολιτιστικές ορίζουσες και καταβολές πολύ μακρινές, δεν μπορούν εύκολα να ενσωματωθούν στο πλαίσιο ενός κράτους και κοινωνικού και πολεοδομικού ιστού που, ακόμα και πριν μπει στη σημερινή διαδικασία αποσύνθεσης και κατάρρευσης, δεν διέθετε κανενός είδους πολιτική υποδοχής και ενσωμάτωσης. Εθνικές και θρησκευτικές διαφορές προστίθενται σε ένα περιβάλλον έντονων κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων και γενικής αποσύνθεσης, καθιστώντας πιθανότερη την έκρηξη φυλετικών «συρράξεων» και ευκολότερη την πρόκλησή τους, συνεισφέροντας στην αποδιάλυση της κοινωνικής συνοχής. Κυρίως όμως αποσυνθέτουν τη βάση της Δημοκρατίας που δεν είναι, και δεν μπορεί να είναι άλλη, από τον συγκροτημένο, συνειδητό Δήμο, όπως την όρισε ο Περικλής στον Επιτάφιο. Ο ελληνικός λαός κινδυνεύει να πάθει στο τέλος, από τα παγκόσμιο Χρήμα, αυτό που οι Εβραίοι έπαθαν από τον αυτοκράτορα Τίτο το 70, να διασκορπισθεί δηλαδή, με οικονομικά μέσα και όχι τη βία των όπλων, στα πέρατα της οικουμένης, αφήνοντας τη «φίρμα Ελλάδα» και τα σύμβολά της, «άδειο πουκάμισο»,  στους πολυεθνικούς διαχειριστές μιας χώρας που θα έχει ολοκληρώσει τη μεταβολή της σε χώρο.

Πατριωτισμός, Διεθνισμός, Δημοκρατία

Για τους λόγους αυτούς, η αντίσταση και η ανατροπή του Μνημονίου, είναι το μεγαλύτερο ηθικό, κοινωνικό και πατριωτικό μας καθήκον, όρος για την αξιοπρεπή και ασφαλή επιβίωση του ελληνικού λαού, αλλά και η σημαντικότερη συμβολή που μπορεί να έχει ο λαός μας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι, στην τόσο παρεξηγημένη και τόσο διαστρεβλωμένη αξία του διεθνισμού. Εμείς είμαστε διεθνιστές υπερασπιζόμενοι την πατρίδα και το έθνος μας. ‘Οχι μόνο γιατί ανήκουμε σε αυτό, ούτε γιατί πιστεύουμε ότι είναι ανώτερο από τα άλλα, έστω κι αν η Ιστορία μας έκανε την τιμή να είναι ‘Ελληνες αυτοί που συνέβαλαν σε μερικά από τα μεγαλύτερα, πιο θεμελιώδη επιτεύγματα του οικουμενικού πολιτισμού. Αλλά και γιατί το έθνος-κράτος είναι, σήμερα, η μόνη νησίδα οποιασδήποτε δημοκρατικής δυνατότητας και κοινωνικής προστασίας. Είμαστε και πατριώτες και διεθνιστές, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε το ένα χωρίς το άλλο. Είμαστε πατριώτες και δημοκράτες γιατί δεν μπορούμε να είμαστε το ένα χωρίς να είμαστε και το άλλο.

Είμαστε δι-εθνιστές γιατί επιδιώκουμε να ενώσουμε τα έθνη, τους λαούς, τις κοινωνίες εναντίον του ολοκληρωτισμού της Αυτοκρατορίας, είτε εκφράζεται με οικονομικές, είτε με στρατιωτικές μεθόδους. Και αγωνιζόμαστε, πριν από όλα, να ενώσουμε τους λαούς της δικής μας ηπείρου, της Ευρώπης. Κάνοντάς το, συμβάλλουμε στη δημιουργία των διεθνών συνθηκών που θα επιτρέψουν τη σωτηρία και την αναγέννηση της δικής μας πατρίδας.

Μόνο όντας πατριώτες, μπορούμε να είμαστε και δημοκράτες, γιατί αν δεν μπορέσουμε να υπερασπιστούμε το κράτος, την κοινωνία μας, την πατρίδα μας από την επίθεση που δέχονται, θα χάσουμε και κάθε δυνατότητα να γίνουμε πολίτες, θα μετατραπούμε σε νέους δούλους της παγκόσμιας αυτοκρατορικής εξουσίας. Αλλά και μόνο ως δημοκράτες μπορούμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα και το έθνος μας, γιατί ακριβώς το κράτος είναι ο δήμος, όπως μας δίδαξε η αρχαία Αθήνα, αλλά και οι αγωνιστές της εθνικής αντίστασης του 1941-45, όταν υπογράμμιζαν, στο πρόγραμμα του ΕΑΜ, με την πέννα του Γληνού. ότι «εθνικό είναι το λαϊκό, λαϊκό είναι το εθνικό».

Μόνο ο λαός μπορεί να υπερασπίσει το κράτος και για να υπερασπίσει αυτό το κράτος πρέπει να το νοιώθει δικό του. Είναι μια παγκόσμια αλήθεια αυτό, αλλά και το θεμελιώδες δίδαγμα της νεώτερης ελληνικής ιστορίας, των επαναστάσεών μας και, ιδίως, της ιστορίας της δήθεν ελληνικής «εθνικοφροσύνης», που κατέληξε στην προδοσία και τραγωδία της Κύπρου. Για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, η ιδιαίτερη παράδοση της τεράστιας κληρονομιάς των Αρχαίων, μια παράδοση που έχει στο κέντρο της τις έννοιες του Ανθρώπου, του Πολίτη, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας, πρέπει να είναι το κέντρο της ταυτότητάς μας, χωρίς αυτήν, αν δεν την υπερασπίσουμε ως κόρη οφθαλμού, αν την εγκαταλείψουμε, θα χαθούμε αναπόφευκτα ως λαός.

Αυτοί που μας επιτέθηκαν ξέρουν πολύ καλά τι έκαναν διαλέγοντας την Ελλάδα για να αρχίσουν την επίθεση κατά της Ευρώπης και του Ανθρωπισμού. Εμείς πρέπει, εδώ και τώρα, επί ποινή ατομικού, κοινωνικού και εθνικού αφανισμού, αν δεν το καταφέρουμε, να υπερασπίσουμε την ανεξαρτησία και τη λαϊκή μας κυριαρχία, αντιμέτωποι αυτή τη φορά όχι με τη στρατιωτική, αλλά με την πολιτικο-οικονομική βία, να ξανακάνουμε δηλαδή, με άλλες μεθόδους και σε άλλο περιβάλλον, αυτό που κάναμε το 1821, με την αστραπή της Ελληνικής Επανάστασης, που φώτισε την ευρωπαϊκή νύχτα της Ιεράς Συμμαχίας, όπως φώτισε την ευρωπαϊκή νύχτα του Τρίτου Ράιχ η ελληνική αντίσταση στους Ναζί το 1941-45 και η νίκη του ελληνικού λαού, η πρώτη κατά του Φασισμού στην Ευρώπη, το 1940.

Βέβαια, δεν είναι δυνατή μια μηχανική μεταφορά του παρελθόντος στις σημερινές συνθήκες και τις σημερινές απειλές, απείρως πιο δύσκολες και επικίνδυνες, αν και λιγότερο άμεσα δραματικές στη μορφή τους, τουλάχιστο μέχρι τώρα. Η Ελλάδα δεν έγινε αντικείμενο μιας στρατιωτικής εισβολής, αλλά ενός «επικοινωνιακού», «πολιτικού» και οικονομικού «πολέμου χρέους», η υποτέλεια και η διαφθορά των αρχουσών της τάξεων και του πολιτικού και κρατικού της προσωπικού την έβαλε στην πρώτη γραμμή του πυρός. Δεν έχουμε προηγούμενες εμπειρίες και παραδείγματα να ακολουθήσουμε, δεν έχουμε έτοιμες συνταγές. ‘Όπως σε κάθε αγώνα, η παλληκαριά και η τιμιότητα είναι προϋπόθεση εκ των ουκ άνευ, αλλά για να νικήσει ο Δαυίδ τον Γολιάθ χρειάζεται και καλύτερο μυαλό. Δυστυχώς, η σημερινή καταστροφή προετοιμάστηκε από δεκαετίες πνευματικής, ηθικής και πολιτικής  παρακμής, που διαπότισε την ελληνική κοινωνία, όχι μόνο τα ανώτερα στρώματά της, και χωρίς την αντιστροφή της οποίας οποιαδήποτε σωτηρία είναι αδύνατη.

