Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1941-ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010: Κίνα και Ρωσία ως εξωτερικές διέξοδοι απέναντι στην αμερικανογερμανική επίθεση

Τον Οκτώβριο 1940 η Ιταλία επιτέθηκε στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο 1941, το παιχνίδι τελείωσε με την είσοδο της Γερμανίας στον πόλεμο. Η ελληνική ιθύνουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό διέπραξαν μια πράξη «συλλογικής προδοσίας»: είτε συνθηκολόγησαν και συνεργάστηκαν με τις αρχές κατοχής (γερμανόφιλη μερίδα), είτε έφυγαν στο Κάιρο (αγγλόφιλη μερίδα). Μόνη σχεδόν απομείνασα πολιτική δύναμη στη χώρα, το ΚΚΕ κυριάρχησε στην αντίσταση και ήλεγχε την Ελλάδα όταν έφυγαν οι Γερμανοί. Για να ξαναπάρουν οι Αγγλοαμερικανοί τον έλεγχο της χώρας χρειάστηκε αφενός συνδρομή του Κρεμλίνου, αφετέρου ένας αιματηρός εμφύλιος, το ηθικό κόστος του οποίου πληρώνουμε ακόμα και όπου βρίσκονται πολλές από τις ρίζες των προβλημάτων μας.

Οι ιστορικές αναλογίες είναι επικίνδυνες. Ελπίζει κανείς σε εκτόνωση της κρίσης που πλήττει την Ελλάδα, μια από τις σοβαρότερες του νεώτερου ελληνικού κράτους. Είναι όμως πιο επικίνδυνο λάθος να υποτιμούμε, παρά να υπερτιμούμε το κίνδυνο. Μετά τον Οκτώβριο 2009, η Ελλάδα διαφορετικής μορφής, εξίσου όμως κρίσιμη στο διακύβευμά της, όχι «γεωπολιτική», αλλά «γεωοικονομική» επίθεση, που, υπό απειλή χρεωκοπίας, οδηγεί σε οικονομική, κοινωνική και, θα επιδιωχθεί τελικά, και σε εθνική συνθηκολόγηση. Στην επίθεση πρωταγωνιστεί η «οικονομική Αμερική», με επικεφαλής την Γκόλντμαν Ζακς, σύμβουλο της κυβέρνησης και διαχειριστή του ελληνικού δημόσιου χρέους, ο «βετεράνος» της οποίας (και της «αδελφής» J.P. Morgan) κ. Χριστοδούλου τοποθετήθηκε από την κυβέρνηση στη θέση υπεύθυνου για το χρέος! Την ίδια στιγμή που η “the Firm”, όπως είναι γνωστή (κατ’ αντιστοιχία προς το “ the Company” για τη CIA) κερδίζει μυθώδη ποσά από τη διαχείριση του ελληνικού χρέους και τις «συμβουλές» της, οργανώνει τον διασυρμό της χώρας μέσω αγγλοσαξωνικών ΜΜΕ και τζογάρει στην ελληνική χρεωκοπία στην αγορά CDS!

Με «στρατηγικά βλακώδη» κίνηση, ενδεικτική του εγκλωβισμού της Γερμανίας σε καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό-μονεταρισμό, το Βερολίνο συνδράμει πρακτικά την αγγλοαμερικανική επίθεση. Το 1990, η γερμανική στρατηγική ηλιθιότητα, προϊόν αδυναμίας των Γερμανών να «μεταβολίσουν» την ιστορία των τραγωδιών που υπέστησαν και επεφύλαξαν, αποτέλειωσε την ομοσπονδιακή, πολυεθνική Γιουγκοσλαβία, σκότωσε εν τη γενέσει της την ιδέα μιας ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής, κατέστησε την Ουάσιγκτον κυρίαρχο στα Βαλκάνια. Στο φως τέτοιων «επιτευγμάτων», η ρήση Πάγκαλου για γίγαντα με μυαλό νάνου, μοιάζει προσβολή για τους νάνους!

Η τωρινή γερμανική επίθεση δεν περιορίζεται στην άρνηση κάθε συμπαράστασης, αλλά, κατά πάσα πιθανότητα, περιέλαβε και κερδοσκοπικά παιχνίδια της Ντώυτσε Μπανκ. Το να μη συμπαρίστασαι είναι ένα πράγμα. Ποιος όμως υποχρεώνει τα γερμανικά ΜΜΕ να προβάλλουν έναν απύθμενο ρατσισμό-σαδισμό απέναντι σε μια μικρή ευρωπαϊκή χώρα, στην κακοδιοίκηση και διαφθορά της οποίας συνέβαλαν πολύ ουσιαστικά οι Γερμανοί, δωροδοκώντας μαζικά τα δύο κόμματα εξουσίας; Το Βερολίνο προσπαθεί με το ανθελληνικό μίσος του να αποκρύψει τη χρεωκοπία του Μάαστριχτ. Αλλά ήταν ο κ. Χριστοφοράκος που έφτασε να έχει μεγαλύτερη επιρροή στην Ελλάδα από τον αρχηγό των δυνάμεων των κατοχικών δυνάμεων! (Καλό είναι με την ευκαιρία να σταματήσει ο κ. Πρωθυπουργός, σε κάθε συνέντευξή του στο εξωτερικό, να οικτίρει την κακοδιοίκηση και διαφθορά μας. Καγχάζουν οι «πάτρωνες» με τις αυτοκριτικές). Τα ανθελληνικά δημοσιεύματα τα διαβάζουν όλοι οι Ευρωπαίοι. Τι συμπέρασμα λέτε βγάζουν για Γερμανούς και ΕΕ;

Το πιθανό αποτέλεσμα της γερμανικής de facto συνδρομής στις αγγλοαμερικανικές τράπεζες, είναι να ανατιναχθεί η ιδέα του κοινού νομίσματος, αν όχι της ενωμένης Ευρώπης. Δηλαδή να εξασφαλισθεί η αμερικανική ηγεμονία επί των Ευρωπαίων για μερικές δεκαετίες! ‘Ισως μάλιστα αυτός ακριβώς είναι ο απώτερος σκοπός της επίθεσης κατά της Ελλάδας, που ξεκίνησαν διεθνείς τραπεζικοί κολοσσοί και οίκοι αξιολόγησης, με επικεφαλής την Γκόλντμαν.

Βεβαίως, για νάμαστε δίκαιοι, δώσαμε στη Γερμανία διάφορους λόγους να μας αντιπαθεί (την ταυτισή μας με την αμερικανο-βρετανική θέση στην τουρκική ένταξη και τον τρόπο που δύο κυβερνήσεις πήγαν στις Βρυξέλλες να κατηγορήσουν την προηγούμενη κυβέρνηση, δηλ. τη χώρα). ‘Όπως ήρθαν όμως τα πράγματα, το δίλημμα είναι δραματικό ενώπιον Γαλλίας και Γερμανίας. Η ελληνική κρίση φωτίζει κραυγαλέα την χρεωκοπία του Μάαστριχτ, τον τερατώδη χαρακτήρα μιας ‘Ενωσης που προέβλεψε την καταστροφή της (ή τη μετεξέλιξή της σε δικτατορία), γράφοντας στο «σύνταγμά» της την … απαγόρευση της αλληλεγγύης!

Για να διατηρηθεί η ‘Ενωση, ως κοινωνική, δημοκρατική και ευρωπαϊκή (όχι τραπεζική και ατλαντική) δομή, συνεργασίας κρατών και λαών, χρειάζεται επειγόντως ριζική αναθεώρηση του Μάαστριχτ και του διεθνούς συστήματος πλήρους απελευθέρωσης ροών κεφαλαίου και εμπορικών ανταλλαγών. Για αυτά είναι ανέτοιμα Βερολίνο και Παρίσι. Ούτε καν φόρο Τόμπιν δεν θέλουν να επιβάλουν. Προτιμούν να σπρώξουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί, απλώς απαιτώντας από την Αθήνα να «κόψει το κεφάλι» της πληρώνοντας ότι ζητούν οι αγορές και καλμάροντάς τες με μέτρα που υποθηκεύουν κάθε ελληνικό μέλλον.

Η ελληνική κρίση έχει βαθιά ενδογενή αίτια, δεν αρκούν όμως για να την ερμηνεύσουν. Είναι επίσης κρίση της ευρωζώνης, αν όχι της «παγκοσμιοποίησης», όπως αποδεικνύουν τα προβλήματα του ευρωπαϊκού νότου και της Ιρλανδίας. Αν η κρίση του δημόσιου χρέους μπορεί να «δικαιολογεί» τις κερδοσκοπικές επιθέσεις, αυτό δεν σημαίνει επίσης ότι οι επιθέσεις δεν εντάσσονται σε γεωπολιτικά παιχνίδια.

Οι συνταγές του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων ταυτίζονται τώρα και είναι καταστροφικές για την ελληνική οικονομία/κοινωνία. Χρειάζεται να γίνουν σχεδόν «επαναστατικές» μεταρρυθμίσεις, η δική τους συνταγή όμως είναι βασικά συμπίεση του κόστους εργασίας και του κοινωνικού κράτους. Η εργασία είναι πολύ κακοπληρωμένη και επισφαλής στην Ελλάδα και το κοινωνικό κράτος υποτυπώδες. Αν άρουμε τη μονιμότητα των υπαλλήλων δεν θα τους καταστήσουμε πιο παραγωγικούς, αλλά πιο εξαρτημένους από τα κόμματα και τα λαμόγια, θα γενικεύσουμε δηλαδή την κακοδιοίκηση και το «λαμογιστάν».

‘Ότι και αν προσάψει κανείς στους εργαζόμενους ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα, γεγονός είναι ότι αυτοί και οι συνταξιούχοι κυρίως στηρίζουν τη λειτουργία του κράτους πληρώνοντας φόρους. Τα μεσαία και ανώτερα στρώματα, που πρωταγωνιστούν στη λεηλασία, αρνούνται συνήθως να πληρώσουν φόρους ακόμη και για τα κλεμμένα, σε μια χώρα που οι επιχειρηματίες εμφανίζονται στην εφορία φτωχότεροι των υπαλλήλων τους! Η εφαρμογή της συνταγής ΔΝΤ/ΕΕ οδηγεί την οικονομία σε βαθύτατη μακροχρόνια ύφεση, ίσως για δεκαετίες, δεδομένου και του αντιαναπτυξιακού ευρωπαϊκού περιβάλλοντος κα την κοινωνία σε πολύ μεγάλη οπισθοδρόμηση. Θα καταστήσει πολύ δυσκολότερη έως αδύνατη την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη.

Μια «Ιρλανδία της Ανατολής»

Την περασμένη βδομάδα, ο κ. Παπανδρέου βρέθηκε στη Μόσχα. Ο Πούτιν εκτιμούσε ότι ίσως του ζητήσει βοήθεια και ήταν έτοιμος να συζητήσει. Ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός δεν ζήτησε τίποτα. ‘Όπως όμως έχουν τα πράγματα, η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως συμμαχίες και «ζωτικό χώρο» να αναπνεύσει και να μην πεθάνει άμεσα, να αναπτυχθεί στη συνέχεια. Οι συμμαχίες δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τις εθνικές προσπάθειες, είναι όμως απαραίτητες για την επιτυχία τους. Η Ελλάδα θάπρεπε προ πολλού να διερευνήσει τα περιθώρια διεύρυνσης των πηγών δανεισμού, ενώ έχει τα φόντα να γίνει μια «Ιρλανδία της Ανατολής», προσελκύοντας κεφάλαια της Κίνας, της Ρωσίας ή και άλλων. Αλλά και στο καθαρά αμυντικό-στρατηγικό επίπεδο, μπορεί να αποβεί κρίσιμος ο ρόλος Ρώσων και Κινέζων.

Εν πάσει περιπτώσει, δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να παραμένει ευπειθής, υποδειγματικός «σύμμαχος» και «εταίρος», όταν οι «σύμμαχοι» και «εταίροι» τη σπρώχνουν στην καταστροφή. Θέλει βέβαια θάρρος, κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος, ανεξαρτησία σκέψης και αποφασιστικότητα. Αν η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν τα επιδείξει, αν προτιμήσει τον συνήθη δουλοπρεπή ρόλο απέναντι στους «Προστάτες», θα πάρει την ιστορική ευθύνη να σπρώξει την Ελλάδα (και την Κύπρο) στην καταστροφή. ‘Όταν απειλείσαι με θάνατο, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, δεν χωρούν ημίμετρα, ούτε έχουν νόημα αφελή «καλοπιάσματα».