Η ευρωπαϊκή και παγκόσμια σημασία του ελληνικού αγώνα

Ανθιστάμενοι και ανατρέποντας την καταστροφική πορεία στην οποία έχουμε μπει, δεν διαφυλάσσουμε μόνο την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας, δεν βάζουμε μόνο τις βάσεις της αναγέννησης της πατρίδας μας, δίνουμε ταυτόχρονα και την πρώτη μάχη στον αγώνα εναντίον του νέου, παγκόσμιου ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Γιατί το Μνημόνιο σηματοδοτεί το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον καπιταλισμό της καταστροφής, από την «αμερικανική», όλο και περισσότερο, στην «αυτοκρατορία του χρήματος», σε έναν νέο, καθαρά χρηματιστικό καπιταλισμό, σε μια φεουδαρχία του χρήματος, στη θεσμοποίηση της οικονομικής, της πολιτικής και, αργά ή γρήγορα, της αστυνομικής και στρατιωτικής βίας, όπου χρειάζεται, ως κυρίαρχης μορφής «διακυβέρνησης», στην κατεδάφιση του πολιτικού και ιδεολογικού εποικοδομήματος που χαρακτήρισε τη μεταπολεμική Ευρώπη και τον κόσμο

            Μπορεί, προς το παρόν τουλάχιστο, ο νέος αυτός ολοκληρωτισμός να χρησιμοποιεί, στην Ευρώπη, μέσα «ειρηνικά» και «οικονομικά», αλλά είναι εξίσου θανατερός κι ακόμα πιο επικίνδυνος από την στρατιωτική βία που χρησιμοποίησε ο πρόγονός του, ο Ναζισμός του Αδόλφου Χίτλερ. Εκείνος, προσπάθησε να υποτάξει τους λαούς με την ωμή βία, ετούτος χρησιμοποιεί τα μέσα της παραπλάνησης και της χειραγώγησης, εκμεταλλεύεται τα πιο εκπληκτικά επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας του 20ού αιώνα, κρύβει την πραγματική «ατζέντα» του, το πρόγραμμα της καταστροφής και την ιδεολογία του Θανάτου, που τον χαρακτηρίζουν, μέσα στην πολυπλοκότητα των σύγχρονων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών μηχανισμών, απροσπέλαστων όχι μόνο στον μέσο άνθρωπο, αλλά και στους περισσότερους «ειδικούς».  

                 Η σημερινή επίθεση είναι το τέταρτο και πιο επικίνδυνο κύμα μιας παγκόσμιας προσπάθειας αποδόμησης των πιο σημαντικών κοινωνικών, δημοκρατικών και πολιτιστικών κατακτήσεων του 19ου και του 20ού αιώνα, αν όχι των θεμελιωδών προταγμάτων της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, της προσπάθειας δηλαδή να γίνει ο ‘Ανθρωπος το υποκείμενο της Ιστορίας του.

Η πορεία της αποδόμησης ξεκίνησε πριν από τρεις ή τέσσερις δεκαετίες, με τη βίαιη εισαγωγή των νεοφιλελεύθερων δογμάτων από τη Θάτσερ και τον Ρήγκαν. Ακολούθησε, πριν από είκοσι χρόνια, υπό την πίεση των ίδιων δυνάμεων, η κατάρρευση της ΣοβιετικήςΕνωσης, που δεν ήταν ασφαλώς αυτό που ισχυριζόταν ότι είναι, αλλά που κατέρρευσε προς την κατεύθυνση ενός «μαφιόζικου καπιταλισμού», κατεδαφίζοντας στην πορεία τα ανεπαρκή ίσως, αλλά πολύ πραγματικά κοινωνικά και πολιτιστικά επιτεύγματα των λαών της και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις μιας παγκόσμιας «μονοπολικής» δικτατορίας. Ο αυταρχισμός, η «κουλτούρα της δύναμης», το «ισχυρό κράτος-Λεβιάθαν μιας ουσιαστικά αδύναμης κοινωνίας», που χαρακτήρισαν το σοβιετικό πείραμα, το σημαντικότερο ίσως κοινωνικό πείραμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, μπήκαν εύκολα στην υπηρεσία του ολιγαρχικού και μαφιόζικου μετασοβιετικού νεοκαπιταλισμού, που ελάχιστα διεύρυνε την πραγματική δυνατότητα των σοβιετικών πολιτών να επηρεάζουν την πορεία της χώρας τους. Μια σειρά πολέμων ξέσπασαν στον χώρο της πρώην ΕΣΣΔ και η ίδια η Ρωσία απειλήθηκε, σε κάποια στιγμή, με αποσύνθεση σε μια πλειάδα «επαρχιών-κρατιδίων». Δύσκολα μπορούσε κανείς να βρει ίχνος «σοσιαλισμού» στην ΕΣΣΔ του 1991 και η εξαφάνισή της οπωσδήποτε ήρε μια μεγάλη ιστορική «παρεξήγηση». ‘Όμως, ταυτόχρονα, η υποστολή της Κόκκινης Σημαίας από το Κρεμλίνο τον Δεκέμβρη εκείνης της χρονιάς βιώθηκε ως μια ιστορική ήττα της ιδέας του «σοσιαλισμού» - και ήταν, στο μέτρο που μιλάμε ακριβώς για ιδέες.

Πριν από δέκα χρόνια άρχισε μια γιγαντιαία επιχείρηση πλήρους επανααποικιοποίησης της Μέσης Ανατολής, με τους πολέμους δήθεν κατά της «τρομοκρατίας» και του «’Αξονα του Κακού», στο Αφγανιστάν, το Ιράκ και τον Λίβανο, που συνεχίζονται τώρα στη Λιβύη και στη Συρία, αύριο, ίσως, στον Λίβανο και στο Ιράν, επεκτεινόμενοι ταυτόχρονα προς νότον, προς την αφρικανική ήπειρο.

Με την επίθεση στην Ελλάδα, το 2009-10, η «Αυτοκρατορία» απειλεί τώρα την «καρδιά» του δυτικού κόσμου, αρχίζοντας από την «περιφέρεια» αυτής της «καρδιάς», απειλεί τις κοινωνίες που κατέκτησαν, μετά το 1945, και λόγω των αγώνων τους, αλλά εν μέρει και λόγω της διεθνούς θέσης τους, τα σημαντικότερα δημοκρατικά και κοινωνικά επιτεύγματα στον σημερινό κόσμο. Επιδιώκει είτε τη μετατροπή της ΕυρωπαϊκήςΕνωσης σε πλήρη «δικτατορία των αγορών», είτε τη διάλυσή της σε σειρά αντιμαχομένων κρατών, μπλεγμένων σε οικονομικούς και πολιτικούς πολέμους μεταξύ τους, χωρίς τα μέσα και τα μεγέθη να αντισταθούν   στον ολοκληρωτισμό των αγορών.  

         Ελλάδα και Ευρώπη

         Αν η ανάλυση αυτή είναι σωστή, τότε υπαγορεύει και την δέουσα πολιτική μας απέναντι στην Ευρώπη. Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους και ο τρόπος αντιμετώπισής της επιβεβαίωσαν τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα αλλά και το μη βιώσιμο της «Ευρώπης του Μάαστριχτ» και όσους επέκριναν αυτόν τον τρόπο «ευρωπαϊκής οικοδόμησης», αλλά και ανέδειξαν την αδυναμία αυτής της δομής. Οι λύσεις που σήμερα προτείνονται πρακτικώς, είναι είτε ο μετασχηματισμός της ΕΕ, και πριν από όλα της ευρωζώνης, σε μια ανοιχτή δικτατορία των αγορών, είτε η διάλυσή της σε συνθήκες χάους και επικυριαρχίας των Αγορών και των ΗΠΑ σε όλη την ήπειρο. Αμφότερες είναι, για μας, απαράδεκτες και καταστροφικές.

       Συμμεριζόμαστε την κριτική πολλών φίλων απέναντι στην υπάρχουσα δομή, αυτό όμως που κυρίως μας ενδιαφέρει είναι να πάμε σε καλύτερη, όχι σε χειρότερη κατάσταση, από το σημείο που βρισκόμαστε. Στην ΕΣΣΔ π.χ. δεν υπήρχε ίχνος σοσιαλισμού, εντούτοις παρέμενε αντιφατική δομή, γιατί αναφερόταν ιδεολογικά στον σοσιαλισμό. Η διάλυσή της προς όφελος ενός μαφιόζικου καπιταλισμού, υπήρξε στρατηγική ήττα της σοσιαλιστικής ιδέας και μείζων ιστορική οπισθοδρόμηση. Στους μηχανισμούς της ΕΕ δεν υπάρχει ίχνος δημοκρατίας, αλλά η ΕΕ παραμένει αντιφατική δομή, στο μέτρο που αναφέρεται ιδεολογικά στις αρχές του ανθρωπισμού, του διαφωτισμού και της δημοκρατίας. Η διάλυσή της προς όφελος μιας πολυδιάσπασης της Ευρώπης σε αντιμαχόμενα κρατίδια, κινδυνεύει υπό τις παρούσες συνθήκες να οδηγήσει σε πλήρη κατεδάφιση της αστικής δημοκρατίας και μειζόνων, παγκόσμιας σημασίας ευρωπαϊκών κατακτήσεων, κινδυνεύει να μας γυρίσει πίσω από το 1945, με κατεύθυνση τον μεσαίωνα. Κινδυνεύει να μετατραπεί, αν μείνει σε αυτή τη κατεύθυνση και δεν ανατραπεί, στη μεγαλύτερη παγκόσμια καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού μετά την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό, μετά τις Επαναστάσεις της Αγγλίας και της Γαλλίας.

          Το ευρώ και η αρχιτεκτονική του είναι βασικοί συντελεστές της κρίσης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα αλλά όχι οι μόνοι. Η κρίση χρέους δεν έπληξε μόνο την ευρωζώνη, αντανακλά τη νέα φάση του χρηματιστικού καπιταλισμού, της πλήρους απελευθέρωσης των ροών κεφαλαίου και εμπορευμάτων, την διαρκή τάση αποφορολόγησης του κεφαλαίου και την κατάργηση κάθε προστατευτισμού. Από την άλλη, στην ελληνική κρίση συνέβαλαν αποφασιστικά οι σοβαρότατες αδυναμίες της ελληνικής δομής, ιδιαίτερες γεωπολιτικές πιέσεις και η δομή ενός «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού», που έχει δηλητηριάσει όλη την κοινωνία με τις «αναθυμιάσεις» του, την κουλτούρα και τις νοοτροπίες μας. Μια κρίση τέτοιου μεγέθους και μια επίθεση τέτοιας κλίμακας δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ικανοποιητικά μόνο ή κυρίως με το εργαλείο της νομισματικής υποτίμησης.  Μπορεί να αντιμετωπισθεί μόνο με τη συγκρότηση μιας συμμαχίας ευρωπαϊκών λαών και κρατών εναντίον της ανεξέλεγκτης δράσης των Αγορών και του Χρήματος.

           Πολύ περισσότερο, όταν το υποκείμενο που θα συγκρουστεί είναι μια πολύ εξασθενημένη χώρα, σε βαθιά παρακμή επί δεκαετίες, ένα κράτος που δεν μπορεί καλά-καλά να τρυπήσει μια λακκούβα σε ένα δρόμο, όχι να οργανώσει την αποτελεσματική επιστροφή του στο εθνικό νόμισμα σε συνθήκες εθνικής καταστροφής, και μάλιστα αφού έχει μεταβάλλει τα σύνολο του χρέους του σε ευρώ, δια του PSI και των δανειακών.

            Ορισμένοι θεωρούν ουτοπική την επιδίωξη συγκρότησης ευρωπαϊκής συμμαχίας κατά των Αγορών και τον αγώνα των λαών για μια διαφορετική Ευρώπη. Υποτιμούν όμως την αναπόφευκτη αφύπνιση των ευρωπαϊκών λαών, δεδομένης της ορατής κατεδάφισης των μειζόνων κοινωνικών και πολιτικών τους κατακτήσεων. Αν δεχθούμε την εκτίμησή τους, αν δηλαδή θεωρήσουμε ότι ολόκληρη η Ευρώπη θα δεχτεί αδιαμαρτύρητα την καταστροφή της από τις Αγορές, τότε τι πιθανότητες έχουμε εμείς, μόνοι μας, να αντισταθούμε επιτυχώς σε μια τέτοια επίθεση;

            Το ελληνικό δράμα, οφειλόμενο στην υψηλή στρατηγική ευφυία αυτών που σχεδίασαν την επίθεση, έγκειται βεβαίως στο ότι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε από τώρα σε ρήξη, σε σύγκρουση, γιατί καταστρεφόμαστε ως χώρα πριν από τους άλλους. Η Ελλάδα βγήκε στην πρώτη γραμμή, στοχοποιήθηκε, εξαιτίας της προδοσίας, της διαφθοράς και της ανικανότητας των ελληνικών ελίτ, του μεγαλύτερου εγκλήματος που έκανε η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό  κατά του ίδιου του έθνους του, στη νεώτερη ελληνική ιστορία. Προτού όμως οδηγηθούμε σε μια αναγκαστική έξοδο από το ευρώ, που δεν μπορούμε, υπό τις παρούσες συνθήκες, να αποκλείσουμε, πρέπει να εξαντλήσουμε όλα τα μέσα και τις πολιτικές και θεσμικές δυνατότητες και όπλα, και δεν είναι λίγα, που μας παρέχει η συμμετοχή στην ευρωζώνη και την ΕΕ. Να πουλήσουμε ακριβά το τομάρι μας, αλλά και να δημιουργήσουμε εκείνες τις πολιτικές και διεθνείς συμμαχίες που θα διευκολύνουν την επιβίωσή μας, ως ανεξάρτητου κράτους, εκτός ευρώ.

            Πρέπει άμεσα να οργανώσουμε μια τεράστια, διεθνή επικοινωνιακή και πολιτική αντεπίθεση στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, να χρεώσουμε στις  ανώτερες τάξεις της Γερμανίας και της Ευρώπης, αλλά και στο παγκόσμιο Χρήμα, την ευθύνη, που όντως τους ανήκει, για το ελληνικό κοινωνικό ολοκαύτωμα και τον κίνδυνο πανευρωπαϊκής καταστροφής. Πρέπει να πρωταγωνιστήσουμε στην επεξεργασία προτάσεων που να συγκεντρώνουν δυνάμεις γύρω από μια προοδευτική λύση της ευρωπαϊκής κρίσης. Πρέπει, ταυτόχρονα, να προετοιμάσουμε σε όλα τα επίπεδα, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, διπλωματικό, τεχνοκρατικό τον λαό και τη χώρα για τις ανάγκες του Πολέμου που θα χρειαστεί να δώσει για τη σωτηρία του, ακόμα κι αν χρειαστεί να περάσουμε σε «οκονομία εκτάκτου ανάγκης».

              Για να τα κάνουμε αυτά, δεν μπορούμε να τα κάνουμε ούτε διασπείροντας αυταπάτες για την ευκολία των προβλημάτων, ούτε βεβαίως υψώνοντας τη «σημαία της δραχμής», αλλά μόνο υπερασπιζόμενοι τις αξίες, τις ιδέες, τα προτάγματα, τα σύμβολα της Ευρώπης, μιας Ευρώπης που ανήκει πολύ περισσότερο σε μας, στη δική μας παράδοση, απότι στη γκρίζα Καγκελλάριο της Γερμανίας και αυτούς που εκπροσωπεί. Η δική μας Ευρώπη, είναι η Ευρώπη του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Περικλή και του Πρωταγόρα, του Γκαίτε και του Μπετόβεν, του Ρουσώ και του Βολταίρου, του Διαφωτισμού και του Σοσιαλισμού, της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της Εθνικής μας Αντίστασης. Ακόμα κι αν οδηγηθούμε, θέλοντας και μη, σε ανοιχτό «πόλεμο» και σε ρήξη, με τις κυρίαρχες δυνάμεις, του Χρήματος και της «Ευρω-Γερμανίας», οφείλουμε να το κάνουμε υψώνοντας αυτές τις σημαίες, γιατί μόνο με αυτές δημιουργούμε τις συνθήκες ευρωπαϊκών και διεθνών πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών, μόνο με αυτές καθιστούμε κατανοητό, παγκοσμίως και ευρωπαϊκά, το νόημα του αγώνα του ελληνικού λαού.

             Από την αναγκαία «Επανάσταση» στην αναγκαία «Αυτοδιαχείριση» - ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»

              Για να είσαι ριζοσπάστης στη σημερινή Ελλάδα, δεν αρκεί να επαναλαμβάνεις την ανάλυση και το πρόγραμμα του Μαρξ για τον βιομηχανικό καπιταλισμό της Αγγλίας του 19ου αιώνα, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ή μην αποκαλύπτοντας το πάρτι των επιμέρους μικρών και μεγάλων προνομίων που συγκροτούν την οικονομική βάση, αλλά και το πολιτικό και πολιτιστικό «εποικοδόμημα» του ελληνικού «κλεπτοκρατικού καπιταλισμού». Προφανώς, όσο κι αν ψάξει κανείς το «Κεφάλαιο», δεν πρόκειται να βρει τη λέξη ρουσφέτι.