Περιοδικό “Eπίκαιρα”, 25.2.2010

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΕΛΛΑΔΑ-ΡΩΣΙΑ: ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΠΟΨΥΞΗΣ

Επιχείρηση «απόψυξης» των ελληνορωσικών σχέσεων πραγματοποίησε ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επισκεπτόμενος τη Μόσχα και συζητώντας με τον Πρόεδρο Μεντβέντιεφ και τον Πρωθυπουργό Πούτιν όλη τη βεντάλια των ελληνορωσικών σχέσεων με έμφαση στον ενεργειακό τομέα. Οι διμερείς ελληνορωσικές σχέσεις είχαν γνωρίσει μια θεαματική «εκτίναξη» το 2006-7, την οποία ακολούθησε όμως ένα κάποιο «πάγωμα». Με την επίσκεψη Παπανδρέου αποσαφηνίστηκαν οι εκατέρωθεν θέσεις στα βασικά ζητήματα των διμερών σχέσεων. Απομένει βέβαια η συνεπής παρακολούθηση και υλοποίηση συμφωνηθέντων, γιατί το ελληνικό έλλειμμα διαδοχικών κυβερνήσεων σε αυτόν τον τομέα συνέβαλε αποφασιστικά στο παρελθόν στη μείωση της αξιοπιστίας και του κύρους της χώρας και τραυμάτισε τις σχέσεις της. Υπήρχε συχνό φαινόμενο οι επίσημοι να ανταλάσσουν βαρύγδουπες διαβεβαιώσεις της ελληνορωσικής φιλίας ανά τους αιώνες και το ελληνικό κράτος να λησμονείνπάραυτα τα όσα συμφωνήθηκαν.Μπουργκάς-ΑλεξανδρούποληΣε ότι αφορά τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, η ελληνική κυβέρνηση εξεδήλωσε σαφώς την υποστήριξή της. Ο Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την άμεση σύσταση μεικτής ελληνορωσικής εταιρείας που θα αναλάβει την υλοποίηση του ελληνικού τμήματος του αγωγού, ενώ ο Υφυπουργός ενέργειας κ. Μανιάτης διευκρίνισε ότι η κυβέρνηση θα χαρακτηρίσει εθνικής σημασίας το έργο για να διευκολύνει τι απαλλοτριώσεις. Από την πλευρά του ο κ. Πούτιν δεν έκρυψε, στη διάρκεια των συνομιλιών του, την οργή του για την παρελκυστική στάση της βουλγαρικήςκυβέρνησης. Αθήνα και Μόσχα συμφώνησαν να συνεργασθούν σε μια ύστατη προσπάθεια άρσης των βουλγαρικών αντιρρήσεων και της έγερσης διαρκώς νέων (και προφανώς προσχηματικών) ζητημάτων.Για πολλούς πάντως παρατηρητές είναι ίσως πολύ αργά για να σωθεί το σχέδιο, στο οποίο σημειωτέον απέφυγε να αναφερθεί, μιλώντας στους δημοσιογράφους, ο κ. Πούτιν. Από τη μια μεριά η Σόφια του Μπόρισψφ μοιάζει αποφασισμένη να βρίσκει κάθε είδους δικαιολογίες για να καθυστερεί το έργο έως ότου ναυαγήσει από μόνο του, χωρίς να πάρει η ίδια την ευθύνη. Από την άλλη προχωράει με γρήγορους ρυθμούς η υλοποίηση της τουρκικής πρότασης για τον αγωγό Σαμψούντα-Τσεϊχάν. Ο αγωγός αυτός θα μεταφέρει επίσης πετρέλαιο από τη Μαύρη Θάλασσαστη Μεσόγειο παρακάμπτοντας τα Στενά και γι’ αυτό είναι ανταγωνιστικός του Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, που σχεδιάστηκε για να κάνει την ίδια δουλειά. Δεν είναι όμως ανεξάντλητες οι προς μεταφορά ποσότητες πετρελαίου. Δεν λείπουν πάντως και ορισμένοι αναλυτές που υποστηρίζουν ότι έχει μείνει ένας ακόμα, ο τελικός γύρος, που θα κρίνει οριστικά την τύχη του ελληνοβουλγαρορωσικού σχεδίου, που έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ, αφού συζητείται και «εγκρίνεται» από τις τρεις πρωβτεύουσες συνεχώς από το 1994!Σάουθ ΣτρημΚαλύτερα είναι τα πράγματα με τον Σάουθ Στρημ, παρόλο που κι εκεί δεν έχει παιχτεί ο «τελευταίος γύρος» με τις ΗΠΑ, των οποίων είναι πασίγνωστη η εχθρότητα στο έργο και η υποστήριξη προς τον ανταγωνιστικό Ναμπούκο. Είναι λυπηρό βέβαια ότι σήμερα κανείς δεν θυμάται, πλην ίσως των αντιπάλων του, ότι το έργο αυτό υπήρξε προίόν ελληνικής πρωτοβουλίας και η Ελλάδα αναφέρθηκε απλά από τον κ. Πούτιν ως μία μεταξύ μιας δεκάδας χωρών εταίρων του. Γιατί, πέραν της αντικειμενικής αξίας κάθε έργου, υπάρχει και η συμβολική, πολιτική,στρατηγική σημασία του και η αξία του ως «παραδείγματος». Ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός υποσχέθηκε πάντως να προωθήσει την συμπερίληψη του έργου στα ευρωπαϊκά ενεργειακά δίκτυα.Οι δύο πρωθυπουργοί εξέτασαν και το ζήτημα της ανανέωσης της ελληνορωσικής συμφωνίας παροχής αερίου που λήγει το 2016. Αν κατασκευασθεί τελικά ο Σάουθ Στρημ είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ελλάδα θα προμηθευθεί μέσω αυτού του αγωγού τις επιπλέον ποσότητες αερίου που ενδέχεται να χρειασθεί. Διμερείς συνεργασίεςΟι δύο πλευρές ελπίζουν επίσης να ξεπεραστούν τα τελευταία εμπόδια και να αρχίσει η παραλαβή των ρωσικών θωρακισμένων, μια ακόμη συμφωνία (και απόφαση του ΚΥΣΕΑ) της οποίας αγνοείται η τύχη. Τα θέματα αυτά θα εξετάσει και ο Υπουργός ‘Αμυνας κ. Βενιζέλος που αναμένεται να επισκεφθεί τη Μόσχα τον ερχόμενο μήνα, ενώ και ο επικεφαλής της ρωσικής υπηρεσίας αμυντικού σχεδιασμού κ. Ντιμίτριεφ αναμένεται σύντομα στην Αθήνα. Αν τα πράγματα πάνε καλά για τα θωρακισμένα, δεν φαίνεται τελικά να προμηθευόμαστε τα πυροσβεστικά Μπεριάεφ,που οι ‘Ελληνες αρμόδιοι κρίνουν «ακατάλληλα» για την ελληνική γεωμορφολογία. Απομένει να δούμε τι συμπαραγωγή θα συμφωνηθεί έναντι της αγοράς των θωρακισμένων. Τα σημερινά οικονομικά προβλήματα της χώρας ήρθαν να αναδείξουν εκ νέου το τεράστιο έγκλημα όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, οι οποίες δεν φρόντισαν, ενώ η χώρα ξόδευε τα μαλλιά της κεφαλής της σε αμυντικές δαπάνες, να τις καταστήσουν δημόσια, αναπτυξιακή επένδυση σε τομέα μάλιστα υψηλής τεχνολογίας. Ακόμη και τα περίφημα αντισταθμιστικά οφέλη υπήρξαν συνήθως ασήμαντα μερεμέτια, αντί η Ελλάδα να διαπραγματευθεί, έναντι τωνκολοσσιαίων ποσών που ξόδεψε, τη δημιουργία εξ υπαρχής καθετοποιημένων μονάδων παραγωγής οπλικών συστημάτων και εξαγωγής τους. Οι αμυντικές δαπάνες κατέληξαν τελικά να γίνουν πηγή διαφθοράς και εξάρτησης από ξένες δυνάμεις του ελληνικού πολιτικού συστήματος και στην Ελλάδα αναπτύχθηκε όχι ένα στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα, όπως στις ΗΠΑ, αλλά ένα ιδιότυπο «στρατιωτικο-μεσιτικό». Οι δύο Πρωθυπουργοί συζήτησαν επίσης το θέμα της ανάπτυξης των σιδηροδρομικών και ακτοπλοϊκών μεταφορών μεταξύ Ελλάδας και Ρωσίας που παραμένουν σε τελείως υποτυπώδες επίπεδο. Από ρωσικής πλευράς ετέθη πρόταση ριζικής αναδιάρθρωσης των ελληνικών σιδηροδρόμων. Η ρωσική πλευρά επανέλαβε το ενδιαφέρον της για συμμετοχή ελληνικών εταιρειών στα έργα των Ολυμπιακών του Σότσι, όπου όμως ήδη το φιλέτο των συμβολαίων έχει «πετάξει», με τις τουρκικές εταιρείες ήδη πολύ καλά τοποθετημένες. Υπεγράφη επίσης και μια πολιτιστικήσυμφωνία, που ελπίζεται να εφαρμοσθεί (το λέμε γιατί δεν εφαρμόσθηκε η προηγούμενη!). Ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός διαβεβαίωσε τη ρωσική πλευρά ότι θα καταβάλει περαιτέρω έντονες προσπάθειες για τη λύση του προβλήματος θεωρήσεων, προβλήματος που (μαζί με προβλήματα τιμών και εξυπηρέτησης) έχει καθηλώσει τον εκ Ρωσίας ελληνικό τουρισμό στο ένα δέκατο του αντίστοιχου τουρκικού. Στη συνάντηση εξάλλου με τον Ρώσο Πρόεδρο Μεντβέντιεφ, ο κ. Παπανδρέου τόνισε την αντίθεση της Ελλάδας στην «περικύκλωση» της Ρωσίας με αντιπυραυλικά συστήματα.. -----------------------------------------------------------Η Ρωσία και η Κίνα παραμένουν οι δύο σημαντικότερες εναλλακτικές δυνατότητες, τόσο στρατηγικές, όσο και αναπτυξιακές για την Ελλάδα, εκτός Δύσης. Ελπίζει κανείς ότι η επίσκεψη Παπανδρέου θα δρομολογήσει μια πορεία βελτίωσης και, κυρίως, σοβαρότητας των διμερών ελληνο-ρωσικών σχέσεων, το δυναμικό των οποίων ουδόλως έχει εξαντληθεί. ΕΛΛΑΔΑ-ΡΩΣΙΑ: Πέντε χρόνια «αναταράξεων»Οι ελληνορωσικές σχέσεις γνώρισαν θεαματική εκτόξευση το 2006-07, ιδίως με την πρόταση για τον αγωγό ΣάουθΣτρημ που προήλθε από την Αθήνα (πρωτοβουλία Παπούλια-Καραμανλή). Ο προηγούμενος Πρωθυπουργός κατέληξε αργότερα στο συμπέρασμα ότι έχει μπει στο στόχαστρο της Ουάσιγκτον για την εξωτερική του πολιτική και έβαλε «όπισθεν ολοταχώς», γεγονός που, από τη μια απογοήτευσε τη Μόσχα, από την άλλη το εκμεταλλεύτηκε δεόντως, «τρυπώνοντας» στο κενό που δημιουργήθηκε, η υπερδραστήρια Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, υπογράφονταςπληθώρα συμφωνιών και αναβαθμίζοντας θεαματικά το επίπεδο των διμερών σχέσεων με πληθώρα αμοιβαίων επισκέψεων και επαφών σε ανώτατο επίπεδο. Οι επιφυλάξεις του ΠΑΣΟΚ για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη ολοκλήρωσαν την «ψύχρανση» των σχέσεων. Η επίσκεψη του Γιώργου Παπανδρέου τώρα στη Μόσχα θα οδηγήσει σε «ξεπάγωμα», εφόσον φυσικά έχει εμπράκτως τη συμφωνηθείσα από τους δύο ηγέτες συνέχεια.Ελληνικό χρέος: καμμιά συζήτηση για ρωσικό δανεισμό Η επίσκεψη Παπανδρέου στη Μόσχα προκάλεσε διεθνές και ρωσικό ερωτηματικό για το κατά πόσον η Αθήνα θα ζητούσε τη ρωσική οικονομική συνδρομή για τα πιεστικά χρηματοπιστωτικά της προβλήματα. Μάλισταν ο Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας κ. Ζέλικ, που συνέπεσε στη Μόσχα με τον ‘Ελληνα Πρωθυπουργό, ρώτησε, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, τον Ρώσο Υπουργό Οικονομικών αν προγραμμάτιζε συνάντηση με τον κ. Παπανδρέου.Ο Πούτιν ήταν, σύμφωνα με άριστα πληροφορημένες πηγές στη Μόσχα, έτοιμος να εξετάσει ελληνικό αίτημα αν ετίθετο. Για τον λόγο αυτό είχε μάλιστα συμπεριλάβει στη ρωσική αντιπροσωπεία το δεξί του χέρι, τον ισχυρότερο αντιπρόεδρο της ρωσικής κυβέρνησης ‘Ιγκορ Σέτσιν. Εκπρόσωπος της «σκληρότερης», πιο «πατριωτικής» πτέρυγας του καθεστώτος, άνθρωπος «ειδικών αποστολών», ο Σέτσιν ασχολείται με μείζονα, στρατηγικής σημασίας θέματα, όπως τα σχέδια με την Τουρκία, την Κίνα, την Κούβα, τη Βενεζουέλα. Είναι αλήθεια ότι η διεθνήςοικονομική κρίση έχει πλήξει τη Μόσχα, που διατηρεί όμως μια στρατηγική συναλλαγματική εφεδρεία 450δις δολλαρίων. Παρά την ελαφρώς ανεξήγητη και ελάχιστα ευγενή δήλωση του Προέδρου Μεντβέντιεφ ότι συνέστησε στον κ. Παπανδρέου να προσφύγει στο ΔΝΤ, για το ρωσικό καθεστώς, που στο σημείο αυτό παραμένει στα σοβιετικά «δόγματα», τυχόν προσφυγή στο ΔΝΤ συνεπάγεται το «κλείδωμα» για πολλά χρόνια της Ελλάδας σε θέση ντε φάκτο «προτεκτοράτου», κάτι που ασφαλώς απεύχεται το Κρεμλίνο.Μιλώντας άλλωστε στους δημοσιογράφους, παρόντος του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού, ο κ. Πούτιν υπογράμμισε ότι η κρίση δεν ξεκίνησε ούτε από την Ελλάδα, ούτε από τη Ρωσία, αλλά ότιν υπεύθυνες είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες.(Στην πραγματικότητα άλλωστε και ο κ. Πούτιν και ο κ. Μεντβέντιεφ χρωστάνε εν πολλοίς τη σημερινή δουλειά τους στο Ταμείο! Η άνοδός τους στην εξουσία δεν ήταν παρά η αντίδραση στην οικονομική διαχείριση των ετών 1991-98, που οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου και, τελικά, στη χρεωκοπία της χώρας. Η ανάμνηση αυτής της διάλυσης έχει καρφώσει έκτοτε σε διαρκές ζενίθ τη δημοτικότητα του Πούτιν).Επρόκειτο περί εσφαλμένης εκτίμησης όμως. ‘Όπως δήλωσε επανειλημμένα ο Πρωθυπουργός η Αθήνα δεν επιδιώκει «οικονομική βοήθεια», αλλά προσπαθεί να ανακτήσει την χαμένη αξιοπιστία του έλλειμμα της οποίας η κυβέρνηση εντοπίζει το μεγαλύτερο πρόβλημα η κυβέρνηση. Αυτό τόνισε ο κ. Παπανδρέου εκ νέου μιλώντας στην Κυρία Aμανπούρ του CNN.

KΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΕΝΔΥΤΗ, 20.2.2010

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

ΕΝΑ "ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ" ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η ελληνική «χρεωκοπία», το μέλλον του ευρώ και η «μεγάλη σκακιέρα» του Μρζεζίνσκι


Πως τα καταφέραμε έτσι; Πως καταφέραμε το θαύμα, γιατί περί θαύματος πρόκειται, να μας χτυπάνε και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί, παρά τις μεταξύ τους διαφορές; Γιατί συζητείται διεθνώς η αποχώρηση, εθελοντική ή όχι, της Ελλάδας από την ευρωζώνη; Πως καταφέραμε να χάσουμε τον σεβασμό και την εκτίμηση των Ρώσων; Πως πετύχαμε να διασυρθούμε παγκοσμίως και να μην ξέρουμε από πού να πάρουμε δανεικά: με τις «αγορές» να μη θέλουν να μας δανείσουν και εμάς να μην τολμάμε να ζητήσουμε από αυτούς που θα μπορούσαν ή θα ήθελαν ίσως να μας δώσουν, ιδίως το Πεκίνο και τη Μόσχα; Γιατί οι υποτιθέμενοι διεθνείς φίλοι του Πρωθυπουργού, αυτούς που θα περίμενε κανείς να τον στηρίξουν, τον στηρίζουν όπως το σκοινί τον κρεμασμένο, κάνοντας ότι μπορούν για να σύρουν την Ελλάδα στη χρεωκοπία; Γιατί η Γερμανία, ηγετική δύναμη μιας Ευρώπης με την οποία θελήσαμε με κάθε τρόπο και κάθε δυνατή παραχώρηση να συνδέσουμε τη μοίρα μας, έχει τώρα αφήσει ελεύθερες, αν δεν συνδράμει, τις διεθνείς δυνάμεις που αγωνίζονται να τσακίσουν (ή να καταστήσουν διακοσμητικό πρόσωπο) τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας, αφού πρώτα του πάρουν όσες παραχωρήσεις μπορεί να τους δώσει; Γιατί παραμένει τραγικά επίκαιρο το πρόβλημα της ελληνικής ανεξαρτησίας, δύο αιώνες μετά την Επανάσταση; Που μπορεί να μας οδηγήσει αυτή η κατάσταση και πως μπορούμε να αποφύγουμε τις όλο και πιο προφανείς καταστροφές που μας απειλούν;

Από τις απαντήσεις που θα δώσει η, ουδόλως προετοιμασμένη και παντελώς απρόθυμη να το κάνει, ελληνική «ελίτ» (και κοινωνία) σε αυτά τα ερωτήματα, θα εξαρτηθεί το αν ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να διαφυλάξει κοινωνικές κατακτήσεις γενεών, τη διεθνή θέση της Ελλάδας, αν όχι την μελλοντική ύπαρξη των απόλυτα αλληλένδετων και αμοιβαία εξαρτημένων ελληνικού και κυπριακού κράτους, με τη μορφή τουλάχιστο που τα ζήσαμε και τα γνωρίζουμε.

‘Η αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε, έλεγε προεκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου, απροετοίμαστος όμως κι αυτός, όπως έδειξε η συνέχεια, για την έκταση και το είδος των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε. Αλλά και εγκλωβισμένος διανοητικά (όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των «ελίτ») στον αγγλοσαξωνικό κόσμο, που ομολογουμένως ξέρει καλύτερα. Είτε όμως μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, δεν υπάρχει λύση στα ελληνικά προβλήματα εντός των βασικών παραδοχών και επιδιώξεων του αγγλοαμερικανικού οικονομικο-στρατηγικού άξονα, των κυρίαρχων δυνάμεων της «παγκοσμιοποίησης», εκεί δηλαδή που την αναζητούν συνήθως οι πολιτικοί μας.

Μια μικρή χώρα δεν πρέπει να είναι προβλέψιμη, δεν πρέπει να είναι δεδομένη, είχε πει ο πατέρας του σημερινού Πρωθυπουργού σε μια ιστορική συνέντευξη, στο αμερικανικό περιοδικό Τάιμ, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα. ‘Εχει δίκιο ο Αχμέτ Νταβούτογλου, όταν υποστηρίζει ότι οι μεγάλες επιτυχίες της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, τα τελευταία χρόνια, οφείλονται στη χειραφέτησή της. Αυτή η «χειραφέτηση» συνέπεσε με μια συγκυρία βαθιάς κρίσης της αμερικανικής ηγεμονίας, δίνοντας, μαζί με την ελληνική στήριξη, φτερά στον «νεοοθωμανισμό» του Ερντογάν.

Την ίδια περίοδο που η Τουρκία χειραφετούνταν, βελτιώνοντας οριακά και τη σχέση κράτους και κοινωνίας, τα ευρωπαϊκά ρούχα που φόρεσε η Ελλάδα τόνιζαν περισσότερο τα επαρχιακά, καθυστερημένα, υποτελή χαρακτηριστικά μιας «πλιατσικολόγας» πολιτικο-οικονομικής «ελίτ», οι κοινωνικές ανισότητες εκτοξεύονταν, η περιφρόνηση προς την εργασία και την καινοτομία κορυφωνόταν στη χώρα μας!

Η ελληνική ελίτ δεν κέρδισε την ευγνωμοσύνη αλλά την περιφρόνηση της Ουάσιγκτον για την άνευ όρων και ανταλλαγμάτων ευθυγράμμισή της με όλες τις στρατηγικές της επιλογές (όπως την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ). Ούτε κι ανέβηκαν στην εκτίμηση των Γερμανών τα δύο κόμματα εξουσίας που δωροδοκούσαν συστηματικά για να πάρουν την ελληνική αγορά και τις δουλειές της, αφήνοντας τελικά μια ρημαγμένη χώρα στο έλεος των «κερδοσκόπων», να ξαναγυρνάει σταδιακά στην εποχή των «διομολογήσεων», της Πάουερ και της Ούλεν. Για να μας προτείνουν τώρα, και αυτοί, την επιτήρηση του ΔΝΤ.

Ουάσιγκτον και ΔΝΤ

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι ότι κανείς ή σχεδόν στην Ελλάδα δεν θέλει να αναγνωρίσει τον ρόλο των ΗΠΑ, που διατηρούν τον πρώτο ρόλο «στρατηγικού σκηνοθέτη» στην περιοχή μας. Δεν είναι τίποτε διεθνείς «μπακάληδες» που μας έβαλαν στο στόχαστρο, αλλά ένας πολύ μικρός αριθμός επενδυτικών τραπεζών και οίκων αξιολόγησης που όχι μόνο συνδέονται στενά με την Αμερική, σε μεγάλο βαθμό, αυτές είναι η Αμερική! ΗΠΑ δεν είναι μόνο η κυβέρνηση, είναι επίσης και περισσότερο ίσως οι τράπεζες και το CNN, ένα CNN που ενδιαφέρεται τώρα ακόμα και για το ποιος είναι ο Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας (ή μήπως δεν πρόκειται για λεπτομέρεια;). Είναι οι δυνάμεις που κυριαρχούν στο περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης και παίρνουν τις αποφάσεις τους όχι μόνο με οικονομικά, αλλά και με πολιτικά και γεωστρατηγικά κριτήρια. ‘Όταν άλλωστε ο κ. Παπανδρέου μιλάει για κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ, προφανώς δεν είναι η Γουαδελούπη πίσω τους, μόνο το Σίτυ και η Γουώλ Στρητ μπορούν να είναι!

Δεν είναι συμπτωματικό ότι τη στιγμή ακριβώς που οι αγορές «ξεσκίζουν» την «σύμμαχο» Ελλάδα, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει επιλέξει ρόλο Πόντιου Πιλάτου, που, ας μην το ξεχνάμε, είχε αποφασιστική σημασία για τη σταύρωση! Ο αμερικανός Πρόεδρος δεν έχει δώσει καν ένα ραντεβού στον κ. Παπανδρέου, ενώ ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έκανε μια δήλωση του τύπου «καλό είναι όλες οι χώρες να εφαρμόζουν προγράμματα σταθεροποίησης», ερωτηθείς για τις συζητήσεις στις Βρυξέλλες. Αυτό τι άλλο είναι από σήμα στις αγορές «κάντε ότι θέλετε με την Ελλάδα»; Που είναι η συμπαράσταση στη σύμμαχο;

Αφού συνδράμεις όσο μπορείς για να δημιουργήσεις το πρόβλημα, έχεις και τη λύση που θα χρειαστεί το απελπισμένο θύμα – σε αυτό είναι όμοιος ο ρόλος και της μαφίας και της αυτοκρατορίας. Στην περίπτωσή μας λέγεται ΔΝΤ, με ή χωρίς περιτύλιγμα, με ή χωρίς ευρωπαϊκή «συνδιαχείριση». Το Ταμείο ξέρουμε πολύ καλά τι κάνει γιατί υπάρχει τεράστια παγκόσμια πείρα. ‘Οπου επενέβη, χωρίς ούτε μία εξαίρεση, κατέστρεψε τις οικονομίες και κοινωνίες των χωρών, εξασφαλίζοντας τα συμφέροντα των τραπεζών που τις δάνεισαν και την στρατηγική επικυριαρχία των ΗΠΑ.

Οι συνταγές του ΔΝΤ εφηρμόσθησαν με απόλυτο τρόπο στη Λατινική Αμερική επί είκοσι χρόνια, με αποτέλεσμα την οικονομική και κοινωνική καταστροφή της ηπείρου. Στην περίπτωση μάλιστα της Αργεντινής, που μοιάζει με την Ελλάδα, λόγω της νομισματικής σύνδεσης με ένα ισχυρό νόμισμα, το δολλάριο, το αποτέλεσμα των συνταγών ήταν η πτώχευση της χώρας.

Υπάρχει βέβαια μια διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Αργεντινής, μόνο που αυτή η διαφορά δεν κάνει τα πράγματα καλύτερα, τα κάνει πολύ χειρότερα. Η Αργεντινή, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είχε μόνο εσωτερικό πρόβλημα, δεν είχε και έναν γείτονα που να θέλει να αρπάξει ένα μεγάλο κομμάτι του εθνικού της χώρου! Η επιρροή των ΗΠΑ είναι καθοριστική στο ΔΝΤ. Τα στρατηγικά συμφέροντα όμως των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο είναι σε μεγάλο βαθμό αντίθετα με ζωτικά ελληνικά συμφέροντα.

Συνταγές του ΔΝΤ εφηρμόσθησαν επίσης στη Ρωσία στη δεκαετία του 1990. Το αποτέλεσμα ήταν να γνωρίσουν οι χώρες της πρ. ΕΣΣΔ τη μεγαλύτερη οικονομική, κοινωνική και δημογραφική καταστροφή στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου, του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου περιλαμβανομένου. Τον Αύγουστο του 1998, το ΔΝΤ βράβευσε τον Υπουργό Οικονομικών της Ρωσίας και «πρίγκηπα των ιδιωτικοποιήσεων» Τσουμπάις για τη διαχείρισή του. Δύο μέρες αργότερα, η Ρωσία κήρυξε πτώχευση! Ακόμη και σήμερα, η Ρωσία δεν έχει συνέλθει από την εμπειρία αυτής της δεκαετίας – η ανάκαμψή της στηρίχθηκε αποκλειστικά στην εξαγωγή ενέργειας και πρώτων υλών.

‘Όπως πάντα, το ΔΝΤ συνδύασε στη ρωσική περίπτωση στρατηγικά και οικονομικά κριτήρια. Το 1992 επέβαλε σε κάθε πρώην Δημοκρατία της ΕΣΣΔ την υιοθέτηση δικού της νομίσματος, συμβάλλοντας στο γενικό χάος και την αποσύνθεση. Ο σκοπός ήταν να επιταχυνθούν οι διαδικασίες αποσύνθεσης του σοβιετικού χώρου και να αποτραπεί τυχόν επανενσωμάτωσή του με άλλη μορφή.

Για τους παραπάνω λόγους, η υπαγωγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ συνεπάγεται μια μακρά περίοδο οικονομικών και κοινωνικών καταστροφών, αλλά και μια σοβαρότατη απειλή στην εθνική ασφάλεια του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα και την Κύπρο.


Αμερική, Γερμανία και ένα παγκόσμιο παιχνίδι στην «καμπούρα» της Ελλάδας.

Το κύριο παράδοξο της τωρινής κρίσης είναι η σύγκλιση στην πίεση στην Ελλάδα των ΗΠΑ και της Γερμανίας, με τη Γαλλία να καταλαβαίνει κάπως ενστικτωδώς τους κινδύνους και να επιδιώκει κάποιας μορφής «αποσύγκλιση». Αν όντως μια επίθεση κατά του ευρώ κρύβεται πίσω από την επίθεση κατά της Ελλάδας, τότε γιατί η Γερμανία σιγοντάρει τις πιέσεις στην Αθήνα;

Εδώ και καιρό έχει αποδειχθεί ότι η αρχιτεκτονική της ευρωζώνης πάσχει σοβαρά. Πολιτικά, αυτό το νόμισμα χωρίς κράτος, δεν γίνεται αποδεκτό από σημαντικό τμήμα Ευρωπαίων πολιτών, που θεωρούν την ΕΕ και ειδικά την ευρωζώνη, ως αιτία των κοινωνικών δεινών τους και απειλή για τη δημοκρατία, όπως έδειξαν ιδίως τα δημοψηφίσματα στη Γαλλία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία. Οικονομικά οι κανόνες του Μάαστριχτ οδηγούν σε απόκλιση τις οικονομίες των ευρωπαϊκών κρατών (πρόβλημα δεν έχει άλλωστε μόνο η Ελλάδα, έχει όλη η Νότια Ευρώπη), αλλά και σε οικονομική καχεξία το σύνολο της ευρωζώνης. Η πολυπόθητη ανάκαμψη της ευρωπαϊκής οικονομίας δεν έρχεται και η Κίνα ξεπέρασε τη Γερμανία σε εξαγωγές. Ακόμα και το Βερολίνο ανακαλύπτει τελικά τα μειονεκτήματα ενός υπερισχυρού νομίσματος. Η ελληνική κρίση ήρθε να φωτίσει δραματικά τα αδιέξοδα του ευρώ.