            Η παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας, αλλά και η αντίστασή της στην εξωτερική επίθεση, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς μια και «ηθική» και «πολιτιστική επανάσταση» στο εσωτερικό της χώρας. Η πάλη εναντίον της κλεπτοκρατίας και της διαφθοράς, για την επανίδρυση του κράτους μας και τον βαθύ εκδημοκρατισμό του, για να πάψουμε νάμαστε ραγιάδες και να γίνουμε πολίτες, γιατί αλλάζουμε αλλάζοντας τον κόσμο (Μαρξ, τρίτη θέση για τον Φόυερμπαχ), η ανελέητη πάλη εναντίον όλων των μορφών παραγοντισμού, και στο εσωτερικό της αριστεράς και των πάσης φύσεως «αντιμνημονιακών», η πρακτική έμφαση σε κάθε μορφής κοινωνικές συλλογικότητες, ως κατεξοχήν εργαλείο αντιμετώπισης της κρίσης, η προσπάθεια να ενθαρρύνουμε τους νέους και τους ανέργους να εκπροσωπηθούν και να παίξουν τον δικό τους, αυτόνομο ρόλο σε όλα τα επίπεδα, από τη βάση μέχρι την κορυφή, είναι αναπόσπαστο στοιχείο, αναγκαία συνθήκη για τη σωτηρία. ‘Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

            Ο «ευρωπαϊκός σοσιαλισμός του 21ου αιώνα», στην ανάγκη του οποίου αναφέρθηκε ο Πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να πάρει υπόψιν του τα μεγάλα διδάγματα των επικών αγώνων αλλά και των τραγωδιών του Εικοστού Αιώνα, να συνδυάσει την έμφαση στη συλλογικότητα με την έμφαση στην ανθρώπινη προσωπικότητα, γιατί δεν υπάρχουν ελεύθερες κοινωνίες χωρίς αυτεξούσια άτομα, ούτε αυτεξούσια άτομα σε ανελεύθερες κοινωνίες, οφείλει επίσης να αναγνωρίσει την ανάγκη μακράς μεταβατικής περιόδου ανταγωνιστικής συνύπαρξης οικονομικού σχεδιασμού (πλάνου) και αγοράς. Για μας, ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα δεν μπορεί να οριστεί παρά ως ένα σύστημα γενικευμένης κοινωνικής αυτοδιαχείρισης, αυτοδιεύθυνσης σε όλα τα επίπεδα, επιστρέφοντας στο αρχικό, θεμελιώδες, ηθικό αίτημα μιας Αριστεράς που κατεστράφη, όταν και όπου το λησμόνησε. Αυτορρύθμιση της κοινωνίας ή ολοκληρωτισμός και καταστροφή, είναι το ιστορικό δίλημμα της ανθρωπότητας στην εποχή μας.

             Γιατί προσχωρούμε στον ΣΥΡΙΖΑ

             Σήμερα, μέσα από τη διαδικασία ζυμώσεων και δράσεων των τελευταίων δυόμισυ χρόνων, ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο (ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ) έχει αναδειχθεί στο κύριο πολιτικό εργαλείο του ελληνικού λαού, στην προσπάθεια διακοπής της καταστροφικής μνημονιακής πορείας και αναγέννησης της πατρίδας μας. Στους κόλπους του συγκεντρώνει το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων που ρητά και συνειδητά θέτουν αυτό τον σκοπό. Με το εγχείρημα μετατροπής του σε ενιαίο, δημοκρατικό και πολυτασικό κόμμα, προσπαθεί να μετασχηματισθεί στο αναγκαίο σε αυτή  τη συγκυρία δημοκρατικό, προοδευτικό πολιτικό υποκείμενο διεκδικώντας με τον αγώνα του την κατά Γκράμσι εθνική ηγεμονία. Είναι πολύ πιθανό να ηγηθεί, εκ των πραγμάτων, στη γοργά επερχόμενη μάχη για τη σωτηρία της πατρίδας μας, μάχη ιστορικής, καθοριστικής σημασίας για την Ελλάδα και για όλη την Ευρώπη. Πιστεύουμε ότι συμμετέχοντας σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και την προσπάθεια που κάνει, παίρνοντας μέρος στις ζυμώσεις και τους προβληματισμούς που τον διατρέχουν και στις δράσεις που αναλαμβάνει, συμβάλουμε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο στην προώθηση των επιδιώξεών μας, στο τιτάνιο καθήκον που τίθεται ενώπιον της ελληνικής αριστεράς, του ελληνικού λαού και όλων των ζωντανών, πατριωτικών δυνάμεων του έθνους μας. Η συμμετοχή μας αυτή δεν σημαίνει, ότι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ υπάρχουν δυνάμεις που ήδη μάχονται ή μπορούν, εν δυνάμει, να αποτελέσουν τμήμα του ευρύτατου κοινωνικού, πατριωτικού, ευρωπαϊκού μετώπου, που πρέπει να συγκροτηθεί, για να δώσει τη μάχη της κοινωνικής σωτηρίας και της αναγέννησης της πατρίδας μας. Με τη δική μας συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ελπίζουμε ότι θα διευκολύνουμε τον διάλογο και τις κοινές δράσεις με τις δυνάμεις εκτός ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, θα διευρύνουμε το φάσμα στο οποίο απευθύνεται αυτό το κόμμα, θα συμβάλλουμε κι εμείς, όσο μπορούμε, στη δημιουργία ενός ευρύτατου μετώπου κοινωνικής-εθνικής σωτηρίας και αναγέννησης.

                                                           Αθήνα, 13 Νοεμβρίου 2012

                                                           Η ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΉ

                                                           ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»          

 

           

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Κύπρος και Μέση Ανατολή

 

Της Μπάσμα Ζερουάλι


1. Στη γειτονιά του Σουέζ
Π αρ’ όλους τους τόμους που έχουν γραφτεί εδώ και αρκετές δεκαετίες πάνω στο Κυπριακό ζήτημα, το ζήτημα αυτό εξακολουθεί να παρουσιάζεται συνήθως, ακόμα και από Έλληνες αναλυτές, ως διακοινοτική διαμάχη που στέκεται εμπόδιο στην εξέλιξη ομαλών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και, από το 2004 και μετά, ως «φορτίο» που κληρονόμησε η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στους κόλπους της. Σπάνιες είναι οι μελέτες που τοποθετούν το Κυπριακό στο πραγματικό του μεσανατολικό πλαίσιο, αποκρύπτοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ουσία: Χωρίς σωστή διευθέτηση του Παλαιστινιακού, ελάχιστες είναι οι πιθανότητες να βρεθεί βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού.
Το 1970, ο Μπέρναρντ Λούις, πραγματικός εφευρέτης της «σύγκρουσης των πολιτισμών», σημείωνε: «Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Κύπρος, και διά μέσου της Μεγαλονήσου η Ελλάδα, σέρνονται πάλι στον μεσοανατολικό χώρο και το όλο τους μέλλον επηρεάζεται αποφασιστικά από τη μεγάλη μάχη για τον έλεγχο των στρατηγικών και οικονομικών δυνατοτήτων του χώρου της Μέσης Ανατολής. Είναι πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, πως η σύνδεση αυτή Κύπρου και Ελλάδας με το μεσοανατολικό πρόβλημα θα παραταθεί για μακρό διάστημα»1. Αυτή η σύνδεση υπήρξε ανέκαθεν, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης του νησιού. Από την πρώιμη αρχαιότητα, η Κύπρος αποτέλεσε στόχο όσων κατακτητών επιδίωκαν να κυριαρχήσουν στην Εγγύς Ανατολή. Οι ρίζες όμως της κατάστασης που βιώνει σήμερα η Μεγαλόνησος ανάγονται στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα, όταν η Μεγάλη Βρετανία προσπαθούσε με κάθε μέσο, αφενός, να αναχαιτίσει την επέλαση των Ρώσων και των Γάλλων στην Ανατολική Μεσόγειο και, αφετέρου, να καταπνίξει στην απαρχή του το κίνημα της Αραβικής Παλιγγενεσίας (Νάχντα), του οποίου οι πρώτες ενδείξεις είχαν εκδηλωθεί τη δεκαετία του 18302.
Η διάνοιξη της Διώρυγας του Σουέζ το 1869, που επέτρεπε στη Γαλλία να στερεώσει την παρουσία της στην περιοχή και να απειλήσει τον δρόμο προς τις Ινδίες, καθώς και η νίκη της Ρωσίας επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1878, κατέστησαν την απόκτηση της Κύπρου απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση των βρετανικών συμφερόντων. Με την υπογραφή της βρετανο-τουρκικής Συμφωνίας Αμυντικής Συμμαχίας της 4ης Ιουνίου 18783 η Μεγάλη Βρετανία ελέγχει πλέον τα τρία σημεία-κλειδιά της Μεσογείου (Γιβραλτάρ, Μάλτα και Κύπρο) και «προστατεύει» τη Μικρά Ασία, τη Συρία, τον Λίβανο και την Παλαιστίνη από τις ρωσικές και γαλλικές φιλοδοξίες. Στη συνέχεια, η κατοχή της Κύπρου διευκολύνει τη βρετανική κάθοδο προς την Αίγυπτο, στην οποία εισβάλλει με πρόσχημα την εξέγερση της οποίας ηγείται ο συνταγματάρχης Άχμαντ Ουραμπί (Οραμπί Πασά) το 1882, τόσο εναντίον της τουρκικής κυριαρχούσας τάξης, όσο και της αυξανόμενης επιρροής των δυτικοευρωπαϊκών δυνάμεων4.
Οι έρευνες για εξόρυξη πετρελαίου, που διεξάγονται για πρώτη φορά στη Μέση Ανατολή το 1901, και η ανακάλυψη των πρώτων πετρελαιοπηγών της περιοχής στη νοτιοδυτική Περσία το 1908, ενισχύουν τη βούληση των Βρετανών να διατηρήσουν τα εδάφη που κατέχουν, με αποτέλεσμα μια περαιτέρω σκλήρυνση της πολιτικής τους απέναντι στους αυτόχθονες πληθυσμούς. Αντί να τους προσφέρουν μεγαλύτερη αυτονομία, οι Βρετανοί δράττονται της ευκαιρίας της έναρξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου για να προσαρτήσουν την Κύπρο και για να επιβάλουν προτεκτοράτο στην Αίγυπτο. Με το τέλος του πολέμου, η υπόλοιπη αραβική Ανατολή περνά από την οθωμανοκρατία στη γαλλοβρετανική κηδεμονία, όπως το προβλέπει η μυστική συμφωνία Σάικς-Πικό του 19165. Έναν χρόνο αργότερα, η Διακήρυξη Μπάλφουρ θέτει τη βάση για «εγκαθίδρυση εβραϊκής εθνικής εστίας στην Παλαιστίνη», δίνοντας τη χαριστική βολή στις προσδοκίες χειραφέτησης των αραβικών πληθυσμών. Οι υποσχέσεις που είχαν δοθεί στους Χασεμίτες για ίδρυση ενός ανεξάρτητου ενιαίου Αραβικού Κράτους6 εξανεμίζονται, όπως απομακρύνεται και κάθε προοπτική ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Παρά τις αλλεπάλληλες εξεγέρσεις που ξεσπούν εναντίον των κατοχικών αρχών σε όλη την περιοχή (1919-1921 στην Αίγυπτο, 1925-1927 στη Συρία, 1931 στην Κύπρο, 1936-1939 στην Παλαιστίνη), θα χρειαστεί άλλος παγκόσμιος πόλεμος για να ξαναποκτήσουν οι ντόπιοι πληθυσμοί κάποια ελπίδα απελευθέρωσης από τους κηδεμόνες τους.
 Μια σειρά από ριζικές μεταβολές σηματοδοτούν τα μεταπολεμικά χρόνια στη Μέση Ανατολή. Η ανεξαρτητοποίηση της Ινδίας, της Βιρμανίας και της Κεϋλάνης ενθαρρύνει το αντι-αποικιακό και αντι-ιμπεριαλιστικό κίνημα στην περιοχή, στο πλαίσιο του οποίου εντάσσεται πλήρως ο αγώνας των Κυπρίων για αυτοδιάθεση. Η διεξαγωγή τον Ιανουάριο του 1950 ενός δημοψηφίσματος με το οποίο το 97,8% των Ελλήνων της Μεγαλονήσου «[αξιούν] την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα» συμπίπτει με τις προσπάθειες των Ιρανών και των Αιγυπτίων να επαναδιαπραγματευθούν τις συνθήκες οικονομικού και στρατιωτικού χαρακτήρα που έδιναν υπερβολικά προνόμια στους Βρετανούς. Το 1951, το ιρανικό Κοινοβούλιο προχωρεί στην εθνικοποίηση της Anglo-Iranian Oil Company, ενώ πρωθυπουργός διορίζεται ο δημοκράτης Μοσαντέκ7. Την επόμενη χρονιά, η Επανάσταση των Ελεύθερων Αξιωματικών ανατρέπει το σκηνικό στην Αίγυπτο. Η πτώση του Μοσαντέκ θα επέλθει το 1953, μετά από επέμβαση της CIA στην Τεχεράνη σε συντονισμό με τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες στην Κύπρο8. Στην περίπτωση της Αιγύπτου, όμως, θα χρειαστούν περισσότερες συνωμοσίες και τρεις πόλεμοι για να συμβιβαστεί με τους όρους των δυτικών δυνάμεων.
Μετά από την απόφαση του Νάσερ να μην ανανεώσει την άδεια στάθμευσης του βρετανικού στρατού στο αιγυπτιακό έδαφος το 1954, το Γενικό Επιτελείο των βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων στη Μέση Ανατολή μεταφέρεται στην Κύπρο. Αποφασισμένοι όσο ποτέ να κρατήσουν το νησί στην κατοχή τους, όποιο και να ’ναι το τίμημα, οι Βρετανοί καταστέλλουν βίαια τον απελευθερωτικό αγώνα που ξεκινούν οι Κύπριοι τον Απρίλιο του 1955. Για να αποτρέψουν κάθε ενδεχόμενο παραχώρησης του δικαιώματος αυτοδιάθεσης στους αγωνιζόμενους Κυπρίους, χρισημοποιούν ως εργαλείο την τουρκική μειονότητα του νησιού και προσφεύγουν στην Άγκυρα, κύριο εταίρο τους στο Σύμφωνο της Βαγδάτης9, σε πλήρη παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία παραιτείται κάθε εδαφικής διεκδίκησης πάνω στην Κύπρο. Σ’ αυτό το στάδιο, πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας σ’ έναν άλλο παίκτη της περιοχής, του οποίου ο ρόλος είναι λιγότερο γνωστός, αν και καθοριστικός για τις μετέπειτα εξελίξεις στο νησί.
Από το 1952 και ύστερα, το κράτος του Ισραήλ, που είχε ιδρυθεί τέσσερα χρόνια πριν, θεωρούσε την Ελλάδα «εχθρική χώρα»10. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η Ελλάδα ήταν η μοναδική ευρωπαϊκή  και «δυτική» χώρα που καταψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης στον ΟΗΕ τον Νοέμβριο του 1947 και η τελευταία απ’ αυτές τις χώρες που  αναγνώρισε de jure το κράτος του Ισραήλ (1990)11. Αντιθέτως, η Τουρκία, αν και αρχικά καταψήφισε το σχέδιο διχοτόμησης, ήταν η πρώτη μουσουλμανική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ το 1949 και ανέπτυξε μαζί του στενότατες σχέσεις σε όλα τα επίπεδα, συγκροτώντας μια στρατηγική συμμαχία σε βάρος των συμφερόντων των αραβικών χωρών. Επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, την ίδια χρονιά, το Ισραήλ πήρε θέση ενάντια στο αίτημα των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα12, εκτιμώντας ότι το αίτημα ήταν «τέχνασμα ... ανεπιθύμητο υποπροϊόν της ελληνικής πολιτικής»13. Σε όσους θα έτειναν να ερμηνεύσουν την ισραηλινή στάση ως κίνηση κατευνασμού της συμμάχου Τουρκίας, πρέπει να διευκρινιστεί ότι, όπως συμβαίνει και με τους Βρετανούς, η Τουρκία στην πραγματικότητα χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης για να αποδυναμωθεί η Ελλάδα και για να πεισθεί να εγκαταλείψει την Κύπρο στη μοίρα της.
Απ’ αυτή την άποψη, άκρως αποκαλυπτική είναι η επιστολή που απηύθυνε στις 23 Ιουλίου 1956 ο Ισραηλινός απεσταλμένος στην Αθήνα προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, όπου παρατηρούσε ότι «οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν αρκετή δύναμη για να πουν στον λαό τους ότι εγκατέλειπαν την υπόθεση. Μόνο όταν οι καιροί θα ήταν πιο ευνοϊκοί –δηλαδή όταν η Ελλάδα θα είχε στρατιωτική δικτατορία– θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση ελεύθερη να εγκαταλείψει το Κυπριακό Ζήτημα»14. Με άλλα λόγια, και οφείλουμε να το υπογραμμίσουμε σήμερα όσο ποτέ, το κύριο διακύβευμα δεν ήταν η Ελλάδα, αλλά η Κύπρος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Μέση Ανατολή και Δύση, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 1970, σ. 193.
2. Βλ. G. Antonius, The Arab Awakening, The Story of the Arab National Movement, Λονδίνο, Hamish Hamilton, 1938.
3. Βλ. Κ. Νικολάου, «Un coup diplomatique et gιostratιgique britannique : la prise de Chypre par l’Angleterre (1878) et la rιaction franηaise», Cahiers de la Mιditerranιe, τεύχος 71 (2005), http://cdlm.revues.org/document981.html.
4.
Βλ. J. R. I. Cole, Colonialism and Revolution in the Middle East: Social and Cultural Origins of Egypt’s Urabi Movement, Πρίνστον, Princeton University Press, 1993.
5. Με τη Γαλλία να λαμβάνει «εντολή» πάνω στη Συρία και τον Λίβανο, και τη Μεγάλη Βρετανία πάνω στην Παλαιστίνη και τη Μεσοποταμία.
6. Σχετικά με τη Συμφωνία Σάικς-Πικό, τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και την αλληλογραφία μεταξύ του Σερίφη της Μέκκας Χουσεΐν και του Βρετανού Ύπατου Αρμοστή στην Αίγυπτο Μακ Μάχον, βλ. Α. Σ. Κούτση, Μέση Ανατολή: Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτική Ανάπτυξη, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 1992, σσ. 78-92, καθώς και Δ. Παπανδρέου, Σημειώματα για τη Μέση Ανατολή, Αθήνα, εκδ. Παπαζήση, 2005, σσ. 97-120.
7. Για περισσότερες λεπτομέρειες βλ. Δ. Παπανδρέου, ό.π., σσ. 170-178.
8. B. O’Malley & I. Craig, The Cyprus Conspiracy, Λονδίνο, Tauris, 2002 (1η έκδ. 1999), σ. 10.
9. Το οποίο συγκροτείται τον Φεβρουάριο της ίδιας χρονιάς και στο οποίο συμμετέχουν, εκτός από τη Μεγάλη Βρετανία και την Τουρκία, το υπό βρετανική επιρροή τότε Ιράκ, το Ιράν και το Πακιστάν.
10. A. Nachmani, Israel, Turkey and Greece: Uneasy Relations in the East Mediterranean, Λονδίνο, Frank Cass & Co., 1987, σ. 94.
11.
Σχετικά με τις ελληνοαραβικές σχέσεις στη μεταπολεμική περίοδο, βλ. E. Hatzivassiliou, «Greece and the Arabs, 1956-58», Byzantine and Modern Greek Studies, τεύχος 16 (1992), σσ. 49-82, καθώς και Γ. Σάκκα, «Η Ελλάδα και οι Άραβες την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, Εθνικές επιδιώξεις και διπλωματία», Journal of Oriental and African Studies, τεύχος 13 (2004), σσ. 201-223.
12. A. Nachmani, ό.π., σσ. 98-100.
13. Στο ίδιο, σ. 69.
14. Στο ίδιο, σ. 100.