Από στρατηγική άποψη, η Ευρώπη έγινε «μπάχαλο» μετά τη μεγάλη διεύρυνση, με τη συμπερίληψη στους κόλπους της μιας πλειάδας αμερικανικών νεοπροτεκτοράτων, της κατά Ράμσφελντ «νέας Ευρώπης». Αν μπει τώρα η Αλβανία, το Μαυροβούνιο και η Τουρκία στην ΕΕ, δεν θα μιλάμε για ‘Ενωση αλλά για ΟΗΕ. Το Βερολίνο και το Παρίσι θέλησαν όμως την ΕΕ για να γίνει ισχυρότερος, όχι πιο αδύνατος ο διεθνής τους ρόλος και οι Γερμανοί δεν θέλουν να πληρώσουν ένα αυξανόμενο κόστος διατήρησης των τωρινών ευρωπαϊκών δομών, παρόλο που χάρη σε αυτές κατέκτησαν τις αγορές των εταίρων τους.

Το Βερολίνο και το Παρίσι άρχισαν δειλές και ανεπαρκείς προσπάθειες να «συμμαζέψουν» κάπως το ευρωπαϊκό σπίτι μετά το γαλλικό δημοψήφισμα του 2005. Ο Γάλλος πρωθυπουργός Βιλπέν προσπάθησε να συμμαχήσει με την Κύπρο και την Ελλάδα το 2005, για να σταματήσει τουλάχιστο την περαιτέρω «μπαχαλοποίηση» της ‘Ενωσης με την ένταξη της Τουρκίας. Το ίδιο έκανε και η Μέρκελ. Αγνοούσαν φαίνεται ότι για τους ‘Ελληνες ιθύνοντες «Αμέρικα ούμπερ άλλες»! Η Ελλάδα εξακολούθησε να υποστηρίζει φανατικά αυτό που δεν θέλει η ‘Αγκελα Μέρκελ και οι Γάλλοι γκωλικοί, την είσοδο δηλαδή της Τουρκίας στην ΕΕ. Και αυτό, παρόλο που μια τέτοια ένταξη θα οδηγούσε πιθανότατα στην απώλεια του σημαντικότερου στρατηγικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας στον ανταγωνισμό της με την Τουρκία: τη συμμετοχή της σε μια ισχυρή ‘Ένωση, στην οποία δεν συμμετέχει η ‘Αγκυρα.

Ονειρευόμαστε να είμαστε στον «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης, μόνο που «πουλάμε» Γάλλους και Γερμανούς στις σπάνιες περιπτώσεις που ζητάνε τη συνδρομή μας έναντι της Ουάσιγκτον και της ‘Αγκυρας για να υπερασπιστούν αυτόν τον πυρήνα, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα στην Κύπρο και το Αιγαίο! Γιατί να μας βοηθήσουν αυτοί στη δυσκολία;

Πιθανώς βεβαίως παραμένει μείζον στρατηγικό σφάλμα του Βερολίνου να αφήσει την Ελλάδα να βρεθεί στην αγκαλιά του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον. Αλλά δεν θα είναι το πρώτο που κάνει η Γερμανία. Το μεγάλο πλεονέκτημα των ΗΠΑ έναντι των Ευρωπαίων είναι ότι η Ουάσιγκτον έχει στρατηγική και βούληση, ξέρει τι θέλει. Η εναλλακτική της Γερμανίας είναι να πληρώσει για να «σώσει» την Ελλάδα και, ενδεχομένως, αύριο, την Πορογαλία και την Ισπανία, και αυτό το φοβάται.

Ο κίνδυνος λοιπόν είναι διπλός. Να χρησιμοποιηθεί η Ελλάδα ως Λήμαν Μπράδερς, για «παραδειγματισμό» των υπόλοιπων και ταυτόχρονα να ξαναμπεί από το παράθυρο η ιδέα μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων. Από τη στρατηγική σκέψη των Χριστιανοδημοκρατών δεν έφυγε ποτέ αυτή η ιδέα, όπως την εξέφρασε στο παρελθόν ο Καρλ Λάμερς. Στα μάτια της Γερμανίας, μια στενή ευρωζώνη θα έκανε ίσως περισσότερο νόημα, έστω και αν το Βερολίνο πλήρωνε με την απώλεια της επιρροής του στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο. Αλλά αυτό ακριβώς θα έκανε νόημα και για τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και για τον Αχμέτ Νταβούτογλου!

Οι ΗΠΑ θα κέρδιζαν έτσι κι αλλοιώς. Η προσπάθεια μεταρρύθμισης της ευρωζώνης, ακόμα κι αν τελικά πετύχαινε, θα δημιουργούσε μεγάλη αναταραχή στην Ευρώπη και θα άφηνε ήσυχες για μεγάλο διάστημα τις ΗΠΑ να ηγεμονεύουν επ’αυτής και παγκοσμίως, πολύ περισσότερο αν γίνει υπό την πίεση των «αγορών». Ακόμη κι αν πετύχαινε η συγκρότηση ενός πιο αξιόπιστου σκληρού πυρήνα, με πραγματικά ομοσπονδιακά χαρακτηριστικά, η ΝΑ Ευρώπη θα είχε ήδη αποτελέσει έναν βαλκανο-τουρκικό πόλο της ΕΕ, μια ζώνη αμερικανοτουρκικής επιρροής που θα εκτεινόταν από την Αδριατική μέχρι τον Καύκασο και το Κουρδιστάν.

Μια τέτοια ζώνη συνιστά κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ εδώ και είκοσι χρόνια. Αυτήν εξυπηρετούσαν οι ρυθμίσεις του σχεδίου Ανάν, καθιστώντας την Ελλάδα όμηρό της, αυτήν εξυπηρετεί και η προσπάθεια να ρίξουν τώρα την Αθήνα στη χρεωκοπία. Αν φτιαχνόταν μια τέτοια ζώνη, θα ήταν κέντρο της νέας μεταψυχροπολεμικής αρχιτεκτονικής που ονειρεύεται ο Μπρζεζίνσκι. Γιατί θα παρεμβαλλόταν μεταξύ Ρωσίας και «θερμών θαλασσών», μεταξύ Γαλλογερμανίας και Μέσης Ανατολής. Εξασφαλίζοντας έτσι τον επικυριαρχικό ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρασία. Μια τέτοια ζώνη θα γινόταν ένα από τα κέντρα της «Μεγάλης Σκακιέρας».

Δεν χρειάζεται βέβαια πολύ φαντασία για να αντιληφθεί κανείς εύκολα τι σημαίνει κάτι τέτοιο για τα ιστορικά συμφέροντα, το ίδιο το μέλλον του ελληνικού λαού στην Ελλάδα και την Κύπρο. Και καταλαβαίνει καλύτερα γιατί η Ελλάδα θα πεθάνει από ασφυξία αν δεν επιδιώξει τώρα, χθες δηλαδή, συνδρομή από δυνάμεις εκτός αυτού του παιχνιδιού, όπως είναι κατεξοχήν η Κίνα και η Ρωσία, αν δεν βελτιώσει τις πολιτικές σχέσεις της με τον ευρωπαϊκό πυρήνα, αν δεν κάνει μια πραγματική επανάσταση στο εσωτερικό της, αν δεν υπερασπίσει εξωτερικά την ύπαρξη του κυπριακού κράτους. Το κυριότερο όπλο ενός λαού, μιας χώρας, ενός ηγέτη, για να μπορέσουν να επιβιώσουν είναι να καταλαβαίνει ποιοι είναι οι φίλοι και ποιοι οι εχθροί του (όπως και για έναν παίκτη του πόκερ να μην παίζει με τα χαρτιά του ανοιχτά!). Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου να είχε του κόσμου τα ελαττώματα και η πολιτική του να έχει σχέση με τα τωρινά μας προβλήματα. Είχε όμως μια μοναδική συνείδηση του παγκόσμιου παιχνιδιού, που ήταν από μόνη της τεράστιο ατού. Ας ελπίσουμε μόνο κι ας εργαστούμε ταυτόχρονα για να μην αποδειχθεί ότι είναι ήδη πολύ αργά.

"Επίκαιρα", 18.2.2010

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

O κρίσιμος ρωσικός παράγων

Καθοριστική σημασία για τις ελληνορωσικές σχέσεις και τη «χημεία» μεταξύ της νέας ελληνικής κυβέρνησης και του Κρεμλίνου των Πούτιν και Μεντβιέντεφ θα έχει η επίσκεψη του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στη Μόσχα την ερχόμενη Δευτέρα και Τρίτη, η πρώτη ουσιαστικά επαφή του ηγέτη του ΠΑΣΟΚ με τη ρωσική ηγεσία. Η Αθήνα επιθυμεί να δείξει τη σημασία που αποδίδει στις σχέσεις με τη Μόσχα και η τελευταία θέλει να διαγνώσει τις προθέσεις του κ. Παπανδρέου και τις δυνατότητες ανάπτυξης μιας σχέσης που πήρε, στο πρόσφατο παρελθόν στρατηγικό χαρακτήρα και τροφοδότησε πολλές προσδοκίες, χωρίς όμως πάντα και να τις ικανοποιήσει.

Η επίσκεψη του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού στη Μόσχα γίνεται την επαύριο της δραματικής συνόδου των Βρυξελλών, αλλά σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις δεν θα συζητηθούν με τη Ρωσία τα ελληνικά οικονομικά προβλήματα. «Ο Πούτιν ήταν έτοιμος να προσφέρει βοήθεια», είπε στον «Κ.τ.Ε.» Ρώσος πολιτικός, που θυμίζει ότι η χώρα του, αν και πληγείσα από την κρίση, διαθέτει ένα μεγάλο συναλλαγματικό απόθεμα, της τάξεως των εκατοντάδων δις δολλαρίων. Τέτοιο ζήτημα πάντως δεν φαίνεται να έχει τεθεί ούτε από τη μία, ούτε από την άλλη πλευρά, επιμένοιυν καλά πληροφορημένες πηγές σε Αθήνα και Μόσχα.

Στο «μενού» των συζητήσεων Παπανδρέου με Μεντβιέντεφ και Πούτιν θα βρεθούν τα ενεργειακά θέματα, με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη να καρκινοβατεί και τον ΣάουθΣτρημ σε καλύτερη μεν κατάσταση, αλλά πάντα υποκείμενο στη σφοδρή εχθρότητα των ΗΠΑ, που πριμοδοτούν τον ανταγωνιστικό Ναμπούκο. Η Αθήνα ενδιαφέρεται επίσης για την ανανέωση της συμφωνίας για παροχή φυσικού αερίου που λήγει το 2016, έστω και αν προσανατολίζεται στην αύξηση των ποσοτήτων που εισάγει από την Τουρκία, παρά τις επιφυλάξεις που κατά καιρούς εκφράσθηκαν για τη σκοπιμότητα και το σώφρον εισαγωγής αερίου από μια χώρα που είναι ο κύριος δυνητικός αντίπαλος της Ελλάδας. Η Μόσχα επιδιώκει επίσης να προχωρήσουν τα δύο υδροηλεκτρικά έργα που έχει συμφωνήσει η Αθήνα να της αναθέσει από τις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Στον στρατιωτικό τομέα εκκρεμεί η αγορά των (αμφιβίων) ρωσικών θωρακισμένων που έχει μεν αποφασισθεί από το ΚΥΣΕΑ, πληροφορίες φέρουν όμως κατά καιρούς ανταγωνιστικά συμφέροντα προμηθειών και ορισμένους κύκλους της ελληνικής στρατιωτικής γραφειοκρατίας να αντιδρούν, ενώ και η Γερμανία έχει μπει «σφήνα» στην υπόθεση προτείνοντας δικά της μεταχειρισμένα. Υπάρχει επίσης το ζήτημα της θέσης σε πλήρη λειτουργία των πυραύλων Ες-300 στην Κρήτη. Στρατιωτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι, αν δεν προχωρήσει η αγορά θωρακισμένων, θα μπορούσαν να αγορασθούν πύραυλοι και συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου που θεωρούν εξαιρετικά σημαντικά για την ελληνική άμυνα. Η Ρωσία έχει ήδη παράγει Ες 400 και ετοιμάζει και τη νέα γενηά των Ες 500.

Πιθανώς θα υπογραφεί επίσης μια πολιτιστική συμφωνία. Αθήνα και Μόσχα προετοιμάζουν για το 2012 ή 2013 ένα έτος Ρωσίας στην Ελλάδα και ένα έτος Ελλάδας στη Ρωσία. Υπάρχει ένα τεράστιο ανεκμετάλλευτο δυναμικό πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ των δύο χωρών. ‘Οπως όμως επισημαίνουν ρωσικές διπλωματικές πηγές, η επίσκεψη Παπανδρέου δεν αποσκοπεί τόσο σε υπογραφή νέων συμφωνιών, όσο στην επιτάχυνση του έργου επί των υφισταμένων σχεδίων.