·                                          Άρδην τ. 73

·                                          Διεθνή

·                                          2009

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

ΤΥΦΩΝΑΣ ΣΑΝΤΥ: ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

‘Οσο κι αν ίσως μοιάζει παράδοξο, το πέρασμα του τυφώνα Σάντυ από τις ΗΠΑ εμπεριέχει διδάγματα εξόχως σημαντικά για τους ‘Ελληνες – πολύ σημαντικότερα από όσα μπορούμε ή θέλουμε να παραδεχτούμε. ‘Όχι μόνο λόγω της παγκόσμιας σημασίας των κλιματικών απειλών, που μας αφορούν πολύ πιο άμεσα και δραστικά από ότι νομίζουμε, αλλά και των ειδικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η Ελλάδα.

 

Στο παρόν στάδιο των γνώσεών μας, λόγω και του πιθανοθεωρητικού, στατιστικού χαρακτήρα των μετεωρολογικών μεθόδων, της έλλειψης επαρκών ιστορικών στοιχείων, ιδίως για τυφώνες, δεν μπορούμε να εγκαθιδρύσουμε αυστηρό αιτιοκρατικό σύνδεσμο ανάμεσα στη δημιουργία κάθε συγκεκριμένου τυφώνα και την ανθρωπογενή κλιματική αλλαγή. Αν και μια επιστημονική μελέτη που δημοσιεύτηκε προ μηνός υποδεικνύει ισχυρή συσχέτιση έντασης τυφώνων και θαλάσσιας θερμοκρασίας. Η θαλάσσια θερμοκρασία ανεβαίνει ως αποτέλεσμα ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής. ‘Eνας νέος κλάδος, στα σπάργανα, η attributive meteorology και climatology, επιχειρεί να συνδέσει συγκεκριμένα καιρικά φαινόμενα με γενικούς κλιματικούς παράγοντες. Παρά την πολύ ατελή μας γνώση, μόνο προκατάληψη, άγνοια ή ιδιοτέλεια μπορούν να μας εμποδίσουν να συσχετίσουμε, τουλάχιστο ποιοτικά, την πληθώρα «ακραίων καιρικών φαινομένων» με την αποδεδειγμένη και αναμενόμενη επίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας στο κλίμα ή πάντως να απορρίψουμε μια τέτοια υπόθεση. Ο Σάντυ είχε «μικρές» ανθρώπινες απώλειες, αλλά τις ιστορικά μεγαλύτερες υλικές (περίπου 20 δις δολλάρια).

 

Ελλάδα – η οικολογική απειλή

 

Στην Ελλάδα, η οικονομική κρίση μοιάζει να έχει υποβαθμίσει στη γενική συνείδηση όλα τα άλλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα. Δυστυχώς όμως δεν τα αναιρεί, τα κάνει χειρότερα. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι, αν η οικονομική ήρθε πρώτη, δεν είναι η μόνη ούτε αναγκαστικά η χειρότερη από τις κρίσεις που απειλούν τη χώρα μας, τη δημογραφική, την πολιτική, τη γεωπολιτική και την οικολογική. Την Ελλάδα την έχτισαν οι εργολάβοι και οι εισαγωγείς αυτοκινήτων και την έχτισαν, θα λέγαμε, έστω και αδικώντας μερικούς, σαν τα μούτρα τους. Τα μούτρα μιας μεγαλο-μεσαίας αστικής τάξης, προσφάτως και ταχέως αστικοποιηθέντων αγροτικών στρωμάτων, που κρεμάνε ανάποδα στους τοίχους των σπιτιών τους τούς πίνακες που αγοράζουν, προσπαθούν να υποδυθούν ξενόγλωσσους, αγαπάνε πολύ το σκι και τους ανανάδες και αγόρασαν τα περισσότερα Καγιέν κατ’ άτομο στην υφήλιο, ξοδεύοντας το μισό εθνικό χρέος σε ανάλογες εισαγωγές. Τα «μούτρα» επίσης μιας «μικροαστικής θάλασσας» που υιοθέτησε στην πλειοψηφία της τα μέτρα και τα κριτήρια που της πλάσαραν, αλλά και των διανοούμενων που, αφού καυτηρίασαν ενίοτε όλα αυτά, «απολαβάνοντάς» τα, δεν θέλησαν να θυσιάσουν ούτε το ελαχιστότατο προσωπικό συμφέρον, σε μια προσπάθεια να τα εμποδίσουν. Λυπάμαι που τα γράφω, αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

 

Μαζέψαμε στην Αθήνα, «διαμαντόπετρα στης Γης το δαχτυλίδι» πριν από τον πόλεμο, το μισό πληθυσμό της χώρας, χωρίς ανάλογες υποδομές, μετατρέποντάς την σε μια θερμική, πολεοδομική, ενδεχομένως και επισιτιστική βόμβα  έτοιμη να σκάσει και σε μια «χαβούζα» όλο και πιο εξαθλιωμένων μεταναστών. Δεν μάθαμε τίποτα από τις μεγαπυρκαγιές της Πελοποννήσου και δεν τιμωρήσαμε κανένα για τη δηλητηρίαση της Πτολεμαϊδας, της Μεγαλόπολης ή του Ασωπού. Κάναμε «χημικό πόλεμο» στα θερμοκήπια της Κρήτης και της Μεσσηνίας, τώρα δύσκολα βρίσκεις αγρότη πάνω από 50 χρονών εκεί πέρα. Η αναισθησία εμπόρων και κυβερνώντων έφτασε να προτείνουν, στις σημερινές συνθήκες, πώληση με χαμηλές τιμές για ληγμένα τρόφιμα – όχι για να βοηθήσουν τους πεινασμένους και τους φτωχούς, αλλά για να μην τους τα μοιράζουν τζάμπα! Αντιμετωπίσαμε ως «κουλτουριάρικη ενασχόληση» τη φροντίδα για το περιβάλλον, τις προϋποθέσεις δηλαδή της επιβίωσής μας. Αλλά και μερικές φορές έγινε τέτοια. Στη δεκαετία του 1980, ένας φοβερός καύσων έπληξε την Ελλάδα, αλλά μόνο στην Αθήνα είχε χιλιάδες θύματα, αποδεικνύοντας με τον πιο απάνθρωπο τρόπο την έκταση των απειλών που προκαλέσαμε. ‘Ηταν μια ευκαιρία να τεθεί πολιτικά και δημόσια το πρόβλημα της Αθήνας. ‘Εψαξα να βρω τους φίλους μου οικολόγους, που τους εντόπισα τελικά μακριά από την πρωτεύουσα, σε ένα χρήσιμο και ευχάριστο συνέδριο για κάποιο θέμα στη Σαμοθράκη. Δεν σκεφτόντουσαν να γυρίσουν ή να κάνουν κάτι.

 

Αυτή η Ελλάδα θα δεχθεί, σύμφωνα με τους καλύτερους διεθνώς κλιματολόγους, σοβαρή απειλή, χρονικά μη δυνάμενη να προσδιορισθεί, από την κλιματική αλλαγή, αφού το νοτιοανατολικό τμήμα της Ευρώπης είναι αυτό που κινδυνεύει να πληγεί περισσότερο από όλη την ήπειρο από τις κλιματικές αλλαγές.

 

Η οικολογία ως «κουλτουριάρικη ενασχόληση»

 

Η υποχώρηση του προβληματισμού για την οικολογία και τα άλλα θέματα δεν μας κάνει ικανότερους, αλλά ανίκανους να τα αντιμετωπίσουμε. Στις ΗΠΑ, είναι τεράστια η πίεση των οργανωμένων συμφερόντων που θέλουν να αποτρέψουν τη λήψη μέτρων για την ανακοπή των κλιματικών αλλαγών ή που, ακόμα χειρότερα, επιδιώκουν να τις επιταχύνουν για κερδοσκοπικούς λόγους (π.χ. την εκμετάλλευση της Αρκτικής). Ως αποτέλεσμα αυτής της πίεσης, οι κλιματικές αλλαγές απουσίασαν σχεδόν ολοκληρωτικά από τη φετεινή προεκλογική εκστρατεία. Οι πολιτικοί στις ΗΠΑ, όπως και στην Ελλάδα, μπορούνε στις σημερινές συνθήκες όχι μόνο να λένε ότι θέλουν, ακόμα και να χρησιμοποιούν την επιρροή των μέσων για να χειραγωγούν την κοινωνία να σκέφτεται ότι θέλουν και με τους όρους που το θέλουν. Και μέσα και πολιτικοί είναι άλλωστε, στις περισσότερες περιπτώσεις, ταπεινοί υπάλληλοι του Χρήματος, της δύναμης που καταστρέφει τώρα τον κόσμο μας και απειλεί το Γένος και τον πλανήτη μας.

 

Αλλά βέβαια είναι δυσκολότερο να χειραγωγήσεις την πραγματικότητα, παρά τα μυαλά των ανθρώπων. Μερικές μέρες πριν τις εκλογές, η Φύση αποφάσισε να θυμίσει κι εκείνη τη δύναμή της στους δύο προεδρικούς υποψηφίους και τους πολίτες της ισχυρότερης χώρας του κόσμου, στέλνοντάς τους την «τέλεια καταιγίδα». Η κινητοποίηση του αμερικανικού κράτους υπό τον Ομπάμα απέτρεψε μια εκατόμβη θυμάτων – το πώς οργανώνει ένα κράτος και μια κοινωνία την άμυνά του είναι συνάρτηση των μέσων τους, είναι όμως ακόμα περισσότερο συνάρτηση και καθρέφτης της φύσης τους, όπως αποδεικνύει το παράδειγμα της καταστροφής της Νέας Ορλεάνης, που χρησιμοποιήθηκε για να περάσουν τα πιο ανάλγητα κοινωνικά σχέδια των νεοφιλελεύθερων και αυτό της φτωχής Κούβας που κατάφερε συχνά να μην έχει καθόλου θύματα από φοβερούς τυφώνες, όπως αυτόν που κατέστρεψε ολοσχερώς την Αϊτή.

 

(Αυτό που κάνουν οι στοιχειακές δυνάμεις της Φύσης στους Αμερικανούς πολιτικούς, το κάνουν οι στοιχειακές δυνάμεις της Ιστορίας και της Κοινωνίας στους ‘Ελληνες πολιτικούς, αδιαφορώντας παντελώς για την κενολογία τους, καταστρέφοντας τα κόμματα και τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς, εκτινάσσοντας τους μεν και συντρίβοντας τους δε, με τη δύναμη  ενός κοινωνικο-πολιτικού «Κινγκ- Κονγκ», που ξεπηδάει και ανδρώνεται στο υλικό υπόστρωμα που παράγει η «τήξη» κοινωνίας και οικονομίας)

 

Ο προβληματισμός στη χώρα μας μοιάζει αντιστρόφως ανάλογος προς την ένταση και το βάθος των αντικειμενικών προβλημάτων, σε όλους τους τομείς, γεγονός που ετοιμάζει νέες και χειρότερες καταστροφές. ‘Όπως αδιαφορούσαμε για την άνοδο του χρέους, έτσι αδιαφορούμε και για τις απειλές προς το περιβάλλον μας. Δεν συζητώ για τους ανενημέρωτους, αν και συχνά καλόπιστους ανθρώπους που, ορθώς εντοπίζοντας και υποπτευόμενοι την «ύπαρξη συνωμοσιών», αλλά μη διαθέτοντας τα μέσα να ξεχωρίσουν την παράνοια από τη λογική, νομίζουν, για διάφορους λόγους και εκ διαφόρων κινήτρων κινούμενοι, ότι και η ίδια η θεωρία της κλιματικής αλλαγής είναι μια «συνωμοσία». Αναφέρομαι και σε όσους πιστεύουν ότι επειδή αντιμετωπίζουμε κρίσιμα οικονομικά προβλήματα, μπορούμε να αγνοήσουμε τα υπόλοιπα, ακόμα και να κάνουμε ότι μας κατεβαίνει στο κεφάλι (και συνήθως βοηθάει την τσέπη). (Και η άλλη πλευρά της εξίσωσης πρέπει βέβαια να είναι σοβαρή. Να προσέχουμε που βάζουμε ανεμογγενήτριες, αλλά να βάζουμε). 

 

Το μόνο που κάνουμε έτσι είναι να επιδεινώσουμε και το οικονομικό πρόβλημα, λόγω κόστους ανισορροπιών και καταστροφών που προκαλούμε. Είναι αυτοκτονία να χρησιμοποιούμε π.χ. εύφορη καλλιεργήσιμη γη για φωτοβολταϊκά. Αγνοούμε ότι το προσεγμένο περιβάλλον είναι δυνητικά τεράστιος οικονομικός πόρος. Μια Ελλάδα που θα πρόσεχε τον απαράμιλλο φυσικό της πλούτο και τα αμέτρητα μνημεία της, θα προγραμμάτιζε σοβαρά τον τουρισμό της, θα μπορούσε ευκολότατα να πολλαπλασιάσει τα τουριστικά της έσοδα.

 

Μόνο αντιμετωπίζοντας την κρίση/κρίσεις ως ευκαιρία/ευκαιρίες εθνικής αναγέννησης, μπορούμε να ελπίσουμε σε σωτηρία.

Konstantakopoulos.blogspot.com

 

Επίκαιρα, 8.11.2012

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2012

ΕΛΛΗΝΙΚΗ "ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ" ΣΕ ΤΟΥΡΚΙΑ-ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ: Η ΕΥΠ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΤΤΑ!


Αλλοπρόσαλλη πολιτική της Αθήνας

 

 

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Δεν μας φτάνουν τα σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και ένα Μνημόνιο που καταλύει την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού, αγωνιζόμαστε να εμπλακούμε, όσο βαθύτερα γίνεται, στη φοβερή γεωπολιτική κρίση που σοβεί δίπλα μας, με ανοιχτό ενδεχόμενο μείζονος πολέμου στην Ανατολή, που μπορεί να εξελιχθεί σε «άτυπη» παγκόσμια σύρραξη. Ιδίως σε περίπτωση νίκης της άγριας, «φονταμενταλιστικής» δεξιάς του Ρόμνεϊ, στενότατου φίλου του «Μπίμπι» Νετανιάχου.

 

‘Όπως πληροφορούμεθα από αξιόπιστες πηγές, η ελληνική εμπλοκή στο συριακό έχει λάβει και πρακτικές μορφές, πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα, όπως η αποστολή υπαλλήλων ελληνικών υπηρεσιών στην Αλεξανδρέττα της Τουρκίας, σε δραστηριότητες ανάλυσης πληροφοριών (που συλλέγονται από τη βρετανική βάση Δεκέλειας) και υποστήριξης της συριακής αντιπολίτευσης. Για το ιρανικό, η ελληνική και ισραηλινή αεροπορία ασκήθηκε πρόσφατα σε προσομοίωση βομβαρδισμού του Ιράν στη Λάρισα. Η Λευκωσία ετοιμάζεται τώρα να κατασκευάσει γιγαντιαίο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου, να εισάγει δηλαδή μερικά το πρόβλημα ασφαλείας του Ισραήλ, καθιστώντας πιο δύσκολο και το δικό της.    

 

Ιρανικές εμπλοκές

 

Το Πανεπιστήμιο Νεάπολις στην Πάφο, από τα προσφάτως ιδρυθέντα και πιο δυναμικά πανεπιστήμια του νησιού, οργάνωσε πρόσφατα ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σεμινάριο για τις εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο με συμμετοχή Γερμανών, Ελλήνων και Ισραηλινών ειδικών. Στο περιθώριό του, μιλώντας στα Επίκαιρα, ο ομότιμος καθηγητής του Παντείου Αλέξανδρος Κούτσης, από τους σπάνιους τόσο καλούς γνώστες της Μέσης Ανατολής που διαθέτουμε - και φυσικά δεν αξιοποιούμε - εξέφρασε έντονο σκεπτικισμό για τέτοιες εμπλοκές με το Ιράν και τη Συρία. Είναι «βλακείες», μας είπε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας, ότι σε περίπτωση πολέμου, θα θεωρηθούν από την Τεχεράνη στήριξη του επιτιθέμενου. Ο ίδιος πιστεύει ότι ο πόλεμος μάλλον θα αποτραπεί, λόγω της αντίθεσης του αμερικανικού στρατού και τμήματος του κατεστημένου. Αλλά η ελληνική πολιτική στο μεσανατολικό κινδυνεύει να έχει σταδιακά μεγάλες συνέπειες για την Ελλάδα γιατί θα υποστεί την αντίδραση του αραβομουσουλμανικού κόσμου. Το πρώτο που θα συμβεί δεν θα είναι η αναγνώριση του ψευδοκράτους, όσο η αναγνώριση της «Μακεδονίας», υπογραμμίζει, τονίζοντας ότι αυτό θα είναι μόνο η αρχή. Θα ενισχυθεί επίσης (ήδη γίνεται) η συμμαχία Αιγύπτου-Τουρκίας. Στο συνέδριο του «Νεάπολις» συμμετείχε και ο ισραηλινός καθηγητής  στο Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Ντέιβιντ Μενάσρι, ειδικός σε θέματα Ιράν, που εξέφρασε την ελπίδα ότι δεν θα γίνει τελικά ο πόλεμος, εναντίον του οποίου τάσσονται νυν και πρώην επικεφαλής στρατού/υπηρεσιών, πλην αεροπορίας, που, και στο Ισραήλ, διακρίνεται για υπερβολική εμπιστοσύνη στην τεχνολογική ισχύ της και ελλειπή κατανόηση των πολιτικών παραμέτρων.  «Ο Νετανιάχου δεν παίρνει εύκολα αποφάσεις και ταλαντεύεται πάντα. Αν πάρει απόφαση για πόλεμο, θάναι η μοναδική μεγάλη απόφαση στη ζωή του», λέει.