Το σύνολο της ρωσικής ηγεσίας θα υποδεχθεί με όλες τις τιμές που ταιριάζουν σε μια πατροπαράδοτα φιλική χώρα τον ‘Ελληνα Πρωθυπουργό θέλοντας να δείξει ότι επιθυμία της Μόσχας είναι η περαιτέρω ανάπτυξη μιας διμερούς σχέσης και θέλοντας να περάσει προς τον ελληνικό λαό το «μήνυμα» της ρωσικής φιλίας, αλλά και καθιστώντας παράλληλα σαφές ότι το Κρεμλίνο επιθυμεί έργα και όχι μόνο διακηρύξεις διαχρονικής φιλίας . Για μια Ελλάδα που συνήθως έχει περισσότερα προβλήματα παρά οφέλη από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, η Ρωσία παραμένει το κυριότερο «στρατηγικό αντέρεισμα», αν η Ελλάδα θέλει να το χρησιμοποιήσει, ρόλος που αποβαίνει πιο σημαντικός εν μέσω διεθνούς και ελληνικής οικονομικής κρίσης - στη Μόσχα άλλωστε μονίμως προσφεύγουν οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις για να αποτρέψουν δυσμενείς κινήσεις των «συμμάχων» μας στο ΣΑ του ΟΗΕ. Αλλά και η Ελλάδα έχει κατά καιρούς επιδείξει μια ευαισθησία έναντι των ρωσικών συμφερόντων και του ιδιαίτερου ρωσικού ρόλου στην Ευρώπη, που δεν χαρακτηρίζει τις περισσότερες από τις χώρες-μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η Ρωσία, να σημειωθεί, εγκατελείφθη προ είκοσι ετών στις ίδιες «αγορές» που επιτίθενται τώρα στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα να γνωρίσει μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές στην ιστορία του βιομηχανικού κόσμου. Το ίδιο το καθεστώς Πούτιν προέκυψε ακριβώς ως αντίδραση στην απερίγραπτη αυτή καταστροφή από μια δεκαετία συνεπούς νεοφιλελευθερισμού και αποθέωσης των «αμερικανικών αξιών», όπως και πληθώρας κολοσσιαίων μονομερών παραχωρήσεων της Μόσχας προς τη Δύση, έναντι των οποίων η Ρωσία εισέπραξε περιφρόνηση και είδε το ΝΑΤΟ να φτάνει στα σύνορά της.

Οι ελληνορωσικές σχέσεις έχουν πολιτιστικό και γεωπολιτικό βάθος αιώνων, αν και συχνά ο ελληνορωσικός «έρωτας» παρέμεινε σε «πλατωνικό» στάδιο, προσκρούοντας είτε στην αδυναμία του ελληνικού χώρου να συντάξει την ανεξαρτησία του, είτε στον κυνισμό ενίοτε της ρωσικής «μεγάλης δύναμης» και τον «φαταουλισμό» των μεγάλων ρωσικών εταιρειών. Εντούτοις, η ελληνορωσική στρατηγική σχέση μοιάζει να ανταποκρίνεται καλύτερα σε συνθήκες κρίσης της αμερικανικής ηγεμονίας, συνθήκες που εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον τα τελευταία χρόνια η διπλωματία των κ.κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου.

Στα πλαίσια αυτά η επίσκεψη Παπανδρέου θα δώσει σημαντική ευκαιρία και στον ‘Ελληνα Πρωθυπουργό και στη ρωσική ηγεσία να «αναγνωρισθούν» αμοιβαία και να διερευνήσουν τις δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης των διμερών σχέσεων. Ο Πρόεδρος Μετβέντιεφ έχει στείλει στον κ. Παπανδρέου από μηνών το ρωσικό σχέδιο για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, που ενδιαφέρει πάρα πολύ τη Μόσχα και ελπίζει ότι θα έχει την απάντηση του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού κατά τη διάρκεια της επίσκεψης. Η Μόσχα αντιτάσσεται επίσης κατηγορηματικά στην αναγνώριση του Κοσόβου, αν και έχει προειδοποιήσει το Βελιγράδι ότι θα μεταβάλλει τη στάση της σε περίπτωση ένταξης της Σερβίας στο ΝΑΤΟ.

Η Ελλάδα υποστηρίζει την επιτάχυνση των συνομιλιών για τη διευκόλυνση των επισκέψεων χωρίς βίζα μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ. Το ζήτημα αυτό ενδιαφέρει πάρα πολύ τον ελληνικό τουρισμό, γιατί θεωρείται ως μία από τις κύριες αιτίες που η Ελλάδα υποδέχεται πολύ μικρότερο αριθμό τουριστών εν σχέσει με την Τουρκία. Η Ρωσία θεωρεί επίσης ιδιαιτέρως καλοδεχούμενες τις εταιρείες από «φιλικές χώρες όπως η Ελλάδα», σημειώνουν Ρώσοι κυβερνητικοί παράγοντες, αναφερόμενοι στα σημαντικά έργα για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του Σότσι.

«Δραστηριοποιηθείτε στη ρωσική αγορά, δημιουργήστε τις προϋποθέσεις για δραστηριοποίηση των ρωσικών εταιρειών στην Ελλάδα», λέει από την πλευρά του ο ποντιακής καταγωγής βουλευτής της Δούμας Ιβάν Σαββίδης, στέλεχος του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία» του Πούτιν, που θυμίζει την έκταση της ρωσικής αγοράς, ικανής υπό όρους να απορροφήσει ένα τεράστιο μέρος της ελληνικής παραγωγής. Ο κ. Σαββίδης υπενθυμίζει ότι σημειώνεται αληθινή έκρηξη των ρωσο-τουρκικών σχέσεων, με συνεχείς ανταλλαγές επισκέψεων σε ανώτατο επίπεδο και υπογραφή πληθώρας συμφωνιών (αγωγός Σαμψούντα-Τζεϊχάν, ανταγωνιστικός του Μπουργκάς-Αλέξανδρούπολη, πυρηνικό εργοστάσιο, κατασκευή αποθηκευτικών χώρων αερίου και πετρελαίου κλπ). Ρωσία και Τουρκία παρά την κρίση υπολογίζουν σε μερικά χρόνια να φτάσουν τον τζίρο των αμοιβαίων ανταλλαγών τους στα 100 δις δολλάρια, Αναφερόμενος στους αγωγούς, ο βουλευτής υπογραμμίζει με νόημα: «η Ρωσία είναι μια μεγάλη χώρα, που έχει πολλές εναλλακτικές. Δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον δύο μικρές βαλκανικές χώρες να αποφασίσουν αν θέλουν ή δεν θέλουν τους αγωγούς».

Ο Πρωθυπουργός θα συναντήσει επίσης και εκπροσώπους των Ελλήνων ομογενών της πρώην ΕΣΣΔ που αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλα προβλήματα, κυρίως στο θέμα της ιθαγένειας. Φαίνεται απίστευτο, αλλά ενώ η Ελλάδα αντιμετωπίζει τώρα το θέμα παροχής ιθαγένειας σε διάφορες κατηγορίες μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, συνεχίζει να δημιουργεί μεγάλα προβλήματα σε όσους ‘Ελληνες της πρώην ΕΣΣΔ ταλαιπωρούνται πολλά χρόνια για να αποκτήσοιυν κάποτε, αν αποκτήσουν, την πολυπόθητη ελληνική ιθαγένεια. Είναι συχνό φαινόμενο και η απέλαση όσων συλλαμβάνονται έχοντας παραβιάσει την προθεσμία της βίζας τους. Μεγάλα παράπονα και σοβαρές καταγγελίες διατυπώνονται από τους ‘Ελληνες ομογενείς για την λειτουργία των Προξενείων του Νοβοροσίσκ, της Μαριούπολης και της Τιφλίδας.

Κόσμος του Επενδυτή, 13.2.2010

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

Το ραντεβού της Ελλάδας με την Ιστορία

Είναι μερικές φορές που ο αρθρογράφος προτιμά να μη γράψει όσα έχει στο μυαλό του. Προτιμά να μη τα γράψει γιατί είναι οδυνηρά, και στον ίδιο, και στο κοινό του. ¨Όμως είναι καλύτερο να τα λέμε, και είναι καλύτερο να τα λέμε, όσο είναι καιρός να αποτρέψουμε τα χειρότερα, έστω κι αν στενοχωριόμαστε ή στενοχωρούμε.

Στην ξέρα κινδυνεύει τώρα να καταλήξει, και με μεγάλη μάλιστα ταχύτητα, το καράβι “Ελλάς”, με “καπετάνιο” τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και “πλήρωμα υπηρεσίας” από το ΠΑΣΟΚ “νέας κοπής”. Δεν το αξίζει ο Πρωθυπουργός, δεν το αξίζουμε κι εμείς, αλλά ο κίνδυνος είναι μπροστά.

Οι προβλέψεις βέβαια είναι δύσκολες όταν τα φαινόμενα των διεθνών οικονομικών μπούν σε μη γραμμική περιοχή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το καράβι θα τσακιστεί ή θα μισοβουλιάξει, εγκαινιάζοντας μια ιστορική παρακμή, ή αν θα αλλάξουν τελευταία στιγμή κατεύθυνση οι αέρηδες ή εμφανισθεί από μηχανής Θεός με τη μορφή π.χ. Γερμανίας ή EΕ να μας σώσει, ούτε αν θα πρόκειται για σωτηρία ή αργό θάνατο. Αυτό που όμως ξέρουμε είναι ότι το σκάφος Ελλάς πλέει λάθος σε πολύ επικίνδυνα νερά. Kι όπως γράψαμε προ έτους, από τις στήλες του αδελφού Μετροπόλιταν, ο ελληνικός χώρος αντιμετωπίζει τη σοβαρότερη κρίση μετά το 1945, αυτής του 1974 περιλαμβανομένης.

Σε διάστημα τριμήνου, η κυβέρνηση σπατάλησε πολιτικό κεφάλαιο που κανονικά θέλει τρία χρόνια να ξοδευτεί. Και τα πολύ χειρότερα είναι ενδεχομένως μπροστά μας. Είναι γεγονός ότι η διαχείριση Καραμανλή υπήρξε εγκληματικά καταστροφική. Οι υπουργοί της θέλουν κρέμασμα. Δυστυχώς όμως και η κυβέρνηση που ακολούθησε φάνηκε παράλυτη, απροετοίμαστη, χωρίς επαρκή κατανόηση των προβλημάτων και του διεθνούς περιβάλλοντος. Είναι, όπως είπαμε, οδυνηρό να τα γράφει κανείς αυτά, πιο οδυνηρό όμως να μην λέει και να μην κάνει τίποτε όσο υπάρχει ακόμα λίγος χρόνος για να αποτραπούν τα χειρότερα.

Για να αποτραπούν όμως, πρέπει η κυβέρνηση να αντιληφθεί τι συμβαίνει και να αρχίσει να υπερασπίζεται την Ελλάδα από τις επιθέσεις των αγορών, δηλαδή των μεγάλων πιστωτικών ιδρυμάτων του Σίτι και της Γουόλ Στρητ και των κρατών με τα οποία συνδέονται, όπως ιδίως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, οι φίλοι του Ισραήλ. Η κυβέρνηση πρέπει να αρχίσει την υπεράσπιση της χώρας προτού η βλάβη καταστεί ανήκεστος και η χώρα αντιμετωπίσει το φάσμα μιας ενδεχόμενης πτώχευσης, με τη μια ή την άλλη μορφή.

Το πρόβλημα πλέον δεν είναι το δημόσιο χρέος, η διαφθορά και κακοδιοίκηση στην Ελλάδα, ή οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων! Αυτή τη στιγμή, το πρόβλημα είναι η επίθεση από αριθμό μεγάλων επενδυτικών τραπεζών, funds και οίκων αξιολόγησης, επίθεση που ξεκίνησε μεν με επίκληση υπαρκτών προβλημάτων, ήδη όμως κατέστη τελείως δυσανάλογη προς τα αίτια που τη δικαιολόγησαν. Δυστυχώς όμως, μετά από ένα τρίμηνο ακατανόητων χειρισμών, ταλαντεύσεων και παλινδρομήσεων, ο κ. Παπανδρέου στέκεται τώρα σούζα απέναντι στις απαιτήσεις των αγορών, χωρίς αυτή η στάση να εξασφαλίζει τουλάχιστον κάποια μορφή σωτηρίας, αποτροπής των χειρότερων - το αντίθετο!

Την όποια δύναμη του “νέου πατριωτισμού” δεν την νοιώθουν τώρα ούτε οι ΅νταβατζήδες των αγορών΅, ούτε ο Αχμέτ Νταβούτογλου. Τα φτωχότερα και λαϊκότερα κοινωνικά στρώματα της Ελλάδας τη νοιώθουν, όσοι δουλεύουν ή θέλουν να δουλέψουν, αντί να ζούνε πλουσιοπάροχα από κλεμμένα, φοροδιαφυγή και ανταλλαγή αέρα κοπανιστού. Φτωχοί, νέοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα ενός “λαμογιστάν”, που συγκροτείται πολιτικά στον δικομματισμό και πληρώνεται κανονικά από τη Ζήμενς και ένας Θεός ξέρει ποιους άλλους. Ο ελληνικός λαός κινδυνεύει να δει να εξανεμίζονται κατακτήσεις δύο ή τριών γενεών. Καλείται να κάνει ανθρωποθυσίες στον Μολώχ των "αγορών" χωρίς τουλάχιστο να ξέρει ότι κάνοντάς τες τουλάχιστο θα σωθεί…

Σενάρια καταστροφής: ΔΝΤ ή ΕΕ;

H εμπειρία δεκαετιών επεμβάσεων του ΔΝΤ παγκοσμίως είναι πασίγνωστή. Παντού όπου επενέβη το ΔΝΤ, το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή οικονομιών και κοινωνιών. Το Ταμείο δεν επεμβαίνει με επιδίωξη να σώσει τις χώρες, αλλά να σιγουρέψει την αποπληρωμή του χρέους. 'Η, για να είμαστε ακριβέστεροι, να διατηρήσει σε κατάσταση μόνιμης χρέωσης τις χώρες, στην κατάσταση περίπου που ήταν πριν από μερικές γενεές οι χωρικοί στην Ελλάδα, τυπικά μεν ελεύθεροι, ουσιαστικά όμως δουλοπάροικοι, εξαρτημένοι απόλυτα για την επιβίωσή τους από την εξουσία του τσιφλικά, του κεφαλαιούχου, του βουλευτή, που απομυζούσαν ολόκληρη την υπεραξία του χωρικού, αφήνοντάς του μόλις τα προς το ζην.

Σε συνθήκες άλλωστε παγκοσμιοποίησης, δηλαδή κατάργησης κάθε μορφής προστατευτισμού, ιδίως από την ΕΕ, δεν θα βοηθήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας η αύξηση της παραγωγικότητάς της μέσω μείωσης ενός ήδη πολύ χαμηλού κόστους εργασίας, όταν αντιμετωπίζει τον ανταγωνισμό Βουλγαρίας, Τουρκίας ή Κίνας. Η μείωση του κόστους εργασίας και του κοινωνικού κράτους θα συνοδευθεί, αντίθετα, από ισχυρά φαινόμενα κοινωνικής αποσύνθεσης, με κόστος πιθανώς πολλαπλάσιο των “οικονομιών”.

Δεδομένης της επιρροής στο ΔΝΤ των ΗΠΑ, βασικού υποστηρικτή των τουρκικών διεκδικήσεων, είναι προτιμότερη η “σωτηρία” μας από τους Ευρωπαίους και όχι από το ΔΝΤ. Αν όμως οι ευρωπαϊκοί οικονομικοί όροι είναι παραπλήσιοι με αυτούς του Ταμείου, τότε ούτε όφελος θα έχουμε ως χώρα, ούτε θα βγούμε από το τέλμα.

Με αυτά δεν εννοούμε ότι δεν πρέπει να παρθούν μέτρα, ή ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε για το τεράστιο πρόβλημα του χρέους. Κανείς δεν μπορεί να αδιαφορεί για τα δημόσια οικονομικά, έστω και αν δεν είναι παρά σύμπτωμα του προβλήματος, ή για τη διαφορά παραγωγικότητας μιας οικονομίας από τη διεθνή αγορά. Για μια σειρά επίσης λόγους πρέπει να εμφανισθούν επιτέλους στους εθνικούς λογαριασμούς και να φορολογηθούν τα τεράστια αποκρυβόμενα εισοδήματα των ελληνικών μεσοστρωμάτων. Είναι δύσκολο, απαιτεί ισχυρή ταξική σύγκρουση, χωρίς όμως αυτό η Ελλάδα δεν θα ορθοποδήσει ποτέ.

'Ενα οικονομικό ζήτημα γίνεται γεωπολιτικό

Η κρίση του ελληνικού χρέους είναι η κορυφή του παγόβουνου της ελληνικής κρίσης. Το πρόβλημα παροξύνθηκε τον τελευταίο χρόνο, καθώς η κυβέρνηση έκλεισε περίπου το κράτος και επιδόθηκε στη λεηλασία του. Η κυβέρνηση Παπανδρέου ήρθε στην εξουσία με μια σειρά απραγματοποίητες υποσχέσεις και μετά πήγε στις Βρυξέλλες να παραπονεθεί ότι βρήκε άδεια ταμεία, μιμούμενη την απογραφή του Αλογοσκούφη. Υπολόγιζε ίσως ότι το αυστηρό σήμα που θα ερχόταν από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα θα την βοηθούσε στο εσωτερικό.

Τα πράγματα δεν έγιναν καθόλου έτσι. Κανένας δεν είχε ειδοποιήσει τον ελληνικό λαό ότι αντιμετωπίζει κίνδυνο χρεοκοπίας. Οι ¨Ελληνες δεν ήταν διατεθειμένοι να δώσουν σημασία στις αυστηρότατες αντιδράσεις της Κομισιόν και του διεθνούς τύπου, έδωσαν όμως οι αγορές και οι Γερμανοί οικονομολόγοι. Το σημαντικότερο ινστιτούτο οικονομικών ερευνών της Γερμανίας IFO συνέκρινε από τα μέσα Νοέμβρη την Ελλάδα με τη Λήμαν Μπράδερς…Το αντικειμενικά υψηλό έλλειμμα, υψηλό χρέος και πολύ άτεχνους κυβερνητικούς χειρισμούς οδήγησαν στην εξαπόλυση της μεγάλης επίθεσης κατά των ελληνικών τίτλων. Το καταπληκτικό είναι ότι η χώρα βρέθηκε προς στιγμήν στο στόχαστρο και του αγγλοαμερικανικού άξονα και των Γερμανών!

Πίσω από κάθε τέτοια επίθεση κρύβεται μια πληθώρα παραγόντων, όχι μόνο οικονομικών. Εδώ θα μπορούσαμε να πιθανολογήσουμε τους εξής εν δράσει παράγοντες:

‘ την αίσθηση του Βερολίνου ότι η Ελλάδα ταυτίζεται πολύ ισχυρά με τα αμερικανικά συμφέροντα μετά την εκλογή Παπανδρέου

‘ τη διάθεση πίεσης επί της Ελλάδας για να κλείσουν, με σημαίνουσες απώλειες εθνικής κυριαρχίας, οι ενοχλητικές ΅εκκρεμότητες΅ σε Κύπρο, Αιγαίο, Θράκη, Σκόπια, τερματισμό ελληνορωσικών σχέσεων. Η Ελλάδα δεν προβάλλει μεγάλες αντιστάσεις στα καλά της ‘ μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα έκανε μια Ελλάδα υπό εποπτεία του ΔΝΤ

‘ τη διάθεση της Γερμανίας και των αγορών να δώσουν ένα μάθημα σε όλη την ευρωζώνη, για το ποιος θα κληθεί να πλήρώσει τα χρέη και για το καθεστώς άγριας λιτότητας και εργασιακού μεσαίωνα που Βερολίνο και αγορές εισηγούνται για το σύνολό της, ως απάντηση στον ανταγωνισμό Κινέζων κλπ.

‘ τον ανταγωνισμό ευρώ’δολλαρίου, μια θεωρία που διακινούν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, άνευ λοιπόν αποδεικτικών στοιχείων

Πέραν αυτών των γεωπολιτικών παραγόντων μπορεί κανείς να διερωτηθεί κατά πόσον η ελληνική επίθεση δεν είναι παρά το δεύτερο κύμα της κρίσης του 2008 που χτυπάει τώρα χώρες και όχι τράπεζες. Εξακολουθεί να υπάρχει μια πληθώρα κεφαλαίων που εξάντλησαν σχεδόν όλες τις δυνατές τοποθετήσεις. Υπάρχει επίσης τεράστιο συσσωρευμένο χρέος που πρέπει να πληρωθεί. Υπάρχει επίσης και κρίση της ίδιας της ευρωζώνης, μιας ζώνης που δεν προστατεύεται επαρκώς από τις εξωτερικές πιέσεις, δεν έχει τρόπο να ανταγωνισθεί τα χαμηλά μεροκάματα της Κίνας ή τα νομισματικά παιχνίδια της Ουάσιγκτον, λειτουργεί πρακτικά ως φορέας μεταφοράς υπεραξίας από την ευρωπαϊκή περιφέρεια στη Γερμανία, που τη χρησιμοποιεί για να αγοράζει αμερικανικό χρέος, ενώ προωθεί εκ των πραγμάτων τις κινεζικές εξαγωγές. Αυτή η ευρωζώνη δεν έχει καμία αλληλεγγύη, με αποτέλεσμα να ξοδεύονται λεφτά των φορολογουμένων για να σώζονται όχι μόνο οι μικροκαταθέσεις, αλλά οι τράπεζες και οι ιδιοκτήτες τους που είχαν πτωχεύσει, να δηλώνεται όμως με κάθε κυνισμό ότι μπορεί να πτωχεύσουν κράτη μέλη της ευρωζώνης!

Τι μπορεί να κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου

Τα ελληνικά οικονομικά προβλήματα είναι δεδομένα και πρέπει να αντιμετωπισθούν. Αν όμως είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δέχεται μια σκληρή και τελείως δυσανάλογη επίθεση, η χώρα δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα να αντισταθεί. Οι μειώσεις των μισθών και οι αυξήσεις των ετών συνταξιοδότησης είναι μέτρα πανικόβλητων, υπαγορευμένα για άλλους λόγους από το εξωτερικό, που θα εξαντλήσουν σύντομα τη χρησιμότητά τους, αν έχουν οποιαδήποτε χρησιμότητα. Για να αντισταθεί η Ελλάδα δεν έχει οικονομικά μέσα, έχει όμως πολιτικά και γεωπολιτικά.

Πρώτον, πρέπει να φτιάξει τις σχέσεις της με τη Γερμανία, τη Γαλλία και τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας που αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα. Είναι τελείως αδιανόητο να ΅σνομπάρει΅ η Αθήνα Βερολίνο, Μόσχα και Παρίσι. Δεν αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ο κ. Παπανδρέου συναντάται μόλις αυτές τις μέρες με Σαρκοζί και Πούτιν και δεν έχει κλείσει ακόμα ραντεβού με την Κυρία Μέρκελ, πρώτη υποψήφια να βοηθήσει την Ελλάδα, ενώ έχει δει Γκόρντον Μπράουν, Ταγίπ Ερντογάν ή Σόνια Γκάντι!

Δεύτερον, πρέπει η Αθήνα να σταματήσει να επαναλαμβάνει πόσο διεφθαρμένη είναι η χώρα και κακή η διοίκησή της. Αν η Ελλάδα εξακολουθεί να πιέζεται από τους Ευρωπαίους εταίρους της, οφείλει να περάσει στην αντεπίθεση. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αλληλεγγύη στους τραπεζίτες και όχι στους ευρωπαϊκούς λαούς, δεν είναι δυνατόν να κατεδαφίσουμε το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος, χρειάζεται κάποια μορφή προστατευτισμού και οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης, δεν πρέπει να συνεχισθεί η πτώση του βιοτικού επιπέδου των Ευρωπαίων εργαζομένων. Τότε ο κ. Παπανδρέου θα εύρισκε ευήκοον ους και στους Γερμανούς ψηφοφόρους, αντί να παρουσιάζονται τα προβλήματα της χώρας ως αποτέλεσμα της ανομίας της. Μόνο τις τελευταίες 15 μέρες ο Πρωθυπουργός άρχισε να αναφέρεται δειλά σε ΅επιθέσεις κερδοσκόπων». Επί μήνες, ο γερμανικός, βρετανικός και αμερικανικός τύπος μας βρίζει και μας λοιδωρεί χωρίς καμία απάντηση από κανέναν

Τρίτον, Ελλάδα και Κύπρος είναι δύο σημαντικότατες χώρες για Δύση και ΝΑΤΟ. Σούδα και Ακρωτήρι στηρίζουν ολόκληρη την προβολή ισχύος ΗΠΑ-Βρετανίας στη Μέση Ανατολή. Δεν είναι δυνατόν τρεις αμερικανικές επενδυτικές τράπεζες και τρεις οίκοι αξιολόγησης, όλοι πολύ συνδεδεμένοι με την σύμμαχο αμερικανική κυβέρνηση να είναι επικεφαλής της προσπάθειας να πάει η Ελλάδα σε φαλιμέντο, σε απώλεια κεκτημένων γενεών και να κάθονται οι ¨Ελληνες πολιτικοί, οι κ.κ. Παπανδρέου και Σαμαράς να κυττάζουν απαθώς την καταστροφή της χώρας τους, για να μη στενοχωρήσουν τους υπερατλαντικούς συμμάχους. Γιατί δεν κατονομάζουν τις ΅αγορές΅, δηλαδή τους πέντε στενά συνδεόμενους με την αμερικανική κυβέρνηση και το κράτος τραπεζίτες (όπως έκαναν με τον Σόρος τα θύματά του κατά την ασιατική κρίση κι ακόμα το κουβαλάει), ζητώντας από τις συμμαχικές κυβερνήσεις Ουάσιγκτον και Λονδίνου να ασκήσουν την επιρροή τους, αν θέλουν να θεωρούνται συμμαχικές κυβερνήσεις και να απολαμβάνουν τόσο σημαντικών διευκολύνσεων. Θα δίνουμε δηλαδή βάσεις, θα στενάζουμε για να αγοράσουμε τα όπλα τους και αυτοί θα μας «χρεωκοπήσουν»;

Τέταρτον, υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές. Λέγονται Κίνα και Ρωσία. Είναι το οικονομικό και στρατηγικό ισοδύναμο της απόφασης του Ανδρέα Παπανδρέου, όταν απειλήθηκε από την Τουρκία το1987 να στείλει τον Παπούλια στη Σόφια. Είναι φυσικά δύσκολες πολιτικές, επικίνδυνες όχι για την Ελλάδα, της οποίας αυξάνουν την ισχύ, επικίνδυνες για τους πολιτικούς που τις ασκούν. Αλλά δεν μπορεί να καταστραφούμε, ούτε να γίνουμε αποικία των ΗΠΑ στην εξωτερική πολιτική, της Γερμανίας στην οικονομική ή να δώσουμε το μισό Αιγαίο και την Κύπρο στην Τουρκία. Αλλά βέβαια δεν είναι σοβαρό να απευθυνόμαστε στην αφρόκρεμα της αμερικανικής «τραπεζικής μαφίας», στη Γκόλντμαν Ζακς, για να μας φέρει σε επαφή με τους Κινέζους όπως λέγεται ότι έγινε από την κυβέρνηση.