 

Πρόσφυγες σε Ρόδο και Κρήτη

 

Η ελληνική κυβέρνηση βολιδοσκοπήθηκε και συμφώνησε, σύμφωνα με πληροφορίες διπλωματικών κύκλων, αποδεχόμενη την υποδοχή πολύ μεγαλύτερου αριθμού προσφύγων από τη Συρία, κυρίως σε Κρήτη-Ρόδο. Επισήμως μιλάνε για 20.000, ανεπισήμως λέγεται ότι μπορεί να φτάσουν 100.000. Πρόκειται κυρίως για Σουννίτες εχθρικά διακείμενους προς τον ‘Ασαντ και φιλικά διακείμενους προς Τουρκία και Σαουδική Αραβία. Μάλλον δεν πρέπει να θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι της Ελλάδας.

 

Η συνδρομή σε πρόσφυγες συνιστά μείζον ανθρωπιστικό καθήκον κάθε χώρας και ατόμου. Διερωτάται όμως κανείς γιατί πρέπει να υποδεχθεί τους πρόσφυγες μία κατεστραμμένη Ελλάδα, με μεγάλο αριθμό αλλοδαπών στο έδαφός της, εγκαθιστώντας τους σε παραμεθόριες περιοχές. Η Ελλάδα δεν συνορεύει με τη Συρία. Τρεις χώρες επενέβησαν με όπλα, μισθοφόρους και χρήματα (Τουρκία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ), υπό τη «γενική εποπτεία» ΗΠΑ, Ισραήλ, Βρετανίας, Γαλλίας. Ας πάρουν τους πρόσφυγες.

 

Ελλάδα υπέρ Τουρκίας στη Συρία!

 

Η Αθήνα εκφράζει δημοσίως, στο ΝΑΤΟ και πρακτικώς, την «αλληλεγγύη» της προς την Τουρκία έναντι της Συρίας και ζητά την απομάκρυνση του ‘Ασαντ, με κίνδυνο να μας στείλει όλους στο τρελλοκομείο. Αφήνουμε την ενοχλητική «λεπτομέρεια» ότι η Τουρκία κατέχει τη μισή Κύπρο, διατυπώνει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας, μας υποχρέωσε σε καταστροφική κρίση εξοπλισμών. Αφήνουμε το ότι το καθεστώς ‘Ασσαντ υπήρξε από τα φιλικότερα προς την Ελλάδα, υπογράψαμε μάλιστα μαζί του συμφωνία μεταστάθμευσης ελληνικών μαχητικών, για να επιχειρούν στην Κύπρο, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 – δεν είναι καθόλου καλό για την αξιοπιστία μιας χώρας να συμπεριφέρεται έτσι στους κάποτε έστω συμμάχους της, είμαστε πολύ μικροί για να είμαστε ανέντιμοι. Θέτουμε δύο ερωτήματα μόνο, που πολύ θα θέλαμε κάποιος να απαντήσει:

 

- γιατί υποστηρίζουμε τον πόλεμο (και την ξένη επέμβαση!) εναντίον ενός καθεστώτος, υπέρ του οποίου έχουν ταχθεί και στην προστασία του οποίου αποβλέπουν οι χριστιανικοί, ελληνορθόδοξοι, κουρδικοί, αρμενικοί πληθυσμοί, που ήδη άρχισαν, με το όπλο στο χέρι, να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, καθεστώς μη δημοκρατικό, αλλά κοσμικό και σχετικά προοδευτικό, που φιλοξενεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας; Που βρήκε καταφύγιο στη Δαμασκό για να γλυτώσει από την τουρκική εξουσία;

 

-  ποιο ελληνικό εθνικό ή ευρύτερο δημοκρατικό συμφέρον εξυπηρετείται από την επιβολή στη - συνορεύουσα με την Κύπρο - Συρία, μιας σουννιτικής σκοταδιστικής δικτατορίας, συμμάχου της ‘Αγκυρας και του Ριαντ, «κρίκου» μιας «σουνιτικής ημισελήνου» στη Μεσόγειο, ή, εναλλακτικά, ο διαμελισμός και καταστροφή της Συρίας;

 

Κυπριακά ερωτήματα

 

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Κύπρο. Η Λευκωσία ετοιμάζεται να κατασκευάσει  τεράστιο σταθμό υγροποίησης κυπριακού και ισραηλινού αερίου. Φανταζόμαστε ότι μελέτησε καλά, από πάσης πλευράς τα προβλήματα ασφαλείας. Ελπίζουμε να μη δούμε μια μέρα να ανατινάζεται το νησί. Η μεγάλη πλειοψηφία των Κυπρίων είναι ενθουσιασμένη με την ανακάλυψη αερίου και την εξαιρετικά προχωρημένη συνεργασία με το Ισραήλ – που όμως προκάλεσε ψυχρότητα με το Κάιρο και μια μετατόπιση επί το  φιλοτουρκικότερο του τρόπου που αντιμετωπίζει η Αίγυπτος την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Ελλάδα και ενίσχυσε την τάση σύμπηξης «σουνιτικής συμμαχίας» Αιγύπτου-Τουρκίας.

 

Η κυπριακή εξέλιξη πάντως θέτει ορισμένα σοβαρότατα ερωτήματα,  τα οποία θα περιοριστούμε σήμερα να θέσουμε, αλλά εμβάλουν  σε σοβαρές σκέψεις για το που και από ποιους κατευθύνεται η Κύπρος, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η έκρηξη στο Μαρί είναι προϊόν αμέλειας (αντιλαμβανόμεθα ότι εκρηκτικά μπορούν να σκάσουν λόγω ζέστης, δεν καταλαβαίνουμε όμως γιατί διάλεξαν να σκάσουν τα ξημερώματα και όχι το μεσημέρι).

 

Ακούμε, και δεν έχουμε λόγο να το αμφισβητούμε, για τεράστια κοιτάσματα υδρογονανθράκων ανοιχτά της Κύπρου. Δεν ασχολούμεθα με τις ενστάσεις της εφημερίδας Πολίτης, ως προς τις λεπτομέρειες της συμφωνίας με τη Noble. Αντιλαμβανόμεθα ότι η συντριπτική πλειοψηφία, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί της νήσου είναι ενθουσιασμένοι με τη «συμμαχία» τους με το Ισραήλ και ελπίζουμε να καταλαβαίνει και η άλλη πλευρά με τον ίδιο τρόπο τη «συμμαχία». Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε καθόλου καλά είναι γιατί, μια χώρα που έχει ανακαλύψει τόσο μεγάλα κοιτάσματα και έχει κάνει μια «συμμαχία» με μια τόσο ισχυρή δύναμη, μια «κρυμμένη υπερδύναμη» στην πραγματικότητα, όπως ο Ισραήλ, δεν μπορεί να εξασφαλίσει ένα πολύ μικρό, για τα διεθνή δεδομένα, ποσό δανείου και πηγαίνει ολοταχώς στην τρόικα, που αναμένεται να επιχειρήσει την υποθήκευση των υδρογονανθράκων.

 

Φταίει η Λευκωσία, ή ισχυρότατες παγκόσμιες δυνάμεις (και γιατί;) έχουν μπλοκάρει τη χορήγηση δανείου στην Κύπρο, οδηγώντας την με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε ένα Μνημόνιο που αναπόφευκτα θα θέσει υπό αίρεση την ήδη τρωτή ανεξαρτησία και κυριαρχία του κυπριακού κράτους – κινδυνεύοντας να υλοποιήσει από άλλο δρόμο τη βασική στόχευση του σχεδίου Ανάν; Η κυπριακή απροθυμία ευθύνεται για το ότι δεν βρίσκονται ρωσικές, γαλλικές και άλλες εταιρείες στην Κύπρο, ή το νησί έχει γίνει  αντικείμενο νέας «Γιάλτας»; Για ποιο λόγο το ΑΚΕΛ μοιάζει να εξασφάλισε, με την επιλογή του συγκεκριμένου υποψηφίου που έκανε, την εκλογή του κ. Αναστασιάδη στο προεδρικό αξίωμα; Αυτά και άλλα πολλά είναι τα ερωτήματα, στα οποία ο γράφων δεν είναι έτοιμος να δώσει απάντηση, αλλά δημιουργούν περίπου τη βεβαιότητα ότι κάποιο λάκκο (και πολύ μεγάλο μάλιστα) έχει αυτή η φάβα!

 

Επίκαιρα, 1.11.2012