Μπορεί να τα κάνει αυτά ο κ. Παπανδρέου;

Δεν το γνωρίζουμε. Η ομάδα των συνεργατών τοπυ δεν διακρίνεται εξάλλου από τον αναγκαίο διανοητικό πλουραλισμό. Αν όμως δεν τα κάνει, και ο ίδιος προσωπικά και η χώρα θα πάθουν μεγάλες καταστροφές που θα τις θυμούνται πολλές γενηές και οι οποίες ενδεχομένως θα είναι ανεπίστρεπτες.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Επίκαιρα, στις 11.2.2010

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΦΙΑΣΚΟ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΝ ΚΙ ΜΟΥΝ

Δεν πρόλαβε να φύγει από την Κύπρο ο Μπαν Κι Μουν και νέος καυγάς ξέσπασε μεταξύ Ταλάτ και Χριστόφια, με τον πρώτο να λέει ότι ο Ελληνοκύπριος ηγέτης έχει πλησιάσει πολύ τις θέσεις του στο θέμα διακυβέρνησης και ο δεύτερος να του απαντάει ότι λέει ψέμματα! Από την πλευρά του, ο πρέσβης των ΗΠΑ στην 'Αγκυρα έπλεξε το εγκώμιο της Τουρκίας του Ερντογάν και υιοθέτησε τις θέσεις της στο κυπριακό. Υποστήριξε ότι η Τουρκία, χώρα που έχει εισβάλει και κατέχει τη μισή Κύπρο, είναι μια φιλειρηνική χώρα με “ανησυχίες ασφαλείας” στην Κύπρο, που δεν κατέχει καμμία χώρα!!!

Κατά τα άλλα σε διπλωματικό φιάσκο, αλλά και τουρκική επικοινωνιακή επιτυχία, τουλάχιστο στα σημεία, απετέλεσε η επίσκεψη του ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν στην Κύπρο. Εκεί όμως που απέτυχε ο ΓΓ ήταν στην προσπάθειά του να “κλειδώσει” την παραχώρηση που έκανε ο Χριστόφιας, παρά την αντίθεση του πολιτικού κόσμου και του πληθυσμού, αποδεχόμενος την εκ περιτροπής προεδρία.

Το ταξίδι του Μπαν εξελίχθηκε σε διπλωματικό φιάσκο και μεγάλη γκάφα, λόγω επίσκεψης του ΓΓ στο “Προεδρικό Μέγαρο” της “Tουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” στα κατεχόμενα, επίσκεψη που ήταν άλλωστε το αποκορύφωμα σχολαστικής “εξισορρόπησης” της διεθνώς αναγνωριζόμενης Κυπριακής Δημοκρατίας και της “ΤΔΒΚ”. Μόνο που το ΣA του ΟΗΕ έχει ζητήσει με δύο ψηφίσματα από όλα τα κράτη-μέλη του (και προφανώς τον ΓΓ του!) να αποφεύγουν ενέργειες που μπορούν να εκληφθούν ως στήριξη ή έμμεση αναγνώριση της ΤΔΒΚ.

Ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ δήλωσε, κατά το κρατικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ότι δεν έχουν σημασία οι τόποι των συναντήσεων και ότι ο οργανισμός αναγνωρίζει “μόνο” την Κυπριακή Δημοκρατία, οι άλλοι δημοσιογράφοι δεν άκουσαν αυτό το “μόνο” που άκουσε το ΚΥΠΕ, η κυπριακή κυβέρνηση είπε ότι άλλα συμφώνησε με τον ΓΓ κι άλλα έκανε, κι ότι, όπως της εξήγησε ο Μπαν, τον πήραν οι Τούρκοι και τον πήγαν όπου ήθελαν! Τέσσερα πολιτικά κόμματα, με πρώτους και καλύτερους τους συγκυβερνώντες Σοσιαλιστές του κ. Ομήρου, απέφυγαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να στείλουν τους εκπροσώπους τους στη δεξίωση του ΓΓ, ενώ μια προγραμματισμένη συγκέντρωση μετετράπη σε εκδήλωση διαμαρτυρίας.

Κουλουβάχατα, αλλά κουλουβάχατα που αντανακλούν τις αποκλίνουσες επιδιώξεις των “παικτών” και τις εγγενείς αντιφάσεις μιας διαδικασίας που οι αυτουργοί της νομίζουν, αδιαφορώντας για την εμπειρία του άλλου μεγάλου φιάσκου, το 2004, ότι μπορεί να προχωρήσουν θεωρώντας περίπου … άχρηστη ενόχληση, όχι μόνο διεθνές και συνταγματικό δίκαιο, αλλά και τις πεποιθήσεις του λαού που θα κληθεί να ζήσει στο νέο κράτος!

Δεν είναι μόνο ότι ο “σύντροφος” (που απηγόρευσε με δηλώσεις του στον κ. Χριστόφια να τον αποκαλεί έτσι!) δεν ανταποκρίνεται σε όσα περιμένει από αυτόν ο Κύπριος Πρόεδρος, αλλά εγκολπώνεται τις ελληνικές παραχωρήσεις, πολλαπλασιάζοντας τις δικές του απαιτήσεις, ζητώντας δηλαδή δύο απολύτως ισότιμα κράτη στην “νέα Κύπρο”, που θα εναλλάσσονται στη διακυβέρνηση του νησιού, παραμονή όλων των εποίκων, πλήρη διατήρηση ρόλου Τουρκίας και στρατευμάτων της!

Το πρόβλημα του κ. Χριστόφια είναι ότι, ακόμα κι αν ο Ταλάτ παραιτηθεί από τις αξιώσεις του και κάνει πλήρως δεκτές τις δικές του προτάσεις, δεν τις κάνει ο κυπριακός λαός! Επιπλέον, o Kύπριος Πρόεδρος δεν μοιάζει να διαθέτει σχέδιο Β, εναλλακτική πολιτική σε περίπτωση αποτυχίας της παρούσας προσπάθειας, που να μην αφήνει την ελληνική πλευρά πάλι στο έλεος των τουρκικών κατηγοριών.

Μια νέα δημοσκόπηση, αυτή την εβδομάδα, έδωσε 72,6% των Ελληνοκυπρίων αντίθετους με την εκ περιτροπής άσκηση εκτελεστικής εξουσίας, που είναι το θεμέλιο της πρότασης Χριστόφια. Ακόμα μεγαλύτερο είναι το ποσοστό που αντιτίθεται στην παραμονή 50.000 εποίκων μετά τη λύση, που υποσχέθηκε ο Πρόεδρος. Ακόμα και ένα τρίτο των οπαδών του ΑΚΕΛ αντιτίθεται στις προτάσεις Χριστόφια. ¨Όπως σημειώνει ο πρώην ΥΠΕΞ Γιώργος Λιλλήκας οι Ελληνοκύπριοι έχουν αποσυνδέσει επιλογές κόμματος διακυβέρνησης και πολιτικής στο εθνικό. Ψηφίζουν en masse AKEΛ και ΔΗΣΥ, προκρίνουν όμως μαχητικότερη πολιτική στα εθνικά!

Το αδιέξοδο αύξησε την πίεση στον κ. Χριστόφια και ευθύνεται πιθανώς για την επείγουσα εισαγωγή του στο νοσοκομείο, αμέσως μετά την αναχώρηση Μπαν. Εξήλθε, μετά παραμονή μερικών ωρών, το πολιτικό πρόβλημα όμως παραμένει και εκνευρίζει πολύ την ηγεσία του ΑΚΕΛ που επιτίθεται εναντίον δικαίων και αδίκων, θεωρώντας, στις καλύτερες σταλινικές παραδόσεις, ότι έχει συσταθεί ένα “συνωμοτικό κέντρο”, κατά την έκφραση του ΓΓ του ΑΚΕΛ που … συντονίζει την αντιπολίτευση στον Χριστόφια! Δεν είναι η πολιτική του κόμματος αλλά η συνωμοτική κινητοποίηση των εχθρών του που φταίει για όλα τα κακά που του συμβαίνουν.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια εκτροπή της πολιτικής διαδικασίας στην ανταλλαγή επικίνδυνων ανοησιών, αλλά και ότι μια μεγάλη και οξυνόμενη πόλωση τείνει σταδιακά να εγκατασταθεί στους κόλπους της κυπριακής ηγεσίας, πολιτικής ελίτ και της ίδιας της κυβέρνησης! Εξ Ελλάδος πολιτικός με μεγάλη πείρα του κυπριακού, υποστηρίζει ότι, ποτέ μετά το 1974, δεν ήταν τόσο έντονος ο διχασμός και η εμφύλια έχθρα στην κυπριακή πολιτική ελίτ όσο σήμερα. Η απουσία δημοκρατικού τρόπου ελέγχου και απόφασης επί θεμάτων που αφορούν τον πυρήνα της εθνικής και κρατικής κυριαρχίας καθιστούν εξαιρετικά επικίνδυνη την κατάσταση σε μια χώρα που δεν είχε ποτέ στην ιστορία της πολύ αναπτυγμένη δημοκρατική κουλτούρα.

Kόσμος του Επενδυτή, 8.2.2010

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑΣ

«Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Σε παράσταση του κλασικού έργου του Ντάριο Φο κινδυνεύει να μετατραπεί η Ελλάδα τις επόμενες βδομάδες, με τις κοινωνικές της ομάδες να αγωνίζονται να ρίξουν, η μία στην άλλη, το κόστος του «μάρμαρου», που καλείται να πληρώσει η χώρα.

Στεναγμό ανακούφισης έβγαλαν οι εγχώριοι «έχοντες και κατέχοντες» συνειδητοποιώντας ότι οι Ευρωπαίοι οδεύουν, με κάποιο τρόπο, προς τη «διάσωση» της Ελλάδας, με όρο επιβολή σκληρότατης λιτότητας, κυρίως στα «συνήθη υποζύγια» (εργαζόμενους, συνταξιούχους, ανέργους). Την πείνα τους καλείται τώρα να … οργανώσει η σοσιαλιστική κυβέρνηση Παπανδρέου, μαζί και την κατεδάφιση έστω και αυτού του τελείως υποτυπώδους ελληνικού κοινωνικού κράτους. Βάναυσα πληγείσα από τη διαρκή διεύρυνση των ανισοτήτων τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η κοινωνική συνοχή της χώρας κινδυνεύει να πληγεί ακόμα περισσότερο και να δημιουργηθούν παράλληλα οι προϋποθέσεις για νέες, πιο άγριες εξεγέρσεις.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα", 4.2.2010

Η Ελλάδα εκτιμάται ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως πανευρωπαϊκής σημασίας υπόδειγμα και ασφαλώς το να «πειθαρχηθεί» ο ελληνικός λαός, με άπειρα ελαττώματα μεν, αλλά και σπάνιο στην Ευρώπη πνεύμα εξέγερσης και ανεξαρτησίας, έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από το να πειθαρχήσουν οι …καλύτερα μαθημένοι Ούγγροι ή Λιθουανοί. Γιατί τώρα έρχεται το νέο, δεύτερο κύμα της κρίσης και μαζί το ερώτημα: ποιος θα πληρώσει ένα συσσωρευμένο παγκόσμιο χρέος δεκαετιών, ποιος θα πληρώσει τα λεφτά που ξοδεύτηκαν πρόπερσι για τη σωτηρία των τραπεζών και των κεφαλαιούχων διεθνώς; Προφανώς, κανένας από τους «γκάγκστερ» του διεθνούς τραπεζικού συστήματος (γιατί περί γκάγκστερ πρόκειται), όπως η Σίτι Μπανκ ή η Γκόλντμαν Σακς δεν επιθυμεί να πληρώσει!

Πίσω από το ερώτημα ποιος πληρώνει, υπάρχει και το ερώτημα «ποιος κάνει κουμάντο;». Τελειώσανε οι σαχλοσυζητήσεις περί «δημοκρατικού ελλείμματος» (όπως ονομάζουν τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα λήψης αποφάσεων) της ΕΕ – τώρα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα επιτρέψουμε στην ‘Ενωση να οργανώνει θεσμικά, όπως είναι φτιαγμένη να κάνει, την εξουσία του χρηματιστικού κεφαλαίου επί των ευρωπαϊκών λαών, κοινωνιών και «κοινοβουλίων» με όλο και πιο διακοσμητικό ρόλο. Γι’ αυτό η απάντηση που θα δοθεί στην Ελλάδα θα παίξει μεγάλο ρόλο στο σύνολο της ευρωπαϊκής κατεύθυνσης.

‘Οσο για τους εγχώριους … «έχοντες και κατέχοντες» δεν θέλουν τη χρεωκοπία της χώρας, που θα έχει και γι’ αυτούς συνέπειες, δεν έχουν όμως καμία διάθεση να βάλουν το χέρι στην τσέπη. Η Αθήνα έχει περισσότερα Χάμερ από ότι η Βυρητός θωρακισμένα, κάθε Σαββατόβραδο προκαλείται συμφόρηση στο Κολωνάκι από τον στόλο των γιγαντιαίων τζιπ «αισθητικής και στυλ νεκροφόρας» που «αγκομαχάνε» στα στενά του (τα θηριώδη τζιπ είναι από τα κύρια, βασικότερα και ενδεικτικότερα σύμβολα-μέσα που χρησιμοποιεί η τάξη των διεφθαρμένων νεοπλούτων μας, για να κρύψει την πολύ πρόσφατη αγροτική της καταγωγή!). Πολλά «παιδιά του Πολυτεχνείου» διαθέτουν τώρα βίλες με κάγκελα που δεν μπορεί να ρίξει κανένα άρμα μάχης, όπως είπε μια μέρα ο Χάρυ Κλυνν. Αλλά, όλα κι όλα, αν διαβάσει κανείς τις φορολογικές και δηλώσεις πόθεν έσχες αυτών των προσώπων, που παριστάνουν την ελίτ μιας χώρας στην χρεωκοπία της οποίας συνέβαλαν όσο κανείς άλλος, τούρχεται να βάλει τα κλάματα. Τόση φτώχεια, τόση ανέχεια! Σε ποιό άλλο μέρος της υφηλίου είναι άραγε τόσο φτωχοί και έχουν παντελώς απαλλαγεί φορολογίας και οποιασδήποτε κοινωνικής υποχρέωσης οι πλούσιοι;

Ακριβώς αυτό μπορεί να οδηγήσει τελικά σε μεγάλες δυσκολίες και την «επιχείρηση λιτότητα». Με ποιο ηθικό βάρος και πειστικότητα θα την επιβάλλει μια κατά τεκμήριο και ανίκανη και διεφθαρμένη πολιτική τάξη; Για να γίνει δεκτή μια τέτοια προσπάθεια, η κοινωνία δεν πρέπει μόνο να πεισθεί ότι είναι αναγκαία. Πρέπει επίσης να πεισθεί ότι είναι δίκαιη. Δεν γίνεται να πέφτει το βάρος στον φουκαρά των 1000 και 1500 ευρώ, την ίδια ώρα που επιδεικνύουν προκλητικά και ασύστολα τον πλούτο και την αναισθησία τους, γιατροί, δικηγόροι, ελεύθεροι επαγγελματίες εργολάβοι. Δεν μπορεί να λένε αξιωματικοί ότι είναι σκληρή η ζωή τους και πρέπει να παίρνουν σύνταξη στα 45 – τι να πει ο μπετατζής δηλαδή, έχουμε τρελλαθεί όλοι σε αυτή τη χώρα; Πως θα γίνει δεκτή η λιτότητα για τους εργαζόμενους όταν, προτού ακόμα παρθούν τα μέτρα, αρχίζουν να διαρρέουν από τα Υπουργεία λόγοι εξαιρέσεων π.χ. της συγκεντρωτικής φορολόγησης εισοδήματος για τους δικαστικούς και άλλες προνομιούχες κατηγορίες;

Τι μπορεί να γίνει

Δεν υπάρχουν σοβαρές πολιτικές δυνάμεις στη χώρα που να το προτείνουν, ούτε κοινωνική υποστήριξη στην ιδέα μιας εξόδου από το ευρώ ή μιας «χρεωκοπίας», μιας άρνησης πληρωμών. Οι δύο αυτές «λύσεις» είναι οι πιο ακραίες, «ριζοσπαστικές», αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι συνιστούν λύσεις για μια μοντέρνα χώρα, τόσο ενσωματωμένη στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, με τόσο χαμηλό επίπεδο παιδείας, τεχνολογίας, παραγωγής (και που, επιπλέον, αντιμετωπίζει πρόβλημα εξωτερικής ασφάλειας και απειλής).

Αν αποκλείσουμε αυτές τις λύσεις τι μπορεί να γίνει; Μια προσπάθεια αποφυγής του χειρότερου θα έπρεπε να περιλάβει δύο άξονες πολιτικής παρέμβασης στο εσωτερικό και δύο διεθνώς:

1. μια προσπάθεια να χτυπηθεί άγρια ο, ως επί το πλείστον, παρασιτικός, συχνά μάλιστα προϊόν διαπλοκής και διαφθοράς, πλούτος των μεσαίων και υψηλών στρωμάτων (συντριπτική φορολόγηση ακίνητης περιουσίας, πολυτελών αυτοκινήτων, πολυτελώς διαβιούντων), ανόρθωση ΕΣΥ-παιδείας, επαναδημιουργία συνεταιριστικού κινήματος αγροτών και καταναλωτών, με δική του τράπεζα.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν μοιάζει να υπάρχει το όραμα και η πολιτική δύναμη που να κινητοποιήσει κοινωνικές δυνάμεις στην κατεύθυνση αυτή

2. προσπάθεια παραγωγικής αναδιάταξης, με κέντρο έναν πυρήνα κρατικών επιχειρήσεων και τραπεζών (Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, Εθνική, Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων, ΟΤΕ, ΔΕΗ). Συνταγή καταστροφής συνιστά αντίθετα οποιαδήποτε περαιτέρω αποκρατικοποίηση/ιδιωτικοποίηση, εκτός από ειδικές περιπτώσεις και με συγκεκριμένους όρους. Γιατί, εδώ που τα λέμε, πέραν της γενικής συζήτησης για την εκποίηση του εθνικού πλούτου, διερωτάται κανείς και για τους συγκεκριμένους όρους αυτής της πολιτικής. Πως είναι δυνατόν να παίρνουν π.χ. οι Γερμανοί τις ελληνικές τηλεπικοινωνίες και οι Κινέζοι τα λιμάνια, χωρίς να εξασφαλίζεται τουλάχιστο η στήριξη του Βερολίνου και του Πεκίνου στα ελληνικά δημοσιονομικά ή στην εξωτερική πολιτιλκή αν χρειάζεται. Μόνο για τους λογαριασμούς τους στις οφσόρ ενδιαφέρονται οι πολιτικοί μας;

Αλλά κι εδώ πάσχουμε, αν κρίνουμε από τη σχεδόν ανυπαρξία σοβαρής συζήτησης και ιδεών παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η χώρα έχει μάθει επί πολλές δεκαετίες στο κλεψιμέικο, όχι στην επένδυση. Στενάζουν τα πανεπιστήμια από την αντιγραφή και είναι χιλιάδες που βγάζουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα γράφοντας εργασίες σε φοιτητές πανεπιστημίων, γράφοντας ψεύτικα διδακτορικά κ.ο.κ. Μετά βγαίνουν οι στρατιές των αμαθών και ημιμαθών και παριστάνουν τους επιστήμονες με ότι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία.



«Γεωπολιτική» και «γεωοικονομία» - οι ολέθριες συνέπειες της ατλαντικής «μονοκαλλιέργειας»

Η οικονομική και η εξωτερική πολιτική είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τέσσερις σχεδόν μήνες μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, παραμένουν «παγωμένες» οι σχέσεις της Αθήνας με το Παρίσι, με το Βερολίνο, με τη Μόσχα, με τα δυνατά δηλαδή σημεία είτε στρατηγικής, είτε οικονομικής στήριξης της Ελλάδας, τους φυσικούς συμμάχους της στην Ευρώπη. Ο κ. Παπανδρέου δεν έχει δει ακόμα Μέρκελ, Πούτιν, Σαρκοζί και Κινέζους, έχει δει όμως δύο φορές τον Γκόρντον Μπράουν, τουλάχιστο δύο τους ανθρώπους της Γκόλντμαν Σακς και μία τον Ταγίπ Ερντογάν! Αλλά είναι ακριβώς οι συνομιλητές του Πρωθυπουργού, όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, είναι οι Βρετανοί κυβερνητικοί και εκδότες και οι αμερικανοεβραϊκές τράπεζες και οίκοι αξιολόγησης, που χτυπάνε σα χταπόδι την Ελλάδα! Τι νόημα έχει μια τέτοια εξωτερική πολιτική; Γιατί η Αθήνα υποστηρίζει πάση δυνάμει την κεντρική επιδίωξη των ΗΠΑ στην περιοχή, τη διεύρυνση της ΕΕ στα Βαλκάνια και την Τουρκία, αν εισπράττει ως αντάλλαγμα κάθε είδους σφαλιάρες από την Ουάσιγκτον;

Διπλωματικοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η στάση αυτή, όπως και το ουσιαστικό «πάγωμα» των σχεδίων ελληνορωσικών αγωγών, τους οποίους υποστηρίζει διακριτικά το Βερολίνο, ευθύνονται, τουλάχιστον μερικώς, και για το μπαράζ εχθρικών για τη χώρα μας δηλώσεων Γερμανών ιθυνόντων τους τελευταίους μήνες.

Ευρώ και πολιτική

Η ελληνική κρίση δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, αντανακλά τη συστημική κρίση της ευρωζώνης. Ο «συνταγματικός μονεταρισμός» της συνθήκης του Μάαστριχτ συνιστά εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου, ανεξαρτήτως οικονομικών ή κοινωνικών επιδόσεων. «Παράδοξο νόμισμα» το ευρώ δεν οδηγεί στη συνοχή, αλλά στην αποσύνθεση της Ευρώπης. Συνιστά προνομιακό εργαλείο κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, της μεγαλύτερης ίσως κατάκτησης του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Αφαιρώντας τη νομισματική πολιτική από τη δικαιοδοσία των κρατών, για να την αποδώσει όχι σε κάποια ομοσπονδία αλλά στους εκπροσώπους του χρηματιστικού κεφαλαίου (την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), καθιστώντας αδύνατες μια σειρά από άλλες δημόσιες παρεμβάσεις στην οικονομία, η συνθήκη του Μάαστριχτ και όσες την συμπλήρωσαν, είναι και ένα μεγάλο βήμα προς τον ολοκληρωτισμό, προς μια παγκόσμια δικτατορία των Τραπεζών, του Κεφαλαίου. Αυτό μπορούσε να κρυφτεί στις εποχές της μεγάλης οικονομικής ανόδου, δεν μπορεί να κρυφτεί σε εποχές κρίσης και κατάρρευσης του συστήματος.

Δεν μπορεί να λύσει αυτό το πρόβλημα η Ελλάδα, είναι όμως ακατανόητο γιατί δεν έχει φωνή, γιατί περιορίζεται να εκλιπαρεί και όχι να επισημαίνει τουλάχιστο κριτικά μια πραγματικότητα που αφορά εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους, το ίδιο το μέλλον της Ευρώπης, φτιάχνοντας έτσι και πολιτικές συμμαχίες. Που είναι η Σοσιαλιστική Διεθνής, της οποίας προεδρεύει μάλιστα ο ‘Ελληνας Πρωθυπουργός, που είναι το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που είναι και οι κάπως εθνικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής δεξιάς, όπως οι Γκωλικοί; Γιατί κυριαρχεί και στο δημόσιο λόγο η ευρωατλαντική ολιγαρχία;

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα έχει υποστεί μια τεράστια ηθική βλάβη, εξαιτίας των πολιτικο-οικονομικών πεπραγμένων της, της πρωτοφανούς αναξιοπιστίας και της διαφθοράς της. Στους τομείς αυτούς πρέπει να είναι εξαιρετικά αυστηρή με τον εαυτό της και να δεχθεί οποιαδήποτε μορφή διεθνούς ελέγχου. Καλό θα της κάνει άλλωστε. Από την άλλη μεριά όμως, είναι προφανές ότι εδώ βλέπουμε το κραυγαλέο έλλειμμα αξιοπιστίας ενός συστήματος ευρωπαϊκής ενοποίησης του οποίου, κύρια, «συνταγματική» αρχή είναι η εγγύηση των κερδών του χρηματιστικού κεφαλαίου (νομισματική σταθερότητα και αντιπληθωριστική δράση) και το οποίο λέει ότι θέλει να «ενοποιήσει» την Ευρώπη, εξοστρακίζοντας την αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της!!! Μπορεί να έχουμε φταίξει, και ασφαλώς έχουμε φταίξει, και πολύ, οι ‘Ελληνες, συνιστά όμως σοβαρή μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος η καταστροφή μιας χώρας-μέλους της ΕΕ προς… παραδειγματισμό; Δεν γνώριζε η Κομισιόν και οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες τι γινόταν στην Ελλάδα, γιατί ανέχθηκαν και αυτές τη διαφθορά και την παραποίηση στοιχείων; Δεν κέρδιζαν, με την ανοχή αυτή, τον έλεγχο της ελληνικής αγοράς, αν όχι και της ελληνικής πολιτικής; Η Ζίμενς δωροδοκούσε τα δύο κόμματα εξουσίας, δεν δωροδοκούσαν ‘Ελληνες τη Ζίμενς!

Η λεγόμενη Σοσιαλιστική Διεθνής (όπως και το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ακόμα και όσοι της ευρωπαϊκής Δεξιάς καταλαβαίνουν, γιατί όχι), θάπρεπε νάχουν θέσει εδώ και καιρό αυτά τα ζητήματα και πάντως, οπωσδήποτε μετά το 2005, όταν οι Γάλλοι ψηφοφόροι δήλωσαν, με τον πιο πανηγυρικό τρόπο, τη ριζική αντίθεσή τους στο οικοδόμημα του Μάαστριχτ.

Γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν μεταφέρει την πολιτική σύγκρουση στο επίπεδο μιας ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που είναι εξαιρετικά ανήσυχη για την πορεία της ‘Ενωσης; Τα ελληνικά συνδικάτα γιατί περιορίζονται σε διατύπωση αιτημάτων προς την κυβέρνηση και δεν πρωτοστατούν σε μια πανευρωπαϊκή καμπάνια; Γιατί μας ενδιαφέρει ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου, ποτέ ο Μπαρόζο κι ο Αλμούνια; Η Ελλάδα θα χρησιμεύσει, εκεί που την πάνε, ως πειραματόζωο για τα σχέδια κατεδάφισης του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Αυτό ενδιαφέρει όλους τους Ευρωπαίους εργαζόμενους. Αρκετή αυτοκριτική κάναμε στην Ευρώπη, χρειάζεται και να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας, δεν είναι δυνατόν να παρακαλούμε μόνο να μας λυπηθούν. Αντί οι Υπουργοί μας να επαναλαμβάνουν ανούσιες καινοτοπίες περί κερδοσκοπίας, προς καγχάζοντες εκπροσώπους των «κερδοσκόπων», που δεν είναι παρά οι μεγαλύτεροι χρηματοπιστωτικοί οίκοι του πλανήτη (η «κερδοσκοπία» είναι η … κανονική δουλειά τους). Γιατί κανείς δεν θίγει την εταιρεία του κ. Πόλσον πχ με σύμβουλο τον κ. Γκρήνσπαν, αν κάνει αυτά που της καταλογίζουν ότι κάνει, ή όποιον άλλο, όπως κατονόμασαν τουλάχιστο τον Σόρος στη διάρκεια της ασιατικής κρίσης. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο θύμα. ‘Εχει προσφέρει εδώ και καιρό στη Γερμανία την αγορά της. Παρέχει επίσης σημαντικότατες υπηρεσίες στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, θα μπορούσε υπό όρους να τις επανεξετάσει. Η Ελλάδα πρέπει να ματώσει για να βάλει τάξη στα του οίκου της, δεν μπορεί όμως να γίνει και η χώρα-καρπαζοεισπράκτορας.